Rouwen kletstopic
Welkom in dit topic wees welkom. Er zijn zoveel verschillende vormen van rouw.
Denk aan
Verlies van dierbare
Verlies van huisdier
Gezondheid die nooit meer goed komt
Dierbare die nog leven maar b.v door een hersenbloeding of dementie niet meer zichzelf zijn.
En nu vergeer ik vast nog iets.
Wees welkom.
Ik dool ook mee...
In oktober 2022 is mijn 'peet'oom overleden aan darmkanker wat we pas eind augustus hoorden dus het is erg snel gegaan. Gelukkig voor hem maar superheftig voor ons..
Het missen begint sinds een paar maanden wat minder heftig te worden maar ik denk bijna iedere dan wel aan hem.
Mooi topic dit!
Ergens wel fijn om de ervaringen te lezen wetende dat ik niet alleen ben. Dat er veel meer dolende zijn.
Maar ik schrik ook van de verhalen dat het zo lang kan duren.
Mijn omgeving lijkt zo nuchter te reageren zo van je moeder is ver lijden bespaart gebleven. Maar ze beseffen niet dat ik al zo lang in die achtbaan heb gezeten. Dat dit zoveel van mij heeft gevraagd.
rooiekater schreef op 03-03-2024 om 13:04:
Ergens wel fijn om de ervaringen te lezen wetende dat ik niet alleen ben. Dat er veel meer dolende zijn.
Maar ik schrik ook van de verhalen dat het zo lang kan duren.
Mijn omgeving lijkt zo nuchter te reageren zo van je moeder is ver lijden bespaart gebleven. Maar ze beseffen niet dat ik al zo lang in die achtbaan heb gezeten. Dat dit zoveel van mij heeft gevraagd.
Voor rouwen staat geen tijd en is bij iedereen anders. Jij mag net zo lang rouwen als je zelf wil. Laat je vooral niet opjutten door anderen! Heel veel sterkte.
rooiekater schreef op 03-03-2024 om 13:04:
Ergens wel fijn om de ervaringen te lezen wetende dat ik niet alleen ben. Dat er veel meer dolende zijn.
Maar ik schrik ook van de verhalen dat het zo lang kan duren.
Mijn omgeving lijkt zo nuchter te reageren zo van je moeder is ver lijden bespaart gebleven. Maar ze beseffen niet dat ik al zo lang in die achtbaan heb gezeten. Dat dit zoveel van mij heeft gevraagd.
Ik denk dat rouwen nooit weer verdwijnt. Er komt uiteindelijk weer meer ruimte voor andere dingen.
Je verweeft het verdriet in je leven .
watertoren schreef op 03-03-2024 om 13:13:
[..]
Voor rouwen staat geen tijd en is bij iedereen anders. Jij mag net zo lang rouwen als je zelf wil. Laat je vooral niet opjutten door anderen! Heel veel sterkte.
Dat is mijn uitdaging 
werkgever is niet blij met mijn ziekmelding
Roos55 schreef op 03-03-2024 om 13:17:
[..]
Ik denk dat rouwen nooit weer verdwijnt. Er komt uiteindelijk weer meer ruimte voor andere dingen.
Je verweeft het verdriet in je leven .
Mooi geschreven 
rooiekater schreef op 03-03-2024 om 13:04:
Ergens wel fijn om de ervaringen te lezen wetende dat ik niet alleen ben. Dat er veel meer dolende zijn.
Maar ik schrik ook van de verhalen dat het zo lang kan duren.
Mijn omgeving lijkt zo nuchter te reageren zo van je moeder is ver lijden bespaart gebleven. Maar ze beseffen niet dat ik al zo lang in die achtbaan heb gezeten. Dat dit zoveel van mij heeft gevraagd.
Ik herken het wel hoor, ik ben zelfs soort van blij dat mijn vader niet langer heeft hoeven lijden. Hij vond het vreselijk dat hij incontinent was geworden en bij werkelijk alles geholpen moest worden. Hij was juist altijd zo zelfstandig en intelligent (universitair geschoold) en dat hij niet meer op zijn hersenen kon vertrouwen was een ramp voor hem.
Maar dit alles maakt niet dat ik hem minder mis. Ik had hem zo graag nog vanalles willen vragen, vertellen, bij bepaalde momenten aanwezig gehad. Maar dan wel in de variant zoals hij vroeger was, voor het ziek zijn, voor het lijden en afhankelijk zijn.
Ik heb een tijdje geleden een sessie bij een medium gehad en ik weet nog steeds niet of dat allemaal waar is wat zij vertelde, of dat het toch een vorm van bedrog is, maar ze zei dingen die wel echt op hem van toepassing waren, dingen die ze niet kon weten. Zij vertelde ook dat hij dat afhankelijke vreselijk vond. Dat hij blij was dat hij was overgegaan, zoals zij het noemde. Tja. Ik denk dat dat dan maar geruststelling moet geven. Maar dat maakt het gemis dus niet minder.
afrodite05 schreef op 03-03-2024 om 13:49:
[..]
Ik herken het wel hoor, ik ben zelfs soort van blij dat mijn vader niet langer heeft hoeven lijden. Hij vond het vreselijk dat hij incontinent was geworden en bij werkelijk alles geholpen moest worden. Hij was juist altijd zo zelfstandig en intelligent (universitair geschoold) en dat hij niet meer op zijn hersenen kon vertrouwen was een ramp voor hem.
Maar dit alles maakt niet dat ik hem minder mis. Ik had hem zo graag nog vanalles willen vragen, vertellen, bij bepaalde momenten aanwezig gehad. Maar dan wel in de variant zoals hij vroeger was, voor het ziek zijn, voor het lijden en afhankelijk zijn.
Ik heb een tijdje geleden een sessie bij een medium gehad en ik weet nog steeds niet of dat allemaal waar is wat zij vertelde, of dat het toch een vorm van bedrog is, maar ze zei dingen die wel echt op hem van toepassing waren, dingen die ze niet kon weten. Zij vertelde ook dat hij dat afhankelijke vreselijk vond. Dat hij blij was dat hij was overgegaan, zoals zij het noemde. Tja. Ik denk dat dat dan maar geruststelling moet geven. Maar dat maakt het gemis dus niet minder.
Toen mijn moeder naar de hospisch moest was het eerste wat ze zei is dat ze hoopte dat het niet te lang meer ging duren. Haar wensen hebben we kunnen vervullen. Ze er maar 3 dagen geweest en tot 3 uur voor haar dood helder geweest.
Maar als ik dan zoals vandaag de vogels hoor fluiten de duiven zie dan mis ik haar gewoon. Ze kon daar zo van genieten. En nu besef ik dat mijn rouw nog maar net begonnen is.
"opgelucht" zijn dat een lijden bespaard is gebleven en rouw kunnen naast elkaar bestaan. Maar niet binnen een week. Voor mij was het wel 'helpend' in het proces
Ik ben opgelucht dat lijden bespaard is gebleven, maar natuurlijk mis ik mijn moeder ook.
Rationeel weer ik echt wel dat het misschien 'beter' is, maar gevoelsmatig niet. En dat hoeft ook niet.
Ik ben 3 weken later weer begonnen met werken. Ik had het echt nodig om weer routine te krijgen in mijn leven. Die weken ervoor had ik wel nodig om weer te landen in deze wereld.
De eerste keer naar de supermarkt dacht ik alleen maar "Wat doe ik hier? Wat doen al die mensen hier? Ik heb geen moeder meer."
Loezzie schreef op 03-03-2024 om 14:23:
"opgelucht" zijn dat een lijden bespaard is gebleven en rouw kunnen naast elkaar bestaan. Maar niet binnen een week. Voor mij was het wel 'helpend' in het proces
Ik ben opgelucht dat lijden bespaard is gebleven, maar natuurlijk mis ik mijn moeder ook.
Rationeel weer ik echt wel dat het misschien 'beter' is, maar gevoelsmatig niet. En dat hoeft ook niet.
Ik ben 3 weken later weer begonnen met werken. Ik had het echt nodig om weer routine te krijgen in mijn leven. Die weken ervoor had ik wel nodig om weer te landen in deze wereld.
De eerste keer naar de supermarkt dacht ik alleen maar "Wat doe ik hier? Wat doen al die mensen hier? Ik heb geen moeder meer."
Dat laatste stukje over de supermarkt zo herkenbaar. Heb ook het gevoel dat iedereen het kan zien aan mij dat ik in rouw ben. (Uiteraard zien ze het niet maar dit denkt brein) Raak ook nog in panniek in de supermarkt. Daarom komende week maar aan huis bezorgen.
Mijn werk word nog een uitdaging werk met ouderen allemaal ouder dan mijn moeder is geworden.
rooiekater schreef op 03-03-2024 om 14:45:
[..]
Dat laatste stukje over de supermarkt zo herkenbaar. Heb ook het gevoel dat iedereen het kan zien aan mij dat ik in rouw ben. (Uiteraard zien ze het niet maar dit denkt brein) Raak ook nog in panniek in de supermarkt. Daarom komende week maar aan huis bezorgen.
Mijn werk word nog een uitdaging werk met ouderen allemaal ouder dan mijn moeder is geworden.
Ik moet zeggen. Ik heb er in mijn werk niet veel 'last' van. Ik heb het wel bewust niet tegen de cliënten verteld met wie ik werk. Ik zag dat het bij het minste of geringste bij collega's voor de voeten geworpen werd: soms onschuldig, soms om te kwetsen (Kunnen ze niets aan doen. Ze wonen niet voor niets begeleid)
Ik denk dat ik het lastiger werd dat vriendinnen van mijn moeder allemaal ouder werden dan zij. Zij hebben mijn moeder nog gekend. Die mensen met wie ik werk niet.
Maar je brein en gevoel kunnen vreemde dingen met je doen.
Mijn vader is niet oud geworden en overleed heel plotseling. Ik weet nog goed dat ik een periode, stiekem van binnen, heel boos was op iedereen die oud was. Zag ik een hoogbejaarde vrouw achter haar rollator voorbij schuifelen dan dacht ik: "waarom schuifelt dat ouwe vel nog rond, en ligt mijn vader zo jong al onder de grond?! Het is niet eerlijk!"
En dat zijn natuurlijk hele onredelijke en lelijke gedachten en ik schaamde me dan meestal ook wel direct. Maar ik heb daar best een tijdje mee gelopen, die boosheid.
Loezzie schreef op 03-03-2024 om 15:28:
[..]
Ik moet zeggen. Ik heb er in mijn werk niet veel 'last' van. Ik heb het wel bewust niet tegen de cliënten verteld met wie ik werk. Ik zag dat het bij het minste of geringste bij collega's voor de voeten geworpen werd: soms onschuldig, soms om te kwetsen (Kunnen ze niets aan doen. Ze wonen niet voor niets begeleid)
Ik denk dat ik het lastiger werd dat vriendinnen van mijn moeder allemaal ouder werden dan zij. Zij hebben mijn moeder nog gekend. Die mensen met wie ik werk niet.
Maar je brein en gevoel kunnen vreemde dingen met je doen.
Voor mij is het nog extreem vers maar verwacht van mijn oudere bewoners geen rare opmerkingen. Denk eerder dat het voor mij lastig wordt en moet leren mijn grenzen aan te geven.
Mijn moeder is de jongste zus dus dat vond ik op de uitvaart al lastig.
Het brein is een raar iets
Boterbloemetjes schreef op 03-03-2024 om 15:28:
Mijn vader is niet oud geworden en overleed heel plotseling. Ik weet nog goed dat ik een periode, stiekem van binnen, heel boos was op iedereen die oud was. Zag ik een hoogbejaarde vrouw achter haar rollator voorbij schuifelen dan dacht ik: "waarom schuifelt dat ouwe vel nog rond, en ligt mijn vader zo jong al onder de grond?! Het is niet eerlijk!"
En dat zijn natuurlijk hele onredelijke en lelijke gedachten en ik schaamde me dan meestal ook wel direct. Maar ik heb daar best een tijdje mee gelopen, die boosheid.
Ik heb begrepen van mijn therapeut dat woedde ook een vorm van rouw is. En betrap er mijzelf ook al op
Ik vond het heel dubbel toen ik 58 werd. Mijn man heeft dat nooit mogen worden. Ineens was ik ouder dan hij.