Trauma en hechtingsproblematiek in behandeling
Hoi, een voor mij kwetsbaar topic met
risico op herkenning. Probeer het vandaar wat vaag te houden maar ben toch op zoek naar een zekere vorm van herkenning? Iets wat me het gevoel geeft niet compleet van t padje te raken onderhand.
Om kort beeld te schetsen, jeugd met veel geweld, dreiging met suïcide door ouder, alcoholproblemen zelfde ouder en borderline. Heb veel herinneringen aan behoorlijk dreigende en beangstigende herinneringen. Oa vader die uit raam wilde springen x 100, huis in fik willen steken, met mes dreigen zichzelf van t leven te beroven net als weggaan om onder trein te springen, dreigen met geweld en in the heat of the moment ook uitvoeren. Daarnaast psychologische mishandeling. Zeggen dat moeder zelfmoord wilde plegen als ze tijdens ruzie het huiS ontvluchtte. Oa door ons gedrag (kinderen). Uiteindelijk als tiener met moeder en siblings huis ontvlucht, helaas voor mij naar familie waar misbruik plaatsvond. Hier was ik al bang voor gezien eenmalige actie jaar eerder. Maar angst en gevaar thuis liepen t hoog op. Vervolgens trok ik het niet bij dat familielid en met excuus terug naar vader met z’n alle . Dit is gigantisch geëscaleerd met politie en al en na paar weken dus weer terug bij die familie. Daar jaar gewoond en toen gedeeltelijk open kaart gespeeld. Dit heeft uiteindelijk geresulteerd in verblijf in leger des Heils waar helaas de veiligheid ook ver te zoeken was. Vanaf mijn 16de in rustiger vaarwater terechtgekomen maar met nodige drama en veel verantwoordelijkheden voor die leeftijd. Wel ook nog gevoel van verantwoordelijkheid voor vader die dakloos was. Veel dreigbelletjes, nachten opgevangen en spontane nachtelijke dronken bezoekjes voor onze flat. Altijd lieve vrede willen bewaren en sindsdien af en aan loop ik compleet vast. OCD klachten, angsten, altijd hypergefocust op stemmingen en daarop inspelen/sussen etc en algeheel gevoel van mislukking. Gezin kan ik net aan handelen maar heb veel moeite met verantwoordelijkheden en veranderingen en kwetsbaar op stellen. Ook in relatie. Nu sinds jaar therapie en ik merk dat ik me langzamerhand veiliger ga voelen in het contact. Kan nu soms dingen bespreken zonder mezelf met de grond gelijk te maken. Ik heb eigenlijk gewoon een giga zelfhaat. Maar ik merk nu dat ik waar ik nooit mensen toelaat me juist vastklamp aan mijn therapeut. Alsof zij mijn houvast is maar daardoor ook doodsbang het te verliezen. Dit zorgt voor heel veel verschillende modussen, dissociatie en nog hogere angst en daardoor ook niet de vooruitgang die ik hoop te bereiken. Mijn grootste angst is dat zij mij ook zat gaat zijn. En dat voert eigenlijk de boventoon in therapie nu. Is het voor mensen herkenbaar dat het stukje hechting zo overweldigend beangstigend kan zijn? En tegelijkertijd zo gewild? Ik snap deze kant niet daar ik altijd het voor mezelf regel. Ik laat mensen niet toe. Ik kan niet meer eens erkennen dat het erg is wat ik heb meegemaakt laat staan dat t complex trauma is. Ik voel me een aansteller maar tegelijkertijd reageert een gezond mens niet zo. Heeft iemand tips? Lichaamsgericht ben ik al mee bezig daarnaast maar zorgt momenteel voor meer angst.
Dank voor wie de moeite genomen heeft deze lap tekst te lezen!
Ik heb je tekst gelezen, zelf heb ik ook een zeer traumatische jeugd gehad. Ondertussen kan ik er redelijk mee dealen maar echte traumaverwerking heb ik niet gehad.
Veel tips heb ik niet, ik heb eigenlijk altijd echt beroerde hulpverlening gehad tot een jaar of wat geleden een bevriend psychotherapeut me geholpen heeft een goede behandelaar te vinden. Omdat we bevriend zijn mag zij me natuurlijk niet helpen, nog naast dat zij niet veel kennis had van mijn specifieke diagnose. Ondertussen ben ik zo ver dat ik soms denk om te stoppen. Voorlopig is het meeste trauma onder een dikke laag beton, werk ik bijna fulltime (als ik geen long-covid heb) en los ik problemen meestal zelf op.
Maar goed, daar heb je weinig aan, ik hoop dat je heel bruikbare tips gaat krijgen.
ha stokstaartje, bedankt voor je reactie. Wat verdrietig dat jij ook t nodige hebt meegemaakt. Hier sinds dit jaar voor het eerst hulp gezocht (ruim30 nu) en heb het verrassend goed getroffen met m’n regiebehandelaar. Overige behandelaren vind ik lastiger. Ik merk dat iets in mij getriggert wordt nu ik voor het eerst (bewust) deel. Ben erachter gekomen dat er giga gaten in mijn geheugen zitten door verslagen die ik via mijn moeder heb verkregen. Zo blijk ik gesprekken gehad te hebben met vertrouwenspersoon op mijn 15de maar ik weet van niks. Idem van veel info daarin. En toch ook wel dat er heel veel steken zijn laten vallen in zorg toentertijd.Daarnaast kan ik best heel aardig functioneren. Kom op anderen heel sociaal, vrolijk, stabiel etc over. Maar als ik dan thuis ben loopt mij hoofd over. Wat heb ik gezegd/gedaan/verkeerd gedaan etc. Hier komt mijn OCD om de hoek. Helaas sinds ik een behoorlijk druk gezin heb verlies ik controle nog meer. Hierdoor heb ik last van error. Dit is niet de moeder die ik wil zijn. Knap dat jij wel goed kan functioneren. Ik kan dat alleen als ik mezelf compleet wegcijfer maar ga daarbij giga over mijn grenzen tot het punt dat ik echt niet meer kan.. sterkte met je long COVID btw!
Zo wat heb je veel voor je kiezen gehad zeg. Ontzettend heftig allemaal. Ik zou mijzelf dan ook op geen enkele manier kwalijk nemen dat je je of niet kan hechten of juist heel snel en hevig hecht aan iemand. Hopelijk kan je therapeut hier adequaat mee omgaan. Ik heb zelf ook een complexe ptss maar weer op een heel andere manier. Er zijn wel dingen die mij geholpen hebben. Ik moet zeggen dat ik maar weinig therapeuten getroffen heb, die er iets vanaf weten laat staan kunnen interveniëren. Als je wilt mag je me een bericht sturen, dan vertel ik meer
Ik heb je privé bericht MRI. En ik denk dat ik niet gewend ben dat iemand er voor me is ook al gedraag ik me nukkig, bitchy of apathisch. Ik ben altijd de verzorgende. Degene die het andere naar de zin maakt. Dit is zo ver uit mijn comfortzone. Alleen al dat ik het hun aandoe om mijn gemiep aan t moeten horen. Ik wil het gesprek zo graag goed afsluiten maar dat kan niet want dan zou het over hun moeten gaan en zou ik hun een goed gevoel moeten geven. Beetje vreemd in therapie..
Niet quoten please
Tips? Wat in mij opkomt is: neem je tijd. Dat dit nu naar voren komt in het contact met je behandelaar is (gouden) materiaal om mee aan de slag te gaan. Het is verschrikkelijk om te ervaren, dus herken de verwarring en de haast, de neiging om tips te vragen of je te verliezen in dwangmatig gedrag.
Het is ook klote: de angst, de ambivalentie vooral. Het wantrouwen, het verlangen.
Bij mij speelt vooral achterdocht en snel geagiteerd zijn mbt peut. Ik was zo gefocust op haar en of ze me geloofde, me goed genoeg aanvoelde en begreep.
Maar gaandeweg in de therapie leer ik meer mezelf te reguleren, in de window of tolerance te blijven, bij mijn emoties te blijven en ervoor te zorgen, me er mee verbinden, ze ook echt te te voelen én erkennen dat het mijn emoties en herinneringen zijn. Dat dit over mij gaat. En niet enkel iets is dat door me heen raast en wat ik zonder schade en overlast voor anderen zo snel mogelijk moet zien weg te werken.
En nu ik echt aan de onderliggende trauma's toekom, ik fysiek stappen maak om dat waarin lijf vast zat te bevrijden, wordt het gedoe in de interactie met peut ook minder.
Bedankt voor je reactie, wat herkenbaar die ambivalentie.. bij mij komt dat heel erg terug in het enerzijds wantrouwen en boosheid, haar reactie kan niet echt zijn want ik stel me aan. Dus ze neemt me in de zeik puur om me aan het praten te krijgen. De empathie die ze tentoonspreidt kan niet oprecht zijn. En anderzijds hoop ik zo dat ze het meent en me niet in de steek laat zoals de anderen.. ik weet ook nooit hoe ik ben als ik haar zie. Boos en aanvallend of juist zwak en hulpbehoevend. Wat ik ook ben naderhand heb ik altijd spijt van.
En ik herken het dat dit nu juist hetgeen is om mee aan de slag te gaan maar ik had van te voren voor ogen puur de trauma’s. Dit, contact maken, is zoveel moeilijker als verwacht. Pijnlijk.
Maar wat fijn om te lezen dat jij langzamerhand de stappen hebt kunnen zetten die nodig waren en dat je nu meer bij je gevoel kan blijven en zo de daadwerkelijke trauma’s aan kan pakken. Mag ik vragen hoelang het duurde tot je dat punt bereikt had?
Niet quoten
Dat is zo verschillend per persoon, dat ik daar geen antwoord op geef. Wil geen voeding geven aan 'de ziekte van vergelijking.'
Trust the processssss is mijn mantra.
Heel herkenbaar, dat niet weten hoe de sessie zal verlopen.
Of ik wantrouwend zal reageren, ga bevriezen, de strijd aanga, om bevestiging ga hengelen of intellectueel de strijd aanga/de macht pak. Of voor de 5e keer die sessie de ruimte rondkijk en niet meer weet waar het over ging, waar ik überhaupt ben...
Inmiddels is het snel duidelijk welke afslag ik neem en stop ik samen met peut die afslag. Weer terug waar het echt om moet gaan. Bij de pijn blijven. Bij mezelf blijven. De fysieke ervaring voelen. En ondertussen 'online met peut blijven'. Dus bewust blijf dat ze er is en dat ik de samenwerking met haar blijf aangaan.
Wat ik bij jou lees is dat je het nog lastig vindt om de (starre en raar genoeg vroeger beschernende) overtuigingen over jezelf los te laten ipv nieuwsgierig te worden naar je waarnemingen (en die overtuigen) zodat je als volwassene kan gaan kijken naar wat je hebt overleefd en meegemaakt.
oh wat herkenbaar. Dat hele stukje over bevriezen, intellectueel de strijd aangaan, bevestiging en soort van erkenning zoeken maar tegelijkertijd haar uitdagen om me af te wijzen, me zat te zijn, betrappen op tegenstellingen en die voor haar voeten gooien. Me belangrijk voelen als ze extra tijd in me steekt en afgewezen voelen als ze dat niet doet. Ik heb het gevoel dat ik ipv naar de pijn kijken die er was nieuwe pijn zoek. Zodat t me afleidt van het echte. Al is dit ook echt.
trust the proces, misschien moet ik die ook maar gaan gebruiken. Iig ben ik hier niet goed in 😅. Ach ruimte voor verbetering denk ik dan maar.. en Wbt overtuigingen. Daar ben ik heel slecht in. Ik voel me zo schuldig over dingen, zo weinig waard. Dus alles wat ik voel is m’n eigen schuld ofzo. En die schaamte voelen in het samenzijn met ander is de hel.
daarnaast indd het ‘verdwijnen’. Niet meer kunnen voelen, denken, contact maken. Het is alsof ik het van heeel vel wazig aanschouw maar niks komt binnen. En naderhand is het leeg. Ik haat het als de paniek zo hoog oploopt. Ik heb het gevoel dat het minste wat ik kan doen is in contact blijven. Maar dat is nu juist zo moeilijk als het spannend en pijnlijk wordt
Wat voor mij heel belangrijk is, is eerlijk blijven. Delen wat er gebeurt ipv zelf conclusies trekken en maar het halve verhaal vertellen omdat ik vind dat ik dit niet mag zeggen of nog last van mag hebben. De censuur loslaten. Of delen wanneer de censuur sterk de kop opsteekt.
goede tips. Ik ga proberen ze in de praktijk te gebruiken. Waar ik naar andere helemaal niet veroordelend ben heb ik daar bij mezelf ontzettend veel moeite mee. Die kant komt dan ook steeds weer naar boven in therapie. Ook met de ‘nepheid ‘ van een therapeutisch relatie heb ik moeite. Ik weet dat ik cliënt ben voor
officieel een uur, werk , niet belangrijk. Ik ben dan ook constant zoekende naar bevestiging daarvan of juist iets wat het tegendeel bewijst. Ik word zo moe van mezelf. Ik voel me gewoon heel snel onveilig bij anderen. En ik zie ze bijna alsof ze tegen me zijn, info verzamelen om tegen me te gebruiken
onlyhuman, je mag me ook een pb sturen. Meer schrijven dan wat ik deed wil ik liever niet op een openbaar forum. 