Moeite om mezelf te motiveren
Hoi,
Ik merk steeds vaker dat ik moeite heb om mezelf te blijven motiveren.
Ik woon samen met een partner en 2 kinderen (basisschoolleeftijd).
Doordat mijn partner veel aan het werk is (zie het als eigen boerderij met werkzaamheden ook ernaast) komt er best veel op mijn schouders. Ik werk zelf parttime (solistische functie, dus ook op werk moet ik constant mezelf activeren en motiveren).
Dat is al jaren zo en nu de kinderen groter worden merk ik dat er wat meer ruimte komt voor mezelf. Echter als die ruimte er is voelt het steeds vaker leeg. Soort eenzaam ofzo.
Nu ik een weekje vrij ben met de kinderen merk ik dat mijn dochter erg aan mij hangt. Op zich gezellig, maar ik zit ook wat klem voor mijn gevoel. Daarnaast gaat de was gewoon door en het nodige huishouden en nu we niet op de klok leven voelt alles wel meer doelloos. Daardoor kan ik mezelf nog slechter motiveren.
Zo zou ik eigenlijk nog het huis verder opruimen, zou ik meer actieve dingen kunnen doen met de kinderen, eindelijk die ene boek lezen of verder met creatieve dingen. Maar het gebeurd niet. Ik hang wat op de bank en lees wat op mijn mobiel. Al probeer ik uiteindelijk wel tenminste 1 taak af te krijgen, echter kost het dus veel moeite om tot doen te komen.
Ik heb ook niks leuks in het vooruitzicht. Ik denk dan heel logisch: ga dan wat leuks plannen. Maar ik kom tot niks.
Ook is het zo dat ik nog amper vriendinnen over heb. En ik steeds meer merk dat alles vanuit mij komt.
Zo moet ik altijd al hun kant op. Ik ben daarmee gestopt. Ze weten nu dat ik het fijn zou vinden om een keer wat bij mij in de buurt af te spreken, maar ze doen het niet. Ik merk dus dat ik dan ook minder energie erin steek. Al voelt dat ook weer eenzaam.
Iedereen is zo met haar eigen leven bezig. Dat mag ook uiteraard, maar daardoor heb ik wel nu meer het gevoel er alleen voor te staan.
Toen ik een half jaar geleden ziek was werd het opvallend stil rondom mij. Ik kreeg 2x te horen dat ze er niet voor mij konden zijn ivm eigen sores. Goed dat ze grenzen aan konden geven voor zichzelf, maar ik vond het eerlijk gezegd erg pijnlijk, vooral omdat ik altijd voor ze klaar stond (ondanks eigen sores ook).
Ik voel me teveel, 'oja haar hebben we ook nog' en eigenlijk voel ik me dan in de steek gelaten (op slechte dagen). Op betere dagen probeer ik mezelf serieus te blijven nemen. Probeer ik te doen wat energie geeft. Wil ik er voor mijn kinderen zijn. Stel ik eerder en duidelijker grenzen, ook naar mijn partner.
Op zich is er dus wel 'groei' maar merk ik ook dat ik me niet beter ga voelen en het me steeds vaker moeite kost om mezelf dus te blijven motiveren.
Ben bang dat het op een gegeven moment op is en ik depressief raak bijvoorbeeld (op slechte dagen voelt het al kantje boord).
Steeds vaker denk ik eraan om de stap naar de huisarts te zetten, maar op betere dagen streep ik dat plan weer door omdat ik dan denk dat het wel meevalt en iedereen zo zijn problemen heeft.
Hoop dat het wat duidelijk is.
Herkenbaar of juist niet??
Hoe motiveren jullie jezelf elke dag weer?
En wat doe je als het wat minder gaat?
Wat zijn dingen die je kan veranderen? Je hebt een solistische baan, zou je ook een andere baan kunnen hebben, waarbij je meer contact hebt met collega's?
Mezelf motiveren lukt mij ook niet altijd, maar wanneer ik me niet helemaal fijn voel, dan zoek ik vaak toch vrienden op. Ik woon alleen, en dat gaat prima, maar soms heb ik echt behoefte aan contact.Dat moet ik dan natuurlijk zelf opzoeken, een ander weet dat niet.
Deels herkenbaar, maar dan zonder het gezin.
Het klinkt wel alsof het een goed idee is om eens uit te zoeken waar jij energie van krijgt en een vrijetijdsbesteding te vinden waar jij blij van wordt, los van je gezin.
Je kunt even googlen naar maatschappelijk werk in jouw gemeente, die kunnen je hier goed mee helpen. Maar het is ook helemaal niet gek om naar de huisarts te gaan hiermee.
Wat ik doe om depressies weg te houden is o.a. wandelen, dat werkt voor mij therapeutisch. Bij voorkeur in een groene omgeving. Gewoon de ene voet voor de andere zetten en dan kom je vanzelf ergens 
. En daarnaast heb ik nu dus ook zelf weer hulp gezocht hierbij.
Grotendeels herkenbaar. Ik heb een iets jonger gezin, ook heel solistische functie op werk, vriendschappen precies zoals bij jou en wat ook bijdraagt aan de situatie is dat ik een laag energieniveau heb.
Ik begin nu eindelijk weer in een periode te komen dat ik uit de fase begin te komen die jij beschrijft. Een gedeelte voor mij was daarin een andere mindset qua werk, ik heb een hoog verantwoordelijkheidsgevoel maar niemand om mee te sparren en ondercapaciteit op werk dus ik had voor mijn gevoel altijd werk in mijn hoofd. Ik ben begonnen dat heel bewust los te laten, ik doe wat ik kan op een dag, en dat moet genoeg zijn. Daarnaast probeer ik op werk en in vrije tijd meer te kijken naar de zaken die mij plezier of energie opleveren. Ik heb nu een paar hobbies waar ik echt naar uitkijk aan het einde van de dag, waardoor ik minder alleen maar naar de weekenden toeleef. En ook dat lukt niet altijd, zeker mamadagen vind ik heel intensief qua constant in de weer zijn en dingen bedenken en dan ben ik 's avonds gewoon uitgeblust. Ik probeer op die dagen vooral het nuttige met dochter te combineren.
Qua vriendschappen ben ik ook wat meer in de acceptatiemodus gekomen, ik heb dat ook een tijd lastig gevonden, ook zoals jij beschrijft na een periode van ziekte. Ik besef me dat ik anders in vriendschappen sta dan veel mensen, het misschien ook wel minder nodig heb en het wellicht grotendeels aan mij ligt(?). Desalniettemin vind ik het soms verdrietig om dat te missen hoor.
Ik sluit me aan bij Rondstruiner, hierboven: WANDELEN.
Al heb ik zelf geen problemen zoals jij.
Ik kom wel met een raar advies, waar van ik helemaal niet weet of het in je leven zou passen. Neem een hond!
Daarmee moet je dagelijks vier maal uit. Je ontdekt je woonomgeving veel intenser, je beleeft de seizoenen. Je maakt praatjes met andere hondenmensen. Die ken je soms niet bij naam, maar je weet wel de naam van de hond.
Neem vooral een hond die goed met andere honden omgaat en niet een 'chiwafwaf' of een ras wat andere mensen/honden afstoot.
Mede door mijn hond ben ik de corona lockdown goed doorgekomen. Daardoor moest ik er uit en sprak ik toch iedere dag mensen.
Bedankt voor de tips tot nu toe.
Ik vind het wat 'eng' om meer details te vermelden, maar sommige tips kunnen niet. Komt omdat ik afgelegen woon. Buren ver weg waaronder Poolse arbeiders. Hond hebben we al heel lang, ze is ziek en in haar laatste levensfase (wat ook impact heeft). Incontinent geworden hierdoor en daardoor extra huishouden. Ze wordt uitgelaten op eigen erf.
Afijn, ik woon ruim en mooi, maar eenzaam.
Wel leuk contact met andere moeders, maar blijft bij praatje op schoolplein.
Qua werk: heb juist een fijn team ook al zie ik ze weinig. Ze zien mijn kwaliteiten en kan mezelf bij ze zijn. Ik wil dit niet opgeven. Ook werk die ik in schooltijden kan doen.
Om te wandelen moet ik ergens heen rijden, woonomgeving te 'saai'. Weleens geprobeerd, maar na hooguit 20 minuten heb ik het wel gezien. Ga ik juist malen. Laatst wel tip gekregen dan muziek op te zetten. Dat wil ik nog wel proberen. Echter nu even niet mogelijk, want 2 kinderen thuis die wandelen vreselijk vinden.....
Toen ik gister mijn eigen tekst doornam dacht ik idd ook dat ik het misschien meer moet zoeken in het hebben van een leuke actievere hobby waar ik naar uit kan kijken. Zoals iemand hier de tip gaf. Toch iets buitenshuis zoeken. Al voelt dat stiekem dan wel als een verplichting (dan moet je echt die tijd er zijn).
Patatje15: bedoel je door een aandoening of nasleep ziekte een laag energieniveau?
Ik merk dus zelf dat ik al maanden de lat laag hou en me nu steeds afvraag wanneer deze ooit weer wat hoger kan. Ik ben redelijk 'hooggevoelig' (klinkt zo overdreven altijd, maar zo noemen ze het jou eenmaal) en kan minder aan dan de gemiddelde vrouw. Meerdere spelende kinderen in huis vind ik een hele opgave. Of gesprekken die mijn energie opzuigen. Dan ben ik leeg en kan ik minder aan. Vind dat zo jammer. Overigens daarin wel grenzen gesteld en waar nodig afstand genomen om mezelf hierin te beschermen.
Mensen vinden het ook lastig dat ik nu zo ben/voel. Mijn partner is erg lief, maar weet zich geen raad ermee. Een ander zegt ach gaat wel weer over, positief denken (kon ik dat maar). Ik was ook altijd degene die geïnteresseerd (en oprecht) luisterde en zich aanpaste...... Zelden haar grenzen aangaf en niet lastig gevonden wilde worden. Nu ik eerlijker over mezelf ben (omdat ik vaker klem zit) ervaar ik het zo wel: dat ik teveel ben. Geen prioriteit en niet in beeld.
Hiervoor coaching gehad vorig jaar, dus mijn mindset kan ik wel regelmatig hierover omdebken, echter op slechtere dagen heeft 'het duiveltje op mijn schouder' de overhand. En soms denk ik simpelweg: ik heb ook weleens een luisterend oor nodig of wat steun. Is dat nou teveel gevraagd? Sta ik daar nou echt steeds alleen in??
Afijn, ik zal eens kijken naar mogelijkheden buitenshuis. Zo ook meer contacten. Ipv sporten in slaapkamer bijvoorbeeld.
Is het eigenlijk een soort van eenzaamheid? Ik heb het idee dat ik dit in je hele verhaal lees. Niet dat je géén contacten hebt, maar niet de juiste contacten.
Dus de mensen waarbij jij na een contact of helemaal blij mee bent of op zijn minst na contact voldaan vermoeid bent (want het was zo gezellig en we hebben lekker gekletst ed). Soms is een leuk contact óók vermoeiend omdat het zo klikt, maar dan is het niet erg.
Dus niet als moeder of partner, maar gewoon een vriendin?
De woningmarkt is lastig, maar is verhuizen een optie? Je woonomgeving klinkt erg deprimerend, als je er zelfs voor een wandeling al niet terecht kan! Het klinkt alsof je er baat bij zou hebben om in de bebouwde kom te wonen. Je kinderen zullen je daar vermoedelijk ook dankbaar voor zijn zodra ze gaan puberen.
Wednesday schreef op 21-10-2021 om 11:05:
De woningmarkt is lastig, maar is verhuizen een optie? Je woonomgeving klinkt erg deprimerend, als je er zelfs voor een wandeling al niet terecht kan! Het klinkt alsof je er baat bij zou hebben om in de bebouwde kom te wonen. Je kinderen zullen je daar vermoedelijk ook dankbaar voor zijn zodra ze gaan puberen.
Dan zou ik mijn partner moeten verlaten want het is een bedrijfswoning. Gezien ik erg van hem hou is dat echt geen optie, al zou ik in een woonwijk zeker meer contacten hebben en reuring. De kinderen ook.
Zusterclivia, dat is ook zo hoor, die eenzaamheid. Voorheen kon ik bij een vriendin altijd mijn verhaal kwijt en zij bij mij. Maar zij is door een scheiding en andere keuzes in een ander levensfase gekomen. Ik voel en merk aan alles dat ik er niet meer bij pas. Ze heeft nu haar buurvrouwen (die ook gescheiden zijn, dus dezelfde ervaringen delen) en onderneemt van alles. Doet ze goed en gun het haar ook, alleen mis ik haar..... Zoals het vroeger was. Aan haar heb ik nu 2x uitgelegd dat ik het fijn zou vinden dat zij een keer in mijn buurt wat af kan spreken (na jarenlang bij haar). Ze zegt het te begrijpen en te doen, maar nog steeds geen actie. Terwijl ze wel van alles onderneemt met anderen en ook date met mannen (doet ze ook goed overigens, haar keuze en leven), echter denk ik dan 'zeg het dan niet'. Wees dan eerlijk dat ik geen prioriteit ofzo meer ben, niet meer aansluit.
Inmiddels heb ik de verwachting ook niet meer. Alleen maakt dat het gevoel van soort eenzaamheid wel groter. Het gemis van aansluiting, even je hart luchten bij iemand die er voor mij kan zijn ipv wegrent of mij negeert.
Heb geprobeerd via een site nieuwe contacten op te doen, maar dat is helaas niks geworden.
Toeval of niet.... mijn voormalige coach heeft mij net een uitnodiging gestuurd voor een soort infoavond vanavond in haar praktijk. Ik heb ja gezegd. Weer even een reminder en leuk uitje zo!
Ja, dat is gewoon lastig. En het is ook niet zo dat je zomaar nieuwe leuke contacten op doet. Dat kost gewoon tijd!
Ik merk ook dat niet lekker in je vel zitten, ook invloed heeft op de dingen die ik doe. Vaak kosten de gewone dingen zoveel energie, dat ik alleen nog maar lamlendig bezig kan zijn.
Ik probeer wel nieuwe contacten te zoeken, maar niet super eenvoudig of zo. Het is alsof je aan het daten bent, alleen dan voor een vriendschap.
Fijn dat je iets leuks in het vooruitzicht hebt! Vooral als een ander het regelt, vind ik het wel heel fijn.
Misschien moet je die vriendin dan eens concreet uitnodigen om te komen in die week op die dag? Als jij de behoefte nu even meer voelt dan zij, dan is dat maar even zo, en dan zul jij misschien echt concreet moeten worden en initiatief moeten nemen. Ipv verwachtingen te hebben van anderen, dat zorgt vaak voor frustratie is mijn ervaring.
Leuk die avond met je voormalig coach!
Ik kan heel slecht inschatten waar je woont, dus wellicht sla ik volledig de plank mis. Maar bij mij in de buurt (half uur met de auto) zit een soort gemeenschapshuis waar ze allerlei cursussen organiseren. Soms een middag, soms een wat langere cursussen van een aantal weken (1x pw 's avonds). Je kunt er leren naaien/boetseren/etsen/edelsmeden/schilderen. Materiaal zit er bij in dus je hoeft niets aan te schaffen. Op die manier kun je een bepaalde activiteit proberen zonder er eerst duur materiaal voor aan te schaffen. En vind je het niets, dan heb je hopelijk vast een gezellige middag/avond gehad.
Ik merk dat ik daardoor een stuk creatiever ben geworden en hou me nu daar mee bezig en doordat er dus heel vaak een "onaf" project ligt heb ik eigenlijk altijd wat te doen (borduren/haken/naaien)
En anders misschien kijken naar een teamsport voor de sociale contacten? Het is even zoeken maar er zijn clubs die ook volwassenen zonder enige ervaring opnemen en waar je alleen hoeft te trainen. Dan kan je kijken of je het wat vindt en je doet wat nieuwe contacten op.
Poldermarie schreef op 21-10-2021 om 11:39:
[..]
Dan zou ik mijn partner moeten verlaten want het is een bedrijfswoning. Gezien ik erg van hem hou is dat echt geen optie, al zou ik in een woonwijk zeker meer contacten hebben en reuring. De kinderen ook.
Over je partner gesproken: waar is die dan? Kan die niet één dag in de vakantie met het hele gezin iets doen? En één (mid)dag met jou? Heeft hij geen ‘luisterend oor’ beschikbaar?
Wat goed dat je naar de infoavond gegaan bent! Hoe was het? En komt er mogelijk nog iets uit voort?
Ik weet natuurlijk niet waarom je voorheen een coach had maar mogelijk kan het je ook nu helpen om opnieuw met hem/haar af te spreken. Even je verhaal kwijt kunnen en samen kijken wat nu goed en haalbaar is.
Ik las ook dat je wel leuke contacten hebt op het schoolplein. Dit zijn dan nog niet direct vriendinnen maar het lijkt me zeker een optie om tijdens zo n praatje eens iemand uit te nodigen voor een drankje. Dit zou ook aansluitend met speelafspraak van kinderen kunnen als dat t voor jouw gevoel makkelijker maakt, maar hoeft zeker niet
Ik ben benieuwd wat je van deze ideeën vindt.