Contact met vader opzoeken:?
Hallo allemaal,
Ik zou graag jullie mening willen over het volgende..
Heb het niet echt getroffen met m'n familie, moeizame relatie met moeder en broers...en ook met andere familieleden is het contact niet goed om verschillende redenen.
Nu dacht ik misschien moet ik de band met mijn vader en zijn kant van de familie wat meer aanhalen, maar ik twijfel een beetje... Ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik nog jong was, de contactmomenten die ik met hem heb gehad waren ook niet heel fraai. Er is een keer sprake geweest van gewelddadig gedrag zelfs (een klap) niet heel ernstig, maar toch ook heel naar als de weinige keren dat je je vader ziet meteen zo negatief gekleurd is..ben daardoor altijd een beetje angstig geweest om hem volledig toe te laten. Uit de verhalen van mijn moeder weet ik ook dat hij echt een hele nare man is geweest voor haar..
Ben nu een volwassen vrouw en het contact is er sporadisch, ook een paar keer afgesproken en zie wel dat het niet meer dezelfde man is als toen. Een stuk rustiger, wellicht ook door de leeftijd. Hij doet alleen zelf ook niet al te veel moeite om de banden aan te halen en ik daardoor ook niet, had toch altijd een beetje het idee dat het vooral van zijn kant moet afkomen aangezien hij de vader is...
Recentelijk een gesprek met iemand gehad hierover en zij is van mening dat ik er goed aan doe om het contact met hem meer op te zoeken. Wat vinden jullie?
Naast je vader, is er nog meer familie aan zijn kant en kun je daar de banden mee aanhalen als je zou willen?
Als ieder op de ander zit te wachten, gebeurt er niks.
In jouw plaats zou ik het proberen en kijken wat het oplevert.
(Ik zit in een soortgelijke situatie maar al veel verder geëvolueerd. Mijn zus en ik worden al tientallen jaren door onze ouders verworpen. Ten voordele van mijn broer. Ze mogen al hun geld aan hem geven, heb ik niet nodig, ook nooit gevraagd. Dus geen financiële kwestie. Hoopte wel op hun vriendschap/liefde. Geprobeerd contact te krijgen, afgehouden door ouders. En nog altijd doet het me pijn).
Als jij het hebt geprobeerd, dan kan je tenminste die 'zaak' in vrede afsluiten in de zin van 'ik heb het geprobeerd'. Als het dan nog niet lukt, dan moet je daarover al geen schuldgevoelens meer hebben. Maar zoals hierboven geschreven: bij mij is de pijn nog altijd fel aanwezig.
Ik hoop dat jouw vader niet zo koppig zijn als mijn ouders. En zachter worden met de leeftijd telt bij mijn vader en moeder niet: ze zijn beiden in de 90 en (voor zover ik informatie krijg) nog goed bij hun verstand. Wonen ook nog steeds zelfstandig.
Dat je moeder 'slecht' spreekt over je vader: het kan zijn dat ze de waarheid spreekt. Maar haar verhaal zal minstens gekleurd zijn omdat niemand zonder fouten is. Waarmee ik niemand van wat dan ook beschuldig.
Probeer in contact te komen (en te blijven) met je vader. Je kan er alleen maar op vooruit gaan omdat je nog altijd terug kan gaan naar de huidige situatie.
Ik wou dat ik in je plaats was.
Succes!
Ysenda schreef op 22-09-2022 om 12:21:
Naast je vader, is er nog meer familie aan zijn kant en kun je daar de banden mee aanhalen als je zou willen?
Ja dat zou eventueel wel kunnen. Het zijn wel mensen die heel anders in elkaar steken dan ik zelf, streng gelovig(ben in het verleden weleens geweest en moest mij toen heel erg aanpassen weet ik nog). Maar dat is alweer zo lang gelden, misschien moet ik het nog een kans geven.
letterkoekje schreef op 22-09-2022 om 12:38:
Als ieder op de ander zit te wachten, gebeurt er niks.
In jouw plaats zou ik het proberen en kijken wat het oplevert.
(Ik zit in een soortgelijke situatie maar al veel verder geëvolueerd. Mijn zus en ik worden al tientallen jaren door onze ouders verworpen. Ten voordele van mijn broer. Ze mogen al hun geld aan hem geven, heb ik niet nodig, ook nooit gevraagd. Dus geen financiële kwestie. Hoopte wel op hun vriendschap/liefde. Geprobeerd contact te krijgen, afgehouden door ouders. En nog altijd doet het me pijn).
Als jij het hebt geprobeerd, dan kan je tenminste die 'zaak' in vrede afsluiten in de zin van 'ik heb het geprobeerd'. Als het dan nog niet lukt, dan moet je daarover al geen schuldgevoelens meer hebben. Maar zoals hierboven geschreven: bij mij is de pijn nog altijd fel aanwezig.
Ik hoop dat jouw vader niet zo koppig zijn als mijn ouders. En zachter worden met de leeftijd telt bij mijn vader en moeder niet: ze zijn beiden in de 90 en (voor zover ik informatie krijg) nog goed bij hun verstand. Wonen ook nog steeds zelfstandig.
Dat je moeder 'slecht' spreekt over je vader: het kan zijn dat ze de waarheid spreekt. Maar haar verhaal zal minstens gekleurd zijn omdat niemand zonder fouten is. Waarmee ik niemand van wat dan ook beschuldig.
Probeer in contact te komen (en te blijven) met je vader. Je kan er alleen maar op vooruit gaan omdat je nog altijd terug kan gaan naar de huidige situatie.
Ik wou dat ik in je plaats was.
Succes!
Och, wat een verdrietige situatie voor jou en je zus ook. Lijkt me heel lastig keer op keer de deksel op je neus te krijgen en achter te blijven met een gevoel van afwijzing. Daar ben ik ook wel bang voor, maar ik kan me niet laten tegenhouden door angst want dan sluit je jezelf ook af voor het positieve inderdaad.
Heel erg bedankt voor jouw motiverende reactie.
En een dikke knuffel voor jou!
Swirl schreef op 22-09-2022 om 13:08:
[..]
Och, wat een verdrietige situatie voor jou en je zus ook. Lijkt me heel lastig keer op keer de deksel op je neus te krijgen en achter te blijven met een gevoel van afwijzing. Daar ben ik ook wel bang voor, maar ik kan me niet laten tegenhouden door angst want dan sluit je jezelf ook af voor het positieve inderdaad.
Heel erg bedankt voor jouw motiverende reactie.
En een dikke knuffel voor jou!
Waarom ben je bang voor afwijzing? Hoe doet jouw vader tegen je als hij je (sporadisch) ziet? En hoe deed jij tegen je vader, de keren dat je hem zag? Misschien (ik zeg wel degelijk misschien) zit er bij hem ook angst om het te proberen en de vrees bij jou op een muur te botsen. Natuurlijk weet ik dat ook niet, maar als je schrijft dat je enkele keren met hem hebt afgesproken, hoe was het toen? Hij is toch op de uitnodiging van jou ingegaan, dat vind ik positief. En hoe komt het dat aan die afspraken een einde is gekomen?
Ik neem aan dat jouw broers ook geen contact met hem hebben, of weet je dat niet?
Sorry, Swirl, dat ik al die vragen stel. Het is mijn manier om een (beter) beeld te krijgen van deze situatie en jou te (proberen) helpen. Niet antwoorden als je niet wil. Geeft niks.
Maar ik zou zeggen: echt probeer het! En als er niet de mogelijkheid is om het 'uit te praten', laat het verleden dan rusten. Begin dan opnieuw en leer mekaar kennen vanaf 2022. Je hoeft het ook niet op wekelijkse basis te doen, misschien nav zijn of jouw verjaardag eens een koffietje drinken en een afspraak voor dan over twee/drie maanden maken. Vragen of hij dat ziet zitten. De tweede keer wordt het makkelijker (of iets minder moeilijk) en kan een nieuwe afspraak ook een beetje sneller gemaakt worden. Maar het mekaar niet meer uit het oog verliezen, daar zou ik over waken. Natuurlijk allemaal gesproken vanuit het standpunt dat het 'meevalt' en zowel jij als hij samen verder willen gaan.
Nog een laatste - ik denk ook niet onbelangrijke vraag - ga je je moeder op de hoogte brengen van je eventuele plannen en heb je al over haar reactie nagedacht?
Wat heb je te verliezen, behalve misschien wat tijd?
Ik zou me ook niet alleen op hem focussen, maar op de hele familie. Ooms, tantes, eventueel broers en zussen van jou, wie weet zit er ergens een leuk nichtje of een leuke neef? Niet iedereen - zeker van de jongere generatie - zal toch ook even gelovig zijn?
En stel dat je dan na een tijd vaststelt dat het toch echt niets is heb je het toch geprobeerd.
Wat verwacht je ?
Marty1984 schreef op 22-09-2022 om 18:16:
Wat heb je te verliezen, behalve misschien wat tijd?
Ik zou me ook niet alleen op hem focussen, maar op de hele familie. Ooms, tantes, eventueel broers en zussen van jou, wie weet zit er ergens een leuk nichtje of een leuke neef? Niet iedereen - zeker van de jongere generatie - zal toch ook even gelovig zijn?
En stel dat je dan na een tijd vaststelt dat het toch echt niets is heb je het toch geprobeerd.
Marty, ik weet niet goed hoe ik zonder bot over te komen, mijn reactie kan verwoorden.
Als je schrijft dat ze niks te verliezen heeft behalve 'wat' tijd, dan lijkt het mij - en hoop ik het nog veel harder - dat jij nooit in de situatie hebt gestaan om (één van) je ouders niet te zien. Tuurlijk heeft ze niks te verliezen, maar als je weet welke emoties allemaal meespelen bij een breuk met je ouders, echt, het gaat niet alleen over tijd. Men is dan zo kwetsbaar geworden dat het niet iets is wat je zo eens gauw 'tussen de soep en de patatten' regelt.
Ook jouw opmerking om niet alleen te focussen op haar vader, maar tegelijkertijd de ganse familie er maar even bij te nemen, het wijst voor mij er echt op dat je het verdriet van zware breuken in de familie niet helemaal juist kan inschatten.
En weet je, dit zijn geen verwijten: wie het niet (heeft) mee(ge)maakt, die beseft werkelijk niet hoe diep zoiets kan gaan. En als jij daar ook niet van kan meespreken, dan ben ik oprecht blij voor jou. Eerlijk waar!
Je laatste opmerking is natuurlijk helemaal waar: niet geschoten is altijd mis.
