Hoe ver ga jij bij ruzies/conflicten/ergernissen
Naar aanleiding van een ander draadje ben ik er benieuwd naar hoe jij in ruzies, conflicten en ergernissen bent.
Het ligt eraan wat voor een conflict het is en met wie.
Ik houd niet van ruzies en conflicten dus zal altijd proberen ze te vermijden.
Mocht het toch zover komen en het loopt hoog op, dan verhef ik mijn stem wel en kan ik de ander soms overrompelen met onverwachte felheid. Met spullen gooien of fysiek worden doe ik nooit. Ik kom uit een groot gezin en heb daar geleerd dat ik daar snel het onderspit in delf.
hangt ervan hoe en wat en wie.
Van de een kan ik meer hebben dan van de ander.
Ik ga conflicten niet uit de weg, maar heb oprecht weinig ruzie, alleen soms met mijn moeder, en met mijn man. Misschien 1x of 2x per jaar, en van korte duur, vaak getriggerd door de situatie. Tijdens het in elkaar zetten van een IKEA meubel bijvoorbeeld ("DAN DOE JE HET TOCH LEKKER ZELF; DOEI!").
Ik heb weleens ruzie gehad met vrienden in het verleden, maar dan waren zij altijd boos op mij, niet andersom. Ik hou van stevig discussiëren en voelde niet altijd aan wanneer het voor de ander te ver ging. Soms kon ik het goedmaken, en soms zijn die vriendschappen naderhand bekoeld. Tegenwoordig probeer ik mijn vrienden hierop uit te zoeken, en blijft het contact bij mensen die het alleen maar gezellig willen houden oppervlakkig.
Ik erger me niet snel, behalve aan moedwillige domheid. Hoe ouder ik word, hoe milder ik word, maar dat blijft een aandachtspuntje. Dan moet ik dus altijd onthouden om op tijd uit de situatie te stappen, voordat ik giftig ga reageren. Dat lukt soms wel, en soms niet.
Echte woede voel ik zelden, en helemaal zelden jegens een persoon. Soms kan ik boos zijn op het systeem, op een situatie, op een bepaalde manier van denken. Ik ben nog nooit boos op mijn dochter geweest, maar ze is ook pas 2.
Spullen kapot gooien of fysiek geweld gebruiken doe ik nooit, verder kan ik wel echt fel worden als ik echt overtuigd ben dat ik gelijk heb.
Ik ben erg trouw maar verwacht dat ook van anderen. Als mijn vertrouwen beschaamd wordt is de vriendschap voorbij.
Ligt aan de waarde die ik eraan hecht om de ander van standpunt te laten veranderen. En of ik inschat dat het gaat lukken.
Door ruzie te maken vraag je erom dat andermans standpunt verhardt.
Ik zeg mijn standpunt meestal eenmalig en daarna verwacht ik dat het goed komt. Zo niet noteer ik het op mijn balansrekening: veel narigheid dan is het afgelopen.
Herfstappeltaart schreef op 16-08-2021 om 14:13:
Spullen kapot gooien of fysiek geweld gebruiken doe ik nooit, verder kan ik wel echt fel worden als ik echt overtuigd ben dat ik gelijk heb.
Ik ben erg trouw maar verwacht dat ook van anderen. Als mijn vertrouwen beschaamd wordt is de vriendschap voorbij.
Hier precies zo.
Ik hou niet van ruzie, dus ik trek me vrij snel terug als ik denk het is me de discussie/energie niet waard. Als ik het wél waard vind ga ik de "strijd" aan. Maar hou altijd wel in mijn achterhoofd dat waar 2 kijven ook meestal 2 schuld hebben. Dus ben ik nooit te beroerd om mijn hand in eigen boezem te steken.
Ze kunnen met mij vrij ver gaan, totdat ik het zat word, en dan is het ook echt klaar!
Nou ik heb dus van boosheid weleens een pak macaroni op de grond gesmeten. Maar over het algemeen hou ik niet van conflicten. Weleens woorden met manlief hier en daarna is de lucht snel geklaard.
Ik blijf heel kalm en constructief, maar ik ben wel ongezond snel geneigd om de schuld bij mezelf te zoeken. Als iemand mij omver loopt zeg ik meteen automatisch sorry.
Als ik iets een aantal keer rustig bespreekbaar heb gemaakt en er veranderd niets, dan komt er wel een moment waarop het 'ineens' helemaal klaar is voor mij. Dan ben ik weg. Voor andere mensen wil dat nog wel eens als een grote verrassing komen, dus ik doe nu wel mijn best om mijn gevoel wat eerder al wat steviger te uiten.
In politieke discussies kan ik heel vasthoudend zijn. Dat kan niet iedereen waarderen.
Ik word helaas verbaal heel agressief als ik echt boos of gekwetst ben (wel alleen tegen mensen die ik vertrouw, anders vermijd ik ten koste van alles conflicten). Fysiek weet ik me gelukkig wel in te houden, maar de behoefte om te slaan, schoppen of met dingen te gooien kan wel echt aanwezig zijn.
In mijn geval is het gedrag dat te herleiden is naar mijn verleden. De enige manier om te zorgen dat mijn moeder stopte met haar verbale agressie was zorgen dat ik harder kon schreeuwen dan zij deed.
Ik heb al jaren therapie en dit is echt een van de meest moeilijke dingen om echt afgeleerd te krijgen. Terwijl ik mezelf verafschuw als ik zo onredelijk doe (niet in het moment zelf, wel achteraf).
Ik kom uit een gezin waar wij ons echt vastbijten in de discussie en ik vind het ook heel leuk om het laatste woord te hebben. Maar als het echt de kant op gaat van irritatie (ik laat het nooit naar een ruzie gaan), dan dim ik in. Geen enkele discussie, sowieso waar het mij echt niet persoonlijk aangaat, is mij een ruzie waard.
Als ik geïrriteerd raak in een persoonlijke situatie, dan loop ik even weg om de emotie te laten zakken. Ik kan namelijk wel verbaal erg nasty zijn als ik me door boosheid laat leiden, en dan kwets ik alleen maar. Als ik afstand neem, kan ik helderder naar de situatie kijken en ook oog krijgen voor mijn eigen aandeel. Ik heb vaak de terugkoppeling (ofja 'vaak', ik loop niet maandelijks over straat mijn frustratie eruit te lopen ofzo haha) gekregen dat mijn 'tactiek' ook bij de andere partij helpt om even uit te ademen en dingen te laten bezinken. En zo kunnen we achteraf eigenlijk altijd heel goed dingen uitpraten.
Ruzie: Niet. Dan zeg ik niks meer en ga hoogstens huilen en loop dan weg. Met mij krijg je geen ruzie. Of nou ja, je krijgt ruzie met mij misschien maar ik niet met jou.
Discussie: Kan ik eeuwig in door gaan. Zonder stem verheffen.
Ergenissen: Zeg ik vrijwel niet.
Ik ben een enorme conflictvermijder en people-pleaser, wat echt heel slecht is. Het zorgt ervoor dat ik ver over mijn grenzen ga/ laat gaan zonder iets te zeggen, dan hoopt alles zich op, en barst de bom. Gelukkig niet fysiek maar ik kan dan wel enorm boos worden, ogenschijnlijk ‘uit het niets’. Ik denk te weten naar welk topic je verwijst, en ik herken mezelf wel in deze persoon. Alles supergoed en perfect willen doen, en dan ineens vreselijk onredelijk uitbarsten omdat het teveel wordt. Goddank is het mij tegenover mijn kind nooit gebeurd. Helaas wel tegenover mijn man, die het ook echt niet verdient 😔.
Ik probeer er wel aan te werken; meer mijn grenzen aangeven, bij mezelf blijven, geen dingen oppakken die teveel zijn/ waar ik me niet goed bij voel, ‘nee’ leren zeggen enz. Maar het blijft lastig.
Herfstappeltaart schreef op 16-08-2021 om 14:13:
Spullen kapot gooien of fysiek geweld gebruiken doe ik nooit, verder kan ik wel echt fel worden als ik echt overtuigd ben dat ik gelijk heb.
Ik ben erg trouw maar verwacht dat ook van anderen. Als mijn vertrouwen beschaamd wordt is de vriendschap voorbij.
Dit lijkt wel op hoe ik ben.