Activiteit schoonfamilie
Goedenavond,
Ik heb begrepen dat mijn schoonfamilie binnenkort een activiteit gaat doen waarbij er familie foto's gemaakt zullen worden. Nu is het zo dat ik door omstandigheden extreem bang ben voor mijn schoonvader. Daarnaast zie ik mijn man al bijna nooit, hij werkt bijna altijd en we slapen apart en hebben aparte badkamers etc. Dus voor mijn gevoel hebben we helemaal geen relatie meer maar we zijn wel getrouwd. Voornamelijk door het geloof waardoor ik scheiden een te grote stap vind en voor de kinderen. Ben er al sinds ik het weet beroerd van. Ik wil geen mensen kwetsen maar ik wil ook niet weer over mijn grenzen heen gaan. Het kost me zo veel energie om te doen alsof ik niet bang ben en dan voor de foto's een happy family uit te hangen terwijl ik elke dag zo verdrietig en eenzaam ben. Heeft iemand hier tips voor mij. Ik weet ook geen tijdstip of locatie terwijl het al bijna is. Er bestaat ook een kans dat ik dus gewoon moet werken maar zouden ze het wel geloven als ik zeg dat ik moet werken?
Watmoetik schreef op 21-06-2023 om 07:47:
Ik heb al heel veel soorten hulp gehad maar eigenlijk gaat het gewoon altijd goed met me behalve als het op mijn schoonfamilie aan komt. Ik kan me alleen maar ergeren aan mijn man, we hebben elkaar al in geen jaren aangeraakt, zelfs geen hand of kus op de wang. Zijn badkamer stinkt verschrikkelijk en soms maakt hij maandenlang zijn bed niet opnieuw op waardoor zijn slaapkamer ook stinkt. Ik walg er gewoon van. Ik laat eigenlijk nooit over me heen walsen, ik denk zelfs dat mensen me zien als assertief. Ik denk dat ik heel onzeker ben maar juist sterk overkom naar de buitenwereld waardoor ik in dit geval niet serieus genomen word als ik zeg dat ik iets niet kan of durf of niet in me opgekomen is. Maar mijn schoonfamilie speelt het altijd op een manier dat ik me schuldig ga voelen (in dit geval waarschijnlijk nieteens bewust want ik dacht dat ik met mijn schoonzus wel een prima band had, het zijn aardige meiden) en dat is precies mijn zwakke plek
Je weet je zwakke plek dus: een groot schuldgevoel dat makkelijk te activeren is. Dat kan komen door de normen uit je opvoeding, uit je geloof of uit je eigen innerlijke morele kompas. Het vervelende is, dat je in een relatie twee mensen hebt die verantwoordelijk zijn voor een goed resultaat. Helaas voel jij je als enige schuldig over iets waar je maar voor (ongeveer) de helft verantwoordelijk voor bent. Wat vind jij van de moeite die jouw echtgenoot doet om jullie huwelijk te laten voortbestaan?
Klinkt een beetje alsof je man ook geen zin in het feestje had, maar jou dan maar onder de bus heeft gegooid om alles op te blazen en de schuld dan op jou te leggen.
Geen leuke situatie zowel tussen jou en je man als tussen jou en je schoonfamilie.
Als je echt vanwege redenen niet wel wil, kan je dan met je man in relatietherapie gaan om te kijken wat er nog te redden is ? Dit is toch voor alle partijen niet goed.
Dat doet hij inderdaad wel vaker, of als zijn vader boos is dat hij mij de schuld geeft omdat ik hij zegt dat ik beter ben in een tegen reactie geven (komt hij ineens boos naar me toe met jij zegt dit of dat en ik sta er bij van ??? Waar gaat dit over, en vervolgens nog bozer worden omdat ik zou verzinnen dat ik dat niet gezegd heb), of bijvoorbeeld een weekend weg met zijn vrienden had ik al wat anders en toen ging hij niet mee en gaf hij bij zijn vrienden aan dat hij daarom ook niet mee kon. Relatie therapie hebben we al geprobeerd maar die gewoonten zitten er zo stevig in dat het geen nut heeft. Ik heb snel last van een schuldgevoel en hij schuift juist makkelijk alles in mijn schoenen omdat hij best wel problemen heeft met assertief zijn. Als ik een hele normale vraag stel, even als voorbeeld hoe laat ben je thuis vandaag? Krijg ik eerst een antwoord van ja ik moet nog dit en dat en euh euh euhm na dat. Heel verhaal met een hoop 'euh' en nog steeds geen antwoord. Ik kan er gewoon niet tegen dat overal omheen draaien en vervolgens niks zeggen. Alles wordt wel zo verdraaid dat het mijn schuld is. De badkamer is ook beschimmeld omdat ik gezegd heb dat ik niet kan slapen als de afzuiging de hele nacht aan staat. Terwijl de vloer helemaal nat is, dat gaat die afzuiging ook niet in 1 nacht tijd droog krijgen. het schuldgevoel vreet me helemaal op van binnen.
Je schrijft dat je gelovig bent. Ik weet niet of je ook bij een kerk hoort? Dan kun je misschien eens gaan praten met je dominee of ouderling? Ik denk dat het goed is hier wel met iemand over te praten.
Raar verhaal over je huwelijk. Ik begrijp er geen jota van
En niet scheiden omdat het niet van je geloof mag.. is dat ook ‘jouw’ geloof? Of bedoel je in zijn algemeenheid mag er niet gescheiden worden in je omgeving? Want als het jouw geloof is dan is scheiden niet zondiger dan permanent walgen van je man natuurlijk
Werk aan je schuldgevoel zodat wanneer men jou onterecht aanspreekt op iets je zoweel verbaal en non-verbaal coherent reageert.
Dus aangeven met weinig emotie dat de vork anders in de steel zit.
er.is.maar.1.Pino schreef op 21-06-2023 om 07:56:
Ik las dat je geloof en je kinderen je ervan weerhouden om te gaan scheiden. Ik heb daar geen oordeel over, maar wil je wel een spiegel voorhouden:
Is dit het voorbeeld dat je aan je kinderen wilt geven van een huwelijk en menselijke relaties/omgangsvormen? En kan het zo zijn dat je geloof je kan helpen om een betere keuze voor jezelf en je kinderen te maken? Want als ik deze dingen over je man en schoonfamilie lees, dan kan ik me niet voorstellen dat zij ‘goede gelovigen’ zijn - anders doe je dit een ander niet aan. Geloven zou (in mijn ogen dan) niet moeten gaan over “macht over anderen” en veroordeling, maar over hoop, steun en liefde. Als je geloof positief insteekt (ipv de negatieve houding die je schoonfamilie en je man lijken te hebben) dan kan het je misschien ook helpen en kracht geven om voor jezelf en je kinderen te kiezen.
Ik wens je veel sterkte TO
Dit inderdaad.
Ik vind het verdrietig te lezen dat je zo vast zit in je geloof dat scheiden niet kan.
Waar is je eigen familie in dit verhaal?
Geen idee hoe de taakverdeling is in huis. Maar waarom wordt zijn slaapkamer en badkamer niet schoongemaakt? Het is ook jouw huis en man en als je ervan walgt zou ik een oplossing voor vinden. Zelf schoonmaken of een schoonmaakster dit laten doen als jullie het niet zelf willen/ kunnen doen. Het is een symptoom voor een opgegeven huwelijk maar misschien kan je gaan bouwen aan een fijne manier van samenleven? Daar hoort kennelijk een schoon huis voor jou bij. Neem initiatief en regel dit.
Ik zou je en scheiding gunnen maar ik snap dat het voor jou lastiger ligt. Kun je met iemand vanuit jouw geloof praten? iemand van de kerk, moskee, synagoog. Ik kan mij niet voorstellen dat een kerk het normaal vind dat jij zo gebukt gaat onder je huwelijk en niet mag scheiding.
Watmoetik schreef op 21-06-2023 om 10:46:
Dat doet hij inderdaad wel vaker, of als zijn vader boos is dat hij mij de schuld geeft omdat ik hij zegt dat ik beter ben in een tegen reactie geven (komt hij ineens boos naar me toe met jij zegt dit of dat en ik sta er bij van ??? Waar gaat dit over, en vervolgens nog bozer worden omdat ik zou verzinnen dat ik dat niet gezegd heb), of bijvoorbeeld een weekend weg met zijn vrienden had ik al wat anders en toen ging hij niet mee en gaf hij bij zijn vrienden aan dat hij daarom ook niet mee kon. Relatie therapie hebben we al geprobeerd maar die gewoonten zitten er zo stevig in dat het geen nut heeft. Ik heb snel last van een schuldgevoel en hij schuift juist makkelijk alles in mijn schoenen omdat hij best wel problemen heeft met assertief zijn. Als ik een hele normale vraag stel, even als voorbeeld hoe laat ben je thuis vandaag? Krijg ik eerst een antwoord van ja ik moet nog dit en dat en euh euh euhm na dat. Heel verhaal met een hoop 'euh' en nog steeds geen antwoord. Ik kan er gewoon niet tegen dat overal omheen draaien en vervolgens niks zeggen. Alles wordt wel zo verdraaid dat het mijn schuld is. De badkamer is ook beschimmeld omdat ik gezegd heb dat ik niet kan slapen als de afzuiging de hele nacht aan staat. Terwijl de vloer helemaal nat is, dat gaat die afzuiging ook niet in 1 nacht tijd droog krijgen. het schuldgevoel vreet me helemaal op van binnen.
Is hij narcistisch?
Stop maar met het schuldgevoel en lees je maar eens in. Dan heeft hij een stoornis. En elke keer als je ook maar neigt te denken....ligt het aan mij? Dan weet je voortaan het antwoord: nee!
Watmoetik schreef op 20-06-2023 om 22
het gaat al vanaf het begin af aan zo. Dan zeggen ze 'jij vind dit of dat' terwijl ik dat helemaal niet gezegd heb en dan gaan ze me zo behandelen zoals hun denken dat ik denk. Of niet mee vragen met dingen en dan achteraf boos worden dat ik er niet bij was terwijl ik op dat moment pas hoor dat er wat was. Dan voel ik me op dat moment buiten gesloten dat ik niet gevraagd ben en daarnaast krijg ik ook nog eens zelf de schuld. Heb er veel last van gehad en nog steeds problemen met eigenwaarde en vertrouwen er van. Bij de eerste verjaardag die ik meemaakte in de familie kon mijn man niet dus ik was alleen gegaan en had een cadeau meegenomen maar die werd niet aangenomen omdat ze hadden afgesproken dat ze niet aan cadeaus doen (kon ik nog niet weten natuurlijk). Echt een opeenstapeling van zulke dingen. Maakt niet uit hoeveel ik mijn best deed alles was toch wel fout.
Net als bovenstaande...dit klinkt als narcisme.
Lees je maar in. Dan ga je dit gedrag en patroon herkennen. Nog steeds moeilijk, maar wel dat je denkt: zielig en sneu en ziek gedrag.
Wetenschap dat het niet aan jou ligt maakt je sterker.
Sterkte
Ik ben er niet van om wildvreemden een diagnose op te plakken, maar dit leest niet alsof jij in een gezonde relatie zit zoals hij zich gedraagd.
Lollypopje schreef op 21-06-2023 om 15:36:
Ik ben er niet van om wildvreemden een diagnose op te plakken, maar dit leest niet alsof jij in een gezonde relatie zit zoals hij zich gedraagd.
Dan ben ik het daar in ieder geval mee eens
Nee hij is niet narcistisch, ik denk eerder dat hij altijd een bepaalde extreem ontwijkende eigenschap heeft ontwikkeld door zijn opvoeding en altijd achter iemand willen schuilen/gewend dat iemand anders voor hem nadenkt. En ik heb dat weer met mijn schoonvader dus eigenlijk heb ik nooit steun aan hem gehad dat hij zei van kom we gaan even langs of iets dergelijks. Hij heeft me altijd met man en macht bij hun weg gehouden door uitnodigingen niet door te geven waardoor ik niet wist dat ik ergens voor gevraagd was en vervolgens wel ineens een boze schoonvader voor mijn neus heb dat ik er niet bij was. In het begin was ik niet bang namelijk ik dacht zelfs dat we een goede band hadden. Maar dat bleek dus niet zo te zijn want ik had blijkbaar al allerlei dingen gemist waar ik niks van wist. Vandaag was er ineens toch een soort omslag momentje leek het wel. Hij had de badkamer echt schoon gemaakt en hij kwam naar me toe met excuses en dat hij toen hij aan het schoonmaken was wel zag dat het echt niet door de beugel kon. We hebben ook een lekkage gevonden dus waarschijnlijk was dat een medeveroorzaker van de schimmel lucht en waarom de vloer altijd nat is. De reden dat ik het niet doe is dat we 4 jaar een badkamer hebben gedeeld maar er altijd ruzie over kregen dus toen hebben we besloten geen badkamer meer te delen (we hebben er 2). Ik dacht dat hij wel zou gaan inzien wat mijn probleem was als hij zelf de verantwoordelijkheid had maar dst was niet zo.
Wat een tenhemelschreiende waanzin lees ik. Vrouw, dit is NIET hoe het leven voor je hoort te zijn en zéker NIET hoe je het leven hoort voor te doen voor je kinderen.
Zoek hulp en stap uit deze situatie (relatie) voor je er helemaal aan onderdoor gaat.