Wachten op start behandeling
Hoi, even een nieuwe Nick aangemaakt voor dit voor mij toch wel persoonlijke onderwerp. Al heel wat jaren loop ik tegen bepaalde dingen aan en weet ik dat ik eigenlijk professionele hulp zou moeten zoeken. Nu heb ik pak m beet twee maanden geleden aan de bel getrokken bij de huisarts dat ik toch echt hulp nodig heb. Lang verhaal kort, afspraak bij poh, doorverwijzing naar SGGZ en nu intake achter de rug. Nu is het wachten op wat ik straks bij het adviesgesprek terug krijg. Ik merk dat ook al loop ik al vele jaren tegen problemen aan, ik dit (zeker voor de buitenwereld) goed verborgen weet te houden. Nu nog heb ik absoluut geen behoefte om te delen met naasten maar ondertussen merk ik wel dat dit hele traject ervoor zorgt dat ik er zelf constant mee bezig ben. Het lijkt wel of het uitknopje, dat ik normaal zo goed kon vinden, er nu niet is. Ik ben gespannen, constant aan het piekeren, ga van giga spijt dat ik het heb opengegooid en schaamte naar het gevoel dat iedere dag wachten er één teveel is, amper slapen etc etc. Al met al voel ik me best wel een wrak. Zijn er mensen die dit herkennen en die eventueel mee willen schrijven om deze periode te overbruggen? Of heeft iemand de gouden tip om deze weken wat makkelijker door te komen?
♥️
Wat goed dat je de stap naar de huisarts hebt gezet!
Ik kan je niet heel erg helpen, maar misschien een piepkleine tip die je kan proberen tegen de spanning en het piekeren. Mij helpt het om te luisteren naar een meditatie podcast of mindfulness podcast. Niet allemaal, maar door er een aantal te beluisteren, heb ik een fijne stem gevonden die mij helpt om me te richten op ontspanning en een kalme ademhaling. Ook heel fijn vlak voor het slapen, om zonder spoken weg te dommelen.
Wat goed dat je de stap hebt gezet. Ik heb alleen tips tegen piekeren. Als je gaat piekeren denk aan bv Mickey Mouse. Beschrijf m in je hoofd. 2 zwarte oren,ronde neus,gele knopen op zn broek ,etc.Dat leidt af. Elke keer weer.
Om te slapen heb ik een luisterboek. In erge piekertijden de eerste 3 delen van harry potter, om en om steeds weerr. Ik kon ze bijna meevertellen maar t gaf rust. Juist omdat ik t al wist.
Laat je bloed onderzoeken zodat je je vitamines kunt plussen die tegen de ondergrens aan staan. Een goede balans in je vitamines doet ook wat voor je mentale gezondheid.
Thanks niet_rechts! Ik ben helemaal niet thuis in de wereld van podcasts dus dat kan een goede zijn om te onderzoeken!
Knutselkei, Harry Potter luisterboek kan ook een goede zijn! Al is het maar dat ik uit mijn eigen hoofd geraak. Thanks! Micky mouse ga ik trouwens eens uitproberen haha.
En ga ik meenemen redbulletje! Ben wel bekend met vitaminetekorten in het verleden en die voelden vaak toch anders maar wie weet zit daar nog iets waar ik wat mee kan!
Merk dat ik wbt het inslapen geen problemen heb (waar jonge kinderen al niet goed voor zijn) maar na 3 uurtjes slaap lijkt het wel alsof ik ‘genoeg’ heb bijgetankt en vervolgens dus in mijn hoofd blijf zitten. Soms zou ik het gewoon allemaal weer terug willen stoppen en het op zijn plek willen laten. Toen wist ik tenminste hoe ik er (niet) mee moest dealen.
Wachten is ook moeilijk. Als de geest uit de fles is, krijg je hem er niet meer in. De kunst is om te accepteren dat het er is. En dat is nu waarschijnlijk onmogelijk, dus wees lief en vergevingsgezind voor jezelf. Je hoeft je niet rot te voelen over dat je je nu rot voelt. Het is immers geen keuze.
Ik heb gemerkt dat steun soms uit heel onverwachte hoek kan komen. Dat een collega die je oppervlakkig kent vraagt of het goed gaat, omdat je er zo gespannen uitziet. En dat je dan al eerlijk antwoord hebt gegeven voordat je je bedenkt dat je iets oppervlakkigs had moeten antwoorden, waarop juist die collega dan iets helpends terugzegt, zonder daar zelf erg in te hebben.
Sterkte. 
Ik neem mijn petje voor je af dat je hier een hulpvraag stelt en vooral dat je je zo open durft te stellen voor suggesties van anderen.
Lief en vergevingsgezind voor mezelf zijn zijn helaas eigenschappen waar ik niet in overdaad over beschik maar het streven ernaar klinkt goed! Op de één of andere gekke manier lijkt het alsof ik het oorspronkelijke probleem, hetgeen waarvoor ik hulp heb gezocht, heb vervangen door het probleem van het hulp zoeken op zich. De gevoelens die daarmee gepaard gaan nemen me helemaal over ofzo. Ik ben alleen maar bezig met hoe ik overkom, waarom ik het in godsnaam heb besproken, schaamte dat ik hulp nodig heb en tegelijkertijd angst dat het overtrokken is. Ik heb er gewoon een probleem bij gecreëerd 
Het moge duidelijk zijn. Ik heb issues haha.
Wat fijn trouwens als je een beetje steun uit onverwachte hoek ervaart. Kan me voorstellen dat dat waardevol is. Bedankt
voor je lieve reactie trouwens!