Leren leven met je fouten
Ik ben iemand die goed dingen kan loslaten. Vervelend gedrag, dingen die ik verkeerd doe in praktisch opzicht, verbroken relaties, maar in één opzicht lukt dat niet. Toevallig ben ik er net in een week twee keer tegenaan gelopen en dat blijft maar knagen: mogelijk foute inschattingen. Ik ben er (nog) niet van overtuigd dat ik het verkeerd heb gezien/geconcludeerd, maar andere mensen hebben een totaal andere conclusie getrokken. In een van de gevallen heeft dat geresulteerd in een collega die niet meer met mij wil praten en me uit de weg gaat. Dat frustreert dus erg, en ik zou dit graag net zo willen loslaten als ik andere dingen loslaat (jammer, helaas, next). Zou dat komen doordat ik nog niet zeker weet of ik het bij het juiste eind had, of omdat ik gewoon baal van een (mogelijk) foute inschatting terwijl ik er wel mijn best voor had gedaan?
Misschien vind je het onrechtvaardig en kun je het daarom niet loslaten?
Of zou het komen doordat je perfectie nastreeft?
MRI schreef op 02-05-2023 om 23:32:
Of zou het komen doordat je perfectie nastreeft?
Ik zie mijzelf als het tegenovergestelde van een perfectionist want ik vind het al snel goed genoeg, maar ik heb wel een hekel aan fouten maken.
Onrechtvaardigheid zou kunnen, ik trek het ook slecht als mensen me een rotstreek flikken en ermee wegkomen of het niet erkennen. Soort van machteloos ook, hoewel ik vind dat mensen hun eigen beslissingen mogen nemen, wil ik het wel graag op mijn manier.
Het is mooi dat je dingen kunt loslaten, maar als dingen je raken is dat natuurlijk moeilijker. Altijd iets kunnen loslaten klinkt heel mooi, maar kan komt ook 'makkelijk' op mij over. Je kunt altijd denken dat iets aan een ander ligt, en denken dat jij er daarom niets mee hoeft. Maar is dat echt zo?
Ik kan de plank misslaan, maar je bericht komt op mij over dat je altijd redelijk overtuigd bent van je eigen gelijk, en daardoor al gauw denkt: boeiend dat zij niet meer met mij wil praten. Zij heeft het fout.
De meeste mensen zouden het heel vervelend vinden als een collega niet meer met hen wil praten. Ik zou er best mee zitten en proberen om het weer goed te krijgen. Je moet tenslotte veel met elkaar om gaan.
Wat maakt dat jij dit niet doet?
MMcGonagall schreef op 02-05-2023 om 23:43:
[..]
Ik zie mijzelf als het tegenovergestelde van een perfectionist want ik vind het al snel goed genoeg, maar ik heb wel een hekel aan fouten maken.
Onrechtvaardigheid zou kunnen, ik trek het ook slecht als mensen me een rotstreek flikken en ermee wegkomen of het niet erkennen. Soort van machteloos ook, hoewel ik vind dat mensen hun eigen beslissingen mogen nemen, wil ik het wel graag op mijn manier.
Ik denk eerder dat je onbewust bang bent dat je die ander onrechtvaardig hebt behandeld. En dat je dat toch een nare gedachte vindt (terecht!)
Ik zou zelf soms graag wat makkelijker los kunnen laten (mezelf praktische fouten vergeven doe ik ook heel makkelijk, maar inschattingsfouten die mensen echt raken niet) maar het feit dat dat niet altijd lukt maakt me ook juist een goede leidinggevende, ik vind het heel belangrijk om goed voor mijn team te zorgen. En behalve soms kopzorgen krijg ik daar ook veel positieve dingen voor terug.
Moosey schreef op 03-05-2023 om 07:59:
[..]
Ik denk eerder dat je onbewust bang bent dat je die ander onrechtvaardig hebt behandeld. En dat je dat toch een nare gedachte vindt (terecht!)
Ik zou zelf soms graag wat makkelijker los kunnen laten (mezelf praktische fouten vergeven doe ik ook heel makkelijk, maar inschattingsfouten die mensen echt raken niet) maar het feit dat dat niet altijd lukt maakt me ook juist een goede leidinggevende, ik vind het heel belangrijk om goed voor mijn team te zorgen. En behalve soms kopzorgen krijg ik daar ook veel positieve dingen voor terug.
Dit heb ik ook: ik vind de relatie belangrijker dan uitzoeken wie er ‘gelijk’ heeft. Ik zou het dus ook erg vinden als mijn collega niet meer met me wil praten. Dan zou ik niet piekeren over wie er gelijk heeft, maar over hoe ik een gesprek kan aangaan om de kou uit de lucht te krijgen.
De meeste zaken zijn namelijk niet zo zwart-wit. ‘Goed’ en ‘fout’ veranderen. Ten tijde van de slavernij was je een regelbreker als je slaven vrijliet, bijvoorbeeld. En misschien ben je over 20 jaar wel een klimaatcrimineel als je dingen doet die nu geaccepteerd zijn. Roken mag ook nergens meer in kantoren, terwijl je collega je zo’n 20 jaar geleden nog liet weten dat je “niet zo moet zeuren, want ze blazen toch de andere kant op?!” enzovoort.
Vrijevlinder schreef op 03-05-2023 om 07:28:
Het is mooi dat je dingen kunt loslaten, maar als dingen je raken is dat natuurlijk moeilijker. Altijd iets kunnen loslaten klinkt heel mooi, maar kan komt ook 'makkelijk' op mij over. Je kunt altijd denken dat iets aan een ander ligt, en denken dat jij er daarom niets mee hoeft. Maar is dat echt zo?
Ik kan de plank misslaan, maar je bericht komt op mij over dat je altijd redelijk overtuigd bent van je eigen gelijk, en daardoor al gauw denkt: boeiend dat zij niet meer met mij wil praten. Zij heeft het fout.
De meeste mensen zouden het heel vervelend vinden als een collega niet meer met hen wil praten. Ik zou er best mee zitten en proberen om het weer goed te krijgen. Je moet tenslotte veel met elkaar om gaan.
Wat maakt dat jij dit niet doet?
Ach, ik had eens onenigheid met een collega van een andere afdeling. Hij vroeg mij of eigenlijk droeg hij mij op iets voor hem te doen. Ik had "nee" gezegd met een goede reden daarbij.
Ik was namelijk met iets bezig wat echt niet kon wachten.
Dat was geëscaleerd en hij zou zijn leidinggevende leidinggevende inlichten. Prima, die kreeg hetzelfde antwoord van mij.
Wat ik wel vervelend vond is dat hij het telefoongesprek abrupt afbrak, een beetje onbeschoft vond ik.
De dag erna hem gebeld en voorgesteld om een kop koffie te drinken en de kou uit de lucht te halen.
Helaas stond hij daar niet voor open. Nou jammer dan.
Dan laat ik het los.
Vrijevlinder schreef op 03-05-2023 om 07:28:
Het is mooi dat je dingen kunt loslaten, maar als dingen je raken is dat natuurlijk moeilijker. Altijd iets kunnen loslaten klinkt heel mooi, maar kan komt ook 'makkelijk' op mij over. Je kunt altijd denken dat iets aan een ander ligt, en denken dat jij er daarom niets mee hoeft. Maar is dat echt zo?
Ik kan de plank misslaan, maar je bericht komt op mij over dat je altijd redelijk overtuigd bent van je eigen gelijk, en daardoor al gauw denkt: boeiend dat zij niet meer met mij wil praten. Zij heeft het fout.
De meeste mensen zouden het heel vervelend vinden als een collega niet meer met hen wil praten. Ik zou er best mee zitten en proberen om het weer goed te krijgen. Je moet tenslotte veel met elkaar om gaan.
Wat maakt dat jij dit niet doet?
Ik vind dat ook best vervelend maar nog erger vind ik het dat ik ineens de slechterik lijk. Mijn ‘probleem’, waar ik niet echt mee zit maar waar ik wel rekening mee moet houden, is dat ik feitelijke vragen feitelijk beantwoord. Dan sta ik er niet bij stil hoe dat antwoord bij de vrager aankomt, ik ben nogal direct maar bedoel het altijd goed.
Ik heb het er nog met mijn leidinggevende over gehad. Die heeft geen kritiek op mijn inschatting of mening, maar heeft me er wel op gewezen dat kritiek op werk impact heeft op het gevoel van iemand met een tijdelijk contract. Die schieten dan in de stress en kunnen rare sprongen maken.
MMcGonagall schreef op 03-05-2023 om 16:26:
[..]
Ik vind dat ook best vervelend maar nog erger vind ik het dat ik ineens de slechterik lijk. Mijn ‘probleem’, waar ik niet echt mee zit maar waar ik wel rekening mee moet houden, is dat ik feitelijke vragen feitelijk beantwoord. Dan sta ik er niet bij stil hoe dat antwoord bij de vrager aankomt, ik ben nogal direct maar bedoel het altijd goed.
Ik heb het er nog met mijn leidinggevende over gehad. Die heeft geen kritiek op mijn inschatting of mening, maar heeft me er wel op gewezen dat kritiek op werk impact heeft op het gevoel van iemand met een tijdelijk contract. Die schieten dan in de stress en kunnen rare sprongen maken.
Als je je ervan bewust bent dat je soms te direct bent en daarmee onbedoeld iets raakt bij anderen, zou je ook kunnen proberen het op te lossen met je collega, in plaats van proberen het naast je neer te leggen. Uiteindelijk zou dat voor jullie allebei en misschien zelfs ook voor andere collega's of je leidinggevende toch veel prettiger zijn?
MMcGonagall schreef op 03-05-2023 om 16:26:
[..]
Ik vind dat ook best vervelend maar nog erger vind ik het dat ik ineens de slechterik lijk. Mijn ‘probleem’, waar ik niet echt mee zit maar waar ik wel rekening mee moet houden, is dat ik feitelijke vragen feitelijk beantwoord. Dan sta ik er niet bij stil hoe dat antwoord bij de vrager aankomt, ik ben nogal direct maar bedoel het altijd goed.
Ik heb het er nog met mijn leidinggevende over gehad. Die heeft geen kritiek op mijn inschatting of mening, maar heeft me er wel op gewezen dat kritiek op werk impact heeft op het gevoel van iemand met een tijdelijk contract. Die schieten dan in de stress en kunnen rare sprongen maken.
Je hebt het nu meerdere keren meegemaakt schreef je eerder, dan zal het aan je manier van communiceren kunnen liggen. Wat naar jouw gevoel antwoord op de vraag is, kan best hard overkomen.
Ik heb werk waarbij ik veel feedback geef, toch wordt dat nooit fout opgevat. Niemand springt er van in de stress. Dat is wat ze mij vertellen, dat is wat leidinggevenden van hen horen. Zou het wel gebeuren, dan zou ik dat oprecht vervelend vinden. Dit laatste mis ik bij jou. Je zegt: ik geef gewoon antwoord op hun vraag, en daarmee is het klaar. Ik bedoel maar te zeggen: het is de toon die de muziek maakt. En als je hier steeds tegenaan loopt, en vooral de mensen waar je mee werkt, dan zou ik toch eens kijken hoe je dingen iets anders kunt verwoorden.
Je voelt dan niet aan hoe je woorden overkomen.
oudmaarnognietkoud schreef op 03-05-2023 om 15:03:
[..]
Ach, ik had eens onenigheid met een collega van een andere afdeling. Hij vroeg mij of eigenlijk droeg hij mij op iets voor hem te doen. Ik had "nee" gezegd met een goede reden daarbij.
Ik was namelijk met iets bezig wat echt niet kon wachten.
Dat was geëscaleerd en hij zou zijn leidinggevende leidinggevende inlichten. Prima, die kreeg hetzelfde antwoord van mij.
Wat ik wel vervelend vond is dat hij het telefoongesprek abrupt afbrak, een beetje onbeschoft vond ik.
De dag erna hem gebeld en voorgesteld om een kop koffie te drinken en de kou uit de lucht te halen.
Helaas stond hij daar niet voor open. Nou jammer dan.
Dan laat ik het los.
Wat een mooie forumnaam heb je. 
In jouw geval heb je het geprobeerd op te lossen, maar hij wilde dat niet. Dan is jou toch niets meer te verwijten? Je hebt je best gedaan en meer kan je niet.
Vrijevlinder schreef op 03-05-2023 om 19:13:
[..]
Wat een mooie forumnaam heb je.
In jouw geval heb je het geprobeerd op te lossen, maar hij wilde dat niet. Dan is jou toch niets meer te verwijten? Je hebt je best gedaan en meer kan je niet.
Dank je 
Dat was ook de eerste en enige keer dat ik een aanvaring met een collega had. Ik heb daar 16 jaar gewerkt dus...
MMcGonagall schreef op 03-05-2023 om 16:26:
[..]
Ik vind dat ook best vervelend maar nog erger vind ik het dat ik ineens de slechterik lijk. Mijn ‘probleem’, waar ik niet echt mee zit maar waar ik wel rekening mee moet houden, is dat ik feitelijke vragen feitelijk beantwoord. Dan sta ik er niet bij stil hoe dat antwoord bij de vrager aankomt, ik ben nogal direct maar bedoel het altijd goed.
Ik heb het er nog met mijn leidinggevende over gehad. Die heeft geen kritiek op mijn inschatting of mening, maar heeft me er wel op gewezen dat kritiek op werk impact heeft op het gevoel van iemand met een tijdelijk contract. Die schieten dan in de stress en kunnen rare sprongen maken.
Ik ben te lui om te loepen, maar ik meen mij te herinneren dat ik vaker een bericht van je heb gelezen dat je gedoe had met een collega en dat die niet meer met je wilde werken. Misschien moet je toch iets daarmee doen. Zodat je kritiek op andermans werk anders kunt brengen en zorgt dat ze groeien in plaats dat ze zich klein voelen
Mlah! schreef op 04-05-2023 om 21:12:
[..]
Ik ben te lui om te loepen, maar ik meen mij te herinneren dat ik vaker een bericht van je heb gelezen dat je gedoe had met een collega en dat die niet meer met je wilde werken. Misschien moet je toch iets daarmee doen. Zodat je kritiek op andermans werk anders kunt brengen en zorgt dat ze groeien in plaats dat ze zich klein voelen
Een keer eerder, maar daar viel mij weinig aan te rekenen. De collega in kwestie was kort daarna overspannen en een jaar uit de roulatie dus die zat gewoon al niet lekker in haar vel. Overigens had ik haar heel veel complimenten gegeven, want zij deed haar werk wel heel goed (maar durfde het nog niet alleen en ik vond dat wel tijd worden).
Het zal mijn gebrek wel zijn dat ik minder goed overweg kan met mensen die heel veel ondersteuning en/of bevestiging nodig hebben of waarbij ik alles moet sugarcoaten.