Gepensioneerde echtgenoot zit altijd thuis
Mijn man is al een aantal jaren gepensioneerd. Hij had buiten zijn werk geen hobbies of vrienden en nu zit hij geheel tevreden alle dagen thuis te twitteren of oude series te kijken. Dat moet hij natuurlijk helemaal zelf weten maar ik raak ondanks dat ik veel vrienden, hobbies en clubjes heb gewoon gedeprimeerd van zijn levenswijze. Ik doe 3 dagen per week vrijwilligerswerk.
Ik ben ook nooit alleen thuis hoogstens als hij een rondje gaat fietsen, dat begint wel aan mij te vreten maar ik kan hem moeilijk ons huis uit sturen om wat buitenshuis te gaan doen.
Ik trek dit geen 20 jaar, hoe lossen anderen zoiets op?
Angela1967 schreef op 13-02-2023 om 11:05:
@TS Als je iets wilt moet je het hem vertellen want ik ga er vanuit dat hij van je houdt en niet weet wat je probleem is.
Dus maak het niet zijn probleem dat jij het niet durft te zeggen. Zoek hulp voor jezelf en leer daar hoe je voor jezelf kunt opkomen en bedenk een actieplan.
ik zou hem niet meenemen naar een psycholoog zolang het erom gaat dat jij niet voldoende zelfvertrouwen hebt om hem een aantal praktische voorstellen te doen die het samen-leven prettiger maken. Je hoeft hem ook niet iets te verwijten, het is iets wat jij graag wil.
Ik weet natuurlijk niet of hij een super hork is en jou al jaren negeert maar dat schrijf je niet dus ik ga ervanuit dat jij degene bent die de verandering kan laten starten.
Hoe hij dan reageert doet mogelijk een extra beroep op je, omdat hij misschien schrikt en het zelf niet goed kan handelen. Maar hé voor 20 jaar winst boeken lijkt me wel een goede investering waard!
gr Angela
Het probleem is niet dat ik het niet durf te zeggen maar mag je zoiets zeggen? Hij heeft recht op zijn eigen leven te leiden hoe hij dat wil, het is ook zijn huis en als ik mijn wens kenbaar zou maken dan zou hij er misschien voor kiezen om daar tegen zijn zin in mee te gaan denk ik. Stel dat hij zou zeggen hoepel jij maar op dan laat ik hem als 70 jarige man alleen achter met zonder vrienden, hobbies en minimaal familiecontact. Dat zou ook niet goed voelen.
Hou je nog wel van hem want zo komt het op mij niet over. Ik lees alleen maar irritatie.
Bolmieke schreef op 13-02-2023 om 11:54:
[..]
Het probleem is niet dat ik het niet durf te zeggen maar mag je zoiets zeggen? Hij heeft recht op zijn eigen leven te leiden hoe hij dat wil, het is ook zijn huis en als ik mijn wens kenbaar zou maken dan zou hij er misschien voor kiezen om daar tegen zijn zin in mee te gaan denk ik. Stel dat hij zou zeggen hoepel jij maar op dan laat ik hem als 70 jarige man alleen achter met zonder vrienden, hobbies en minimaal familiecontact. Dat zou ook niet goed voelen.
Maar dat zou dan zijn eigen keuze zijn en blijkbaar vind hij dat allemaal ook best prima.
En TO misschien heb ik nu een heel erg geromantiseerd beeld van relaties hoor, maar zijn dit geen dingen waarbij je samen al pratend tot elkaar moet komen en een middenweg moet proberen te vinden? Niet zijn wens of jouw wens?
Of is er bij jullie überhaupt geen basis meer voor een relatie en zijn jullie niet meer dan veredelde huisgenoten van elkaar waarbij je elkaar tollereert uit verantwoordelijkheidsgevoel naar de ander?
Bolmieke schreef op 13-02-2023 om 11:54:
[..]
Het probleem is niet dat ik het niet durf te zeggen maar mag je zoiets zeggen? Hij heeft recht op zijn eigen leven te leiden hoe hij dat wil, het is ook zijn huis en als ik mijn wens kenbaar zou maken dan zou hij er misschien voor kiezen om daar tegen zijn zin in mee te gaan denk ik. Stel dat hij zou zeggen hoepel jij maar op dan laat ik hem als 70 jarige man alleen achter met zonder vrienden, hobbies en minimaal familiecontact. Dat zou ook niet goed voelen.
Maar jij doet nu toch continue iets tegen je zin? Waarom is dat minder erg?
Lollypopje schreef op 13-02-2023 om 11:52:
[..]
Had je dat bij je man ook al voordat er kinderen kwamen? Want juist bij je eigen man zou je je op je gemak moeten kunnen voelen lijkt mij.
Wat overigens niet betekent dat ik niet ook knettergek zou worden als ik iemand 24/7 om mij heen zou hebben, maar echt nooit op mijn gemak bij je geliefde, waar je mee getrouwd bent, daar kan ik me weinig van voorstellen.
Lang geleden maar ik was in het begin van de relatie helemaal op mn gemak, ik was best druk en toen danste ik ook in huis, ik had altijd van alles aan de hand en hij was het tegenovergestelde. Maar ik ben wat van hem en mijzelf vervreemd geraakt denk ik want hij is nog steeds dezelfde man als hij toen was.
Bolmieke schreef op 13-02-2023 om 11:44:
[..]
Oh helemaal herkenbaar, ik sta dus ook altijd aan als er een ander aanwezig is.
Ja daar zit dus het probleem, niet zozeer dat hij er zit, maar dat jij aan staat. Ik zelf (bijna pensioengerechtigd) heb dat ook en probeer het al veertig jaar te veranderen. Het lukt niet. ja behalve bij kinderen, maar daar moet je ook aanstaan, dus is het geoorloofd en irriteert het mijzelf niet, ik was er gewoon voor de kinderen, maar een andere volwassene is een ander verhaal, daar wil ik gelijkwaardig input maar doordat de ander zich terugtrekt, ga ik meer aan staan. Alsof iemand de verbinding in stand moet houden. Ik denk dat het ook iets is van vrouwen en speciaal van onze generatie (in de 50er jaren geboren). En van mannen uit de generatie om te denken zich wel te kunnen veroorloven zonder input in samenzijn of respect voor het alleen willen zijn hun eigen dingen te doen. Maar goed, na allerlei manier geprobeerd te hebben, ben ik tot de conclusie gekomen dat ik mij het beste voel in een latrelatie. Twee huizen naast elkaar zou ik dan nog wel zien zitten, als het financieel kon. Maar een kamer in huis vind ik al moeilijk. Ik hoop dat vrouwen van een jongere generatie minder aan hoeven te staan van zichzelf. Zeggen 'nou dan ga je toch gewoon lekker je ding doen' getuigt van weinig inzicht in hoe diep deze conditioneringen zitten.
Ik denk dat dat aan hoeven staan niks met leeftijd te maken heeft maar meer met je karakter.
Bolmieke schreef op 13-02-2023 om 11:54:
[..]
Het probleem is niet dat ik het niet durf te zeggen maar mag je zoiets zeggen? Hij heeft recht op zijn eigen leven te leiden hoe hij dat wil, het is ook zijn huis en als ik mijn wens kenbaar zou maken dan zou hij er misschien voor kiezen om daar tegen zijn zin in mee te gaan denk ik. Stel dat hij zou zeggen hoepel jij maar op dan laat ik hem als 70 jarige man alleen achter met zonder vrienden, hobbies en minimaal familiecontact. Dat zou ook niet goed voelen.
Wat triest om op deze manier samen te leven, zowel voor jou als voor je man. Je blijft bij iemand die je net als een oude hond niet buiten wil schoppen, maar je bent hem wel zat 
Sorry als ik misschien hard overkom, maar ik vind dit hele topic zo naar...
Ik denk dat het voor een 70 jarige man ook niet goed voelt, dat zijn vrouw op deze manier over hem denkt.
Yumi schreef op 13-02-2023 om 12:18:
[..]
Wat triest om op deze manier samen te leven, zowel voor jou als voor je man. Je blijft bij iemand die je net als een oude hond niet buiten wil schoppen, maar je bent hem wel zat
Ik denk dat het voor een 70 jarige man ook niet goed voelt, dat zijn vrouw op deze manier over hem denkt.
Daar heb je ook wel weer gelijk in.
Op deze manier, de hele dag zitten, is hij straks ook heel snel oud. Hebben jullie geen piz cursus gedaan voor hij met pensioen ging?
Bolmieke schreef op 12-02-2023 om 15:13:
Hij snapt helemaal niet dat ik het fijn vind af en toe alleen thuis te zijn want zelf heeft hij dat niet. Vind het ook moeilijk bespreekbaar want hij vat dingen snel als kritiek op en kan dan erg emotioneel reageren en dat kan ik niet zo goed handelen.
Hier zeg je dat je het niet durft
wat wil je nu ?. Zo doorgaan ?
@TO stel jezelf even voor dat dit de komende 20 jaar je leven zal zijn. Dat je dag in dag uit ongelukkig en geïrriteerd bent, omdat jij niet wilt praten en hij zijn leven zo wel prima vind.
Heb je dat beeld in je hoofd? Voel je de emoties als je er aan denkt dat dit zo door zal gaan tot één van jullie overlijd? Is dat echt wat je wilt? Wegen alle nadelen van het gesprek met hem niet aan willen gaan echt op tegen alle nadelen als dit je leven zal zijn?
Ik ben benieuwd wat TO dan zou moeten bespreken. Dat hij vaker weg gaat? Dat hij een hobby buitenshuis zoekt? Ik lees niet dat ze graag meer dingen samen wil doen of een gezamenlijke interesse wil ontdekken. Het gaat er vooral om dat hij veel thuis is.
Madamecannibale schreef op 13-02-2023 om 12:54:
Ik ben benieuwd wat TO dan zou moeten bespreken. Dat hij vaker weg gaat? Dat hij een hobby buitenshuis zoekt? Ik lees niet dat ze graag meer dingen samen wil doen of een gezamenlijke interesse wil ontdekken. Het gaat er vooral om dat hij veel thuis is.
Eigenlijk is dat het wel, als hij vaker weg zou zijn en dingen mee zou maken en daarover zou praten dan zou alles anders zijn.
maar dat is toch niet realistisch?
Als jij niet eerst voor jezelf leert benoemen wat je waarom wilt en hoe je dat met hem kunt bespreken blijft het bij dromen.
je moet hem niet willen veranderen, dat is gedoemd te mislukken.
Jullie kunnen samen tot een prettiger manier van samen-leven komen, daarvan ben ik overtuigd. En daarvoor hoef je niet fundamenteel te veranderne, daarvoor moet je met elkaar kunnen praten en elkaar gunnen wat de ander nodig heeft.
Maar jij moet de eerste stap zetten en het hem niet verwijten dat hij is zoals hij is. Dat is geen handig uitgangspunt. . .
gr Angela