Ontregeling bij minste druk/pressure
Hai,
ik ben al enige tijd bekend binnen de ggz. Helaas tot nu toe niet met het gewenste resultaat. Momenteel volg ik vorm van therapie die niet aansluit. Ik sta op de wachtlijst voor andere ggz instelling maar dat kan nog hele tijd op zich laten wachten. Begin wel steeds meer inzicht te krijgen in waar ik tegenaan loop. Oplossing is echter nog zoek. Hoop hier wat herkenning en eventueel tips te kunnen vinden. Oorsprong ligt grotendeels bij CPTTS en sinds kort diagnose borderline. In die laatste kan ik me niet helemaal vinden maar het ontregeld raken van emoties wel. Dus wil iig de handvatten die ik aangereikt krijg leren toepassen.
In het kort loop ik hier tegenaan.
Het gaat zolang ik geen keuzes hoef te maken. Het niet fout kan doen. Spanning laag niveau blijft. Niemand boos is. Niet verscheurd wordt. Niemand kan teleurstellen. Geen verwachtingen waar ik niet aan kan voldoen vooral 2 verschillende verwachtingen van mensen. Kan mezelf heel goed aanpassen aan ander en wegcijferen en zelfs in leugen leven.
Maar werk school studie autorijles relatie lukt allemaal niet. Ja relatie als ik accepteer dat t nep is. Aangegeven u ooit elkaar te willen hij niet. En nu leven we in soort stilzwijgende leugen. Maak geen aanstalten tot contact echt maar kan wel goede vrede bewaren. Moet. Want anders ontregel ik. Voel ik me zo opgefokt en bang. Maar ook als kinderen verschillende dingen van me willen en ik faal, het constante getrek aan me. Geen rusT
En dat is alleen te bereiken door in schijnveiligheid te leven maar is niet echt leven, maar dan fragiel evenwicht, niks mag dat verstoren.
En soms is dat verstoord en moet ik het wegstoppen om te blijven staan. En lukt vaak maar als het botst met de ander dan gaat het fout. Weet gedeeltelijk oorzaak ligt bij vroeger. Slechte sfeer was rampzalig, potentieel dodelijk en nog meer. r. Ik moest de ene kalmeren geen zelfmoord te plegen en ander rustig krijgen. Dan begon de één weer en moest ik die weer uit raam praten en dan maakte ander weer kutopmerkingen en ga zo maar door. En niet doorhebben opletten was catastrofaal denk aan wurgen van moeder. Maar zij was ook agressor en uitdager. Dus moest van hot naar her. En zo nog andere dingen waarbij keuze die ik maakte bepalend was. Misbruik oom als ik niet meewerkte hadden we geen huis meer broertje ook op straat en als ik meeging erin dan bleef t goed maar verachtte ik mezelf en toen ik terug naar vader wilde stak hij huis in de fik. Alles wat ik deed had grote gevolgen.Maar kan het niet loskoppelen in het nu. En niemand wil daarnaar kijken om me niet te ontregelen. Iemand de gouden tip? Dank vast voor het lezen 🌹
Hoi OnlyHuman, heb je al hulp en hebben die jou praktische tips gegeven om jezelf te helpen ‘in het nu’ te blijven? Denk aan een oefening als ‘wat zie ik, wat hoor ik, wat ruik ik’ om met behulp van je zintuigen in je lichaam te blijven. Of een ademhalingsoefening, zoals 6 tellen uit, 4 tellen in, om jezelf te kalmeren.
Heb je traumatherapie gehad, emdr?
Voor jouw problemen is geen snelle oplossing,ik denk dat je dat ook wel weet. Ik vind het heel knap hoe je overeind blijft. Fijn dat je wel meer inzicht begint te krijgen in waar je tegen aan loopt. Is dat toch resultaat van de huidige therapie?
Tootietoover, ik volg momenteel een groepstherapie waarbij mindfullness veel wordt ingezet. Ik vind het erg lastig in te zetten omdat het daar vooral om ontregeling gaat. In interactie met. En dat heb ik nooit omdat ik alles vermijd.. wel leer ik daar dingen als ademhaling inzetten.
BridgetJonss007, nee emdr nog niet. Niemand durft het aan qua ontregeling en blijkbaar is emdr voor langdurig trauma ingewikkelder. Rescripting staat wel op de planning maar pas veel later..
En thanks daglichtlamp, ik doe mn best. Enige is dus dat ik me staande hou door niks te doen. Naast alleen goede moeder proberen te zijn. Maar niks nieuws, of wat beter maakt. Want dan worden die angsten getriggert. Ik denk dat deze therapie me vooral inzicht heeft gegeven wat niet werkt en waarom.
Sorry m’n vraag moet denk ik concreter. Het gaat niet zozeer om al die dingen. Hoe leer ik durven? Hoe leer ik niet bang meer te zijn? Of minder? Hoe leer ik dat als t zoals nu niet gaat in contact ge blijven. Ik voel me verstijfd afgesloten van buitenwereld. als iemand vraag wat er gebeurt in m’n hoofd of wat ik voel raak ik zo in paniek intern kom nergens meer dus sluit me af. Ik moet naar huis maar wil alleen maar wegblijven hoofd onder dekens en afsluiten. De stress en spanning gonzen door m’n lichaam hoofd krijgt t niet helder.
Tip . Kom op het forum voor ontspanning. En bespreek de rest met je hulpverlener.
meid,je zegt dat je niks doet.. maar je doet zoveeeel!! Er gaat een enorme shitzooi af in je lijf. Wat een energie moet dat kosten. En dan ook nog kindjes erbij. Ik word al moe van minder.
Mijn tip: soms lijkt het alsof therapie niks doet, maar je steekt er altijd wat van op.
Snelle oplossingen zijn er niet, met jouw verhaal. Je kan misschien beter hele kleine mini doelen stellen en uiteindelijk zal je zien dat ieder doeltje helpt met een groter geheel. En vraag hulp! Ook bij praktische dingen. Want iemand laten koken terwijl jij mediteert is een kleine stap bijv. Met een ‘groot’ resultaat (rust en ruimte in je hoofd)
OnlyHuman, je hebt al een enorm lang topic hierover op het forum. Jouw situatie en trauma’s zijn echt te complex om hier hulp te vragen. Daar heb je echt gespecialiseerde hulp voor nodig. Dus eens met Roos, gebruik het forum voor ontspanning en bespreek de rest met professionals. Knuffel
sorry sorry. Is niet de bedoeling. Probeer echt weinig gebruik van te maken en sowieso 99% van de tijd voor ontspanning. Maar loopt op en is niks. Want sta op wachtlijst voor andere en die duurt nog even voor intake en dan tot jaar voor start en oude psych kan ik niet lastigvallen meer en waar ik nu zit mag het hier niet over gaan. Alleen specifieke gebeurtenissen en dan ademhalingsoefeningen op inzetten. En ik ga over op andere locatie ivm omstandigheden maar kan tot 10 maanden duren en ik kan niet met mensen echt praten want zodra over emoties gaat voel ik me onveilig en sluit ik me helemaal af dissociëren paniek niet meer kunnen denken en uiteindelijk dus volledig afsluiten en moet nu keuzes maken want alles gaat kapot maar ben te bang en achterlijk. Maar sorry dat ik hier weer vraag. Is niet de plek. Sorry
Gekhoofd schreef op 05-01-2025 om 09:30:
meid,je zegt dat je niks doet.. maar je doet zoveeeel!! Er gaat een enorme shitzooi af in je lijf. Wat een energie moet dat kosten. En dan ook nog kindjes erbij. Ik word al moe van minder.
Mijn tip: soms lijkt het alsof therapie niks doet, maar je steekt er altijd wat van op.
Snelle oplossingen zijn er niet, met jouw verhaal. Je kan misschien beter hele kleine mini doelen stellen en uiteindelijk zal je zien dat ieder doeltje helpt met een groter geheel. En vraag hulp! Ook bij praktische dingen. Want iemand laten koken terwijl jij mediteert is een kleine stap bijv. Met een ‘groot’ resultaat (rust en ruimte in je hoofd)
Bedankt, het voelt niet zo. Maar indd inzetten op kleinere doelen is haalbaarder en dus bevredigender. Dan doe ik het misschien wel ‘goed’. Het is alleen zo lastig als de grote dingen zo om oplossing vragen. Thanks iig
Blijf vooral hier schrijven als dat helpt voor jou. Het is jammer dat je in je directe omgeving niet een beter netwerk hebt, maar juist daarom hoop ik dat wij hier toch een beetje tot steun kunnen zijn.
Onlyhuman schreef op 05-01-2025 om 08:48:
Sorry m’n vraag moet denk ik concreter. Het gaat niet zozeer om al die dingen. Hoe leer ik durven? Hoe leer ik niet bang meer te zijn? Of minder? Hoe leer ik dat als t zoals nu niet gaat in contact ge blijven. Ik voel me verstijfd afgesloten van buitenwereld. als iemand vraag wat er gebeurt in m’n hoofd of wat ik voel raak ik zo in paniek intern kom nergens meer dus sluit me af. Ik moet naar huis maar wil alleen maar wegblijven hoofd onder dekens en afsluiten. De stress en spanning gonzen door m’n lichaam hoofd krijgt t niet helder.
Dit gaat nog heel veel energie van je vragen. Je hebt nog een lange weg te gaan. 
Als je hebt geleerd van jongs af aan altijd maar je eigen emoties weg te stoppen en je antennes naar buiten te richten op de emoties van de mensen om je heen, leer je dat niet zomaar af. Dan blijf je gericht op mensen om je heen. En als jouw antennes elkaar tegensprekende dingen opnemen, krijg je een conflict in je hoofd. Je hebt kennelijk geen eigen kompas om een keuze te maken en als je naar anderen luistert, is er altijd wel iemand die vindt dat je het niet goed doet. Het helpt als je dan op je eigen gevoel kunt afgaan. Maar zo te lezen krijg je al kortsluiting als jou wordt gevraagd naar je eigen gevoel. Je hebt in ieder geval ‘angst’ en ‘paniek’ als gevoel. Bang zijn is niet iets wat je kunt afleren, een gevoel is er nu eenmaal.
ToetieToover schreef op 05-01-2025 om 11:59:
[..]
Dit gaat nog heel veel energie van je vragen. Je hebt nog een lange weg te gaan.
Dit is het echt precies. Gewoon echt ik. Geen eigen kompas hebben dus afhankelijk zijn van die antennes. Maar als die antennes pikken verschillende dingen op en moet met alles mee. Maar dan ben ik mezelf helemaal kwijt maar ook ander. Want ben bij 1 zo en ander anders. En die twee dingen zijn vaak tegengesteld. Dus lieg en bedrieg ik terwijl het meer een automatisch meebewegen is. En als die dingen dusdanig oplopen en ik moet kiezen dan weet ik het niet. Want geen kompas. En dan zo’n error. En ontregeling. Maar er moet toch iets aan te doen zijn? Ik moet toch ergens nog een stukje eigen identiteit hebben maar zo voelt het niet. En dan kom ik waar ik nu ben. Ontregeld, suïcidaal, op. En ik doe het zelf door geen eigen standpunt in te nemen maar weet niet wat dat is.. en ik moet het goed doen voor alle anderen.
Daglichtlamp schreef op 05-01-2025 om 11:38:
Blijf vooral hier schrijven als dat helpt voor jou. Het is jammer dat je in je directe omgeving niet een beter netwerk hebt, maar juist daarom hoop ik dat wij hier toch een beetje tot steun kunnen zijn.
Dankjewel🌹
Ik heb net het laatste stuk van je vorige topic globaal doorgelezen: eigenlijk ben je heel sterk. Je hebt heel wat shit meegemaakt toen je klein was en toch ben je al gekomen waar je nu bent. Daar mag je echt trots op zijn.
Je hebt trouwens nog steeds wel je kompas, je moet alleen weer leren hoe het te gebruiken. Ik hoop dat je snel goede therapie krijgt, die je daarbij kan helpen.