echtgenoot liegt over eten/afvallen

Yumi schreef op 22-02-2023 om 17:16:

[..]

Oké maar was is de oplossing dan wel? Doen alsof er niets aan de hand is, helpt ook niet

Je er inderdaad niet mee bemoeien. Die man wil zelf afvallen. Gewoon af en toe eens vragen hoe het er voor staat. En als de dieetpoging ‘mislukt’, dan is dat gewoon zo. Daar hoef je als partner helemaal niet zoveel mee. 

Rollercoaster schreef op 22-02-2023 om 19:00:

[..]

Maar waarom maakt iemand dan opmerkingen uit zichzelf van: 'deze week ben ik amper afgevallen, snap er niks van ' ? Het onderwerp is de afgelopen 2 maanden denk ik, niet eens door mij geopperd, hij zegt het uit zichzelf. Jullie hebben me wel meer inzicht gegeven in hoe jullie ertegenaan kijken en dat het inderdaad meer vanuit ontkenning, mogelijk schaamte ? is. Maar van de week zei hij nog tegen mij: wat fijn dat we altijd overal over kunnen praten met elkaar. Dan denk ik toch even 'nou blijkbaar niet overal over..'

Waarom zegt iemand iets? Om iets met je te delen.

Ik denk dat jij veel meer achter het niet vertellen zoekt dan er daadwerkelijk is.

Mevrouw75 schreef op 22-02-2023 om 22:19:

[..]

Waarom zegt iemand iets? Om iets met je te delen.

Ik denk dat jij veel meer achter het niet vertellen zoekt dan er daadwerkelijk is.

Mevrouw, misschien denken wij anders! Als ik spontaan zeg dat ik dat ik een universiteitsdiploma heb, dan zullen vreemde mensen mij (misschien) geloven. Als ik dat tegen mijn partner zeg, dan schiet die in de lach en zal vragen in welke specialiteit ik dat diploma heb behaald. Het verschil tussen zin 1 en zin 2 is dat mensen die mij niet kennen, zullen geloven wat ik zeg, want 'waarom zou ze daarover liegen?'. Als ik dat tegen mijn partner zeg dan gaat die nadat hij goed heeft gelachen zich afvragen wat er met mij mis is, want hij weet dat ik geen unif heb gedaan. En waarom moet ik daarover een loopje met de waarheid nemen?

Bij het probleem van dit topic gaat het over een mix van beide situaties: partner en to kennen mekaar goed en nemen aan dat de ene de andere geen blaaskens zal wijsmaken. Maar dat doet partner wel. Hij zegt dat hij niet weet wat de reden van niet afvallen is. Tenzij hij aan geheugenverlies lijdt, neem ik aan dat hij toch weet dat hij na het eten naar de winkel is gereden en nog extra eten heeft gekocht. Waarom moet een volwassen mens zichzelf en anders zo voor de zot houden. TO heeft hem er niks over gevraagd, dus er was geen enkele reden om te liegen.

Als jij zegt dat partner iets zegt om iets mee te delen, dan zeg ik: om iets mee te delen wat niet waar is. (Ik val niet af en weet NIET hoe dat komt, terwijl hij het verdomd heel goed weet). Als iemand iets vraagt (ongeacht of het een vreemde of partner is), dan kan je liegen omdat je de waarheid niet wil vertellen. Maar hier doet partner zo flauw dat hij spontaan een leugen vertelt. Dat is voor mij zelfs nog een stap verder dan 'gewoon' liegen.

En tot slot: je schrijft dat to meer achter het NIET VERTELLEN zoekt dan er achter zit. Maar beste Mevrouw, to zoekt niets achter wat niet verteld is, ze vraagt zich af waarom haar partner iets WEL VERTELD terwijl dat NIET DE WAARHEID IS. Dat zijn twee verschillende dingen.

Ginevra schreef op 22-02-2023 om 19:34:

[..]

Nee.
Verslavingen zijn ontwrichtend en verwoestend. Ook niet iedereen die stiekem een paar krasloten koopt terwijl hij dat niet meer zou doen is gokverslaafd, om maar wat te noemen.

En verder wat Eleanor zegt.

Dat hoeft helemaal niet. Er zijn ook veel functionerende alcoholisten. En zeker een eetverslaving kan prima heel lang bestaan voordat het op dat punt komt. Waarbij, als dat punt bereikt wordt, dat meestal vooral psychisch bij de verslaafde zelf is en de omgeving het dus niet hoeft te merken.

Ik wil daarmee overigens niet zeggen dat de man van TO verslaafd is, maar stelselmatig stiekem eten kan zeker wel onderdeel zijn van een verslaving. Al weet ik uit TO's verhaal niet of dit stelselmatig is of slechts iets dat af en toe gebeurt.

Of die man nou tweewekelijks (!) naar de supermarkt gaat voor worstenbroodjes en Snickers, bloemen en condooms, bier en sigaretten of appels en bleekselderij, hij zegt er niks over en dat is op zijn minst raar. 

Als je samen een huishouden hebt en even naar de supermarkt loopt, vraag je toch thuis of je nog iets mee moet nemen? En als je graag dagelijks worstenbroodjes en Snickers mee wil naar je werk, dan zet je dat gewoon op de lijst van de weekboodschappen. 

Zoiets kan je een paar keer vergeten, maar als het structureel is, dan hou je iemand voor de gek. Dan wil je òf zelf niets weten van je aankopen omdat het niet goed voelt en/of verzwijg je die aankopen omdat (je denkt dat) je partner er problemen mee heeft. 

De kans is volgens mij klein dat er hier geen sprake is van een probleem. Deze man worstelt waarschijnlijk zelf ergens mee, maar in het ergste geval heeft hij een dubbele agenda die niet tof is voor zijn relatie. Wat het ook is, je wil dat als partner weten. Om hem op de juiste manier te steunen of omdat het jou persoonlijk aan gaat. 

Ik snap TO's zorgen. Die zorgen gaan knagen omdat je niet weet wat er speelt. Tijd voor een gesprek. 

Rollercoaster schreef op 22-02-2023 om 19:00:

[..]

Maar waarom maakt iemand dan opmerkingen uit zichzelf van: 'deze week ben ik amper afgevallen, snap er niks van ' ? Het onderwerp is de afgelopen 2 maanden denk ik, niet eens door mij geopperd, hij zegt het uit zichzelf. Jullie hebben me wel meer inzicht gegeven in hoe jullie ertegenaan kijken en dat het inderdaad meer vanuit ontkenning, mogelijk schaamte ? is. Maar van de week zei hij nog tegen mij: wat fijn dat we altijd overal over kunnen praten met elkaar. Dan denk ik toch even 'nou blijkbaar niet overal over..'

Wel heel lastig voor je. Weet je al of je het er met je man verder over gaat hebben?

Wat mij opvalt is dat bij de eerste reacties (behalve de mijne dan) de posters neigden naar: waar maak je je druk over, daar zit niks achter. Terwijl nu de tendens veel meer is dat er wel een probleem is, zowel rond het stiekem eten als rond het iets-vertellen-wat-niet-waar is.

ToetieToover schreef op 23-02-2023 om 10:33:

[..]

De bijdragen gaan in mijn ogen juist heen-en-weer tussen ‘probleem (of niet) van man’ en ‘relatieprobleem’ (of toch niet…). TO vraagt ons naar mogelijke motieven voor zijn gedrag en dan neig ik naar: ‘communicatieprobleem’ omdat ze ons vraagt en hem niet, dan vermoed ik dat ze er samen niet over spreken.

Dat heeft ze al ergens verduidelijkt, volgens mij. Dat ze al een maand niet begonnen is over 'hoe het met zijn dieet stond' en 'of ze daar over moet beginnen wat ze heeft gezien op de bankafschriften'.

Ik denk dat het eigenlijk twee problemen zijn, ook al zullen er hier mensen zijn die vinden dat to daar aan haar partner geen vragen over te stellen heeft. 
Ik denk dat partner zeker een (misschien klein maar toch een) probleem heeft ten aanzien van eten. En ik denk ook dat in een goede relatie zulke dingen bespreekbaar moeten zijn, zonder angst van 'zou hij gechoqueerd zijn als ik er over begin'.

Dus minstens twee kleine problemen, kan ook twee grote problemen zijn en kan ook één groot en één klein probleem zijn. Welke verdeling juist, dat weet alleen to.

Ik vind niet dat je het té groot maakt, to. Het is toch geen vreemde met wie je op kamers leeft. Daarmee mag je naast mekaar leven. Maar als het je partner is, iemand die op jou kan en mag vertrouwen en iemand die jij ook zou moeten kunnen geloven als hij iets zegt, dan begrijp ik volkomen je gevoel.

Ik snap je gevoel ook heel goed TO en ik vind niet dat je het te groot maakt. Snapt hij dat jij hierdoor teleurgesteld bent?