Wel of geen medicatie?
Hi allemaal 
Ik ben halverwege de twintig en kamp al jaren met een sociale angst en (vermoedelijk) als gevolg hiervan met somberheidsklachten. Ik ben ooit voor de sociale angst en depressie in therapie geweest, tijdens de middelbare schoolttijd dus ik denk ongeveer tien jaar geleden.
Depressie is nooit meer zo erg geweest, sociale angst is altijd aanwezig gebleven. Afgelopen maanden ben ik op een punt gekomen dat ik gewoon niet meer zo door kon, het leven is te zwaar en niet leuk met de sociale angst dus ben ik hulp gaan zoeken.
Heb nu een paar gesprekken gehad en mijn pyscholoog heeft mij aangeraden om eens te gaan starten met mediciatie. Maar ik vind het zo ontzettend moeilijk, hoe weet je of dit wel of geen juiste keuze is? Ergens ben ik bang dat ik straks nooit meer zonder kan leven, omdat dit probleem al zoveel jaren speelt en hoogstwaarschijnlijk ook een stukje erfelijkheid mee speelt.
Hiernaast is ook aangegeven, al wel vaker door andere, maar nu ook heel specifiek dat ik met de therapie wel kan verbeteren maar nooit echt top zou worden. Het idee dat het zo de rest van mijn leven blijft, ondanks dat ik nu eindelijk hulp heb gezocht maakt me best wel verdrietig. Het is niet zo dat ik echt zwaar depressief ben, maar als ik er nu over nadenk zijn er de afgelopen tien jaar veel en veel meer momemten geweest waar ik me niet gelukkig voelde, dan wel. Plus natuurlijk die sociale angst, altijd weer. En ik ben echt letterlijk altijd bang voor alles voelt het wel, bijvoorbeeld het is lekker weer, ik wil vanmiddag een stukje gaan wandelen als ik even pauze heb van het studeren, maar dan dus natuurlijk wel alleen maar ik ben alleen maar bang voor de andere mensen die ik tegen ga komen en misschien wel bekenende.
Wat raden jullie aan, wel medicatie proberen of niet?
Ooit was er een psychiater die daar het volgende over zei: als je door een moeras moet lopen heb je het moeilijk. Je verliest je schoenen, word naar beneden getrokken, kortom het is bijna hopeloos totdat je langere latten, vergelijk het met korte skies onderbindt dan gaat het waden door het moeras makkelijker.
Medicatie kan een goed hulpmiddel zijn maar nooit zonder goede therapie.
Zelf slik ik ruim 30 jaar medicatie, depressies komen veel in onze fam. voor.
Mijn leven is een stuk beter en aangenamer geworden en zal de rest van mijn leven ad moeten gebruiken. Voor mij is het dat waard.
Sterkte!🌺
Hoi Dopio, wat vervelend dat je je al zo lang rot voelt. Om een goede keuze te maken kan het helpen om eens op te schrijven wat de voordelen en de nadelen zijn van starten met de medicatie. En dan een onderscheid maken tussen de voor- en nadelen op korte (dagen tot 3 maanden) en lange termijn. (3 maanden en langer)
Ik weet niet of het bij deze medicatie mogelijk is om het een korte periode uit te proberen, misschien is dat ook een idee om te kijken of je de medicatie wil blijven gebruiken daarna.
En wat is de reden dat je bang bent dat je nooit meer zonder kunt?
Laat ik voorop stellen dat ik geen sociale fobie heb, maar wel bekend ben met depressie en paniekklachten met agorafobie (vermijdingsdrang. Ik hen in het diepste dal moeite gehad met de deur uit gaan).
Ik wilde vanwege een slechte ervaring in het verleden met antidepressiva liever geen medicatie. Toch heb ik het geprobeerd, omdat ik niet op leek te knappen. Wederom forse bijwerkingen op een lage dosering en ben ik gestopt. Ik heb dus voor een langere, ingewikkelde weg gekozen om mijn angsten en klachten te overwinnen/beheersbaar te krijgen. Ik ben nu een jaar onderweg.
Voor mij dus geen medicatie.
Maar: je kunt er ook enorm van opknappen. En niet iedereen krijgt bijwerkingen. Gezien je schrijft dat je hier al heel lang mee kampt, zou ik het serieus overwegen.
Ik zou het advies van je behandelaar volgen.
Je schrijft:
"Maar wat als ik nooit meer zonder kan leven?"
Draai dat eens om:
"Maar wat als ik nooit meer zo ongelukkig en angstig hoef te zijn?"
Je zit nu midden in het acceptatieproces, dat het misschien nooit zomaar beter wordt. Dat de dingen die jou beperken, misschien nooit verdwijnen. Dat is een behoorlijk heftige boodschap om mee te dealen. Dus ik snap je weerstand tegen medicatie, want misschien voelt dat voor jou als die boodschap accepteren.
Maar besef dat je in theorie in de toekomst onder begeleiding zou kunnen afbouwen, als die boodschap toch niet klopt.
Dus nogmaals
"Maar wat als je nooit meer angstig en o ongelukkig hoeft te zijn?"
Mooi Lollypopje!
Wat lollypopje zegt.
En daarnaast, het kan zijn dat jouw lijf/hersenen bepaalde stoffen niet voldoende aanmaakt, waardoor je je zo rot voelt. De medicijnen brengen het niveau van de stoffen naar een normaal level.
Zie het als wanneer je ogen slecht zijn, dan neem je toch ook een bril om weer goed te zien en over het algemeen kom je daar nooit meer van af.
Misschien werkt het niet, dat kan. Misschien werkt het wel. Misschien is dat het duwtje om met jouw issues te dealen zonder dat ze in de weg zitten. (Als in, als je aan het verdrinken met dan zie je niet altijd welke hulpmiddelen binnen handbereik liggen.) En misschien moet je ze wel je hele leven gebruiken om een leven zonder die somberheid te kunnen leven. Zou dat het niet waard zijn?
Precies wat Lollypopje zegt.
En bekijk het eens van een andere kant: vervang in dit verhaal jouw angststoornis en depressieve klachten eens door 'huidaandoening' of 'darmziekte'. Zou je dan ook zo twijfelen over medicatie?
Ik heb een bril omdat mijn ogen slecht zijn, een beugel omdat mijn kiezen niet op elkaar staan en sinds kort antidepressiva voor angststoornissen en depressieve klachten. Wat ben ik blij dat het bestaat! Het leven is niet opeens vol rozengeur en zonneschijn maar ik denk niet meer dagelijks aan hoe nutteloos ik ben of dat ik net zo goed dood kan zijn. Ik durf ook weer gewoon over straat. Het middel dat ik gebruik is niet verslavend maar ik heb het net zo hard nodig als mijn bril. Zonder is mijn leven momenteel niet leefbaar. En met deze medicatie kan ik stoppen, met de bril niet.
Wat houdt je tegen om je leven wat minder zwaar te maken?
Dank jullie wel voor de fijne en lieve reacties. Hier heb ik echt heel erg veel aan 🙂 Ik neig op dit moment iets meer naar gewoon maar proberen.
Waarom ik er vooral bang voor ben is vanwege het stukje erfelijkheid, dat zou dus heel goed kunnen betekenen dat ik echt de medicatie nodig ga hebben voor de rest van mijn leven? Maar is dat dan perse erg, ik weet het niet. Ik vind het fijn en mooi om te lezen dat de medicatie bij sommige van jullie het leven een stuk makkelijker heeft gemaakt.
En dit klinkt misschien stom, maar ik heb toch altijd de wens gehad om straks uiteindelijk met mijn partner te gaan samen wonen, en ook op de langere termijn serieus over kinderen na te gaan denken. Maar opeens weet ik dat ook allemaal niet meer, ik zie hoe moeilijk het leven voor mijn moeder is en ik ervaar nu dezelfde problemen, en zelfs nog wat heftiger. Ik wist altijd wel, voordat ik zo ver ga zijn moet ik iets aan mijn problemen gaan doen, maar ik had altijd de hoop dat het na therapie wel zo goed als zou 'verdwijnen' , maar het idee dat het dus niet zo gaat zijn maakt het beeld van mijn toekomst nog stukken onzekerder/minder leuk dan dat ik het al vond.
@Doppio 
Mijn situatie is anders, maar ik herken je gevoel. Het moment dat ik mijn autisme diagnose kreeg, deed mij beseffen dat de dingen ik moeilijk vind, dat altijd zullen blijven. In plaats van een (onbewuste) hoop op beterschap. Dat het ooit overgaat, moet je de omslag maken naar acceptatie. Je kunt wel leren er beter mee te leven en uiteraard handvatten, zoals medicatie gaan gebruiken, erbij pakken. Dat alles kan ontzettend helpen. Maar dat maakt die omschakeling in je hoofd en gevoel niet meteen makkelijker.
Natuurlijk proberen! Je kunt beter handelen op basis van ervaringen dan naar de verhalen in je hoofd. Je kunt altijd weer stoppen als je dat op enig moment beter vindt.
Ja, het leven is taai met psychische klachten. En er zijn zeker periodes dat ik me afvraag of ik er wel verstandig aan heb gedaan om kinderen te krijgen. Maar hoe beter je in evenwicht bent, hoe minder je je dat soort vragen stelt. Medicatie kan daar zeker bij helpen.
Wat is het ergste wat je kan gebeuren? Dat je de medicatie gebruikt, dat het niet helpt. Dan stop je er weer mee en heb je niks verloren ten opzichte van nu.
Als het wel helpt, het je leven fijner maakt en je hebt het de rest van je leven nodig. Dan is het toch alleen maar ontzettend fijn dat het er is? En ook dan kan je altijd tussendoor eens proberen af te bouwen om te kijken hoe het gaat. Maar dat zie je dan wel weer.
Als je er nu aan begint, teken je niet een contract dat je het voor altijd moet blijven slikken. Het is nu jouw keuze en het blijft ook jouw keuze.
Dopio, heeft jouw moeder hulp (gehad) bij haar klachten? Gebruikt zij medicijnen?
Sowieso ben jij niet een kopie van jouw moeder. Stel hè, dat zij wel hulp en medicijnen heeft, maar het ouderschap nog altijd heel lastig vindt, dat kan. Maar dat betekent niet automatisch dat jij diezelfde klachten/problemen zult hebben. Omdat jij een ander persoon bent, hulp werkt bij jou toch weer anders.
Daarnaast zijn er mensen zonder bijzonderheden die het ouderschap lastig vinden en er zijn mensen met bijzonderheden die het ontzettend vinden mee vallen. En alle andere varianten hierop.
Kijk niet te ver vooruit. Je bent nu bezig met al of niet medicijnen gebruiken. Pas als je daar mee bezig bent, ben je pas weer klaar voor een volgende stap.
Dopio_ schreef op 24-08-2021 om 10:56:
Dank jullie wel voor de fijne en lieve reacties. Hier heb ik echt heel erg veel aan 🙂 Ik neig op dit moment iets meer naar gewoon maar proberen.
Waarom ik er vooral bang voor ben is vanwege het stukje erfelijkheid, dat zou dus heel goed kunnen betekenen dat ik echt de medicatie nodig ga hebben voor de rest van mijn leven? Maar is dat dan perse erg, ik weet het niet. Ik vind het fijn en mooi om te lezen dat de medicatie bij sommige van jullie het leven een stuk makkelijker heeft gemaakt.
En dit klinkt misschien stom, maar ik heb toch altijd de wens gehad om straks uiteindelijk met mijn partner te gaan samen wonen, en ook op de langere termijn serieus over kinderen na te gaan denken. Maar opeens weet ik dat ook allemaal niet meer, ik zie hoe moeilijk het leven voor mijn moeder is en ik ervaar nu dezelfde problemen, en zelfs nog wat heftiger. Ik wist altijd wel, voordat ik zo ver ga zijn moet ik iets aan mijn problemen gaan doen, maar ik had altijd de hoop dat het na therapie wel zo goed als zou 'verdwijnen' , maar het idee dat het dus niet zo gaat zijn maakt het beeld van mijn toekomst nog stukken onzekerder/minder leuk dan dat ik het al vond.
Probeer niet te doemdenken. Ik moedig het aan om er goed over na te denken (net als dat ik dat zou doen met mensen die geen problematiek hebben overigens), maar zolang die wens nog niet dringend speelt, zou ik niet bij de pakken neer gaan zitten. Er kan nog zoveel veranderen in die tijd. Misschien blijft je problematiek, maar dat betekent niet dat het niet beter hanteerbaar kan worden.
Als ik het goed begrijp uit je OP heb je het nu zwaarder dan dat je het een tijd gehad hebt. Logisch dat het dan als een onhaalbaar idee voelt en ik denk dat het goed is om dat nu even te parkeren en bezig te zijn met wat er nu gaande is. Als het allemaal wat minder zwaar is, dan lukt het ook beter om goed na te denken over wat op de langere termijn goed is.
En daarmee zeg ik trouwens niet dat je die angst voor de toekomst niet mag voelen, het is okee dat je dat voelt. Maar je hoeft er niet nu over te beslissen.
Dopio_ schreef op 24-08-2021 om 10:56:
En dit klinkt misschien stom, maar ik heb toch altijd de wens gehad om straks uiteindelijk met mijn partner te gaan samen wonen, en ook op de langere termijn serieus over kinderen na te gaan denken. Maar opeens weet ik dat ook allemaal niet meer, ik zie hoe moeilijk het leven voor mijn moeder is en ik ervaar nu dezelfde problemen, en zelfs nog wat heftiger. Ik wist altijd wel, voordat ik zo ver ga zijn moet ik iets aan mijn problemen gaan doen, maar ik had altijd de hoop dat het na therapie wel zo goed als zou 'verdwijnen' , maar het idee dat het dus niet zo gaat zijn maakt het beeld van mijn toekomst nog stukken onzekerder/minder leuk dan dat ik het al vond.
Ik snap dit heel goed vanuit mijn eigen ervaringen. Maar heeft de therapeut gezegd dat het altijd blijft zoals het nu is? Of dat er altijd een bepaalde gevoeligheid en mate aan klachten blijft, maar dat het wel stukken beter kan worden. Als hij/zij in het geheel geen verbetering verwacht dan beginnen ze niet eens aan behandeling en ook niet aan medicatie.
Zelf ben ik in de 30. Toen ik in de 20 was was ik veel angstiger dan nu. Ik werkte, maar vond het spannend om over de afdeling te lopen want wie weet wie ik tegenkwam. Borrels en uitjes liet ik links liggen. Wandelen; idd prima in mijn eentje, maar wat als ik iemand tegenkwam, en wat zouden mensen denken als ik hun niet had meegevraagd. Iets vragen in de winkel; liever niet. Bellen; deed ik niet. Enz enz enz.
Nu zijn we 10 jaar verder. En ik denk inderdaad dat het nooit echt 'over' gaat. Vooral in moeilijke tijden val ik wat sneller terug in angstig en teruggetrokken gedrag. Waar ik me dan weer somber over voel, wat maakt dat ik me nog meer wil terugtrekken. En zo dreig ik dan dat cirkeltje in te geraken. Ik weet dat nu en kan dit eerder doorbreken. Sommige dingen blijven spannend. Maar veel dingen doe ik ook zonder na te denken; vind het bijzonder gezellig bij de koffieautomaat op het werk 
En sommige dingen doe ik mét angst, maar ik doe ze wel.
En dan; ik ben momenteel zwanger van mijn eerste kind!
Ik snap dat het slikken is dat dit iets is dat misschien bij jou hoort. En niet iets is dat je weg kan maken met therapie of een pil. Maar ook als iemand met een bangig karakter kan het leven helemaal leuk zijn!