Hoe gaan jullie om met bindingsangst?
Merk dat het mij nu wel begint te storen omdat ik op het punt ben gekomen in mijn leven dat ik wel wil, maar zo veel druk op mijn borst voel als ik denk aan met elkaar eindigen. Ik wil niet de rest van mijn leven alleen blijven, maar merk dat als ik iemand leer kennen die best wel potentie heeft om mee te kunnen eindigen raak ik geïrriteerd en wil ik het constant stoppen. Hoe ga ik hiermee om? Ik doe nu echt mijn best om het niet te verpesten. Ik wil dat die angsten allemaal verdwijnen.
Hoi, Kan je aangeven waar de irritatie te maken mee heeft?
Je zou hulp kunnen zoeken? Zodat je wat methodes krijgt hoe ermee om te gaan.
therapie. Hier kom je alleen vanaf als je goed weet waar het vandaan komt. Een mens wordt hier niet mee geboren, door omstandigheden wordt je zo gevormd
ik vind het dan weer vrij extreem dat jij denkt met iemand meteen te moeten eindigen. Dat is echt een zeldzaamheid. Ik bekijk zelf mijn relaties niet zo ver vooruit. Mensen stappen in en uit je trein. Je kunt ook 15 relaties hebben tot je dood. Ik weet noet hoe oud je bent maar als je 20 of 30 bent is dat ook een vrij beknellende gedachte. Als je 70 bent snap ik je.
Moederkareltje schreef op 13-11-2024 om 07:21:
ik vind het dan weer vrij extreem dat jij denkt met iemand meteen te moeten eindigen. Dat is echt een zeldzaamheid. Ik bekijk zelf mijn relaties niet zo ver vooruit. Mensen stappen in en uit je trein. Je kunt ook 15 relaties hebben tot je dood. Ik weet noet hoe oud je bent maar als je 20 of 30 bent is dat ook een vrij beknellende gedachte. Als je 70 bent snap ik je.
Dat is natuurlijk waar wat je zegt. Aan de andere kant: als je een serieuze relatie met iemand aan gaat en op een gegeven moment gaat samen wonen , wellicht trouwen en kinderen, dan zal bij de meesten toch echt de intentie zijn om de rest van je leven samen te blijven (of dat lukt, is weer een ander verhaal natuurlijk)
Er zijn meerdere goede boeken over zoals liefdesbang van Hannah Cuppen. Dit geeft inzicht en enige handvaten.
Het huwelijk en partnerrelaties zijn wel veranderd ja. Vroeger waren die een belangrijk deel van je behoefte aan zelfbehoud (je had liefst iemand nodig die voor het inkomen en je veiligheid zorgde) omdat een werkende moeder ( of een "oude juffer") niet een ideale positie was. Het kind werd dan naar ouders gebracht en later werd het een sleutelkind.
Maar tegenwoordig heeft een vrouw ook inkomsten en vrouwen zijn dus niet meer totaal afhankelijk. En dan gaan andere prioriteiten een rol spelen die eerst minder relevant waren. Hij moet je levensmaatje worden en vooral bij jouw leven passen. Dat is lastig te vinden maar blijf zoeken zou ik denken.
rionyriony schreef op 13-11-2024 om 09:41:
Het huwelijk en partnerrelaties zijn wel veranderd ja. Vroeger waren die een belangrijk deel van je behoefte aan zelfbehoud (je had liefst iemand nodig die voor het inkomen en je veiligheid zorgde) omdat een werkende moeder ( of een "oude juffer") niet een ideale positie was. Het kind werd dan naar ouders gebracht en later werd het een sleutelkind.
Maar tegenwoordig heeft een vrouw ook inkomsten en vrouwen zijn dus niet meer totaal afhankelijk. En dan gaan andere prioriteiten een rol spelen die eerst minder relevant waren. Hij moet je levensmaatje worden en vooral bij jouw leven passen. Dat is lastig te vinden maar blijf zoeken zou ik denken.
Wat heeft dit te maken met bindingsangst?
Joszy schreef op 13-11-2024 om 09:59:
[..]
Wat heeft dit te maken met bindingsangst?
Dat het tussen de oren zit. Je kunt fysiek gewoon weg uit je relatie in 2024. Is fijn om even te onderstrepen.
Moederkareltje schreef op 13-11-2024 om 10:42:
[..]
Dat het tussen de oren zit. Je kunt fysiek gewoon weg uit je relatie in 2024. Is fijn om even te onderstrepen.
Het gaat er toch niet om dat ze weg kan, het gaat erom dat ze moet leren hoe ze kan blijven om een evenwichtige relatie met iemand op te bouwen als ze dat wil. Dat is wat nu niet lukt, omdat er van alles speelt op diepere lagen waar ze mee aan de slag moet, middels therapie
bieb1963 schreef op 13-11-2024 om 07:29:
[..]
Dat is natuurlijk waar wat je zegt. Aan de andere kant: als je een serieuze relatie met iemand aan gaat en op een gegeven moment gaat samen wonen , wellicht trouwen en kinderen, dan zal bij de meesten toch echt de intentie zijn om de rest van je leven samen te blijven (of dat lukt, is weer een ander verhaal natuurlijk)
Waarom noem je serieuze relatie en samenwonen alsof dat erbij hoort? Het lijkt voor veel mensen een logisch vervolg te zijn, maar ik ben ongeschikt om mee samen te wonen. Dat wil niet zeggen dat ik dan niet serieus zou zijn...
Als To wil gaan voor een relatie, is het misschien goed om aan te geven dat ze het rustig wil opbouwen? Ik vind de meeste mannen zo hard van stapel lopen dat ik continu op de rem ga en daardoor afhaak.
Ik heb hier in het verleden helaas ook last van gehad. En dat heeft mij best wat verdriet gedaan want ik heb hierdoor leuke relaties en dates geen kans gegeven, en onder andere een man veel pijn gedaan in een lange knipperlicht relatie. Uiteindelijk heb ik hier wel een aantal keer met iemand over gepraat, dat was heel laagdrempelig gewoon met de praktijkondersteuner. En ik had het geluk dat mijn huidige partner mij alle tijd en ruimte gaf. Hierdoor voelde ik die druk niet en ging het op mijn tempo. Ik heb het dan over dingen als vrienden/familie ontmoeten, voor het eerst samen op vakantie, samenwonen etc.
Wat mijn belangrijkste tips zouden zijn is ga eens in gesprek met je huisarts, misschien dat er bij jullie ook een praktijkondersteuner is met wie je eens kan praten, of misschien weet de huisarts andere kanalen.
En een andere tip, spreek je twijfel niet continue uit. Bij veel mensen gaan de gevoelens wel op en neer aan het begin van een relatie, bij sommigen wat heviger dan bij anderen. Maar probeer het eerst eens een tijdje zonder elke twijfel te benoemen.
Yumi schreef op 13-11-2024 om 12:25:
[..]
Waarom noem je serieuze relatie en samenwonen alsof dat erbij hoort? Het lijkt voor veel mensen een logisch vervolg te zijn, maar ik ben ongeschikt om mee samen te wonen. Dat wil niet zeggen dat ik dan niet serieus zou zijn...
Als To wil gaan voor een relatie, is het misschien goed om aan te geven dat ze het rustig wil opbouwen? Ik vind de meeste mannen zo hard van stapel lopen dat ik continu op de rem ga en daardoor afhaak.
Kan het zijn dat het aan het type man ligt dat je tegenkomt? In mijn omgeving zijn er vooral veel mannen die écht no way willen samenwonen. Waarbij ik soms zelfs het gevoel krijg dat een relatie meer voor de fun erbij is, maar niet al teveel beslag mag leggen. Die mannen zul je dan niet snel tegenkomen op (wederzijdse) familie happenings, want yuk. Gezamenlijke vrienden? No way. Samenwonen? Hell no. Samen op vakantie? Misschien max een week. Maar hij wil ook nog met vriend x op vakantie en een week niks doen.