Conflict met mijn broertje. Zie ik het verkeerd?
Mijn broertje woonde tot voor kort bij mij in de wijk. Als hij op vakantie ging zorgde ik voor zijn katten. Recent is hij verhuisd naar de wijk hiernaast en hij woont nu tegenover een goede vriendin van mij. Deze vriendin is iemand die hij ook goed kent en met wie hij goed kan opschieten. Hij heeft haar ook weleens gevraagd klusjes voor hem te doen. Soms betaald, soms onbetaald. Ze is ook geregeld bij hem over de vloer gekomen in dat kader. Hij is onlangs getrouwd, en zijn vrouw kent haar niet zo goed, maar wel van gezicht.
Mijn contact met mijn vriendin is erg goed. Ik ben er voor haar wanneer zij mij nodig heeft en andersom. (Overigens is mijn contact met mijn broertje ook altijd goed geweest.) Toen mijn broertje vroeg of ik voor zijn katten en planten wilde zorgen vond mijn vriendin het onzin dat ik elke dag daarheen zou moeten komen terwijl het voor haar een kwestie is van de straat oversteken. Zij heeft deze taak dan ook op zich genomen.
Ook had mijn broertje gevraagd of ik hun naar het vliegveld kon brengen. Er is een rechtstreekse busverbinding van waar wij wonen, we wonen vlakbij het vliegveld, maar op dat tijdstip rijden er geen bussen. Omdat dit heel vroeg op zondagochtend was, hadden we uiteindelijk afgesproken dat hij mijn auto mocht lenen. Mijn reservesleutel had hij al. Ik zou diezelfde ochtend mijn auto dan ophalen op het vliegveld en zou op deze manier toch nog kunnen uitslapen in mijn weekend. Uiteindelijk koos zijn vrouw ervoor met de taxi te gaan en geen gebruik te willen maken van het aanbod mijn auto te mogen lenen.
Tijdens de vakantie merkte ik al dat zowel mijn broertje als zijn vrouw boos waren dat ik hen niet naar het vliegveld had gebracht en niet zelf voor hun katten en planten zorgde. Ik ben immers zijn zus en dus moet ik gewoon doen wat van mij gevraagd wordt, is hun redenatie. Een principekwestie dus. Ik kijk er zelf pragmatisch naar. Mijn vriendin woont tegenover hen en wilde graag helpen en door mijn auto te lenen komen ze ook op het vliegveld, en kan ik in het weekend uitslapen.
Ik heb zeer recent promotie gemaakt op mijn werk. Op de tweede dag dat ik werd ingewerkt vroeg mijn familie mij om hen, inclusief mijn broertje en zijn vrouw, weer op te halen op het vliegveld. Omdat ik niet nog meer gedoe wilde met hun heb ik een smoes bedacht zodat ik aan hun verzoek kon voldoen. Het voelde niet goed, ik ben juist zo blij dat ik de kans heb gekregen om me verder te ontwikkelen, maar ik had verwacht dat mijn broertje dan wel weer af zou koelen. Gisteren bleek dat dit niet het geval was. Ik stelde hem een normale vraag op WhatsApp en hij ging als een razende tekeer tegen mij dat ik, als familie, moet doen wat mij gevraagd wordt en het niet moet afschuiven op een ander. Belangrijk om te vermelden is dat mijn vriendin na mijn vakantie hem ook heeft aangesproken dat het voor haar geen probleem is om de straat over te steken om voor zijn katten en planten te zorgen en dat hij mij niet zo moet behandelen. Uiteindelijk heb ik mijn broertje geblokkeerd omdat hij het heel erg op de man begon te spelen en echt heel denigrerend deed. Ik heb nog steeds niet het gevoel dat ik verkeerd heb gehandeld, maar vraag me af of ik dat verkeerd zie?
Peiling
Het is te begrijpen dat je broertje hier boos over is.
Maximaal 2 antwoorden.
Bloemenaandewaterkant schreef op 16-07-2023 om 15:14:
[..]
Dan wordt het tijd om de verwachting dat jij wel ja zegt bij te stellen door bijvoorbeeld op minder prangende momenten neutraal nee te zeggen zonder uitleg of excuus. Als er dan een prangende vraag komt, bijvoorbeeld omdat zijn time managment waardeloos is, lukt nee zeggen dan vast ook beter. Niet alleen omdat jij hebt geoefend met neezeggen maar ook omdat hij ontdekt heeft dat van jou ook wel eens een nee afkomt. Zo stel je ook de verwachting bij. in het engels zeggen ze dat mooi: bad planning on your part/your lack of prioritizing/time management etc.. does not constitute my problem/emergency/my priority. Als je niet goed in neezeggen bent maar af en tor lukt het, is dat prima.
Heb je heel veel moeite met neezeggen. Bedenk dan het volgende: je grenzen haperend afgeven is net als bij het geven van een snoepje bij huisdieren. Geef je af en toe wel een snoepje en dan weer niet, leert je huisdier bedelen. Wil je het bedelen afleren, kan je in dat geval beter een weekje altijd snoepjes geven en dan een hele tijd niet. Dat is hard maar heel duidelijk. Als je af en toe je grens bewaakt en soms niet, denkt iemand met zijn gedrag weg te komen, de ander ontwikkelt een soort opportunisme. In het begin zal je je een haperende plaat voelen. Oefen maar met zinnen als: ik heb net al nee gezegd en ik blijf nee zeggen, of, ik vind het vervelend om steeds weer hetzelfde te zeggen, zullen we het over iets anders hebben?
Zo kan een grens ook zijn dat als hij jou weer “vraagt” en hij heeft nog geen stap gezet om het uit te praten, je nee zegt tenzij in geval van overmacht als een ziekenhuisopname, brandt, ziekte.
Maar goed, beschreven situaties zijn lastig in te schatten omdat de contekst belangrijk is en die krijg je deels maar mee. Mijn man zou zelfs eerder van vakantie willen terugkomen als een vreemde in ons huis komt. Als jouw broer dat ook heeft, snap ik dat heel goed en zou ik met een bosje bloemen op de stoep staan om dat uit te praten ookal heb ik dat zelf niet zo (als mijn man).
Ik waardeer je reactie omdat hieruit blijkt dat je oprecht meedenkt hoe in het vervolg deze situatie voorkomen kan worden. Dat is ook wat ik wil, voorkomen dat dit nog eens gebeurt. Niet omdat ik het gevoel heb dat ik verkeerd heb gehandeld, maar wél omdat het mijn broertje is waar ik zielsveel van hou. En ik snap ook wat je zegt: dat het van belang is dat hij ook hij leert dat ik weleens "nee" kan zeggen en ik daarin ook werk te verrichten heb. Ik ben momenteel in therapie en mijn grenzen bewaken is één van de belangrijkste onderwerpen waar ik aan moet werken. Ik ben van plan een brief te sturen aan mijn familie waarin ik ook aangeef dat ik wil dat mijn grenzen gerespecteerd worden zonder dat ik allerlei waardeoordelen naar mijn hoofd krijg geslingerd.
Met een bloemetje voor zijn deur gaan staan voelt alleen echt niet goed, omdat hij heel ver over mijn grens ging in wat hij tegen mij zei.
Moxxie schreef op 16-07-2023 om 17:12:
[..]
Ik lees erin dat je advies aan TO is om haar gedrag aan te gaan passen door vaker nee te gaan zeggen. Niet omdat ze vaak dingen tegen haar zin doet, maar om haar broertje te 'leren' omgaan met nee als antwoord.
TO zegt heel duidelijk dat ze geen nee wilde zeggen en dat zal in de toekomst wel vaker voorkomen. Als er iemand is die zijn gedrag aan moet passen is het broertje in mijn ogen, en niet TO.
Wat betreft al je vragen, het is een forum, er wordt gevraagd om meningen en die kunnen nu eenmaal sterk verschillen.
Bedankt voor je betrokkenheid. Ik ben het met je eens dat in deze situatie mijn broertje fout zit (door mij zo te commanderen), niet ik (door met hem mee te willen denken). Wel is het zo dat ik me zelf ook ben gaan afvragen of het misschien onbewust zo kan zijn dat, door mijn zachte karakter en de rol die ik heb als middelste van het gezin, mijn familie meer van mij verwacht dan van mijn broertje en zus en ik mijn grenzen toch wat duidelijker aan moet leren geven.
_Audrey schreef op 16-07-2023 om 18:47:
[..]
Laat lekker gaan verder. Alles is allang gezegd en sommigen blijven maar drammen.
Ik heb het idee dat degenen die mij in een hoek probeerden te drijven het inmiddels opgegeven hebben. Misschien mede dankzij het feit dat degenen die wel constructief meedachten in het verweer gingen haha! 
Dromertje schreef op 17-07-2023 om 09:14:
[..]
Ik heb het idee dat degenen die mij in een hoek probeerden te drijven het inmiddels opgegeven hebben. Misschien mede dankzij het feit dat degenen die wel constructief meedachten in het verweer gingen haha!
"Ik ben van plan een brief te sturen aan mijn familie waarin ik ook aangeef dat ik wil dat mijn grenzen gerespecteerd worden zonder dat ik allerlei waardeoordelen naar mijn hoofd krijg geslingerd".
Misschien handig om aan te geven dat je best hulp wil bieden, maar dit niet stel op sprong doet omdat iemand zelf laat is met vragen of dit vanzelfsprekend vindt. Afgezien van noodgevallen dan. Jij hebt ook een eigen leven inclusief baan.
Dromertje schreef op 17-07-2023 om 09:14:
[..]
Ik heb het idee dat degenen die mij in een hoek probeerden te drijven het inmiddels opgegeven hebben. Misschien mede dankzij het feit dat degenen die wel constructief meedachten in het verweer gingen haha!
Nou nee, maar meer omdat je structureel vragen niet beantwoord.
Want heb je aan je broertje gevraagd: 'zeg broer, zou het niet handiger zijn als buurvrouw het doet en vind jij dat ook een goed idee?' of was het een mededeling: 'Ik en vriendin, die buurvrouw van je is, hebben afgesproken dat zij het doet want het is praktischer want zij woont dichterbij punt!' Zonder voor hem ruimte of ja of nee te zeggen.
Onafhankelijk van hoeveel tijd van te voren hij wat vraagt, hoef je de oplossing niet aan te dragen als je iets niet wil, je moet niet invullen voor een ander en dat lijk je steeds wel te doen. Je bedoeld het goed maar het is heel vervelend gedrag.
Blijft buitenkijf dat je broer niet goed reageert.
@dromertje; niet om te dissen, maar meer om te empoweren. Ik zie je een paar keer schrijven dat je het middelste kind bent en dus bepaalde karaktereigenschappen hebben en dat je zo zacht bent.
Dat middle child syndrome bestaat niet. Zie bijvoorbeeld: https://www.scarymommy.com/middle-child-syndrome-is-a-bullsht-theory voor een leesbare uiteenzetting van deze Duitse meta studie: https://www.pnas.org/doi/abs/10.1073/pnas.1506451112
dat je in een gezin vast kan komen te zitten in bepaalde rollen, is absoluut waar. En ik zie veel mensen van rond de 30 die daarmee willen breken (de rollen, niet de familie). Dat is dapper en vaak wil de familie best meebewegen. Besef je echter wel dat andere mensen ook grenzen hebben en dat een brief dat jij nu eindelijk grenzen aan gaat geven en daar respect voor verwacht ook in het verkeerde keelgat schieten. Dat komt soms over alsof zij je nu altijd gelijk moeten geven of doen wat je zegt. Daarbij hebben zij vaak het gevoel dat iedereen wel eens wat toegeeft en zien niet altijd of jij dat nou echt meer gedaan hebt.
Probeer er wat ontspannerer mee om te gaan, want je blijft nu wat krampachtig in je eigen gelijk staan. Dat is ook waar de meeste weerstand in dit topic vandaan kwam. Die was veel genuanceerder dan “tegen jou en voor je broer”, zoals sommigen die interpreteerden. En je bent nu ook al dagen met dit incident bezig. Je had al dagen geleden tegen je broer kunnen zeggen dat je er van baalt dat je goede bedoelingen hem zo boos hebben gemaakt en dat je dat in de toekomst graag wil voorkomen, maar dat je deze manier van spreken van niemand accepteert, hoeveel je ook van hen houdt. En dat je vriendelijke verzoeken, zoals altijd, met liefde in overweging neemt. Mocht hij er dan nog over willen praten op een rustige manier, dat jij daar voor open staat (als dat zo is).
Nogmaals; niet hard bedoelt, ik hoop echt dat jij en je broer elkaar weer kunnen vinden, op een manier die voor jullie beiden prettig is. En de manier waarop hij met je communiceerde is niet oké en hoef je van niemand te accepteren. Maar ik zou als ik jou was wel willen weten waar die heftige reactie vandaan kwam. De reactie zelf is niet oké, maar misschien zit er wel iets in waar die reactie bij hem vandaan komt waar je iets mee kunt/van kunt leren.
Ysenda schreef op 17-07-2023 om 10:00:
[..]
Nou nee, maar meer omdat je structureel vragen niet beantwoord.
De contekst was misschien niet helemaal duidelijk in het begin. Dat is ook wat het zo lastig maakt bij platte tekst. Soms is kennis van de contekst belangrijk in een verhaal maar is die moeilijk weer te geven. Als een deel de ene contekst interpreteert (door bijvoorbeeld de relatie tussen broer en zus als leidraad te zien) en een ander deel de grensoverschrijding centraal stelt, is het één meer passend dan het andere voor jou maar dat betekent niet dat het andere deel jou in hun ogen fout advies geeft of tégen jou én (dus) voor een ander is. Iedereen die hier bijgedragen heeft doet dat naar het beste vermogen en steekt tijd en energie in een reactie. Voor jou, niet voor zichzelf. Hoe meer zienswijzen, hoe beter toch: je kiest wat bij jou in die situatie past en alleen jij kent die het beste. Er is zelden een goede of foute manier. En soms krijg je een idee bij het lezen van de manier hoe anderen het doen. Maar om zoiets “in een hoek drijven te noemen” vind ik niet alleen niet gepast maar ook niet zo handig want daarmee krijg je een volgende keer misschien alleen een smal deel van de reacties van uit 1 contekst.
Dromertje schreef op 17-07-2023 om 09:02:Ik ben van plan een brief te sturen aan mijn familie waarin ik ook aangeef dat ik wil dat mijn grenzen gerespecteerd worden zonder dat ik allerlei waardeoordelen naar mijn hoofd krijg geslingerd.
Een brief sturen zou ik niet doen. Je legt dan de actie bij hun: zij moeten jouw grenzen respecteren. Dat kan (wat Glazenbol ook zegt) overkomen als "huh, moeten wij nou voortaan doen wat zij zegt of zo?".
Daarnaast maakt het jou zwakker. Je gaat een rechtstreekse confrontatie uit de weg, je vraagt hun om jouw grenzen te respecteren maar je doet dat niet op het moment dat ze op die grens komen. Je maakt er een soort permanent slepend ding van. Daarmee dwing je dat respect niet af. Je stelt jezelf dan als een soort slachtoffer op waar zij rekening mee moeten houden.
Er zit maar één ding op, en dat is op het moment dat je broer jou een bevel geeft, dáár die grens markeren. Ho, dit wil ik niet. Een behulpzaam artikel* daarbij vond ik https://www.boredpanda.com/setting-proper-boundaries-ovizachero/ . De kern is dat je grenzen aangeeft door consequenties aan te geven. "Als je bevelen geeft, ga ik niet in gesprek", "als je iets van me wil dan kun je dat vragen en dan denk ik graag mee, maar ik ga niet meer in op bevelen".
Dat is misschien lastiger dan een brief schrijven en op de post doen in de hoop dat zij veranderen terwijl jij geen rechtstreekse confrontatie aan hoeft te gaan, maar dat gaat niet zo werken. Als je respect wil, zul je voor jezelf op moeten staan. Dat gaat niet per brief.
*toevoeging: wil niet zeggen dat ik alles in dat artikel helemaal onderschrijf, maar het geeft wel wat behulpzame voorbeelden over hoe je je uit kunt spreken als je grenzen wil trekken.
Ginevra schreef op 17-07-2023 om 11:49:
[..]
Je stelt jezelf dan als een soort slachtoffer op waar zij rekening mee moeten houden.
En dat wordt snel versterkt door de oorzaak bij “het middelste kind” en het “zachte karakter” te leggen. Ook mensen met een zacht karakter kunnen leren om assertief te zijn en hun grenzen te trekken. Sterk van je dat je daar met therapie mee bezig bent.
Het hele op het huis passen situatie zou ik ook niet blij van worden. Ik vraag zus en die zet me een beetje voor het blok om een vriendin in mijn huis te laten komen. Het wordt niet gevraagd, het wordt gezegd. Dan zou ik me ook bezwaard voelen. De enige die ik in mijn huis laat is mijn moeder, hoe goed ik ook bevriend ben met iemand. Daarentegen, de vanzelfsprekendheid dat TO dat wel even doet en dat je dat drie dagen van tevoren vraagt is stuitend. Ook al doet ze het ieder jaar.
Vliegveld situatie zou ik ook niet ideaal vinden, maar zou heel blij zijn met een oplossing.
De rest is te triest voor woorden. Die 'als ik in mijn vingers knip, ben je er' houding van broer. Daar is geen excuus voor. En dat je je genoodzaakt voelt om te liegen tegen je werkgever omdat ze anders boos worden, dat is absurd
Ysenda schreef op 17-07-2023 om 10:00:
[..]
Nou nee, maar meer omdat je structureel vragen niet beantwoord.
Want heb je aan je broertje gevraagd: 'zeg broer, zou het niet handiger zijn als buurvrouw het doet en vind jij dat ook een goed idee?' of was het een mededeling: 'Ik en vriendin, die buurvrouw van je is, hebben afgesproken dat zij het doet want het is praktischer want zij woont dichterbij punt!' Zonder voor hem ruimte of ja of nee te zeggen.
Onafhankelijk van hoeveel tijd van te voren hij wat vraagt, hoef je de oplossing niet aan te dragen als je iets niet wil, je moet niet invullen voor een ander en dat lijk je steeds wel te doen. Je bedoeld het goed maar het is heel vervelend gedrag.
Blijft buitenkijf dat je broer niet goed reageert.
Het werd mij gevraagd tijdens een telefoongesprek. Wat mijn woorden precies waren weet ik gewoon echt niet meer, maar wel dat ik heb gezegd dat mijn vriendin het beter kan doen. Maar zoals ik je eerder al zei: mijn broertje had gewoon nee kunnen zeggen.
Bedankt voor jullie reacties!
De brief is inmiddels verstuurd. Van de mensen met wie ik een persoonlijk traject volg om aan onszelf te werken heb ik alleen maar positieve reacties gehad, dat ze het goed vinden dat ik die brief verstuurd heb. Dat ze het dapper van me vinden en ik trots mag zijn op mezelf. Van mijn ouders heb ik al een reactie gehad en die was positief. Zelf voel ik me er ook goed bij dat ik dit heb gedaan. Ik heb mijn hart kunnen luchten.
Heeft je broer ondertussen ook op je brief gereageerd en hoe zijn de verhoudingen ondertussen?
Fijn te horen dat je ouders er positief op hebben gereageerd.