Ik durf geen hulp te zoeken
Wanneer weet je of je hulp nodig hebt of zonder kan. Door slechte ervaringen achter gekomen dat je uiteindelijk jezelf kwetsbaar opstelt, alles verteld en uiteindelijk door samenloop van situaties kiest iedereen voor zichzelf. Voor wat heb je dan deuren geopend van wat er deels is gebeurd. Het beste is toch juist alles achter je laten dan oprakelen van negatieve gedachten, maar juist toekomst gericht bezig zijn. Maar toch, blijf je soms terig blikken en denk je jammer dat het allemaal zo is verlopen. Ergens wil ik het wel kwijt en dan alles in een keer vertellen of juist zo laten.
herkenbaar. Je kwetsbaar opstellen, is geen garantie dat anderen hier goed mee omgaan.
Aan de andere kant, als mensen geen idee hebben dat je ergens mee zit, kunnen ze je er zowiezo niet mee helpen.
Lastig.
Door je open te stellen geef je je zelf een kans op hulp.
Lijkt me. Je neemt vast ook een risico. Of meerdere risico's. Maar je geeft jezelf óók een kans. Om je verhaal te delen, hulp te krijgen, beter te worden.
Mijn ervaring is deze: afhankelijk van de relatie die ze al eerder met met je hadden, zijn de mensen wel geneigd te luisteren, maar de hulp die je nodig hebt moet wel binnen de range liggen van wat ze zelf te bieden hebben. Een luisterend oor, schouderklopje of korte hulp (bijvoorbeeld naar de dokter brengen) moet helpen, anders krijgt men daar geen bevredigend gevoel over en doet men weer een stap achteruit. Per slot van rekening heeft ieder zijn eigen leven. En grote kans dat jij ongeveer hetzelfde zou doen in hun geval.
Wat betreft je negatieve gedachten: je lijkt nog in een rouwproces te zitten (je lijkt iets verloren te hebben en pijn daarover te hebben). Misschien dat een professional je daarmee kan helpen.
Mijn ervaring is dat het blijft sluimeren en er uiteindelijk toch uitkomt als je het wegstopt.
Wat voor zin heeft heeft het om je verhaal te delen. Uiteindelijk zijn er toch geen oplossingen voor behalve verder gaan
Gevoelsmens schreef op 08-04-2025 om 09:54:
Wat voor zin heeft heeft het om je verhaal te delen. Uiteindelijk zijn er toch geen oplossingen voor behalve verder gaan
Luisterend oor en steun kan heel fijn zijn.
Ook als jezelf wil veranderen kan iemand jou dat leren.
Gevoelsmens schreef op 08-04-2025 om 09:54:
Wat voor zin heeft heeft het om je verhaal te delen. Uiteindelijk zijn er toch geen oplossingen voor behalve verder gaan
Mij heeft het echt geholpen. Niet met professionele hulp, maar wel door mijn verhaal te delen in mijn omgeving. Eerst lukte dat niet zonder te huilen, maar inmiddels is het oke.
Bij mij heeft het huist avarechts gewerkt en toen ik eindelijk mezelf openstelde ben ik aan kan de kant gezet omdat ik een verzoek had ingesteld. Dat is de reden dat ik nooit meer een hulpverlening zal starten. Misschien ooit nog mijn verhaal volledig delen met de huisarts.
Ik begrijp er niet zoveel van maar goed . Sterkte ermee .
(edit, wegens foutje)
Gevoelsmens schreef op 08-04-2025 om 09:54:
Wat voor zin heeft heeft het om je verhaal te delen. Uiteindelijk zijn er toch geen oplossingen voor behalve verder gaan
In sommige gevallen werkt struisvogelen prima hoor. Maar als verdrietige ervaringen je blijven bezighouden, is ontkennen en doorrennen niet verstandig. Dan zal je ze toch moeten verwerken en een plekje geven. Dat zal je zelf moeten doen. Jouw emoties, zijn jouw verantwoordelijkheid. Of je nou hulp vraagt of niet. Een ander kan het niet voor jou oplossen.
Zoals ik het lees, schreeuwt alles: ik heb hulp nodig. Wanneer weet je of je hulp nodig hebt? Als je onbegrijpelijke dingen gaat posten op een forum, exact om middernacht.
Wat voor hulp? Daar kunnen mensen op een forum misschien best over meedenken, maar dan zal je concreter moeten zijn. En anders iemand die je vertrouwt, de huisarts (hen kun je waarschijnlijk zeggen: ik weet niet meer wat ik moet doen en eventueel je posts laten lezen) of een (online) anonieme hulpinstantie, bijvoorbeeld https://www.deluisterlijn.nl/ maar ook die hebben dan iets meer context nodig.
Sterkte, TO. 
Ik (ik) zou jou aanraden om een professionele hulpverlener te zoeken. Daar kan je je verhaal op een veilige manier kwijt. Hopelijk geeft je dat al opluchting.
En in het traject ga je leren hoe je bij andere mensen dan zij die hiervoor gestudeerd hebben, ook jezelf kan/mag/durft blootgeven.
Natuurlijk kan dat niet bij eender wie, maar als er voldoende sessies zijn en ze worden ernstig aangepakt, dan ga jij leren bij wie je wel en bij wie je niet open, eerlijk en kwetsbaar kan zijn.
Ik heb t geprobeerd, een in vertrouwen genomen en toen ik mijn verhaal deelde voelde ik aankomen dat de sessies zouden eindigen. Miss technisch gezien, uiteindelijk gevraagd om een ander en dat werd niet gewaardeerd. Toen kreeg ik niemand. Het was of haar of niemand.
Je voelde aankomen. Maar was het ook echt zo .
Roos57 schreef op 08-04-2025 om 13:19:
Je voelde aankomen. Maar was het ook echt zo .
Ik weet niet of het daadwerkelijk zo was. Ik houd van duidelijkheid. Als ze daar transparant over was geweest had ik me daarop kunnen anticiperen. Waarschijnlijk niet, maar dat geeft niet meer