Piekeren en paniekerig om gezondheid.
Ik lig nu weer voor de zoveelste nacht op rij wakker. Paniekerig, last van angsten en bang dat mn hart het begeeft.
Maar de klachten zijn onderzocht met een hartfilmpje een maand of 4 geleden en die gaf een perfect beeld. Ook het algemeen bloedbeeld was keurig binnen de marges. Ook gaan de klachten weg zodra ik mn focus op wat anders leg.
Het lijkt dus puur om angst klachten te gaan en ik zit mezelf helemaal gek te maken.
Ik ben wel te zwaar dus daarvoor nu op dieet. Sinds mn voedingspatroon is aangepast heb ik geen last meer van mn darmen en ook het opgeblazen gevoel is weg. Ook al best een aantal kilo’s kwijt. Het is allemaal niet heel extreem. Het vet zit met namen op de heupen. Ik ben een kilo of 10 te zwaar.
Door mn zittende beroep en het op afstand wonen van werk ben ik wel echt een mooiweer fietser. Dagelijkse beweging mag dus nog wel verbeterd worden en bij alcohol moet ik ver uit de buurt blijven. Dat lijkt ineens een behoorlijke trigger voor flinke paniekaanvallen de dag erop. Een wijntje of twee kan in het weekend. Maar meer dan dat is gegarandeerd ellende de volgende dag.
Onlangs een eerste gesprek bij de poh van de huisarts gehad. Maar het tweede gesprek werd ivm ziekte afgezegd.
Ik weet nu dus even niet waar ik met mijn klachten terecht kan. Mijn vriend wil ik er niet teveel mee belasten. Hij heeft een paar maanden terug zijn vader verloren en dus wel genoeg aan z’n eigen verdriet. Dus misschien dat jullie wat tips voor me hebben. En dat ik hier soms van me af kan schrijven.
wellicht dat het overlijden van mn schoonvader ook wel de trigger is bij mij. Mn vriend is enigst kind en hoewel hij volwassen is is het een zware last om niet met een broer of zus te kunnen delen. Ik heb alleen een zoon waarvan de vader geen actieve rol speelt in zijn leven. Als mij wat zou overkomen is hij helemaal alleen. Het grijpt me gewoon naar de keel en het slaat op mn lijf.
Een aantal jaar geleden heb ik hier ook een tijd last van gehad. Heel vervelend, als je eenmaal in dat cirkeltje zit is het lastig eruit te komen. Wat mij hielp is het besef dat ik er controle over had. Had ik het gevoel dat er iets mis ging dan ging ik een eind wandelen of deed ik ademhalingsoefeningen met een app. Daarmee gingen de klachten weer weg. Verder ga ik tegenwoordig eerst van het minst erge uit, waarbij ik toen altijd van de meest erge situatie uitging, maar dat is iets wat tijd kost om aan te leren.
Wat vervelend dat je POH heeft afgezegd. Weet je zeker dat er niemand anders is tegen wie je even kunt aanpraten? Er is ook een telefonische hulpdienst die je kunt bellen, zoals de luisterlijn. En je kunt hier van je afschrijven uiteraard. 
Ik herken dat zware verantwoordelijkheidsgevoel voor de kinderen, dat sloeg bij mij (destijds) ook op mijn keel. Ik deed dan een yoga oefening voor de keelchakra. Of zingen. Of schrijven. In ieder geval iets om jezelf te uiten, zodat je keel niet ‘op slot’ blijft zitten.
Misschien kun je toch bij je vriend terecht? Samen met mijn beste vriendin hebben we wat afgebeld toen we allebei in een zware situatie zaten. Zij durfde mij ook niet te bellen soms, maar er is bij mij altijd ruimte, ik zei altijd: “doe mij jouw ellende maar even ter afwisseling”.
Bij hyperventilatie kan ik je the breathing app aanraden. Je ademt mee in en uit op het tempo dat de app laat zien, met een balletje dat groter en kleiner wordt. Dat helpt heel snel, ook als je nog niet eens doorhad dat je niet goed aan het ademen was. Je kunt zelf het aantal minuten instellen en de ademratio.
dankjewel voor de lieve antwoorden. Hier kan ik zeker wat mee.
En natuurlijk heb ik lieve vriendinnen die ik zou kunnen bellen en ik zou ook heus mijn vriend kunnen bellen. Maar het voelt gewoon als mijn probleem. Het is ook niet echt een probleem, want het zit tussen mijn oren.
Ik heb er overigens geen last van als ik fysiek bij mn vriend ben. Dan kruip ik gewoon even tegen hem aan en dat is voldoende om weer rustig te worden.
Terug naar de huisarts. Vervelend dat de Poh ziek is, maar misschien is er een alternatief mogelijk. En anders een doorverwijzing.
Trientje-vitamientje schreef op 26-03-2023 om 10:37:
dankjewel voor de lieve antwoorden. Hier kan ik zeker wat mee.
En natuurlijk heb ik lieve vriendinnen die ik zou kunnen bellen en ik zou ook heus mijn vriend kunnen bellen. Maar het voelt gewoon als mijn probleem. Het is ook niet echt een probleem, want het zit tussen mijn oren.
Ik heb er overigens geen last van als ik fysiek bij mn vriend ben. Dan kruip ik gewoon even tegen hem aan en dat is voldoende om weer rustig te worden.
Deze denkwijze vind ik wel bijzonder. Telt een mentaal probleem voor jou niet als ‘echt’? Van een mentaal probleem kun je meer en langer last hebben dan van menig fysiek probleem.
ToetieToover schreef op 26-03-2023 om 11:18:
[..]
Deze denkwijze vind ik wel bijzonder. Telt een mentaal probleem voor jou niet als ‘echt’? Van een mentaal probleem kun je meer en langer last hebben dan van menig fysiek probleem.
Zo eens
Hypochonder is een angststoornis.
Sterkte
Roos55 schreef op 26-03-2023 om 11:21:
[..]
Zo eens
Hypochonder is een angststoornis.
Sterkte
Ik wil mezelf nu niet direct omschrijven als een hypochonder. 
Het is niet dat ik bij elk pijntje gelijk uitga van het ergste. En loop ook zeker de huisarts niet plat.
Ik vind de tip van die ademhalingsapp die hier genoemd werd een goed idee. Die ga ik eens proberen.
Trientje-vitamientje schreef op 26-03-2023 om 10:37:
dankjewel voor de lieve antwoorden. Hier kan ik zeker wat mee.
En natuurlijk heb ik lieve vriendinnen die ik zou kunnen bellen en ik zou ook heus mijn vriend kunnen bellen. Maar het voelt gewoon als mijn probleem. Het is ook niet echt een probleem, want het zit tussen mijn oren.
Ik heb er overigens geen last van als ik fysiek bij mn vriend ben. Dan kruip ik gewoon even tegen hem aan en dat is voldoende om weer rustig te worden.
Het is geen ‘probleem’, het is existentieel. Juist het feit dat je er geen verbinding over mag maken, bevestigt je gedachten en gevoel over de eenzaamheid van je kind. Je mag wel je angsten en zorgen met mensen delen. Dat mag hij ook. Hij hoeft niet helemaal alleen te zijn.
Trientje-vitamientje schreef op 26-03-2023 om 12:23:
[..]
Ik wil mezelf nu niet direct omschrijven als een hypochonder.
Het is niet dat ik bij elk pijntje gelijk uitga van het ergste. En loop ook zeker de huisarts niet plat.
Ik vind de tip van die ademhalingsapp die hier genoemd werd een goed idee. Die ga ik eens proberen.
Als je er nachten van wakker ligt is het toch een probleem ??
Mija schreef op 26-03-2023 om 13:36:
[..]
Het is geen ‘probleem’, het is existentieel. Juist het feit dat je er geen verbinding over mag maken, bevestigt je gedachten en gevoel over de eenzaamheid van je kind. Je mag wel je angsten en zorgen met mensen delen. Dat mag hij ook. Hij hoeft niet helemaal alleen te zijn.
Dankjewel. Dit is een fijne reactie waar ik wat mee kan. Overigens kunnen we goed praten dus we bespreken bijna alles met elkaar. Maar hem midden in de nacht opbellen omdat ik lig te piekeren dat zou ik niet doen. Hij heeft zn nachtrust ook nodig en overdag zie je dingen toch weer iets meer in perspectief.
Maar wat je schrijft over het existentiële dat is denk ik precies waar ik mee worstel.
Roos55 schreef op 26-03-2023 om 14:04:
[..]
Als je er nachten van wakker ligt is het toch een probleem ??
Ik heb ook wel eens wakker gelegen met angst voor gezondheid en sterven, niet omdat ik een hypochonder ben maar omdat ik alleenstaande ouder was van jonge kinderen met weinig achtervang. als er dan iets akeligs in je omgeving gebeurt, is dat heel confronterend. Iets dergelijks lijkt hier ook te spelen met een weliswaar volwassen maar enig kind. Ik kan me goed voorstellen dat sterfelijkheid in dat geval erg confronterend, als de gedachte zich opdringt dat je dan je kind alleen moet achterlaten.
Trientje-vitamientje schreef op 26-03-2023 om 14:15:
[..]
Dankjewel. Dit is een fijne reactie waar ik wat mee kan. Overigens kunnen we goed praten dus we bespreken bijna alles met elkaar. Maar hem midden in de nacht opbellen omdat ik lig te piekeren dat zou ik niet doen. Hij heeft zn nachtrust ook nodig en overdag zie je dingen toch weer iets meer in perspectief.
Maar wat je schrijft over het existentiële dat is denk ik precies waar ik mee worstel.
Nee, middenin de nacht opbellen is inderdaad niet per se een oplossing. Dat begrijp ik! Fijn dat jullie er overdag wel over praten.
Ik denk dat het eigenlijk normaal is, deze reactie, en dat het moet verzachten en daardoor voorbij moet gaan. Ik zeg tegen mezelf bij dit soort angsten dat alle mensen (soms heel) rottige en verdrietige dingen meemaken en daar op de een of andere manier ook weer doorheen komen. Daarmee is het niet direct weg, het is niet zo rationeel. Maar op den duur overtuigt het wel omdat het in verreweg de meeste gevallen nou eenmaal klopt dat geluk en tegenslag elkaar afwisselen in mensenlevens.
Mija schreef op 26-03-2023 om 14:27:
[..]
Nee, middenin de nacht opbellen is inderdaad niet per se een oplossing. Dat begrijp ik! Fijn dat jullie er overdag wel over praten.
Ik denk dat het eigenlijk normaal is, deze reactie, en dat het moet verzachten en daardoor voorbij moet gaan. Ik zeg tegen mezelf bij dit soort angsten dat alle mensen (soms heel) rottige en verdrietige dingen meemaken en daar op de een of andere manier ook weer doorheen komen. Daarmee is het niet direct weg, het is niet zo rationeel. Maar op den duur overtuigt het wel omdat het in verreweg de meeste gevallen nou eenmaal klopt dat geluk en tegenslag elkaar afwisselen in mensenlevens.
Ja dat is denk ik ook wel weer zo. Ik heb hem ook net 8 weken moeten missen omdat hij in het buitenland was. Gelukkig is hij sinds deze week weer in Nederland. merk dat ik na zo’n tijd elkaar missen toch een beetje uit evenwicht raak. Zeker doordat het tijdsverschil het contract dan ook niet echt bevorderd.
En geluk en verdriet liggen soms heel dicht bij elkaar. Piekeren is mij niet vreemd dus ergens zou het me ook niet moeten verbazen dat ik nu op deze manier reageer.
Vanavond maar mooi op tijd naar bed en hopelijk dat ik vannacht wel lekker slaap.