Toen werd het me even teveel
Wat ik wil met dit topic? Geen idee, van me af schrijven in elk geval. Misschien wat herkenning?
Ik ben ruim 5,5 jaar chronisch ziek. Inmiddels ben ik uitbehandeld en hopen we dat de situatie stabiel blijft. De eindstand is een behoorlijke fysieke beperking waardoor werken geen optie meer is. Ik ben nu een beetje zoekende naar wat ik wel en niet kan en hoe ik mijn leven nog een beetje leuk kan houden zonder al te veel over mijn grenzen heen te gaan. Best lastig omdat ik van nature ontzettend actief ben en moeilijk stil kan zitten. Ik ben ook enorm perfectionistisch (aldus mijn omgeving).
Ik ben altijd bezig geweest met het fysieke deel van het ziek zijn. Ik heb nooit geleerd om te praten over gevoelens maar om vooral altijd maar gewoon door te gaan. Problemen willen oplossen in plaats van erover te praten, zeg maar. Nu de behandelingen zo'n beetje klaar zijn, breekt me dat op. Er is veel gezegd en gebeurd in de afgelopen jaren, ook hele nare dingen. Dat zijn dingen die me nu dwars gaan zitten, net als de acceptatie van mijn situatie nu.
Drie maanden geleden had ik 's avonds een hele jankbui. Het werd me allemaal teveel. Mijn man schrok er een beetje van. Hij had wel door dat ik al een tijdje niet zo lekker in mijn vel zit, maar niet dat het zo diep gaat.
Ik ben altijd bezig geweest om de perfecte echtgenote/dochter/schoondochter/kleindochter/familielid/vriendin/kennis/etc. te zijn, wilde zoveel mogelijk zelf doen en heb heel lang geprobeerd alle ballen hoog te houden. Die avond merkte ik dat dat me niet meer lukt. Dat voelt als falen.
Ik ben, gelukkig, al een poos geleden gestart met therapie bij een fijne psycholoog. Dat was toen duidelijk werd dat de situatie niet meer beter zou worden, maar zat ik nog wel midden in een behandeltraject.
Ik heb dus op dat vlak goede hulp gelukkig.
Mijn man probeert me te steunen waar hij kan, maar ik merk tegelijkertijd dat hij er ook moeite mee heeft. Ik ben een slechte prater, probeer dat wel te verbeteren maar mijn man is soms net wat te nuchter zodat ik toch weer dichtklap. We gaan af en toe naar een relatietherapeut om onze communicatie wat te verbeteren en ons te helpen om het hele ziektegebeuren samen te verwerken. Het heeft immers ook een behoorlijke impact op mijn man.
Toegeven dat dat ik niet meer alle ballen hoog kan houden kostte me veel moeite. Nu moeten er dingen veranderen en ik vind dat zo ontzettend moeilijk. Op dit moment is er nog wat extra stress bijgekomen van het UWV en een zieke oma waar ik me zorgen om maak.
Heel verhaal, sorry als het wat warrig overkomt.
Alcedo, eerst maar een dikke knuffel. Je hebt al heel wat mee gemaakt en zit in een situatie waar je niet voor hebt gekozen. Je stond, denk ik, in standje overleven en nu duidelijk wordt dat je niet meer aan het werk kan komt ook die verwerking er nog bij. Goed om in ieder geval hierover met een psycholoog te praten en ook met je man. Dat dit niet altijd makkelijk is, is logisch en dat hij het moeilijk vindt natuurlijk ook.
Als je altijd een actief persoon bent geweest, dan is dat niet zo maar over. Ik denk dat je nog niet te veel bezig moet zijn, wat je nu allemaal moet gaan doen, maar eerst nog bezig moet zijn met alles een plekje te geven. Ik weet niet of je straks bv nog wel wat kunt doen bv vrijwilligerswerk, of dat je bv aan huis gekluisterd bent. En probeer ook lief te zijn voor jezelf. Jij kan er niets aan doen dat je leven zo is gelopen.
Ik wens je iig veel succes en sterkte toe.
ik ken je verhaal
Wat ik mij af vraag is
Wat moet er veranderen?
Van mij ook een
. Ik heb er al regelmatig wat over gezegd, dus laat nu even het woord aan anderen. Acceptatie kost tijd. Dat is het begin. Van daaruit kan je verder.
Ach lieverd Ik weet niet wat voor advies ik hierin kan geven maar wil je gewoon een dikke knuffel geven.
Heel begrijpelijk wat er nu gebeurt, je hebt nogal wat voor je kiezen gekregen en je kunt niet meer om je gevoelens heen en je kunt ook je oude tactiek van “altijd maar druk bezig zijn”, toepassen. Logisch dat je emotioneel uit je evenwicht bent. Of misschien is het uiten van je verdriet wel je nieuwe evenwicht.
Friezinnetje schreef op 11-03-2023 om 18:22:
Alcedo, eerst maar een dikke knuffel. Je hebt al heel wat mee gemaakt en zit in een situatie waar je niet voor hebt gekozen. Je stond, denk ik, in standje overleven en nu duidelijk wordt dat je niet meer aan het werk kan komt ook die verwerking er nog bij. Goed om in ieder geval hierover met een psycholoog te praten en ook met je man. Dat dit niet altijd makkelijk is, is logisch en dat hij het moeilijk vindt natuurlijk ook.
Als je altijd een actief persoon bent geweest, dan is dat niet zo maar over. Ik denk dat je nog niet te veel bezig moet zijn, wat je nu allemaal moet gaan doen, maar eerst nog bezig moet zijn met alles een plekje te geven. Ik weet niet of je straks bv nog wel wat kunt doen bv vrijwilligerswerk, of dat je bv aan huis gekluisterd bent. En probeer ook lief te zijn voor jezelf. Jij kan er niets aan doen dat je leven zo is gelopen.
Ik wens je iig veel succes en sterkte toe.
Dank je wel allereerst 
Het is inderdaad lang overleven geweest. Altijd in de actiemodus. Nu hoeft dat niet meer en wordt pas echt duidelijk hoe de situatie eigenlijk is.
Ik ben opgevoed met het idee dat ik me altijd aan moet passen aan een ander (lekker traditioneel en ouderwets) en daardoor ga ik te vaak over mijn grenzen heen. Dat lief zijn voor mezelf zegt de psycholoog ook. Mezelf op de eerste plaats zetten. Maar dat vind ik lastig.
Structureel vrijwilligerswerk met verplichtingen is heel lastig, maar ik probeer her en der wel een piepklein steentje bij te dragen.
Roos55 schreef op 11-03-2023 om 18:29:
ik ken je verhaal
Wat ik mij af vraag is
Wat moet er veranderen?
Ik heb in mijn jeugd al geleerd om me altijd aan te passen aan een ander en daardoor ga ik nu te vaak over mijn grenzen heen. Ik moet mezelf op de eerste plaats zetten, aldus de psycholoog en dat is een verandering die ik heel lastig vindt.
lientje69 schreef op 11-03-2023 om 18:50:
Van mij ook een
We herkennen veel in elkaars verhaal, dus ik waardeer je berichten altijd ontzettend
Broodjebrie schreef op 11-03-2023 om 19:12:
Ach lieverd
Dank je wel
We appen binnenkort wel even, is dat goed?
ToetieToover schreef op 11-03-2023 om 19:29:
Heel begrijpelijk wat er nu gebeurt, je hebt nogal wat voor je kiezen gekregen en je kunt niet meer om je gevoelens heen en je kunt ook je oude tactiek van “altijd maar druk bezig zijn”, toepassen. Logisch dat je emotioneel uit je evenwicht bent. Of misschien is het uiten van je verdriet wel je nieuwe evenwicht.
Ik zit inderdaad heel erg vast aan die oude tactiek. Dat leidt ook lekker af van al het gepieker.
Het uiten van verdriet (en andere emoties) is iets wat ik nu eigenlijk in sneltreinvaart nog even moet leren denk ik.
Alcedo schreef op 11-03-2023 om 19:38:
[..]
Dank je wel allereerst
Het is inderdaad lang overleven geweest. Altijd in de actiemodus. Nu hoeft dat niet meer en wordt pas echt duidelijk hoe de situatie eigenlijk is.
Ik ben opgevoed met het idee dat ik me altijd aan moet passen aan een ander (lekker traditioneel en ouderwets) en daardoor ga ik te vaak over mijn grenzen heen. Dat lief zijn voor mezelf zegt de psycholoog ook. Mezelf op de eerste plaats zetten. Maar dat vind ik lastig.
Structureel vrijwilligerswerk met verplichtingen is heel lastig, maar ik probeer her en der wel een piepklein steentje bij te dragen.
Als je dat niet gewend bent, dan is dat ook lastig. Maar wel belangrijk!
En het vrijwilligerswerk was maar een voorbeeld hoor, maar iets buiten de deur doen zou wel mooi zijn. Je ziet andere mensen, heb wat afleiding, en je voelt je toch nuttig.
Alcedo schreef op 11-03-2023 om 19:41:
[..]
Ik zit inderdaad heel erg vast aan die oude tactiek. Dat leidt ook lekker af van al het gepieker.
Het uiten van verdriet (en andere emoties) is iets wat ik nu eigenlijk in sneltreinvaart nog even moet leren denk ik.
Ik kan dat nog steeds niet: emoties worden onderdrukt of ze zijn niet te stoppen als ze toch ontsnappen uit die gevangenis die ik voor ze heb gebouwd. Ik heb nog steeds geen idee hoe je omgaat met gevoelens, onderdrukken, overspoelen: ik oefen er nog op.
Ik ben kleine tekeningen gaan maken, op postkaart (a6) formaat, met op de achterkant een kort verhaal over mijn gevoel dat aan de voorkant uitgebeeld werd. Als je die bekijkt over de afgelopen twee jaar, dan zie je de progressie.
Bij de acceptance and commitment therapie liep ik steeds vast op het punt van mijn waarden, wat ik wilde, wie ik ben. Als je dat niet weet, kun je ook je grenzen niet aangeven. Dat komt uit mijn jeugd: alsof toen mijn persoonlijkheid was uitgewist. En om daar achter te komen, had ik mijn gevoel nodig. Wat de meesten in hun jeugd al leren, moet ik nu nog leren. Maar snel gaat het niet 
.
Wil later nog wat uitgebreider reageren, maar ik herken helaas mijzelf in jouw verhaal.
Ik denk dat dit een van de dingen is waar iedereen die chronisch ziek word door heen gaat.
En eerlijk gezegd, zelfs na jaren heb ik hier nog last van, er zijn tijden dat ik het allemaal wel accepteer, ik minder vast zit in dat gevoel, maar er zijn ook dagen dat het mij intens verdrietig maakt.
Ik wil je in ieder geval een digitale knuffel sturen, vol! En blijf vooral praten, opkroppen maakt het echt alleen maar erger.
Alcedo schreef op 11-03-2023 om 19:40:
[..]
Dank je wel
We appen binnenkort wel even, is dat goed?
Ja, doen we. Ik wilde je laatst nog appen maar het was er even niet van gekomen, sorry.
Alcedo schreef op 11-03-2023 om 19:39:
[..]
Ik heb in mijn jeugd al geleerd om me altijd aan te passen aan een ander en daardoor ga ik nu te vaak over mijn grenzen heen. Ik moet mezelf op de eerste plaats zetten, aldus de psycholoog en dat is een verandering die ik heel lastig vindt.
En hoe gaat dat er uit zien ?