Mijn vader met ..
Hoi allemaal,
Dit is mijn eerste topic en überhaupt het meeste wat ik heb geschreven, ooit, online. Best spannend.
Mijn vader is een alcholist. Eigenlijk al jaren, maar dit heb ik zelf de laatste anderhalf jaar pas echt heel duidelijk meegemaakt, omdat ik, vanwege de krappe woningmarkt, bij hem ben gaan wonen als tijdelijke oplossing. Ik vind het heel lastig om het te omschrijven, het doet me verdriet, pijn, ik voel schaamte, boosheid. Maar ook, verantwoordelijk om hem te beschermen.
De afgelopen anderhalf jaar heb ik hem meermaals op moeten halen, naar boven moeten dragen, telefoontjes gekregen dat hij in het ziekenhuis lag, uitspraken horen doen over wat hij zichzelf aan zou willen doen, woedeuitbarstingen, etc.
Vroeger (toen ik tussen de 12 - 16 jaar was) had ik het niet heel erg door, omdat het goed werd gepraat, maar misschien ook omdat we er toen voor werden afgeschermd door zijn toenmalige vrouw. Plus dat pubers ook voornamelijk met zichzelf bezig zijn.
Op dit moment voel ik me schuldig naar hem, omdat ik niet goed weet hoe ik er mee om moet gaan en daardoor ben ik bang dat ik hem tekort schiet.
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik met dit topic wil, misschien mijn ei kwijt, advies om hier mee om te gaan of herkenning.
Afgelopen week heb ik wel de stap genomen om me aan te melden bij een support groep. Voor nu is het even fijn om door middel van het hier te typen, een klein beetje ruimte te krijgen.
Woon je nog steeds bij hem? En hoe oud ben je?
als kind van een alcoholist kan ik je zeggen dat het niet niets is. Ik heb zelf om die reden al vele jaren geen contact meer met desbetreffende ouder.
belangrijke tip die ik je wil meegeven: zorg goed voor jezelf en dat je er zelf niet aan onderdoor gaat. Je kan wel voor hem willen zorgen en hem helpen etc. Maar mijn ervaring is dat het vaak een bodemloze put is. Sorry, anders dan dat kan ik het niet verwoorden. Je kan dit niet voor hem oplossen.
Ik heb er nooit mee te maken gehad, maar hoop dat je steun vindt bij een support groep. Sterkte!
Dankjewel voor jullie reacties.
Op dit moment woon ik officieel nog wel bij mijn vader, regelmatig slaap ik wel ergens anders. Ik ben eind twintig, dus het wordt wel echt tijd voor een eigen plek, gelukkig krijg ik over drie maanden de sleutel.
Het lijkt me verdrietig om het contact helemaal af te kappen. Ook al is het met verstand wel te relativeren. Mag ik vragen hoe je dat hebt gedaan? Bijv. meerdere gesprekken vooraf of op een moment een punt bereikt dat je het direct afkapte?
Het is zo stom, omdat ik begrijp wat je zegt. Zorg goed voor jezelf. En ik dacht dat ik wel redelijk afstand nam, maar op dit moment ben ik eigenlijk op.
Framboos, ik zal morgen uitgebreider reageren. Ik ga zo slapen. Maar in mijn geval is de situatie met ouder behoorlijk complex.
Fijn dat je een support groep hebt, dat scheelt. En binnenkort je eigen woning gaat ook schelen.
Gewoon contact verbreken! Ben je ook van die vent af. Zo'n alcoholist houdt niet van jou maar van zijn verslaving. De teleurstellingen zullen dus blijven. Dit heb ik helaas gezien bij mijn ex-vrouw.
Ach TO, wat een verdrietige situatie. Zorg eerst en voor alles goed voor jezelf. Ik zou daar inderdaad hulp bij zoeken, via een lotgenoten groep of individuele therapie. Want ik kan me voorstellen dat verstand en gevoel (loyaliteit, het is toch je vader) hier voortdurend voor conflict in je hoofd zorgen.
Allereerst een knuffel TO, want het is niet fijn als een van je dierbaren verslaafd is. En de belangrijkste tip is meteen ook de moeilijkste les; zorg altijd eerst voor jezelf. Hem beschermen is lief, maar niet altijd wenselijk of helpend. Als hij bv in de auto wil stappen onder invloed is het wel zo wijs om in te grijpen - ook voor de mensen die op straat zijn. Maar als hij wil drinken, kun je hem niet tegen houden. Het enige wat je dan kunt doen is jezelf beschermen, door weg te gaan.
Uit ervaring, helaas; stoppen moet hij echt zelf doen, omdat hij het zelf wil. En vaak willen verslaafden dat pas als ze de bodem hebben bereikt. Lastig, want doordat mensen ze beschermen komen ze vaak net niet op de allerhardste bodem die ze daarvoor nodig hebben. (Zo vroeg mijn dierbare pas hulp toen zijn vrienden hem de toegang tot hun huis hadden ontzegd. Dat was zo heftig, dat hij toen wel naar een kliniek ging)
Ik hoop voor je dat de support group je gaat helpen om voor jezelf te kiezen en je eigen grenzen te bepalen.
Mick87 schreef op 09-07-2021 om 23:23:
als kind van een alcoholist kan ik je zeggen dat het niet niets is. Ik heb zelf om die reden al vele jaren geen contact meer met desbetreffende ouder.
belangrijke tip die ik je wil meegeven: zorg goed voor jezelf en dat je er zelf niet aan onderdoor gaat. Je kan wel voor hem willen zorgen en hem helpen etc. Maar mijn ervaring is dat het vaak een bodemloze put is. Sorry, anders dan dat kan ik het niet verwoorden. Je kan dit niet voor hem oplossen.
+1
Ook ik ben een kind van een alcoholist. Het zure is, je zal het nooit winnen vd "fles". Al ga je op je kop staan in hun ogen is die fles alles. Helaas is mijn verhaal precies hetzelfde als dat van Mick87. Tot op heden (nu eind 30) heb ik ook geen contact met deze ouder. Ze zullen het zelf moeten willen en doen. Maar misschien komt die dag nooit. Zorg dat je zelf je leven leeft en goede mensen om je heen verzameld. Praat erover, desnoods met een prof. Sterkte!
Wat een tweestrijd voor je. Soms help je ook iemand door afstand te nemen. En soms moeten ze zo diep gaan om tot inzicht te komen. Jij laat hem dan niet vallen, maar helpt hem dan juist. Makkelijk gezegd, maar hartstikke moeilijk voor je. Denk aan jezelf en heel veel sterke. Het is verschrikkelijk heftig voor je om dit dag in dag uit van dichtbij mee te maken.
Wat heftig voor je TO!
Ik vind het knap dat je dit topic opent en een support groep opzoekt, zo te zien ben je goed bezig om voor jezelf te zorgen. Ik hoop ook dat het wat oplucht om erover te schrijven/praten.
Het lijkt mij ontzettend zwaar om deze verslaving bij je vader te zien. Je schrijft dat je je schuldig voelt omdat je bang bent hem tekort te doen. Natuurlijk kun je proberen hem te ondersteunen, en dat doe je volgens mij al hartstikke goed! Misschien dat je daar tijdens de support groep nog handvaten voor kunt krijgen. Maar uiteindelijk ben je zijn dochter, en niet zijn hulpverlener. Zet je eigen grenzen, behoeftes en gezondheid op de eerste plek!
Wat een lieve en fijne reacties. Dankjulliewel daarvoor!
A.s. maandag zal ik naar de huisarts gaan voor een gesprek met de poh, naast de support groep is het misschien toch wel verstandig om ook individueel hier over te kunnen praten. Wat Coreopsis zegt, het is inderdaad continue een conflict tussen loyaliteit naar hem en mijn verstand.
Ik vind het verdrietig om te horen dat Mick87 en MissJensen jullie geen contact hebben met de ouder, dat de verslaving zo sterk is, dat dit de oplossing is om voor jezelf rust terug te krijgen. Maar ik begrijp het wel dat het een stap is om te maken, omdat het je anders helemaal leeg zuigt. Op dit moment voel ik dat ik daar (nog) niet ben.
Zoals ik het nu doe, is dat ik regelmatig een week van huis weg ben om op te laden/ruimte heb om met vriendinnen af te spreken. En thuis 's avonds veel wandelen of fietsen en dat zorgt er wel voor om dan op dat moment weer een beetje lucht te krijgen.
@Maandag27 lijkt me ook heel heftig als vrienden zijnde, dat ze hem de toegang moesten ontzeggen. Dat gaat ook niet van de een op de andere dag. Wel fijn dat hij daardoor inzicht heeft gekregen dat het echt niet verder kon gaan.
Ik twijfel of mijn vader dat inzicht nog wel krijgt. Vorige week heb ik huilend bij hem aangegeven dat ik het niet trek en elke dag bang ben om een belletje te krijgen om hem te identificeren. Emotioneel gesprek, hij beloofde beterschap. Gister vertelde mijn oma dat zij, als 80-jarige, haar zoon weer heeft opgehaald en thuis gebracht, omdat ze gebeld was dat hij te veel op heeft. Daar hoort ze op haar leeftijd niet mee geconfronteerd te worden.
Ik waardeer jullie berichten enorm. Hoop dat het niet een al te lang of onsamenhangend verhaal is. Moet nog een beetje wennen hieraan.
Goed dat je naar de POH gaat. Die is er echt voor jou en denkt in jouw belang.
En zeker was het voor vrienden van mijn familielid heel heftig. Maar ook heel nodig en uiteindelijk hielp het.
Maar dat is verdraaid lastig. Zoals je zegt; Een 80 jarige hoort haar zoon niet meer op te halen. Maar om in dat geval te zeggen 'ik doe het niet meer, hij lost het maar op. Bel maar een taxi', dat lijkt dan heel hard. En gelijktijdig is dat wel het soort bodem dat een verslaafde moet raken voor ze zij/hij er iets aan wil doen. Het is voor jou heel goed dat je zegt dat hij moet stoppen omdat hij zoveel kapot maakt- maar aan hem om die stap te zetten.
Vandaar dat cliche; zorg in elk geval goed voor jezelf en trek een streep als je het niet meer redt.
Sterkte bij de POH!