Sociale angst voor vragen over werk
Sorry ik weet dat ik meer topics heb geopend lately, maar ik zit ook echt in een lastige tijd.
Probleem is dat ik veel sociale angst ervaar bij mijn schoonouders. Dit omdat ik voor mijn gevoel niet aan de verwachtingen kan voldoen die zij (of überhaupt de maatschappij) hebben van hun schoondochter/vriendin voor hun zoon/een gewone jonge vrouw.
Ik worstel met werk en werk behouden. Werk is altijd een heel gevoelig onderwerp, en ik hoop altijd dat het er niet teveel over gaat. Afgelopen jaar had ik een baan(tje) (bewust een beetje vaag gehouden hoeveel uur precies), waardoor daar wat minder spanning op zat. Maar mijn contract is niet verlengd, en ik weet van mezelf dat ik niet any time soon een nieuwe baan ga vinden en waarschijnlijk eerst een psychologisch traject/autismeonderzoek in wil.
Punt is dat er vanuit hen (en ook de rest van de schoonfamilie) niet superveel begrip is. Als ik dus vertel dat ik geen werk meer heb, zullen de reacties snel zijn van 'oh wat vervelend zeg!! En wat ga je nu doen dan, weet je dat al?''. En nee, dat weet ik niet. En de kans is vrij groot dat ik dat over een x aantal maanden nog steeds niet weet en ze dan natuurlijk wel willen weten of het al vordert.
Herkent iemand dit, of hoe zou ik hier mee kunnen omgaan. Het is nu zo erg geworden dat ik al jaren een angstreactie krijg als ik hoor dat we afspreken met mijn schoonouders omdat ik het zo naar vind om over mezelf te praten, wat ze van me vinden, etc.
misschien heel moeilijk, maar ik geloof dat ik de moed zou verzamelen om die vragen te beantwoorden met de waarheid: “ik heb gemerkt dat ik moeite heb met me staande houden in een werkomgeving en dat wil ik heel graag anders. Daarom ben ik nu met een traject bezig met een psycholoog om me daarbij te helpen.“
ik denk dat je zulke oordelende mensen niet kan veranderen op dit vlak. En jij hebt niets te verbergen. Juist heel goed als je hulp gaat zoeken. Kun je trots op zijn. Veel mensen blijven maar doormodderen. Als je schoonouders dat niet inzien is dat hun probleem. Het is jouw leven.
Kun je een beetje afstand houden van deze mensen? En wat vind je partner ervan?
Probeer een antwoord in te studeren.
Iets in de trant van:
Mijn contract is niet verlengd maar komt goed! Hoe gaat het met jullie?
En onthoud goed dat jij niet je werk bent en dat jij niet minderwaardig bent zonder werk. Praat jezelf dat niet aan en vul het ook niet in voor een ander. De meeste mensen zijn niet écht geïnteresseerd en geven gewoon een standaard antwoord waarmee ze je niet veroordelen ook al ervaar jij dat misschien wel zo.
Succes!
ik vermoed dat ze wel gewoon geïnteresseerd zijn in jou en hoe vager jij het maakt, hoe meer vragen het oproept
als je het lastig vind open kaart te spelen (bijv; ik worstel met mezelf, ga eerst een autismetraject in, mijn man werkt en we hebben besloten dat ik deze tijd voor mezelf neem) Misschien kan je je man/vriend vragen dit voor je te vertellen. Hij kan erbij zeggen dat het gevoelig ligt en vragen om er niet over te praten
Andere optie is in een familie app gewoon openheid van zaken geven.
Nogmaals, dit is niet verplicht en je mag er ook vaag over blijven, dat is je goed recht, maar dan zullen deze vragen blijven komen. Dat is gewoon logisch en niet te verwijten
Stardust schreef op 08-09-2023 om 21:02:
misschien heel moeilijk, maar ik geloof dat ik de moed zou verzamelen om die vragen te beantwoorden met de waarheid: “ik heb gemerkt dat ik moeite heb met me staande houden in een werkomgeving en dat wil ik heel graag anders. Daarom ben ik nu met een traject bezig met een psycholoog om me daarbij te helpen.“
ik denk dat je zulke oordelende mensen niet kan veranderen op dit vlak. En jij hebt niets te verbergen. Juist heel goed als je hulp gaat zoeken. Kun je trots op zijn. Veel mensen blijven maar doormodderen. Als je schoonouders dat niet inzien is dat hun probleem. Het is jouw leven.
Kun je een beetje afstand houden van deze mensen? En wat vind je partner ervan?
Ja misschien moet ik er ook gewoon een keer eerlijk over zijn op deze manier.
Ze kennen me inmiddels tien jaar, en ze weten wel dat ik sociaal een beetje 'anders' en terughoudend ben en niet zoveel dingen durf want dat gaat op een gegeven moment natuurlijk wel opvallen. Maar niet dat ik al best vaak in mijn leven therapie heb gehad, regelmatig last heb van depressieve gevoelens, etc. En dus niet voor mijn lol maar een beetje wat aanmodder in mijn (werkende) leven.
Het stomme is dat ik weet dat je niet 'minder' bent met dit soort klachten, maar dat ik me tóch een mislukking voel als ik hier open over zou zijn.
Waar ik denk ik ook moeite mee heb is de 'druk' dat zij het dan weten, alsof ze in mijn nek hijgen. Zo van, we weten dat Abigail in een traject zit/geen werk heeft, en dat ik voor mijn gevoel dan de volgende keer wel stappen gezet moet hebben want 'wat denken zij anders wel niet'.
Nu ik dit zo opschrijf komt het allemaal heel erg kinderachtig van me over, maarja.
Abigail schreef op 08-09-2023 om 21:20:
Waar ik denk ik ook moeite mee heb is de 'druk' dat zij het dan weten, alsof ze in mijn nek hijgen. Zo van, we weten dat Abigail in een traject zit/geen werk heeft, en dat ik voor mijn gevoel dan de volgende keer wel stappen gezet moet hebben want 'wat denken zij anders wel niet'.
Nu ik dit zo opschrijf komt het allemaal heel erg kinderachtig van me over, maarja.
Je voelt het nu eenmaal zo. De kunst is om dat om te buigen.
Je lijkt negatief tegen jezelf te "praten" (interne dialoog) en vervolgens ben je bang dat anderen dat ook vinden.
Je kunt situaties vermijden en dat helpt op de korte termijn maar op de lange termijn niet omdat de oorzaak in jezelf zit.
Is het een idee om je vriend te vragen om met zijn ouders in gesprek te gaan om jou situatie kort toe te lichten en dat je hier liever geen vragen over krijgt omdat het gevoelig ligt? Aan je schoonouders om dit te respecteren.
Stel dat ze toch begripvol en lief reageren dan zou dat alleen maar voor ze spreken.
Stel nou dat ze vervelend en vol onbegrip reageren, dan is jou gevoel en intuïtie hierover juist geweest.
Wat is je eigen verwachting over het traject wat je ingaat?
Ik vind de reactie die jij opschrijft niet oordelend klinken. 'Wat vervelend enz' lijkt mij een heel normale reactie als iemand vertelt dat ze haar werk kwijt is. Normaal gesproken bedoelt iemand dan 'wat vervelend voor jou' niet voor zichzelf ofzo. En dat is dan juist meelevend bedoelt. Als ze niet weten dat jij worstelt met jezelf kunnen ze ook niet vanuit die wetenschap reageren.
Ik heb zelf ooit bij een psycholoog geklaagd over de reactie van mensen (op een heel ander gebied overigens). Zij vroeg me toen wat ik wel prettig zou vinden en wat ik nodig had van mensen en wat ik dan zou kunnen doen om dat te krijgen wat ik nodig had. Vond ik toen geen leuke vraag, want; die mensen waren stom, toch? En die mensen moesten maar anders reageren. Maar de vraag is uiteindelijk wel heel nuttig gebleken, ook op andere momenten in mijn leven. Pas als je weet wat je wel graag zou willen kun je daar iets voor doen. Dus: welke reactie zou jij fijn vinden? Zou je willen dat ze interesse tonen in jouw traject/juist niet? Welke gesprekken zou je wél willen voeren?
Verder: je lijkt zelf negatief te denken over jezelf en je leven en vult in dat anderen dat ook doen. Volstrekt neutrale vragen als "hoe gaat het (op je werk)? Zijn echt niet bedoelt om jou te kleineren. Niet als je schoonouders het vragen, niet als de kapper het vraagt en ook niet als de buurman het vraagt. Jij schaamt je ervoor en gaat er vanuit dat 'die anderen' die vragen stellen om te oordelen, vernederen enz. Terwijl het wrs gewoon interesse is.
'Lekker weertje hè' "rotzakken, ik hou niet van zon, ze zeggen dat om het mij in te wrijven verdorie".
De wereld is er niet op uit om jou een hak te zetten.
Meesje schreef op 09-09-2023 om 07:15:
Ik vind de reactie die jij opschrijft niet oordelend klinken. 'Wat vervelend enz' lijkt mij een heel normale reactie als iemand vertelt dat ze haar werk kwijt is. Normaal gesproken bedoelt iemand dan 'wat vervelend voor jou' niet voor zichzelf ofzo. En dat is dan juist meelevend bedoelt. Als ze niet weten dat jij worstelt met jezelf kunnen ze ook niet vanuit die wetenschap reageren.
Ik heb zelf ooit bij een psycholoog geklaagd over de reactie van mensen (op een heel ander gebied overigens). Zij vroeg me toen wat ik wel prettig zou vinden en wat ik nodig had van mensen en wat ik dan zou kunnen doen om dat te krijgen wat ik nodig had. Vond ik toen geen leuke vraag, want; die mensen waren stom, toch? En die mensen moesten maar anders reageren. Maar de vraag is uiteindelijk wel heel nuttig gebleken, ook op andere momenten in mijn leven. Pas als je weet wat je wel graag zou willen kun je daar iets voor doen. Dus: welke reactie zou jij fijn vinden? Zou je willen dat ze interesse tonen in jouw traject/juist niet? Welke gesprekken zou je wél willen voeren?
Ik bedoel dus dat jij kunt sturen in wat wel/niet besproken wordt. Als jij nu zegt dat 'helaas je contract is afgelopen. En nee, ik heb nog niks anders, ik kijk nog rond, weet het nog niet precies' dan kun je er vrij zeker van zijn dat ze volgende keer vragen of je het al weet en of je al iets hebt. Niet om te pesten, maar dat is dan een reactie op wat jij hebt aangegeven. Als je zegt 'ja hoor gaat prima op het werk, druk, druk, druk' krijg je volgende keer de vraag of het nog zo druk is. Ook weer niet als test oid, maar een reactie op jou. Mensen sluiten aan op wat jij aangeeft, dus daar zul jij je keuzes in moeten maken.
Nee, mijn contract is afgelopen. Nee, ik heb nog niks nieuws. Ik wil de komende tijd benutten om aan mezelf te werken, daarom zoek ik nu even geen werk.
Ja, pittig idd, maar ik hoop daarna juist sterker en met meer succes weer te kunnen beginnen.
Ik vind het traject best persoonlijk en lastig om over te praten. Lief dat jullie ernaar vragen, maar ik zal mij wel melden als ik iets kwijt wil./ Ik vind het lastig om over mezelf te beginnen, maar zou het wel fijn vinden als jullie soms informeren. /Ik ga vrijwilligerswerk doen waar ik enthousiast over ben, ik ga...
Mss wel handig om een keer langs te gaan om dit in klein gezelschap te bespreken. Lijkt me niet iets om in de kringverjaardag in te groep te gooien 😉
Meesje schreef op 09-09-2023 om 07:15:
Ik vind de reactie die jij opschrijft niet oordelend klinken. 'Wat vervelend enz' lijkt mij een heel normale reactie als iemand vertelt dat ze haar werk kwijt is. Normaal gesproken bedoelt iemand dan 'wat vervelend voor jou' niet voor zichzelf ofzo. En dat is dan juist meelevend bedoelt. Als ze niet weten dat jij worstelt met jezelf kunnen ze ook niet vanuit die wetenschap reageren.
Nee klopt, dat was ook niet echt een goed uitgeschreven voorbeeld. Wat ik er meer mee bedoelde is, ze behandelen me dan als een normaal functionerend persoon die dus weer op zoek gaat naar ander werk, dat ligt in de lijn der verwachting bij iemand die geen werk (meer) heeft.
Daar kunnen zij verder niets aan doen ofzo, dat is aardig bedoeld. Maar ik ben op dit moment (of misschien wel nooit geweest 
) geen normaal functionerend persoon die vrolijk door gaat solliciteren en over x aantal weken of maanden weer werk heeft.
En het is me nooit gelukt om daar tegenover hen eerlijk in te zijn, of een manier in te vinden het daarover te hebben. Ik hoop altijd maar dat ze er niet naar vragen, ik hou het vaag hoeveel uur ik precies werk, etc.
Ter vergelijking, met mijn eigen ouders speelt dit helemaal niet, die weten inmiddels wel hoe ik in elkaar zit en met hen (vooral moeder) kan ik gewoon open bespreken wat er allemaal gaande is. Maar bij schoonouders is het toch allemaal een beetje schijn ophouden dat alles normaal gaat, omdat ik bij hen heel weinig ruimte voel om af te wijken van de norm. Dat zal grotendeels aan mezelf liggen, maar ook wel een beetje aan het type mensen dat ze zijn.
nogmaals; als je zelf iets vaag houdt, kan je het een ander niet kwalijk nemen dat die het niet begrijpt.
Wees gewoon open over je mentale gesteldheid, dat maakt het leven een stuk makkelijker dan krampachtig te proberen aan de norm te voldoen voor de buitenwereld. Ik heb juist meer begrip ervaren sinds ik mijn autisme diagnose heb.