Advies? Herkenning?
Helaas nog een topic over mijn moeder. In een eerder topic vroeg ik al advies over mijn moeder die achter mijn rug om negatief over mij praat.
Nu loop ik weer tegen iets aan waarvan ik niet weet wat ik moet. Wegens mentale problematiek heb ik gesprekken met een psycholoog. Een deel van de oorzaak ligt aan mijn opvoeding. Mijn ouders zijn heel lief en behulpzaam op praktisch gebied, maar op emotioneel gebied heb ik weinig aan ze (gehad). De psycholoog stelde voor om mijn moeder een keer mee te laten komen naar een gesprek zodat we beide onze ervaringen kunnen delen over mijn opvoeding en over hoe we in elkaar steken zodat er wellicht meer wederzijds begrip ontstaat. Dit heb ik aan mijn moeder gevraagd, maar ze gaf aan dat ze er niet op zit te wachten. Ze vindt dat ze toch niks kan veranderen aan het verleden en dat het dus ook niet nodig is om het e.e.a. te bespreken. Ik moet het maar gewoon loslaten. Aangeven dat loslaten voor mij makkelijker wordt als we er een gesprek over kunnen hebben vindt ze onzin.
Ik weet nu niet zo goed hoe nu verder. Ik ben niet verbaasd dat ze niet mee wil, dat had ik ergens al wel verwacht. Maar het stelt me toch wel teleur en het maakt me boos en verdrietig. Ergens heb ik een sterk vermoeden dat ze emotioneel niet in staat is om zo'n gesprek te voeren en dat haar afwijzing niet per se onwil is. Maar toch voel ik me in de steek gelaten, niet gehoord (letterlijk en figuurlijk) en niet gezien. Net zoals toen ik kind was. Naar aanleiding van de opmerkingen in mijn vorige topic had ik al besloten om minder te vertellen en minder met haar te delen. Toch had ik nog een beetje hoop gevestigd op verbetering als ze mee zou gaan.
Om eerlijk te zijn zou ik tijdelijk even afstand willen nemen, echt even zo min mogelijk contact en contact alleen voor mijn dochter zodat ze haar kleinkind wel ziet. Maarja, dan is er eind vd maand mijn verjaardag, volgende maand moederdag etc. Hoe ga ik dat doen in contact met mijn broer en zus... Heeft iemand ervaring met een soortgelijke situatie? Hoe hebben jullie dat toen aangepakt?
Eleanor schreef op 14-04-2023 om 11:09:
[..]
Wat mooi dat jullie echt nader tot elkaar zijn gekomen op deze manier!
Op het gebied van die onzekerheid is voor mij nog wel wat te winnen denk ik nu je dat zo zegt en wellicht zou ik er dan inderdaad ook luchtiger in kunnen staan.
De liefdestalen ken ik wel en ik vind het ook niet erg dat mijn ouders niet zeggen dat ze van me houden. Dat kan inderdaad ook op andere manieren worden getoond. Wat ik wel erg vind, is dat ze me nog altijd regelmatig het gevoel geven dat ze me niet serieus nemen, dat ze vinden dat ik me aanstel en dat ze mijn grenzen/behoeften maar raar vinden. Het gaat subtiel, met terloopse opmerkingen, even een zucht of een blik van verstandhouding die ze uitwisselen en dat soort dingen. Maar voor mij zo ondermijnend. Dan hebben we ogenschijnlijk een hele gezellige dag en ga ik naderhand toch steevast weer naar huis met het gevoel dat er iets mis met me is en de vraag of ik nou gek ben en me al deze dingen inbeeld, of niet.
Precies zo gaat het bij mij ook.
Aardbei_86 schreef op 14-04-2023 om 08:07:
@Jillz Zo is het hier ook, de beste intenties, geen kwaad in de zin gehad, gedaan wat ze op dat moment konden en wisten. Dat maakt het voor mij juist misschien wel lastiger om mijn weg erin te vinden. Als het onwil was geweest dan kon ik kwaad zijn, contact verbreken whatever. Maar nu het onkunde is zit ik qua gevoel een beetje vast lijkt wel. Ik begrijp waar haar gedrag vandaan komt, ik kom er steeds meer achter dat ze zelf ook issues heeft, mede door haar eigen opvoeding. Maar ik kan dan voor mijn gevoel nergens terecht met mijn gevoel.
TO, ik heb ook je vorige topic gevolgd.
Er is één persoon waar je altijd terecht kunt met je gevoel en dat is bij jezelf. Mijn advies zou zijn om te leren om jezelf te troosten. Het is echt naar om in te zien dat er (veel) onkunde is bij je ouder(s).
Geef het tijd om dat te verwerken. En het is heel logisch als je dat alleen moet doen. Dus inderdaad dit jaar je verjaardag maar niet vieren. En het te druk hebben op moederdag om naar haar toe te gaan.
Jillz schreef op 14-04-2023 om 10:43:
[..]
Mij is het uiteindelijk gelukt om die enorme onzekerheid te overwinnen. Ik heb nu de bevestiging van mijn ouders niet meer nodig. Overigens ook niet van anderen. Mijn motto is: ik probeer wat ik kan en dat is goed genoeg ook als een ander vind van niet. Superwoman bestaat niet zei mijn therapeut altijd. Er is daarbij zo'n last van mijn schouders gevallen.
De band met mijn ouders is nu ook echt goed. Ik zie veel meer hoeveel ze om mij geven, ook al spreken ze dat niet zo zeer uit. Ik zie het in hun daden. Een voorbeeld ik vertelde zwanger te zijn en daarop wordt geregeerd met goh leuk. Dan kun je zeggen er zijn ouders die in tranen zouden zijn, je direct zouden omhelzen of dansend door de kamer zouden gaan. Mijn moeder reageert vrij ingetogen, maar koopt vervolgens alles wat ze maar kan vinden voor de baby uitzet. Ze heeft zelfs een kinderkamer ingericht in haar huis. Dat zegt voor mij genoeg ze is dolblij ook al spreekt ze dat niet uit.
Wat ook goed is om te beseffen dat mensen verschillende liefdes talen hebben. Google er maar eens op. Voor sommige is liefde praktische dingen voor een ander doen, voor een ander is het zeggen ik jou van je.
Mijn ervaring is een andere kant van het verhaal. Ik ben ook heel hard aan de slag gegaan met mijn eigen onzekerheid. Ik merkte wel dat bij elk contact er weer bepaalde afkeuring was die mij pijn deed. En ik heb uiteindelijk besloten dat ik mijn energie niet wil besteden aan mensen die mij onbewust steeds weer pijn doen.
Eleanor schreef op 14-04-2023 om 11:09:
[..]
Het gaat subtiel, met terloopse opmerkingen, even een zucht of een blik van verstandhouding die ze uitwisselen en dat soort dingen. Maar voor mij zo ondermijnend. Dan hebben we ogenschijnlijk een hele gezellige dag en ga ik naderhand toch steevast weer naar huis met het gevoel dat er iets mis met me is en de vraag of ik nou gek ben en me al deze dingen inbeeld, of niet.
Dit stuk herken ik heel erg van mijn moeder. Ik herkende mij ook in het vorige topic van Aardbei en heb daar ook gereageerd. Ik probeer sindsdien om iets meer afstand te houden. Pasen, moederdag, verjaardag, dat soort dingen wel. En soms iets leuks met dochter. Maar niet meer zoeken en verwachten van begrip en goedkeuring. Deze week ook even bewust moeten beslissen om niet langs te gaan voor een kop koffie. Dat vinden ze leuk, maar ik eindig steevast met dat gevoel dat jij beschrijft.
En het is ook zo lastig te benoemen en uit te leggen. "Waarom kijk je nu zo naar pap?" "Hoe bedoel je? Ik zeg toch niks?". Ze weet me heel goed het gevoel te geven dat er iets mis met me is. En mss gelooft ze dat ook oprecht. En vindt ze dat ze juist zo goed bezig is omdat ze me accepteert, ondanks alles.
Het roddelen doet zij ook en vind ik heel lastig. Vooral omdat de verhalen vaak gekleurd zijn en niet helemaal waar maar ook niet gelogen, en omdat ik dan niet weet wat gezegd is maar het wel van invloed kan zijn op mijn contact met mensen. Zo kwam ik er na een tijd achter dat ze tegen mijn nieuwe buren had verteld dat zij zich even kwam voorstellen als moeder van, omdat Mees dat zelf niet durft en die is ook nog zwanger geraakt en alleenstaand, dus heftig allemaal. Ik was zwanger als bewust alleenstaande moeder, geen tragisch verhaal dus. En me aan vreemden voorstellen vind ik idd spannend, maar niet dusdanig dat mijn moeder dat voor me moet doen. Ik ben eind 30! Toen ik haar er op aansprak was ze zich van geen kwaad bewust. Het was toch gewoon waar en ze had juist willen helpen?
Meesje schreef op 14-04-2023 om 14:18:
[..]
Dit stuk herken ik heel erg van mijn moeder. Ik herkende mij ook in het vorige topic van Aardbei en heb daar ook gereageerd. Ik probeer sindsdien om iets meer afstand te houden. Pasen, moederdag, verjaardag, dat soort dingen wel. En soms iets leuks met dochter. Maar niet meer zoeken en verwachten van begrip en goedkeuring. Deze week ook even bewust moeten beslissen om niet langs te gaan voor een kop koffie. Dat vinden ze leuk, maar ik eindig steevast met dat gevoel dat jij beschrijft.
En het is ook zo lastig te benoemen en uit te leggen. "Waarom kijk je nu zo naar pap?" "Hoe bedoel je? Ik zeg toch niks?". Ze weet me heel goed het gevoel te geven dat er iets mis met me is. En mss gelooft ze dat ook oprecht. En vindt ze dat ze juist zo goed bezig is omdat ze me accepteert, ondanks alles.
Het roddelen doet zij ook en vind ik heel lastig. Vooral omdat de verhalen vaak gekleurd zijn en niet helemaal waar maar ook niet gelogen, en omdat ik dan niet weet wat gezegd is maar het wel van invloed kan zijn op mijn contact met mensen. Zo kwam ik er na een tijd achter dat ze tegen mijn nieuwe buren had verteld dat zij zich even kwam voorstellen als moeder van, omdat Mees dat zelf niet durft en die is ook nog zwanger geraakt en alleenstaand, dus heftig allemaal. Ik was zwanger als bewust alleenstaande moeder, geen tragisch verhaal dus. En me aan vreemden voorstellen vind ik idd spannend, maar niet dusdanig dat mijn moeder dat voor me moet doen. Ik ben eind 30! Toen ik haar er op aansprak was ze zich van geen kwaad bewust. Het was toch gewoon waar en ze had juist willen helpen?
Zo, wat een heftig verhaal Meesje! Misschien ben ik hier aan het projecteren, maar heb je je moeder kunnen uitleggen wat het met je doet/deed? En heeft ze oprecht excuses aangeboden? Want uit jouw verhaal lees ik dat ze de vermoorde onschuld speelt. Na tig akkefietjes op deze manier met mijn moeder was ik er klaar mee. Er brak iets toen ik duidelijk zag dat ze nooit en te nimmer verantwoordelijkheid gaat nemen.