Wanneer kwam bij jou en nu ik!!!
Wanneer kwam bij jou het en nu ik eens!!
Of het ene oor in en het andere oor uit.
Bij mij sinds een paar maanden.
Dat ook ik eens nee mag zeggen.
Of gewoon zeggen bang voor de tandarts, hoef me niet groot te houden want je bent toch volwassen.
Bij mij was het altijd ik zeg wel ja. Omdat ik een vriendelijk persoon ben.
Maar zelden een keer ja of hulp terug gehad.
En ook als voorbeeld, ik heb geen behoefte aan nieuwe spullen.
Maar een sauna( in badkleding )doe ik met dochter of mijn man( man gaat liever naakt.
Heb daarvoor een abbonement voor, en wilde een keer om de 2 maanden, buiten de warme zomervakantie om.
Nu heb ik as dinsdag vrij, en ik dacht dan ga ik. Zonder toestemmen van anderen . Gewoon omdat ik het wil.
( Heb ik helaas moeten leren, en een ander zal ik meer op 1 blijven zetten denk ik, omdat die het harder nodig hebben, )
Man moest hard lachen en zei eindelijk het kleine muisje leert zich zelf kennen♥️
Door me ( ook al niet meer te schamen in bikini ) ben wat kilootjes te zwaar, maar werk ik aan.
Of aan de vele littekens op mn armen, gelukkig heel wat jaren niet meer met lange mouwen shirt aan, omdat mensen zo keken, dit hoort helaas bij me.
( Daarom vind ik de forums zo fijn om meerdere ervaringen te lezen van mensen, door andere de drempel over te kunnen steken )
Nog steeds niet (of veel te weinig)
Klinkt als goede ontwikkelingen allemaal Cindy! Ik maak de laatste jaren ook een ontwikkeling door in de richting van zelfzorg. Ik heb echt moeten leren hoe dat werkt, opgegroeid met erg onmachtig ouders en al jong een ouderrol vervuld tov ouders en zusje. Nu steeds meer aan het ontdekken wat ik leuk vind/wat ik wil/ wat ik niet acceptabel vind en welke mensen ik stiekem gewoon stom vind en niet mee om wil te gaan.
Dubbel
Op mijn 50ste. Ondanks flinke tegenwerking van man en kinderen een opleiding tot verzorgende IG gaan doen. Ik moet nog veel leren maar kan inmiddels een stuk beter voor mezelf opkomen. En mezelf niet meer continue wegcijferen. Kan nog wel beter, maar wat je jaren doet leer je niet in een paar jaar af.
Ik heb nooit anders gedaan. Als kind gehoorzaam je van nature je ouders, omdat je afhankelijk van ze bent. En omdat je van ze houdt. Zij zijn de leider van de groep, van het gezin.
Toen ik verkering kreeg met mijn man (later) hadden ze bedenkingen tegen hem. Ik begreep hun motieven, woog alles, maar ik dacht ook dat mijn leven niet voorbij zou zijn als de relatie op niets zou uitlopen; ik kon het altijd proberen. Op een gegeven moment was ik wel murw gepraat. Ik laste toen een pauze in wat betreft de relatie. Maar toen ik merkte dat er daarna niets gebeurde, behalve dat ik alleen moest afzien en niemand anders, en iedereen gewoon vrolijk verder leefde, hervatte ik de verkering.
En het is een zeer goede relatie geworden. Langdurig ook.
Cindy, je bent goed bezig vrouw! Ik word helemaal blij van je bericht!
Goed zo Cindy! Ik haat bh's maar droeg ze toch, hartje zomer zelfs. Heb borstsparende operatie gehad, en nu links cup c en rechts cup a. Heb er steeds meer maling aan. Voel me heerlijk zonder prothese-bh, en wie zich er aan stoort stoort zich er maar aan.
Jani schreef op 04-07-2024 om 21:02:
Goed zo Cindy! Ik haat bh's maar droeg ze toch, hartje zomer zelfs. Heb borstsparende operatie gehad, en nu links cup c en rechts cup a. Heb er steeds meer maling aan. Voel me heerlijk zonder prothese-bh, en wie zich er aan stoort stoort zich er maar aan.
Dat vind ik echt enorm stoer. Je hebt al meer dan voldoende doorgemaakt met je ziekte en die operatie, wat goed dat je jezelf deze vrijheid gunt! Niemand zou zich moeten bemoeien met andervrouws boezem!
Dankjewel Gelebloem! Wat mij erg heeft geholpen is regelmatig naar een naaktstrandje gaan. Je ziet daar van alles lopen: obese mensen, mensen met een stoma, mensen met littekens overal, noem maar op. Het sterkt je in de gedachte dat we allemaal gewoon mensen zijn met allerlei beperkingen. En dat dat genoeg is, daar hoeven we ons niet voor te schamen, integendeel!
Gelebloem schreef op 04-07-2024 om 18:42:
Klinkt als goede ontwikkelingen allemaal Cindy! Ik maak de laatste jaren ook een ontwikkeling door in de richting van zelfzorg. Ik heb echt moeten leren hoe dat werkt, opgegroeid met erg onmachtig ouders en al jong een ouderrol vervuld tov ouders en zusje. Nu steeds meer aan het ontdekken wat ik leuk vind/wat ik wil/ wat ik niet acceptabel vind en welke mensen ik stiekem gewoon stom vind en niet mee om wil te gaan.
Oh wat ontzettend herkenbaar zeg! Ik zit sinds vorig jaar in therapie, om mijn ongelukkige jeugd te verwerken. Ik heb lang goedgepraat wat er toen is gebeurd maar ik begin me steeds meer te realiseren dat het niet oké was. Het lijkt of ik nu pas echt begin te leven, wat ik belangrijk vind, mezelf op de 1e plek zetten en niet anderen.
Ik vind mensen die niet in een zekere mate voor zichzelf opkomen erg vermoeiend in de omgang. Dan krijg je gesprekken als: "Waar zullen we vandaag heengaan?" "Waar jij maar heen wilt." "Maar waar wil jij dan heen?" "Ik wil meegaan waar jij maar gelukkig mee bent." "Maar waar zou jij vandaag dan heenwillen?" "Wat jij wil."
En dan krijg je echt trek in een hapje prikkeldraad.
Broodjebrie schreef op 05-07-2024 om 07:47:
[..]
Oh wat ontzettend herkenbaar zeg! Ik zit sinds vorig jaar in therapie, om mijn ongelukkige jeugd te verwerken. Ik heb lang goedgepraat wat er toen is gebeurd maar ik begin me steeds meer te realiseren dat het niet oké was. Het lijkt of ik nu pas echt begin te leven, wat ik belangrijk vind, mezelf op de 1e plek zetten en niet anderen.
Wat goed dat je in therapie bent! Gek is dat he, dat je je dan pas langzaam gaat realiseren hoe vreemd dingen eigenlijk altijd waren, en wat dat allemaal heeft gedaan met je manier van interacteren met anderen. Heel verhelderend maar ook echt enorm pijnlijk soms. Ik kan nu bepaalde situaties in mijn eigen leven in een totaal ander licht zien. Ik zie nu wat ik zelf deed en hoe dat doorwerkte. Soms best even slikken. Hoe is dat voor jou?
rionyriony schreef op 05-07-2024 om 07:52:
Ik vind mensen die niet in een zekere mate voor zichzelf opkomen erg vermoeiend in de omgang. Dan krijg je gesprekken als: "Waar zullen we vandaag heengaan?" "Waar jij maar heen wilt." "Maar waar wil jij dan heen?" "Ik wil meegaan waar jij maar gelukkig mee bent." "Maar waar zou jij vandaag dan heenwillen?" "Wat jij wil."
En dan krijg je echt trek in een hapje prikkeldraad.
Ja ik kan me goed voorstellen dat je dat vermoeiend vind. Ik vind het nu ik het kan waarnemen bij anderen ook lastig. Het is wel goed om je te realiseren dat dat zulk gedrag een herkomst heeft, en dat het vaak voorkomt uit je langdurig hebben moeten wegcijferen/inhouden/onderdrukken om veilig te blijven of geaccepteerd te worden. Vaak in je gezin van herkomst. Het is waarschijnlijk lastig om je voor te stellen, maar ik heb heel lang geopereerd met de gedachte dat ik altijd een verkeerd antwoord of een verkeerde opmerking het einde van een vriendschap of relatie zou zijn. Als je dat heel lang doet weet je op gegeven moment niet goed meer wat je zelf voelt.
Je kunt -als je het in je hebt- proberen iemand daar enigszins mee te helpen door te benadrukken dat je graag iets wil doen/drinken/whatever waar jullie beiden blij mee zijn. Een vriendin van mij zei op gegeven moment dat ze de echte ik graag wat meer wilde horen, zonder me aan te vallen. Dat heeft me echt geholpen om langzaam 'open' te gaan en te merken dat mensen het belangrijk vinden wat jij wil of voelt of vind.
