Ik kan alleen nog maar realistisch fantaseren
Okee, een super vage titel en het dekt niet compleet de lading, maar misschien dat iemand het herkend. Het is niet zozeer een probleem, maar wel iets dat me opviel.
Als kind had ik een onuitputtelijke fantasie. Dan ging ik naar bed en fantaseerde de meest fantastische dingen. Ik was een geweldige zangeres of danseres. Een prinses die ontvoert werd door een draak. Een ontsnapte Romeinse slavin. De vrouwelijke Robin Hood. De onbekende laatste afstammeling van de Russische Tsaar. Alles was mogelijk in mijn hoofd.
Als ik een boek las, dan fantaseerde ik mijzelf er een rol in. Ik was de derde beste vriend van Harry Potter. Als ik een film zag niet anders, want wat moest James Bond zonder mij als handlanger?
Hoewel ik al die dingen nog steeds kan verzinnen, lukt het me niet meer om het tijdens het fantaseren echt te geloven en er op weg te dromen. Ik ben geen beroemde zangeres of danseres, want dat kan ik het publiek niet aan doen 
Er bestaan geen draken in die wereld. En ook een prinses zal ik nooit zijn, want al die papparazi houdt me tegen het met die prins verder te laten gaan dan een korte romance. En Harry moet het al jaren zonder mij als beste vriend doen en niet alleen omdat ik te oud ben voor Hogwarts en nooit een brief heb gehad.
Het is niet dat ik niet meer kan fantaseren, maar mijn fantasiewereld is de laatste jaren veel minder kleurrijk geworden en dat vind ik eigenlijk best wel jammer.
Ik vroeg me af of iemand dat herkend.
Ik herken het een beetje. Ik kan bijvoorbeeld geen Fantasy-boeken lezen, omdat ik me er dus niets bij voor kan stellen. Ik zie deze wereld niet voor me, en de wezens daarin ook niet. Tenzij ik de film heb gezien zoals LOTR.
En gebouwen kan ik vaak ook niet bij elkaar fantaseren. De boeken die ik lees, spelen in mijn hoofd dus altijd in een voor mij bekende omgeving/gebouw af. Superirritant wordt het dan, als gebouwen/ een omgeving gedetailleerd omschreven wordt. Soms zelfs een reden, om niet verder te lezen.
Eigenlijk iets anders dus dan wat jij bedoelt, maar ik herken wel de beperkte fantasie/ het stokken van inbeeldingsvermogen.
ja, dat had ik ook toen ik volwassen werd. Een soort verlies van magie in mijn fantasie. Dat vind ik nog steeds jammer.
Ik genoot ook altijd van boeken zoals wipneus en pim. Maar hun avonturen kunnen niet, want er bestaan geen kabouters en ook geen pratende bomen. De werels is een stuk kaler geworden. 
@OxfordComma Ik kan wel fantasy lezen, maar er niet meer in leven in mijn fantasie.
@Wollstonecraft Ja, echt jammer.
Vind het soms ook wel vervelend, omdat ik een moeilijke inslaper ben en dan kan ik gewoon geen leuke fantasie bedenken. De meesten heb ik al uitgespeeld
Ja, herkenbaar. Ik kan me zelfs het moment nog herinneren dat het veranderde. Ik kon als kind eindeloos fantaseren en ook van alles uitspelen met playmobiel. Op een middag had ik alles klaargezet om met playmobiel aan de slag te gaan en opeens ging het niet. Ik kon wel wat bedenken, maar het ging niet meer leven in mijn hoofd. Hele vreemde gewaarwording. Het is daarna ook nooit meer teruggekomen, die fantasie. Ik was toen een jaar of 12, heb het dus maar aan puberteit/volwassen worden gekoppeld.
@Piratenkoningin
Ik weet niet wanneer het verdween. Heb het nog heel lang gekund. Kan me nog levendig mijn amoreuze affaire met Spike uit Buffy herrinneren namelijk 
Haha geweldig! Fijn dat het bij jou wat langer bleef ‘werken’. Ik miste het echt toen het opeens niet meer ging.
Misschien ben ik dan nooit volwassen geworden, maar bij mij is het nog steeds niet verdwenen. Hele fantasieën kan ik in mijn hoofd afspelen.
Wat jammer om dat kwijt te zijn.
Sophia_! schreef op 10-08-2021 om 14:25:
Misschien ben ik dan nooit volwassen geworden, maar bij mij is het nog steeds niet verdwenen. Hele fantasieën kan ik in mijn hoofd afspelen.
Wat jammer om dat kwijt te zijn.
Hier hetzelfde 
Piratenkoningin schreef op 10-08-2021 om 14:24:
Haha geweldig! Fijn dat het bij jou wat langer bleef ‘werken’. Ik miste het echt toen het opeens niet meer ging.
Ja, zeker.
En ik kan nog wel fantaseren, maar niet meer zo groots. Niet meer zo fantastisch. En fantaseren over die leuke man tegen komen bij de bakker of toch schrijfster worden en doorbreken, dat is na een tijdje ook niet meer opwindend
Hoewel ik laatst nog wel iets heel dystopisch had gefantaseerd, maar dat eindigd bij mij vaak in 18+ materiaal en leidt daardoor juist af van het doel om te gaan slapen En ook dan is het altijd iets dat in theorie, al is het onwaarschijnlijk, zou kunnen.
Sophia_! schreef op 10-08-2021 om 14:25:
Misschien ben ik dan nooit volwassen geworden, maar bij mij is het nog steeds niet verdwenen. Hele fantasieën kan ik in mijn hoofd afspelen.
Wat jammer om dat kwijt te zijn.
Wat heerlijk, ik hoop nog steeds dat het weer terug komt. Of in elk geval weer wat groter.
Nu wil ik het ook terug 
Ik ben ook steeds minder gaan lezen. Ik vraag me af of er een verband kan zijn?
Sophia_! schreef op 10-08-2021 om 14:25:
Misschien ben ik dan nooit volwassen geworden, maar bij mij is het nog steeds niet verdwenen. Hele fantasieën kan ik in mijn hoofd afspelen.
Wat jammer om dat kwijt te zijn.
Zo werk het ongeveer bij mij.
Lollypopje schreef op 10-08-2021 om 14:33:
Ik ben ook steeds minder gaan lezen. Ik vraag me af of er een verband kan zijn?
Kan, minder prikkels, minder nieuwe ideeën. Mijn fantasieën zijn wel anders dan vroeger, maar vooral meer gedetaileerd en een combinatie van meer genres.
Zusterclivia schreef op 10-08-2021 om 14:39:
[..]
Kan, minder prikkels, minder nieuwe ideeën. Mijn fantasieën zijn wel anders dan vroeger, maar vooral meer gedetaileerd en een combinatie van meer genres.
En ook dingen die in het echt niet zouden kunnen?
Gedetailleerder herken ik wel. Ik heb mijn droomhuis waar ik ooit kom te wonen, met die man van de bakker , tot in detail gefantaseerd. Maar nu kan ik er niks meer bij verzinnen en wordt het saai en moet ik wat nieuws verzinnen en het lukt me niet eens 