Niet meer kunnen werken, aanvaarding.
Voor diegene die er ervaring mee hebben: hoelang heeft het geduurd alvorens jullie zelf konden aanvaarden dat werken niet meer zou lukken?
Ik ben zelf nu al ruim drie jaar aan het sukkelen. Uitgevallen met stevige mentale problemen, ziekenkas en vervolgens invaliditeit (België, ander systeem), opvolging door psychiater en psychologen, heel het boeltje. Heb een verleden als psychiatrisch patiënt als twintiger maar daarna ging het lange tijd goed.
Ondertussen al zeker een tiental keer succesvol gesolliciteerd maar ofwel loopt het daarna mis op de eerste dag of niet veel later. Langste dat ik momenteel een baan heb volgehouden is anderhalve maand en dat was niet eens halftijds.
Het is niet van dat ik niet wil werken. Hiervoor werkte ik zes nachten op zeven, met daarnaast meerdere jaren waarin ik thuiskwam een uurtje sliep om vervolgens nog te verbouwen; dus ik ben wel wat gewoon qua werk, alleen schijnt het nu niet meer te lukken.
Ook thuis loopt het moeilijker. Waar ik vroeger om zes uur 's ochtends al stond te metsen of in de moestuin bezig was, ben ik nu al tevreden dat ik kan opstaan en de basis van het huishouden in orde krijg.
Het is alsof er ergens iets kapot is gegaan onderweg.
Ben op dit moment opnieuw bezig met een traject voor aangepast werk, maar eigenlijk heb ik weinig hoop dat er iets zal uitkomen. Mijn partner zegt dat ik het werken moet loslaten en mij eerst op andere zaken moet concentreren, maar toch blijft het moeilijk.
Dus wanneer komt het moment dat je voor jezelf kunt/moet toegeven dat betaald werken niet langer haalbaar is? En wat doe je dan?
Sorry als ik niet dadelijk reageer, zo meteen nog maar eens een afspraak met de psychiater.
Hoi Moirmel, het valt mij op dat je heel veel hebt gewerkt en verbouwd ook nog eens tegelijkertijd. Druk bezig. Soms blijven mensen druk bezig om een nare jeugd te onderdrukken.
Ik keek laatst naar een documentaire over Schwarzenegger en dat heeft mij positief verrast (want ik was bevooroordeeld). Eerst had hij zijn succes te danken aan hard werken om zijn niet zo getalenteerde ouderstel achter zich te laten en zijn emoties te onderdrukken. Later moest hij leren om die emoties weer op te diepen omdat hij wilde acteren. Ergens zegt hij ook dat hij niet echt (karakter)acteur wilde zijn, maar een ‘ster’. Dat zie je vaker, dat beroemde mensen van buitenaf erkenning zoeken die ze niet uit hun jeugd of uit zichzelf kunnen halen. Aan het einde zet hij ook nog even iets recht, namelijk dat hij geen ‘selfmade man’ is. En dat zie je ook, dat hij zoekt naar gelijkgestemde mensen en daarmee samenwerkt en hulp vraagt en aanvaardt. Wat hij wel heel duidelijk heeft, is schijt aan iedereen die hem beschimpt om wat hij fantastisch vindt. Hij laat zich niet uit het veld slaan en zoekt mensen die hetzelfde voor ogen hebben. Tegelijkertijd vertelde hij dat zijn oudere broer het dus niet heeft gered met deze opvoeding, dat die verslavingsproblemen kreeg en jong is overleden.
Een lang verhaal, maar ik vraag me af waarom werken zo belangrijk voor je is. Helpt het bij het verbeteren van je gemoedstoestand of werkt het tegen? Waarom vind je het zelf zo belangrijk om te werken? Wat is er erg aan toe te geven dat het nú niet haalbaar is? En misschien wel nooit, maar dat weet je niet. Mensen definiëren succes meestal aan de hand van materiële verzamelingen, maar niet iedereen wordt daar gelukkig van. Werken voor geld is nu eenmaal moeilijk vol te houden.
Dus ik ben benieuwd naar jouw motivatie om te willen werken en of je dat doel ook op een andere manier kunt bereiken.
Hoe was het bij de psychiater?
Ik heb het geheim ook nog niet ontdekt.
Andere situatie hier, hoor. Ik ben niet uitgevallen, maar door mijn ASS heb ik nooit volledig kunnen participeren zoals er van mij verwacht werd. Ik trok het bijvoorbeeld niet om naast school / studie ook een bijbaantje te hebben. Ik kan niet fulltime werken en een sociaal leven onderhouden. Ik ben met enige regelmaat ziek, meer dan gemiddeld. Ik ben beperkt belastbaar, en ik vind het soms nog steeds moeilijk. Ik heb nog steeds een kritische stem in mijn hoofd, ingegeven door de druk vanuit de maatschappij: "niet aanstellen, doorpakken", "verwend parttime prinsesje", "gewoon lekker gaan werken" etc. Zeker in periodes waarin ik niet lekker in mijn vel zit, kan het schuldgevoel me overweldigen, ook al weet ik rationeel dat ik doe wat ik kan, en dat niemand erbij gebaat is als ik mezelf voorbij loop. Dat mijn leven waarde heeft ook als ik (even) niets voor anderen kan betekenen. Toch word je in onze samenleving nog steeds veelvuldig beoordeeld op wat je bijdraagt aan het economische verkeer. Het vergt behoorlijk wat wijsheid, perspectief en berusting om je eigenwaarde ergens anders vandaan te moeten halen. Speelt dat bij jou wellicht ook?
Het lijkt erop dat niet eens gewoon werken belangrijk is voor je, maar dat je op de een of andere manier erkenning kreeg of voelt uit Hard werken. Je lijkt te benadrukken dat je heel hard kon werken en dat dus deed. En daarin impliciet de boodschap legt dat jij zeker niet lui bent.
Kan je die basisgedachte loslaten?
Heel herkenbaar, ik zit momenteel in hetzelfde proces. In mijn geval is het zo dat ik al bijna 20 jaar kamp met een chronische ziekte en sinds een aantal maanden ben ik uitgevallen met een flinke depressie. Wat hierboven ergens wordt gevraagd is waarom werken zo belangrijk voor je is. Het is een vraag waar ik nu mee worstel en waar ik met behulp van een therapeut inzicht in probeer te krijgen. De oplossing en/of het antwoord heb ik helaas nog niet en ondanks dat ik weet dat ik langzamerhand moet gaan accepteren dat werken er (nu) niet inzit, loopt er toch nog een sollicitatie. Want tussen weten en accepteren zit nog heel veel blijkbaar en ergens blijft dat stemmetje zeggen: wie weet lukt het nu wel, stel je niet zo aan, anderen met jouw ziekte kunnen ook gewoon werken enzovoort.
Ik begrijp je heel erg goed, ook ik vind het maar heel lastig te accepteren dat werken er voor mij (haast) nooit meer in zal zitten nu ik officieel blijvend volledig arbeidsongeschikt ben door een ongeneeslijke ziekte.
Ik was tot 3,5 jaar geleden een zeer succesvol ZZP’er totdat ik mijn diagnose kreeg en vooral fysiek heel wat heb moeten inleveren. Ik ben door mijn AOV dan ook meteen blijvend volledig arbeidsongeschikt verklaard.
Ik haalde heel veel energie uit mijn werkzame leven, was enorm trots op mijn succesvol zijn, dat ik met mijn kennis iets kon bijdragen aan de maatschappij! Ik zal nooit 100% kunnen accepteren nooit meer te kunnen werken, daarvan ben ik overtuigd. Dát accepteren vind ik nóg moeilijker dan het accepteren van mijn ongeneeslijke ziekte zelfs.
Ik mis juist de kleine dingetjes waar je als gezond persoon niet bij stilstaat. Bijv. het toeleven naar het weekend, met een voldaan gevoel genieten van 2 welverdiende vrije dagen. Nu sta ik soms op en moet ik nadenken welke dag het is.
Fijn dat ik als ZZP’er een AOV had afgesloten, elke dag dankbaar voor, anders had ik mooi nergens ‘recht’ op gehad, maar m’n eigen geld verdienen voelde voor mij zoveel beter!!
Het helpt er, vind ik persoonlijk, ook niet aan bij dat je als arbeidsongeschikte al standaard voor heel veel zaken wordt uitgesloten, je niet écht meer mee lijkt te tellen. Het logge bureaucratische systeem van vele instanties waar je steeds weer tegen dezelfde muren oploopt als je hulp vraagt. Je steeds weer moet ‘bewijzen’ hoe ziek je wel niet bent etc etc, als je gezond bent heb je hier werkelijk geen idee van, buiten het feit je dit af en toe hoort of leest op TV.
Mijn hersenen kunnen nog heel veel, alleen mijn lijf is ziek en het niet kunnen inzetten/gebruiken van mijn hersenen en kunde maakt het erg lastig accepteren nooit meer te kunnen werken (eigenlijk het omgekeerde van jou TO, maar maakt het gevoel niet anders vlgs mij…….ziek = ziek). Je voelt je nutteloos, terwijl ik ziek zijn op zich vele malen zwaarder vind dan werken. Lastig uitleggen, helaas ook geen tips, maar wel begrip voor je situatie 
Bedankt voor de reacties.
Ik denk dat het werken (en vooral het extra werken) voor mij belangrijk was, omdat ik daardoor een gevoel van betekenis kreeg.
Zonder het werk voel ik me nu vaak nutteloos, niet meer dan een last voor anderen.
Heel onze maatschappij is erop gericht op wat je economisch kunt bijdragen, en op dit moment is het dus niets, dus wat is je leven nog waard?
Moirmel schreef op 06-07-2023 om 15:25:
Bedankt voor de reacties.
Ik denk dat het werken (en vooral het extra werken) voor mij belangrijk was, omdat ik daardoor een gevoel van betekenis kreeg.
Zonder het werk voel ik me nu vaak nutteloos, niet meer dan een last voor anderen.
Heel onze maatschappij is erop gericht op wat je economisch kunt bijdragen, en op dit moment is het dus niets, dus wat is je leven nog waard?
Exact, zo ervaar ik het ook, al voel ik vetgedrukte gelukkig niet. Ik vind mijn leven nog steeds heel veel waard en ook mezelf, ik geniet nu juist veel meer van de kleine dingen in/van het leven.
Ik vind het wel heel erg verdrietig dat jij het zo voelt 🥲
Moirmel schreef op 06-07-2023 om 15:25:
Bedankt voor de reacties.
Ik denk dat het werken (en vooral het extra werken) voor mij belangrijk was, omdat ik daardoor een gevoel van betekenis kreeg.
Zonder het werk voel ik me nu vaak nutteloos, niet meer dan een last voor anderen.
Heel onze maatschappij is erop gericht op wat je economisch kunt bijdragen, en op dit moment is het dus niets, dus wat is je leven nog waard?
Er is dus iets mis met de maatschappij. Niet noodzakelijk met jouw bijdrage daaraan. Een boom is economisch ook niks waard tot hij wordt omgezaagd. Want CO2 opslaan en zuurstof produceren zijn heel waardevol, maar niet in geld uit te drukken. Dus laat je niet omzagen voor geld en blijf je bijdrage leveren. Ik weet zeker dat jij betekenis hebt in het leven van andere mensen en volgens mij weet je dat zelf ook.
ToetieToover schreef op 06-07-2023 om 15:48:
[..]
Er is dus iets mis met de maatschappij. Niet noodzakelijk met jouw bijdrage daaraan. Een boom is economisch ook niks waard tot hij wordt omgezaagd. Want CO2 opslaan en zuurstof produceren zijn heel waardevol, maar niet in geld uit te drukken. Dus laat je niet omzagen voor geld en blijf je bijdrage leveren. Ik weet zeker dat jij betekenis hebt in het leven van andere mensen en volgens mij weet je dat zelf ook.
Met alle respect, maar het gevoel dat Moirmel heel kwetsbaar beschrijft gaat zoveel dieper en verder dan betekenis hebben voor sommige mensen in je nabije omgeving.
Je bedoelt het vast heel goed, maar het vergelijken met een (omgezaagde) boom komt niet eens in de buurt van hoe het voelt.
Geen werk betekent meestal minder geld ook. Dus ook minder geld om leuke dingen te doen zoals uit eten, bios, etc
Misschien als je een tijdje gerouwd hebt kun je eens kijken of je met iets van vrijwilligerswerk het gemis voor een klein deel kan opvullen?
En je kan nu niet werken, maar je kan ook de hoop houden dat het nog eens veranderd .
Kersje schreef op 06-07-2023 om 16:07:
[..]
Met alle respect, maar het gevoel dat Moirmel heel kwetsbaar beschrijft gaat zoveel dieper en verder dan betekenis hebben voor sommige mensen in je nabije omgeving.
Je bedoelt het vast heel goed, maar het vergelijken met een (omgezaagde) boom komt niet eens in de buurt van hoe het voelt.
Het spijt me dat het niet overkomt wat ik bedoel. Het is niet mijn bedoeling gevoelens te vergelijken. Voor mij voelde het zo toen ik ziek was. Wat mij op de been hield tijdens suïcidale gedachten, was deze gedachte: mijn betekenis voor de geliefden in mijn leven. Ik heb zo’n anderhalve meter zelfhulpboeken, een psychiater, verschillende psychologen en diverse podcasts zoals ‘omdenken’ en ‘de podcast psycholoog’ doorgenomen op zoek naar zingeving. Ik zeg dit dus niet lichtvaardig, en dit is waar voor mij de zin van mijn leven op neerkomt.
Ik voelde mij heel lang schuldig omdat ik niet meer kan werken.
Dit nadat ik op het zebrapad overreden werd.
Na meer dan 4 jaar heb ik het min of meer kunnen aanvaarden/ accepteren.
Letsels;
- 2 gebroken voeten waarvan ik in 1 voet "Sudeck" ontwikkeld heb. Héél pijnlijk!
- 2 gebroken schouders
- Sleutelbeen gebroken
- Verbrijzelde knie
KON ik nog maar werken....
ToetieToover schreef op 09-07-2023 om 11:37:
[..]
Het spijt me dat het niet overkomt wat ik bedoel. Het is niet mijn bedoeling gevoelens te vergelijken. Voor mij voelde het zo toen ik ziek was. Wat mij op de been hield tijdens suïcidale gedachten, was deze gedachte: mijn betekenis voor de geliefden in mijn leven. Ik heb zo’n anderhalve meter zelfhulpboeken, een psychiater, verschillende psychologen en diverse podcasts zoals ‘omdenken’ en ‘de podcast psycholoog’ doorgenomen op zoek naar zingeving. Ik zeg dit dus niet lichtvaardig, en dit is waar voor mij de zin van mijn leven op neerkomt.
Bedankt. Voor mij komt de zingeving neer op het zorgen voor mijn naasten en de nieuwsgierigheid naar wat de toekomst brengt.
Lieve Moirmel, zou het kunnen zijn dat jij je hele leven het gaspedaal volledig hebt ingetrapt, dat je geen maat kon houden, er steeds volle bak tegen aan ging, en daardoor roofbouw hebt gepleegd op je lichaam?
Geef het de tijd, accepteer dat het nu niet meer gaat zoals het voorheen ging. Sputter niet tegen, dat kost teveel en onnodig energie. Het word daar niet beter door.
Uiteindelijk komt de energie dan vast wel weer heel langzaam terug zodat je weer door kan met je leven. Maar niet meer op het level van voorheen. Dat moet je ook niet meer willen.
Wens je veel kracht, hoop, beterschap en geduld.
zwaankip schreef op 18-07-2023 om 17:22:
Ik voelde mij heel lang schuldig omdat ik niet meer kan werken.
Dit nadat ik op het zebrapad overreden werd.
Na meer dan 4 jaar heb ik het min of meer kunnen aanvaarden/ accepteren.
Letsels;
- 2 gebroken voeten waarvan ik in 1 voet "Sudeck" ontwikkeld heb. Héél pijnlijk!
- 2 gebroken schouders
- Sleutelbeen gebroken
- Verbrijzelde knie
KON ik nog maar werken....
