Heftige gebeurtenis verwerken
2022 was een lastig jaar voor mij. Eerder dit jaar werd een sibling van mij zeer ernstig ziek. Kanker, en afgelopen zomer zag het er echt even niet goed uit. Nu een half jaar later gaat het beter en is er zgn. remissie. Hopelijk blijft die rotziekte voor altijd weg. Maar het is en blijft onzeker de komende tijd. Er is rust nu, maar ook weer niet. De afgelopen maanden voelde ik me best prima
Maar nu het eind van het jaar nadert merk ik dat ik steeds emotioneler ben. Vaker moet huilen en regelmatig droom over het hele gebeuren. Alsof het nog niet verwerkt is allemaal. Kan dat?
Voel me tegelijkertijd ook wat eenzaam hierin. Ik praat er wel met mijn partner over. En die zegt lieve en goedbedoelde dingen. Maar ondertussen denk ik ook: jij zal het nooit snappen. Het is niet jouw familielid etc. Heel naar vind ik die gedachten.
Hoe nu verder? Enerzijds kijk ik uit naar een nieuw jaar. Maar aan de andere kant leef ik ook met het besef dat alles ineens weer helemaal mis kan zijn en de wereld als het ware wéér helemaal op zijn kop kan komen te staan.
dat is zeker niet vreemd, je kunt beginnen met een afspraak maken bij de poh bij je huisarts. Deze zijn gespecialiseerd in psychische vragen. Als het nodig is kunnen ze je doorverwijzen naar ern psycholoog maar vaak is ern aantal gesprekken met de poh ook al voldoende.
Mick 
Je hebt er geen enkele invloed op, op de toekomst en hoe het verder gaat. Dat is enerzijds moeilijk, anderzijds kan dat besef misschien ook helpen het wat los te laten?
Wat mij erg helpt (en wat ik het afgelopen jaar geleerd heb) het besef dat hoe ik me nu voel niet wil zeggen dat ik me altijd zo blijf voelen. Alles fluctueert als een malle. En in het praktische helpt einden lopen me heel erg.
Afspraak maken met de huisarts/POH zou ik zeker doen.
Die onzekerheid is erg naar.
Ik begrijp je wel TO. Ik heb zelf twee keer kanker gehad (en twee operaties) en dat besef hangt als een donderwolk boven mijn leven. Ik heb voor mezelf de strategie ontwikkeld: pluk de dag. Zodra er een controle is geweest met een gunstig resultaat laat ik het los. Eerst voor drie maanden, nu voor een half jaar. Het is voor mij de enige manier om nog een beetje leuk leven te hebben en niet constant angstig te zijn.
Het lukt niet altijd, maar meestal wel.
Sterkte.
Ik heb enkele bemerkingen bij de OP.
Je man zegt lieve en goedbedoelde dingen. Maar dat is voor jou niet voldoende. Vind ik heel ondankbaar! Ik zou ze niet graag de kost geven, de vrouwen die over een ziekte in de familie beginnen en wiens man dan zegt: ben je daar weer! Als jouw man lieve en goedbedoelde dingen zegt, wat is daar te weinig aan? Moet hij tranen met tuiten beginnen wenen? Je mag je verhaal bij hem kwijt en hij reageert ook nog inlevend. Ik denk echt dat je veel te veel verwacht. Misschien zou hij niet anders reageren als het een broer of zus van hemzelf zou zijn. Er zijn echt nog mensen die anders reageren dan jij hoor. En daarom voelen ze het van binnen ook wel aan. Want het lijkt of jij dat niet begrijpt. En dan verwijt je hem 'dat hij het nooit zal snappen!'. 
En je leeft met het besef dat in het nieuwe jaar alles opeens weer mis kan zijn. Ik ben gezond, hopelijk jij ook. Vele mensen zijn gezond. Maar zowel ik, jij, als een aantal van die gezonde mensen kunnen morgen ook ziek zijn. Niet is zeker en de toekomst is onvoorspelbaar. Geniet ervan dat het met je sibling nu beter is en vergal het geluk niet door te denken dat het weer kan omkeren. Op het ogenblik dat het slecht gaat, is het nog tijd genoeg om je zorgen te maken.
Mijn post kan hard overkomen en toch is hij lief bedoeld. In plaats van je te laten hangen (en ondankbaar te zijn tegenover je man) kon je beter de rots in de branding zijn voor je sibling: iemand waarop hij/zij kan steunen.
Ik wens je sibling een verdere genezing en jou geen zorgen en meer stabiliteit in 2023.
Van harte!
Onzekerheid, verdriet en verlies, het besef dat het leven en je geluk kwetsbaar zijn, zijn dingen die bij het leven horen, waar iedereen vroeg of laat mee te maken krijgt. Ik vraag me af of je nu voor ieder levensvraagstuk bij een hulpverlener aan moet kloppen als je ook mensen in je omgeving hebt bij wie je altijd terecht kunt, ook al zullen ze je nooit helemaal kunnen doorgronden. Tenzij je echt denkt dat je vastloopt. Maar het is nu het eind van het jaar, een moment waarop je terugkijkt, en alle tijd hebt om die nare gedachten de ruimte te geven. Dat kan in januari weer heel anders zijn.
letterkoekje schreef op 23-12-2022 om 14:18:
Ik heb enkele bemerkingen bij de OP.
Je man zegt lieve en goedbedoelde dingen. Maar dat is voor jou niet voldoende. Vind ik heel ondankbaar! Ik zou ze niet graag de kost geven, de vrouwen die over een ziekte in de familie beginnen en wiens man dan zegt: ben je daar weer! Als jouw man lieve en goedbedoelde dingen zegt, wat is daar te weinig aan? Moet hij tranen met tuiten beginnen wenen? Je mag je verhaal bij hem kwijt en hij reageert ook nog inlevend. Ik denk echt dat je veel te veel verwacht. Misschien zou hij niet anders reageren als het een broer of zus van hemzelf zou zijn. Er zijn echt nog mensen die anders reageren dan jij hoor. En daarom voelen ze het van binnen ook wel aan. Want het lijkt of jij dat niet begrijpt. En dan verwijt je hem 'dat hij het nooit zal snappen!'.
En je leeft met het besef dat in het nieuwe jaar alles opeens weer mis kan zijn. Ik ben gezond, hopelijk jij ook. Vele mensen zijn gezond. Maar zowel ik, jij, als een aantal van die gezonde mensen kunnen morgen ook ziek zijn. Niet is zeker en de toekomst is onvoorspelbaar. Geniet ervan dat het met je sibling nu beter is en vergal het geluk niet door te denken dat het weer kan omkeren. Op het ogenblik dat het slecht gaat, is het nog tijd genoeg om je zorgen te maken.
Mijn post kan hard overkomen en toch is hij lief bedoeld. In plaats van je te laten hangen (en ondankbaar te zijn tegenover je man) kon je beter de rots in de branding zijn voor je sibling: iemand waarop hij/zij kan steunen.
Ik wens je sibling een verdere genezing en jou geen zorgen en meer stabiliteit in 2023.
Van harte!
Lekker tactisch in combinatie met die emoticon. Wat een veroordeling, zeg. Bah.
Kanker overwonnen is toch vrij positief. Kijk naar Lans Armstrong.
Het kan altijd overal misgaan, niet alleen met je zus maar met iedereen. Je ouders zijn er op een dag niet meer. Je partner kan overlijden....je kan zelf een hartaanval krijgen.
Ik zou die kwetsbare korte tijd op deze aardkloot met elkaar vooral leuk maken.
rebmaaviv schreef op 23-12-2022 om 16:47:
Ik zou die kwetsbare korte tijd op deze aardkloot met elkaar vooral leuk maken.
Door anders te leren denken
CGT kan daarbij helpen als het jezelf niet lukt .
Of ACT, of EMDR (ook voor rouw)
@To:
Geen ervaring met kanker binnen de familie, dus misschien is dit compleet nutteloos: zou je het misschien helpen om regelmatiger contact op te nemen met je sibling en samen goede momenten te beleven?
We zijn allemaal verschrikkelijk kwetsbaar.
Is er geen lotgenotengroep hiervoor?
je kan naar een inloophuis voor mensen met en lotgenoten van mensen met kanker. Google maar even dan zie je dat snel genoeg
verder ja, wellicht is dit voor de allereerste keer dat je in je leven te maken heb met een ernstige ziekte? Helaas zal het niet de laatste keer zijn. Of dat nu je sibling is of je ouders of jezelf. Dat is hard maar zo is het leven en hier zal je een weg in moeten vinden
Het kan best dat het besef nu pas indaalt en dat je daarom meer emoties ervaart. Het is een hele schok als je met je neus op de feiten wordt gedrukt van de kwetsbaarheid van het leven.
Het heeft heel lang geduurd voordat ik kon vertellen dat ik kanker had en nog wil ik het niet geloven. Kanker, dat is voor ongezonde mensen en ik vond het zó oneerlijk! Al die slempende, rokende mensen die rondhuppelen en ik dacht dat ik mijn gezondheid helemaal zelf kon beïnvloeden en minstens 100 zou worden. Tja dat viel tegen. De medisch psycholoog vond mijn verongelijktheid herkenbaar. Andere mensen (rokers bijvoorbeeld) kampen dan juist weer met een schuldgevoel.
Ik huil nog regelmatig eventjes. Soms ‘betrapt’ mijn vriend me dan en dan zegt hij “at your hobby again?” en knuffelen we even. Ik ben soms gewoon verdrietig. Met de kerst valt het niet mee, zeker niet omdat dit jaar mijn broer overleed. Vandaag nog met mijn moeder samen een huilsessie gedaan. Voor haar best zwaar, een ziek kind en een overleden kind. Ze wilde eerst geen kerstversiering maar dat hebben we vorige week toch samen gedaan.
ToetieToover schreef op 23-12-2022 om 18:01:
Vandaag nog met mijn moeder samen een huilsessie gedaan. Voor haar best zwaar, een ziek kind en een overleden kind. Ze wilde eerst geen kerstversiering maar dat hebben we vorige week toch samen gedaan.
Wat er voor je mama, Toetie!
Sterkte ook voor jou hoor.
En goed dat jullie toch samen het leven nog vieren, zij het op beperkt niveau misschien.