Geen oud nest en geen nieuw nest
Mijn man en ik hebben nooit kinderen gekregen. We weten nu zo'n 1,5 jaar dat het echt niet gaat gebeuren. Daar zijn we natuurlijk verdrietig van, maar de scherpste randjes lijken er vanaf en gelukkig tekent het niet ons hele leven. 90% van de tijd was ik er, tot voor kort, niet verdrietig van.
We hebben hartstikke leuke nichtjes en neefjes die we vrij regelmatig zien (ca 10x per jaar). Ze komen af en toe logeren en we hebben het jaarlijkse familieweekend. Nu hebben mijn broers en ik helaas niet zo'n goede band. Er is veel gebeurd, zowel in onze jeugd als later tussen ons als volwassenen, en zij nemen hoe langer hoe meer afstand. Eentje wil zelfs voorlopig geen contact meer met mij. En dus gaat het familieweekend dit jaar voor het eerst sinds 15 jaar niet door, omdat door het wegblijven van broer 1 en half gezin, broer 2 ook niet meer wil. Echt wel begrijpelijke en logische redenen, maar dat neemt niet weg dat ik er heel erg verdrietig van ben.
Het ontmantelen van dat oude nest, het nest waar ik uitkom, confronteert me met het feit dat ik nooit een nieuw nest heb weten te maken. En dat ik nu nestloos ben. Daarnaast doet natuurlijk ook de afwijzing van mijn broers me pijn (ondanks dat ik na de jaren echt niks meer van ze verwacht, blijft het pijnlijk).
Vriendschappen zijn ook drastisch veranderd de afgelopen jaren. Als we elkaar zien is het echt nog wel gezellig, maar het is verrekte lastig om een afspraak te maken. We wonen ver uit elkaar en men heeft gewoon niet veel tijd meer.
Daar komt bij dat ik in een soort vervroegde midlife crisis gekomen: is dit nu alles, wat wil ik met mijn leven, nog 40 jaar hetzelfde als dit, etc etc. Dat wordt versterkt door fysieke klachten waardoor ik momenteel erg beperkt wordt in de dingen doen waar ik blij van word.
Kortom, aan alle kanten vind ik het momenteel zwaar en ben ik de laatste tijd heel vaak heel verdrietig. Kennen andere mensen die ongewenst kinderloos zijn gebleven dit? Hoe gaan jullie daarmee om? Waar vinden jullie 'community'?
Ik weet niks van ongewenst kinderloos zijn. Ik heb ook geen kinderen maar dat is bewust. Dus met dat gedeelte kan ik je niet van advies voorzien.
Maar als ik je post zo lees dan valt het me erg op dat je eigenlijk geen leuke dingen noemt die je hebt in je leven, waar je wel blij van wordt. Misschien zou het goed zijn eens te oriënteren op activiteiten of hobbies die je leuk lijken en waar je fysiek wel toe in staat bent? En als al je vrienden ver weg wonen, misschien nieuwe proberen te maken? Misschien heb je nog wel dromen (buiten de kinderwens) waarvan je kan kijken of je die kan waarmaken? Als doel voor jezelf in het leven?
In ieder geval heel veel sterkte.
Ik heb wel kinderen én goede contacten met familie, maar zoek toch ook naar contacten daar buiten.
Dat vind ik vooral door (vrijwilligers)werk. Ook daar kun je, als het aansluit, echt 'bij horen'.
Een mooie organisatie is bij voorbeeld:
https://europakinderhulp.nl/vrijwilligers/
Maar er zijn er veel meer natuurlijk.
Mogelijk vind je daar een community en zigeving.
Ik zou professionele hulp zoeken. Het is veel en je klinkt somber
Sterkte.
Bedankt voor de reacties! Ik kan er ook echt wat mee en doe sommige dingen ook al inderdaad. Ik vind het wel lastig een reactie te schrijven, want ik merk dat ik ontzettend aan het 'ja maar'-en ben. Dat vind ik zelf altijd bloedirritant als een TO dat doet. Maar goed, dat zegt misschien ook wel iets over hoe ik er nu in sta. Dus ik doe toch een poging.
Zo ben ik bezig nieuwe vrienden hier in de regio zoeken. Dat kost alleen wel tijd en is natuurlijk niet direct van hetzelfde niveau als vrienden van > 20 jaar. Maar ik heb er al wel eentje gevonden.
Ook zoek ik dingen die me blij maken om te doen.Het gekke is dat ik vroeger heel veel leuk vond, maar nu nauwelijks ergens plezier in vind. Alles wat ik ooit leuk vond, vind ik nu 'mwah' . Ik ben nergens meer door geïnspireerd of positief geraakt, heb in veel een soort passieve ongeïnteresseerde houding.
Ik had wel een ander doel dan de kinderwens, maar die is momenteel op pauze ivm de fysieke klachten.
Ondertussen praat ik ook met de POH bij de huisarts, dus wie weet levert dat nog wat op.
Het vrijwilligerswerk vind ik wel een goede, en dan iets waarbij je ook moet samenwerken, ipv individueel. Zodat je een beetje bij een team gaat horen.
Denk je dat je nog lang last houdt van je fysieke klachten? Het lijkt me heel vervelend voor je, als je daardoor ook nog erg beperkt wordt in wat je wel kan doen. Dat helpt natuurlijk ook echt niet om je zinnen te verzetten op iets anders.
Super fijn dat je al wel 1 nieuwe vriendin hebt gevonden! Misschien weet zij nog wel leuke dingen die je in de buurt zou kunnen uitproberen?
En jazeker, het 'moet' dan wel vrijwilligerswerk zijn waarbij je regelmatig met dezelfde mensen samen werkt. Niet dat je in je uppie aan de slag gaat. Maar dat is vast te vinden!
wat vervelend voor je dat je je zo voelt. Heb je nog veel last van je onvervulde kinderwens en hoe is dat voor je partner? Kunnen jullie hier samen over praten?
Wat betreft dit stukje vroeg ik mij af je hiervoor naar een psycholoog kan gaan, hulp bij rouwverwerking. Is dat iets?
Dan zou je ook dat stukje midlifecrisis kunnen bespreken en wellicht nieuwe plannen voor de toekomst maken. Iets waardoor je weer licht aan het einde van de tunnel ziet en waardoor je je weer happy gaat voelen samen. Een gave nieuwe uitdaging aangaan samen.
Wat is de reden waarom het binnen je familie niet zo goed gaat onderling? Kan dat nog verbeteren in de toekomst?