Therapie-sessies aan elkaar huilen
Ik heb nu ruim 2 jaar therapie ivm burn out (autocorrect maakt daar burn kut van, ook treffend wel) en depressie. Eerst bij een particuliere therapeut, daarna bij een psychiater en daarna bij een nieuwe psychiater en haar team. En nog steeds huil ik bijna elke sessie tranen met tuiten.
En ik wil het graag proberen te begrijpen waarom dat is. Want thuis huil ik praktisch nooit meer.
Misschien is het de spanning die zo’n sessie met zich meebrengt? Hoewel ik er helemaal geen zenuwen voor voel en ook wel denk dat ik er op mijn plek ben.
Ik denk dat het heel erg helpt dat er een behandelaar is die daar een uur gaat zitten voor mij, dat ik daar elke twee weken kan ontladen. Ik heb ook bij mijn huisarts al consulten lang zitten huilen. Weer zo iemand die er gewoon voor mij is en die verder niks van mij verwacht.
Ik kan bij vriendinnen en partner en familie ook wel mijn verhaal kwijt, maar mijn emotie denk ik minder. Dat is veel meer rationeel. Dat gevoel houd ik achter denk ik. Onbewust misschien wel.
Wat mijn behandelaar er zelf over zegt is dat mijn emmer blijkbaar nog steeds overloopt, en ik daarom zo huil. Maar klopt dat wel? Nou hebben jullie daar natuurlijk geen antwoord op. Maar is er iemand die dit herkent?
Ik vind het ook zo eigenaardig ofzo. Het gaat helemaal niet meer zo slecht (al heb ik wel net een paar slechte dagen) en is er een soort balans. En tóch huil ik sessies aan elkaar.
Ik ben opzoek naar herkenning. Hoe ga jij er mee om? Wat is bij jou de oorzaak van het huilen?
Ik herken het wel van mijn schematherapie. De hele week geen tranen, zodra ik daar zat - natte ogen en waterlanders.
Voor mij was het denk ik dat ik het toeliet om bij mijn gevoel te komen, dat ik dus zelf bij mijn gevoel kwam. Ook veel verdriet vanuit het verleden, dus dat wil wel dan.
Kom je tijdens de sessies wel toe aan echt 'werk' of blijft het alleen bij ontladen? Want huilen an sich, is natuurlijk niks mis mee, maar je wil wel vooruit komen lijkt mij.
Courage schreef op 28-02-2023 om 22:30:
Ik herken het wel van mijn schematherapie. De hele week geen tranen, zodra ik daar zat - natte ogen en waterlanders.
Voor mij was het denk ik dat ik het toeliet om bij mijn gevoel te komen, dat ik dus zelf bij mijn gevoel kwam. Ook veel verdriet vanuit het verleden, dus dat wil wel dan.
Kom je tijdens de sessies wel toe aan echt 'werk' of blijft het alleen bij ontladen? Want huilen an sich, is natuurlijk niks mis mee, maar je wil wel vooruit komen lijkt mij.
Dankje voor het delen.
Ik denk dat we zeker wel aan echt werk toekomen.
Wattenbolleke en of ik het herken. Tijdens mijn burn out heb ik zowel bij de huisarts als bij therapie sessies gehuild, en de eerste tijd ook heel vaak thuis (als ik alleen was).
Ik had er het watertekort van heel NL mee kunnen aanvullen 
Ik kon bij vrienden wel voor een deel mijn verhaal kwijt, maar bij de psycholoog kon ik dieper op de vragen ingaan en kwam de pijn (meer) naar boven. Voor familie en vrienden ben ik geneigd om te doen alsof het allemaal wel gaat.
Sterkte 
Kan het ook zo zijn dat het echt wel beter met je gaat maar dat er ook nog steeds issues zijn omdat het veel dieper ligt dan je denkt? De behandelaar is er op gericht om de diepere issues op te lossen en zal dus veel gerichter zijn om deze aan te boren. Familie en vrienden blijven op de oppervlakte en dat is eigenlijk ook heel normaal. andersom zal eerder raar zijn.