Onveiligheid in groepstherapie
ik las net een bericht van iemand die zich onveilig voelt in een groepstherapie. Ik heb precies hetzelfde. Ik heb net pas 1 sessie gehad maar ik heb 1,5 uur alleen maar zitten huilen. Zo onveilig! Bovendien kwam één van de mannen bij een pauze, terwijl er 2 therapeuten bij me zaten om me te troosten, legde zijn hand op mijn knie en zei " we moesten hier allemaal doorheen ". Het was niet wat hij zei maar hij kwam veel te snel en veel te dichtbij waardoor de onveiligheid alleen maar erger werd. Vanmiddag ga ik het erover hebben met mijn psycholoog en maandag met één van de therapeuten die ik ken en vertrouw want dit voelt alles behalve ok.
Goed dat je het bespreekbaar maakt.
Dit klinkt inderdaad niet alsof dit iets is wat jou gaat helpen en laat staan voor jou geschikt is.
Bedenk ook wat wel bij jou past en geef dit ook aan. Individuele therapie is waarschijnlijk minder onveilig en daardoor ook beter voor jou.
En wat goed van je dat je deze grens hoe duidelijk ook, serieus neemt.
Geod dat je het bespreekt! Klinkt alsof groepstherapie niet iets is voor jou op dit moment.
Denk overigens ook dat groepsgenoot (man) die z'n hand op jouw knie legde dat waarschijnlijk wel goed bedoelde (en zonder bijbedoelingen). En dat die 'onhandige' actie van hem jou nog onveiliger doet voelen, snap ik ook.
Denk je dat groepstherapie sowieso niks voor je is, of ligt het aan de onduidelijkheid over wat je daar nou gaat doen met een groep vreemden?
Zelf heb ik een revalidatietraject in een groep gevolgd. Het eerste blok, ging al meteen over het erkennen van je emoties en angsten. De beerput moest worden open getrokken. Ik had daar weinig zin in, wist dat ik het heel moeilijk zou krijgen en hoefde ook niet zo nodig deelgenoot te worden van andermans ellende. Vond het lastig om persoonlijke dingen te bespreken met mensen waarmee ik verder niks had. De eerste weken waren erg emotioneel. Maar achteraf was het wel essentieel om daar doorheen te gaan, omdat de rest van het traject bestond uit oa het erkennen van die emoties, kijken of ze terecht waren, ze een plek geven, etc. Na mijn aanvankelijke weerstand, vond ik het uiteindelijk juist van toegevoegde waarde om het met 5 lotgenoten te doen. Best bijzonder ook om te ontdekken hoe mensen die helemaal je type niet zijn, die je anders nooit tegen zou komen, je beter blijken te begrijpen dan je eigen omgeving. Dus we hadden weldegelijk iets met elkaar. Ik heb er zelfs een vriendin aan overgehouden.
Het zou kunnen dat jouw therapie er ook ongeveer zo uit gaat zien. Dat je dus tijdens de eerste paar sessies bij je gevoel moet zien te komen. Met vreemden erbij. In een onbekende omgeving. Doodeng vond ik het. Als ik jou was, zou ik naast het bespreken van je gevoelens van onveiligheid, dus ook informeren hoe de rest van je therapie eruit ziet. Misschien wordt het bij jullie na die eerste emotionele keren ook een stuk constructiever en dan zou het zonde zijn om nu al op te geven.