'Ik ben geboren binnen een leven en dat heb ik geaccepteerd'
Tuurlijk, uitspraak van Amalia. Geldig voor iedereen: niemand kiest zelf uit waar het wiegje staat. Welk effect heeft de plaats van je wiegje op jou gehad. Wat neem je met plezier mee tijdens het vervolgen van je reis, wat laat je achter? En wat blijft hardnekkig aan je kleven?
Met plezier neem ik mijn hechte band met mn zusje mee, ik probeer mijn geloof achter te laten en wantrouwen blijft helaas hardnekkig aan mij plakken, de plek waar mijn wieg stond woon ik nog steeds.
Ik probeer alles achter te laten, maar de mentale problemen, de gevoeligheid voor verslaving, kan ik niet makkelijk losschudden.
Heb wel maatregelen genomen om het niet langer door te geven.
Niet geldig voor iedereen. Mijn basisschool kreeg, zo bleek in groep 5, subsidie vanwege waar mijn moeders wiegje had gestaan. Volkomen belachelijk want ik was de slimste van de klas. Toen mijn moeder het hoorde van een andere moeder, van wie het wiegje op dezelfde plek had gestaan, is ze op hoge poten naar de directeur gegaan dat die aantekening onmiddellijk bij mijn naam moest worden weggehaald en anders zou ze me van school halen. Ik heb met 2 vingers in mn neus mn WO master gehaald, heb een goeie baan, en ik denk dat zowel mijn werk als mijn schoonfamilie zeer verbaasd zouden zijn als ze zouden horen dat ik in mijn jeugd veel weekenden op het woonwagenkamp heb doorgebracht 
Aviendha schreef op 17-11-2021 om 20:31:
en ik denk dat zowel mijn werk als mijn schoonfamilie zeer verbaasd zouden zijn als ze zouden horen dat ik in mijn jeugd veel weekenden op het woonwagenkamp heb doorgebracht
Uit nieuwsgierigheid: waarom weten je schoonouders niet dat je van het kamp komt? (of in ieder geval je moeder)
Het effect van mijn wiegje is dat ik in een extreem bevoorrechte positie zit. Ik hoor bij de rijkste 1,7% van de wereld, terwijl ik naar Nederlandse normen geen hoog uurloon heb. Bereken het hier: https://howrichami.givingwhatwecan.org/how-rich-am-i
Want ik ben Nederlander, leef in een veilige omgeving, heb geen geldzorgen, heb een veilige jeugd gehad, ben gezond. Zelfs toen ik ernstig ziek was, was de behandeling gratis.
Mijn voormalig schoonouders wisten wel waar ik vandaan kwam. We konden het echt goed vinden, maar soms waren ze wel een beetje snobs. Zo vertelde schoonmoeder eens dat ze op haar club had verteld dat ze een schoondochter had die in Schalkwijk was opgegroeid, ‘maar wel een heel beschaafd meisje.’ Nu is Schalkwijk geen kamp of de Beits (wie hier vandaan komt, weet waarover ik het heb) maar voor mensen uit een kakdorp zit daar geen verschil in 
Aviendha schreef op 17-11-2021 om 20:31:
Niet geldig voor iedereen. Mijn basisschool kreeg, zo bleek in groep 5, subsidie vanwege waar mijn moeders wiegje had gestaan. Volkomen belachelijk want ik was de slimste van de klas. Toen mijn moeder het hoorde van een andere moeder, van wie het wiegje op dezelfde plek had gestaan, is ze op hoge poten naar de directeur gegaan dat die aantekening onmiddellijk bij mijn naam moest worden weggehaald en anders zou ze me van school halen. Ik heb met 2 vingers in mn neus mn WO master gehaald, heb een goeie baan, en ik denk dat zowel mijn werk als mijn schoonfamilie zeer verbaasd zouden zijn als ze zouden horen dat ik in mijn jeugd veel weekenden op het woonwagenkamp heb doorgebracht
Gebeurt nog steeds, daarom moet je op het inschrijfformulier de hoogst genoten opleiding vd ouders invullen. Hoe lager de ouders geschoold zijn hoe meer subsidie de school krijgt.
SjaanRoeispaan schreef op 17-11-2021 om 21:26:
[..]
Uit nieuwsgierigheid: waarom weten je schoonouders niet dat je van het kamp komt? (of in ieder geval je moeder)
Het is nooit ter sprake gekomen. Toen mijn vriend aan zijn ouders vertelde dat hij een vriendin had, was de eerste vraag van zijn vader:"Komt ze uit een christelijk milieu?" Nou, nee dus. En ze hebben me verder nooit echt vragen gesteld over mijn ouders. Ze hebben elkaar wel een paar keer ontmoet dus ze weten wel dat ze totaal anders zijn. Als het ter sprake zou komen zou ik het wel vertellen.
ik schaam me er niet voor maar het is ook weer niet zo dat ik ermee te koop loop. En mijn ouders hebben op dit moment nog maar weinig contact met die familie, eigenlijk nog maar met één oom en tante. Veel zijn al overleden en er zijn wel wat rare dingen gebeurd vroeger. We hoeven niet te doen of het allemaal engeltjes zijn. Sommige van die dingen heb ik mijn schoonmoeder trouwens wel in vertrouwen verteld toen we een keer een avond met zijn tweeën waren. Maar ik wilde niet dat ze het zou doorvertellen aan schoonvader want dat vind ik lullig voor mijn moeder (en ik vertrouw haar dat ze dat ook niet doet)
Wat ik heel bewust achter me heb gelaten blijft tegelijk ook aan me kleven; drie zussen en twee broers. Echt 100% loskomen van je familie lukt je nooit denk ik. Maar na een pittig rouwproces is het me voor een heel groot deel wel gelukt.
Gatekeeper schreef op 17-11-2021 om 22:10:
[..]
Gebeurt nog steeds, daarom moet je op het inschrijfformulier de hoogst genoten opleiding vd ouders invullen. Hoe lager de ouders geschoold zijn hoe meer subsidie de school krijgt.
Oh echt?! Wat bizar. Ik moest inderdaad dat invullen destijds. Niet dat ik er ook maar iets van gezien of gemerkt heb.
Wat ik onder andere achter me gelaten heb is een jeugd vol ellende en verschrikkelijke onveiligheid en daarbij mijn familie en iedereen uit die tijd. Of iemand daar ooit los van kan komen weet ik niet want ik heb nog steeds therapie, op een laag pitje, maar toch. Het kleeft nog wel.
De kerk heb ik ook achter me gelaten maar de sporen kleven ook nog. Net als de verschrikkelijke relaties die ik heb gehad.
Ik vraag me af of het nooit meer niet kleeft of dat het zo'n vieze stickervlek word die je er maar moeilijk af krijgt en soms nog steeds wat plakt.
stokstaart schreef op 18-11-2021 om 08:52:
[..]
Oh echt?! Wat bizar. Ik moest inderdaad dat invullen destijds. Niet dat ik er ook maar iets van gezien of gemerkt heb.
Wat ik onder andere achter me gelaten heb is een jeugd vol ellende en verschrikkelijke onveiligheid en daarbij mijn familie en iedereen uit die tijd. Of iemand daar ooit los van kan komen weet ik niet want ik heb nog steeds therapie, op een laag pitje, maar toch. Het kleeft nog wel.
De kerk heb ik ook achter me gelaten maar de sporen kleven ook nog. Net als de verschrikkelijke relaties die ik heb gehad.
Ik vraag me af of het nooit meer niet kleeft of dat het zo'n vieze stickervlek word die je er maar moeilijk af krijgt en soms nog steeds wat plakt.
Zie jij helemaal niemand meer? Heftig hoor. Ik kwam nog wel bij mn ouders (nu allebei overleden) En ik heb nog 1 broer met wie ik altijd al een hele goede band had. De andere leuke broer en zus zijn overleden. De overige zie / spreek ik niet meer.
Ik denk dat het altijd blijft plakken, inderdaad als zo’n viezige stickervlek.
DanGun schreef op 18-11-2021 om 09:04:
[..]
Zie jij helemaal niemand meer? Heftig hoor. Ik kwam nog wel bij mn ouders (nu allebei overleden) En ik heb nog 1 broer met wie ik altijd al een hele goede band had. De andere leuke broer en zus zijn overleden. De overige zie / spreek ik niet meer.
Ik denk dat het altijd blijft plakken, inderdaad als zo’n viezige stickervlek.
Nee, niemand. En mensen vinden dat altijd heel heftig maar als ik mijn mentale gestel voor en na de breuk vergelijk, is het zoveel beter geworden.
Het was niet veilig, contact hebben.
stokstaart schreef op 18-11-2021 om 09:13:
[..]
Nee, niemand. En mensen vinden dat altijd heel heftig maar als ik mijn mentale gestel voor en na de breuk vergelijk, is het zoveel beter geworden.
Het was niet veilig, contact hebben.
Dat laatste herken ik. Het heeft me enorm veel moeite gekost om dat te erkennen en er vervolgens iets mee te doen. En meestal geeft het rust. En soms niet. De uitvaart van m’n moeder voelde behoorlijk eenzaam. Maar dat is altijd beter dan de pijn en de onrust.