Ken je dat, dat je jezelf wel voor je kop kan slaan
Soms ben ik niet zo handig. Ik reageer dan niet goed in een bepaalde situatie en ik laat mij dan gigantisch kennen in het bijzijn van anderen. Vandaag had ik zo’n moment in het bijzijn van collega’s en nu zit ik mij thuis op de bank voor mijn kop te slaan.
In mijn hoofd blijf ik maar zien hoe ik bitter en rancuneus reageer in een ruimte met mensen die hier niets aan hebben en hier niet op zitten te wachten. Mijn emotie en gevoel van onrecht namen de overhand en op dat moment wil ik niets liever dan dat iedereen begrijpt hoe de situatie mij geraakt heeft, maar tegelijkertijd realiseer ik me dat dit niet kan.
Ik baal ervan dat ik op deze manier reageer ( helemaal nadat ik mij had voorgenomen dit vooral niet te doen) Ik wil niet weten wat mijn collega’s nu wel niet denken en ik baal dat dit zo in mijn hoofd gaat zitten dat ik er letterlijk buikpijn van heb.
Heel herkenbaar, ik moet ook niet op t moment van frustratie mijn mond open doen, dan komt het er soms heel ongelukkig uit. Mijn oplossing, proberen op t moment zelf om mij in te houden en er later nog even rustig over na te denken en er evt met de persoon zelf over te hebben. Soms lukt t wel en Soms niet.
Dat klinkt vervelend! Voor dit soort dingen heb je een leidinggevende, vind ik. Die kan met je over de inhoud praten maar met name ook over het proces. Hoe kan het dat het zo oploopt en wat wil je doen/leren om het te voorkomen?
Fiorah schreef op 14-06-2022 om 15:45:
Dat klinkt vervelend! Voor dit soort dingen heb je een leidinggevende, vind ik. Die kan met je over de inhoud praten maar met name ook over het proces. Hoe kan het dat het zo oploopt en wat wil je doen/leren om het te voorkomen?
Het vervelende in deze situatie is dat het om mijn leidinggevende gaat en dat juist de wijze van handelen naar mij toe niet fair en zeker niet op een professionele manier is verlopen. ( Dit is overigens niet alleen mijn interpretatie van het gebeuren, maar wordt door collega’s ook zo gezien)
Ik heb om deze situatie ook besloten om ergens anders te gaan werken ( en ik ben niet de eerste die dit besluit heeft genomen in de afgelopen twee jaar).
Ik had gehoopt dat ik het daardoor los kon laten en rustig op mijn werk langs kon gaan (ik ben nu nog met bevallingsverlof) maar dat pakte dus niet helemaal goed uit.
En ik weet dat het helemaal geen zin heeft om boos te blijven en dat ik alleen mijzelf ermee heb, maar wat er is voorgevallen was zo op mij als persoon gericht dat ik daar heel veel moeite mee heb.
Als het gewoon echt niet fair was hoe jij behandeld bent, en je er toch weg gaat, lekker boeiend dat je je "hebt laten kennen"! Jij bent ook een mens met gevoel en je hoeft je echt niet kapot te schamen dat je dat geuit hebt.