Zie het soms niet meer zitten
Goedenavond,
Ik zit er even helemaal doorheen. Weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Ik ben een alleenstaande moeder van de mooiste liefste zoon op aarde(1 jaar istie) Vader is nog wel in beeld maar woont ergens anders. Ik heb een hele tijd verlangt naar de tijd dat ik mijn huis weer voor mijzelf alleen had zodat ik zelf voor mijn zoon kan zorgen en vader niet in de weg loopt, want hij deed niks in huis en weinig qua verzorging van de kleine. Was veeleisend en nam letterlijk en figuurlijk enorm veel ruimte in.
Maar het valt me toch tegen alleen voor die kleine te zorgen. Voel me vaak eenzaam, ondanks dat het denk ik het beste is dat we uit elkaar zijn.
Nu is er ook nog bijgekomen dat ik long covid heb en me moe en raar voel, al weken en me hier veel zorgen over maak.
Nu werd ik vanochtend wakker met enorme pijn in mijn nek en blijkt er een ontsteking te zitten bij mijn nekwervel en heb ik te horen gekregen dat ik artrose heb in nek en rug. Alleen al gewoon mijn hoofd rechtop houden doet enorm pijn momenteel.
Ik weet even niet meer wat ik moet doen en of het allemaal nog wel goed komt. Ik wil graag een goede fitte moeder zijn maar zo gaat het niet. Ben enorm bang dat ik invalide word door die nek en ik straks alleen nog maar kan liggen ofzo vanwege de pijn. Artrose is zo onomkeerbaar. Ben nog maar 33 en straks ben ik al versleten op mn 50e. En dan de zorgen over de long covid nog..
Voel me bang en alleen.
Iemand tips? 
Hè, wat rot joh!
Heb je familie of vriendinnen die je vanavond kunt uitnodigen?
Hoeveel dagen is je zoon bij zijn vader? Hebben jullie co - ouderschap?
Ik zou zorgen dat je op de dagen dat je zoon er niet is alle dingen op je gemakje doet die moeten gebeuren (schoonmaken, koken, opruimen, grootste deel van je werk afmaken en lekker je ontspanning pakken), dan heb je de dagen dat je zoon er is je handen vrij voor hem en hoef je aan de rest niet te denken.
Wat naar! Ik kan me ook best voorstellen dat je het even niet ziet zitten. Kan je naar iemand toe, heb je een goed netwerk? Ik zou in zo’n geval (met kind) naar m’n ouders of een van m’n zussen gaan, gewoon, om even uit te kunnen huilen. Of zij zouden meteen naar mij toe komen als ik belde.
Mocht je niet zo’n goed netwerk hebben, dan zou ik eens contact opnemen met de huisarts om te kijken of je met iemand kunt praten. Het lijkt me niet goed om hier alleen mee rond te lopen 
Wat heftig voor je!
Kun je via de huisarts ook hulp van thuiszorg regelen?
Bijvoorbeeld voor schoonmaken en koken?
Het is ook mogelijk om kant en klaar maaltijden via speciale instanties voor zieken aan huis geleverd te krijgen.
Heb je al een verwijzing naar een specialist gekregen om verder behandeling van artrose op te starten?
Wat enorm naar als ik dit lees. Snap dat je je eenzaam voelt. Ik kan niet veel voor je betekenen maar hulp zou ik zoeken. Sterkte 🌸
Wat vervelend en heftig voor jullie beiden. Het is zeker niet makkelijk om alleen voor een kleine te zorgen. En al helemaal niet als er ook nog iets niet goed zit.
Toen mijn zoon 1 was heb ik ook het besluit genomen om uit elkaar te gaan met zijn vader en ik was zwaar depressief. Gelukkig kon mijn moeder een heel groot deel opvullen van de steun die ik des tijds nodig had.
Heb jij iemand waar je op terug kan vallen als het allemaal even teveel wordt? Iemand waar de kleine man een uurtje naar toe kan of iemand die even een uurtje kan helpen met wat opruimen?
Ik heb geen tips , maar ik wens je veel sterkte .
Knuffel voor jou 
Hi OldSkool, hoe gaat het nu met je? Het is helemaal niet vreemd dat je het heel zwaar vindt. Ik heb ooit dezelfde stap genomen, ik herken het. Ook zonder long covid is het al zwaar.
Zelfs al had je niet veel aan zijn vader, toch had je een paar extra handen in de buurt zodat je kon douchen of alleen naar de wc.
Is er bij jou toevallig iets in de buurt als https://steunouder.nl/ ? Zodat je af en toe rust kunt nemen, mocht je geen familie in de buurt hebben.