Nergens zin in
Ik zoek wat herkenning en tips!
Het gaat op zich prima hier. Iedereen in het gezin is gezond en de kinderen zitten lekker in hun vel. Alles top, toch?
Maar ik voel me boos, verdrietig en gefrustreerd. Niet overmatig. Maar schurend. En ik word er wakker mee. Ik heb een kort lontje, moet soms echt even iets negeren of oogcontact vermijden. Mijn best doen om aardig te zijn en de tranen zitten hoog. Ik sluit me het liefst af op zo'n moment. Dit is al bijna een jaar het geval. Af en aan. En ik weet niet wat de oorzaak is. En waarom het soms wel goed zit.
Het gevoel dat overheerst is: "ik wil niks moeten". Ik wil graag wakker worden en zelf bepalen wat ik wanneer doe, zonder dat ik gestoord word. En een project oppakken. Het huis verven of een bureau bouwen ofzo. Iets met resultaat. En natuurlijk zou dat als hobby kunnen. Maar het leven is helaas wel zo vol dat ik daar geen kans toe zie behalve een uurtje hier of daar.
Zijn het hormonen? Ik ben 44 en heb nog een regelmatige cyclus en ik kan het niet relateren aan PMS qua tijdstippen.
Of komt er een burnout aan en moet ik drastisch andere keuzes maken voor het misgaat?
Ik geef thuisonderwijs aan mijn tieners (we wonen in het buitenland en hebben geen goede school dichtbij) en ik doe veel qua hulp in de familie. Beide bewuste keuzes en met veel liefde. Beide ook behoorlijk intensief met mensen (ik ben geen super extravert) en geen projecten die je af kunt maken. Het is dus niet een kwestie van baan opzeggen maar zal impact hebben. En dan denk ik: ach zo erg is het ook weer niet.....
Hè wat rot. Ik herken het wel, maar zonder kort lontje.
Ik was al naar je leeftijd aan het speuren. Het zou het begin van de overgang kunnen zijn.
https://isamedina.com/isa-medina-over-de-overgang/
ik ben niet de juiste persoon om je te adviseren (want: depressie en burn out) maar kijk asjeblieft goed uit en zoek hulp. Dit is echt een klote gevoel.
Dit las ik in die link Mlha!. Wel mooi verwoord: “Wat veel vrouwen niet weten, is dat de overgang al vanaf je veertigste kan beginnen en onder andere het zorghormoon dan afneemt. Je hebt minder zin om te zorgen en voelt je daar vaak schuldig om. Maar het is dus een natuurlijk proces. Daarbij moet je al zo veel van jezelf, dat verdomde perfectionisme doet ons vrouwen nog eens de das om, en met klachten die verrassend veel lijken op die van een burn-out zit je dan uiteindelijk bij de huisarts."
Ik voel me idd schuldig. Dat ik vrouw, moeder, vriendin, dochter, "hulpverlener" etc moet zijn. En daar helemaal niet zoveel zin in heb.....
Maar verder heb ik geen fysieke klachten die bij de overgang horen. Niet een. Alleen maar de psychische.
Ja, ik herken dat gevoel wel... Alles en iedereen loopt als het ware aan je te trekken. Er zijn zo veel verwachtingen die op je drukken. Dat ik ook vaak denk: Laat me gewoon met rust! Ik wil nu even mijn eigen ding doen zonder altijd maar voor iedereen beschikbaar te moeten zijn. En ik heb al genoeg aan m'n hoofd met alleen mezelf...
Eigenlijk wil ik vooral de hele dag slapen of op de bank liggen niks doen. Of gaan shoppen als ik iets in m'n hoofd heb gehaald. Of eigenlijk inderdaad iets met m'n handen maken/verbouwen/creeren. En verder voel ik me vooral moe, afwezig en vergeetachtig.
Ik ben net 40, dus denk nog iets te vroeg voor de overgang (en ik heb dit al best een tijdje). Wat ik nu vooral doe is mezelf toestaan om toe te geven aan het niks doen, dingen uitstellen, gaan winkelen of slapen onder werktijd... Ik spreek ook sneller uit wanneer ik even rust wil (vaak niet al te tactisch, maar wel duidelijk 
)
Geen idee... Ik doe maar wat... Dus ik sta ook open voor tips.
Geranna2341 schreef op 02-12-2021 om 15:59:
[..]
Maar verder heb ik geen fysieke klachten die bij de overgang horen. Niet een. Alleen maar de psychische.
Misschien heb je ook wel "gewoon" een burnout, maar misschien ook niet. Home schooling lijkt me ook heel zwaar. Jullie zijn tot elkaar veroordeeld.
Dochter en ik vinden van elkaar heel fijn als de ander even gaat wieberen, lekker het huis voor jezelf.
Het huis voor mezelf, dat lijkt me zo lekker. Dat is echt al jaren zelden zo. Man werkt al heel lang thuis en nu met alle kinderen en een collega in huis.... We hebben wel een grote woning dus zitten niet op elkaars lip ofzo. Kantoor is ook achter een deur.
Ik kan mijn vinger er niet op leggen. Ik heb er met man over gesproken en dus wat dingen gelezen nav jullie respons en ik voel me vandaag weer een stuk vrolijker. Ook lekker een uur gewandeld. Het komt echt met vlagen. Maar als ik me dan zo voel kan ik het moeilijk van me afschudden.
Ik neem niet snel tijd voor mezelf. Voelde me vanochtend al weer schuldig omdat een van de kinderen het heerlijk vindt om met mij te wandelen. Maar ik wilde graag even alleen zijn met mijn gedachten!