Groepstherapie, helpt het eigenlijk wel?
Ik volg nu 6 maanden groepstherapie, vanwege een traumatische jeugd en daaruit voortkomende aanhoudende depressies. Ik heb omdat ik erg gepest ben heel veel moeite met groepen, en heb dit ook lang uitgesteld, maar de laatste individuele therapeut wist me te overtuigen.
Dus nu heb ik 2x per week therapie met de groep en een keer per twee weken alleen met de therapeut.
Maar het gaat helemaal niet beter met me. Ik voel me in de groep onveilig, en dat ligt aan mij want mijn groepsgenoten zijn lieve mensen, de therapeuten zijn lief en er is veel ervaringsdeskundigheid. Maar ik ben steeds bang, ik blijf bang en ben na zo'n sessie dagen moe. En dan is het alweer tijd voor de volgende sessie.
Tussendoor werk ik wel door. Ik ben zzp-er en heb geen buffer. Wel een vangnet in de vorm van een partner, maar dat voelt niet goed, bovendien is ons leven ook duurder geworden en teren nu in op ons spaargeld waar ik wakker van lig. Dat gaat harder dan ooit voorzien. Bovendien wil ik ook wat anders dan wat ik nu doe. Ik ben zzp-er geworden omdat ik op mijn werk (ook) werd gepest en eigenlijk geen collega's meer wil. Maar nu ben ik onwijs eenzaam.
Ik krijg steeds meer de neiging om te stoppen omdat ik simpelweg ook gewoon mijn leven weer wil oppakken. Tegelijkertijd snap ik dat dit tijd kost en ik mijn leven niet goed kan oppakken omdat het dan weer misgaat.
Ik sta ook op een wachtlijst voor AD(H)D onderzoek wat wel veel zou kunnen verklaren (maar dan duurt nog wel even zo'n 6 maanden is me verteld). Een eventuele diagnose zou me zeker kunnen helpen, maarja...
Natuurlijk heb ik dit ook besproken met mijn therapeuten en groepsgenoten, maar die vinden dat ik geduld moet hebben en dat het logisch is dat het tijd kost.
Er zijn al twee groepsgenoten die tegelijk met mij zijn gestart al klaar en gaan uitstromen wat mij onzeker maakt. Ik zie anderen sowieso meer progressie maken.
Er staat een tijd van zo'n 9 maanden voor, met een max van 18 maanden voor deze therapie.
Zijn er mensen die dit herkennen?
Ik heb even behoefte aan een nieuwe invalshoek.
Ik ben lang, lang geleden ook in een therapiegroep geweest. Het heeft mij geholpen, maar pas toen er een nieuwe therapeut bij kwam.
Bij de eerste therapeuten die de groep begeleidden voelde ik me gewoon niet veilig. Dat had ik niet direct door, want ik dacht bij elk vervelend gevoel dat het gewoon aan mij lag.
Pas toen er een nieuw koppel begeleiders kwam, merkte ik het verschil. Die waren zoveel zachter en accepterender, dat ik me werkelijk open durfde te stellen.
De functie van de groep was voor mij vooral dat ik kon oefenen met gedrag. Bijvoorbeeld zeggen dat ik iets niet fijn vond, of juist wel. Ik was zo gesloten als een oester. Het had echt meerwaarde toen ik kon zeggen wat ik dacht en voelde en te merken dat dat lukte in die groep, dat het gewoon aanvaard werd als ik zoiets zei. Die oefening heb je niet met een 1-op-1 gesprek. (overigens herken ik die vermoeidheid ook hoor, ik was uitgeteld daarna).
Dus mijn tip zou zijn om je nog eens echt af te vragen of het aan jou ligt dat je je onveilig voelt, of dat er gewoon niet zo'n goede match is met de begeleiders en de groep. Want als je zoveel moeite hebt met groepen dan kan het wel nuttig zijn om daar iets mee te doen, maar dat lukt alleen als de groep écht veilig voelt.
Ginevra schreef op 30-06-2023 om 14:49:
Ik ben lang, lang geleden ook in een therapiegroep geweest. Het heeft mij geholpen, maar pas toen er een nieuwe therapeut bij kwam.
Bij de eerste therapeuten die de groep begeleidden voelde ik me gewoon niet veilig. Dat had ik niet direct door, want ik dacht bij elk vervelend gevoel dat het gewoon aan mij lag.
Pas toen er een nieuw koppel begeleiders kwam, merkte ik het verschil. Die waren zoveel zachter en accepterender, dat ik me werkelijk open durfde te stellen.
De functie van de groep was voor mij vooral dat ik kon oefenen met gedrag. Bijvoorbeeld zeggen dat ik iets niet fijn vond, of juist wel. Ik was zo gesloten als een oester. Het had echt meerwaarde toen ik kon zeggen wat ik dacht en voelde en te merken dat dat lukte in die groep, dat het gewoon aanvaard werd als ik zoiets zei. Die oefening heb je niet met een 1-op-1 gesprek. (overigens herken ik die vermoeidheid ook hoor, ik was uitgeteld daarna).
Dus mijn tip zou zijn om je nog eens echt af te vragen of het aan jou ligt dat je je onveilig voelt, of dat er gewoon niet zo'n goede match is met de begeleiders en de groep. Want als je zoveel moeite hebt met groepen dan kan het wel nuttig zijn om daar iets mee te doen, maar dat lukt alleen als de groep écht veilig voelt.
Bedankt voor je antwoord. Wat fijn dat het jou geholpen heeft.
Nu heb ik voor deze groep 9 maanden op een wachtlijst gestaan en dat maakt het wisselen weer bijna onmogelijk, want dat kom je weer onderaan een wachtlijst. Hier is momenteel 1 groep zoals deze. Mede door een tekort aan personeel helaas ook al wisselingen geweest.
In het halve jaar al 2 keer een nieuwe therapeut en een daarvan gaat in september weer weg (omdat ze tijdelijk een gat vult), de in te vullen plek nog onduidelijk. Dat geeft natuurlijk ook onrust/onveiligheid, maar ik zie hier geen oplossing voor.
Mijn individuele therapeut is wel heel fijn (deze doet ook altijd de groep en is niet van plan weg te gaan). De anderen zijn wel oke, maar twee nog redelijk nieuw. Het duurt bij mij ook heel lang voor ik iemand genoeg vertrouw.
Ik vind het verdrietig om te lezen hoe ellendig je je voelt. Iemand die heel dichtbij me stond heeft ook groepstherapie gevolgd. Omdat zijn problemen vooral in interactie met anderen zaten (vermijding). En dat heeft hem veel gebracht, maar het kost tijd. En heel veel energie omdat je tegen je eigen coping mechanisme aan het vechten bent, omdat die niet meer werkt zoals je wil. Je schrijft het zelf ook; uit zelfbescherming ben je mensen zoveel mogelijk gaan mijden, maar je voelt je ook erg eenzaam.
Je vindt de mensen op zich lief. Het is alleen de situatie die je angst aanjaagt.
Het lijkt me goed om dit met je solo-therapeut te bespreken, maar het klinkt alsof je op zich op de goede weg bent.
En ga eventueel minder werken, als jullie spaargeld dat toelaat. Je vult het wel weer aan als je je echt weer oké voelt. En dan gaat het ook veel makkelijker. Je gezondheid is het belangrijkste wat je hebt. Daar mag je in investeren. Ik heb toentertijd ook een deel van de financiën gedragen. Dat is later allemaal rechtgetrokken.
En ik vind je superdapper dat je dit zo aangaat!
Waarom is jou groepstherapie aangeraden? Omdat je je onveilig voelt in groepen.
Wat is de verwachtte winst hiervan voor jou? Wat is je doel en hoe wordt dit bereikt? Weet je therapeut dat je je onveilig voelt
BritgetJones007 schreef op 30-06-2023 om 17:49:
Waarom is jou groepstherapie aangeraden? Omdat je je onveilig voelt in groepen.
Wat is de verwachtte winst hiervan voor jou? Wat is je doel en hoe wordt dit bereikt? Weet je therapeut dat je je onveilig voelt
Ja dat is wel in essentie waarom mij dit werd aangeraden. En ja de therapeuten en mijn groepsgenoten weten dat dit moeilijk is en waarom. Op zich is dat al een hele grote stap geweest. Mijn doel is om weer met andere mensen contact te kunnen hebben zonder me onveilig te voelen of in paniek te raken. Hoe dit wordt bereikt zijn we mee bezig. Een stapje is dat ik me thuis bij mijn partner weer veilig kan voelen. Gekke is dat ik dat dus niet eens ken, ook niet bij hem. Terwijl hij echt de liefste man is die ik kan hebben.
Doemijdieglazenbol schreef op 30-06-2023 om 16:17:
En ga eventueel minder werken, als jullie spaargeld dat toelaat. Je vult het wel weer aan als je je echt weer oké voelt. En dan gaat het ook veel makkelijker. Je gezondheid is het belangrijkste wat je hebt. Daar mag je in investeren. Ik heb toentertijd ook een deel van de financiën gedragen. Dat is later allemaal rechtgetrokken.
En ik vind je superdapper dat je dit zo aangaat!
Lief van je om te zeggen dat het dapper is. Ik realiseer me dat ik ook best trots ben dat ik eindelijk de stap heb genomen om hiervoor te gaan.
Minder werken is wel een punt. Helaas is het als zzp-er gewoon lastiger. Als ik alles lang stilleg ben ik ook klanten kwijt. Een uitkering zal ik waarschijnlijk geen recht op hebben. Een aov is onbetaalbaar en keert waarschijnlijk toch niet uit in mijn geval. Ik heb al heel vaak gehoord dat het onverstandig is om er geen te hebben, maar het is echt niet op te brengen. Ik vrees de nieuwe wetgeving ook heel erg.
Alle groepsgenoten krijgen wel een uitkering of zitten in de ziektewet. maar die hebben allemaal geldzorgen en verplichtingen en daar zit ik niet op te wachten.
Atalanta schreef op 30-06-2023 om 21:12:
[..]
Alle groepsgenoten krijgen wel een uitkering of zitten in de ziektewet. maar die hebben allemaal geldzorgen en verplichtingen en daar zit ik niet op te wachten.
ja, dat was in de groep van mijn bekende ook zo. De ellende was dat sommigen ook daardoor de therapie niet af konden maken.
ik snap dat het lastig is. Hopelijk zit je op het hoogtepunt van je strijd en kost het binnenkort wat minder energie.
Sterkte!
Hartstikke goed dat je de groepstherapie bent aangegaan! Mijn advies: wees wat liever voor jezelf en ook minder streng. Iedereen heeft een ander tempo, vergelijk jouw pad en tijd die jij nodig hebt niet met anderen.
Gewoon in gesprek blijven met de therapeut en minder (tijds) druk op jezelf leggen.
Voor mij was het destijds een uitkomst, maar dat was meer omdat ik er een geweldige vriendinnengroep aan over hield met wie ik nog jaren contact heb gehouden. Maar als ik me niet veilig had gevoeld, en als de rest van de groep niet bijdraagt aan je herstel, dan zou ik aangeven dat je daar mee wilt/gaat stoppen. Als je je grens aangeeft, zal er geen enkele therapeut zeggen dat dat niet de bedoeling is.
En verder kun je aan je behandelaar vragen of je met ehealth aan de slag kunt om de wachttijd te overbruggen. In dat geval doe je allerlei oefeningen via een app op je telefoon. Misschien werkt dat energie-wijs voor jou ook beter. Je kunt een groot gedeelte van je therapie online oppakken op de momenten dat jij er de energie voor hebt. En je kunt sneller door je traject dan alleen via fysieke sessies 2x per week.
Boarn,
Wat fijn dat het voor jou heeft geholpen. Een geweldige vriendenclub eraan overhouden is natuurlijk heel fijn (maar niet mijn verwachting van groepstherapie).
E-health heb ik geprobeerd tijdens Corona omdat die therapeut heel lang geen live afspraken wilde. Het leek ideaal maar ik vond het niks. Tussendoor wel beeldbellen, en zelfs dat vond ik vreselijk. Ik heb deze ook gestopt omdat ik echt niet verder kwam. Stomme Corona...
Ik ga het in ieder geval wel bespreken. Wellicht komt er iets uit, wat dan geen groepstherapie is, of we houden rekening met mijn tragere tempo wat vertrouwen betreft.
Ben ik weer.
Inmiddels is mijn worst case scenario ook waarheid geworden. Een nieuw groepslid (noem ik even X) heeft voor een conflict gezorgd waar ik nu helemaal door van de kook ben.
Ik heb het feit dat ik me onveilig voel ook met de therapeuten en de groep gedeeld, en ze reageerden heel lief en begripvol. Het nieuwe groepslid was toen afwezig.
Een paar sessies later reageerde X behoorlijk fel op een voorval uit mijn jeugd (die ik als voorbeeld gaf) en ontstond er conflict tussen X en de rest van de groep. Ik raakte er op dat moment overstuur door en kon niet echt meer veel inbrengen. Was wel heel blij dat anderen het zo voor mij opnamen (inclusief de therapeuten)
Nu voel ik me heel erg rot hierover, en durf eigenlijk niet meer terug als X er weer is. X is voor nu op vakantie en therapie ligt deze week ook stil. Onduidelijk of X terug komt.
Ik heb al een individueel gesprek gehad waar ik dit heb besproken maar zoals de therapeut zei; als je zo emotioneel bent kun je beter geen grote beslissingen maken.
Sowieso stromen na de vakantie weer mensen in en uit. Ik weet nog niet of ik stop; dan zou ik geen therapie meer hebben en eventueel weer op een wachtlijst komen (ik kan nu echt even niet zonder hulp!)
Ik baal onwijs van alles.
Ik hoef verder geen tips maar wilde dit even van me afschrijven. Dankjewel!
🍀
ik hoop dat je je snel weer wat sterker voelt en dit gevoel wegzakt. Ik ben blij dat je wel voelt en ziet dat men achter je stond. Doordat jij zo dapper was om naar de groep te blijven gaan, ondanks je drang om te stoppen en ook nog eens te delen hoe onveilig je je voelde. Daar is echt veel moed voor nodig. Ik ken je niet en ik vind het rot dat je je nu zo slecht voelt. Maar ik ben trots op je. 💪🏻🌸
Atalanta schreef op 19-07-2023 om 13:14:
Ben ik weer.
Inmiddels is mijn worst case scenario ook waarheid geworden. Een nieuw groepslid (noem ik even X) heeft voor een conflict gezorgd waar ik nu helemaal door van de kook ben.
Ik heb het feit dat ik me onveilig voel ook met de therapeuten en de groep gedeeld, en ze reageerden heel lief en begripvol. Het nieuwe groepslid was toen afwezig.
Een paar sessies later reageerde X behoorlijk fel op een voorval uit mijn jeugd (die ik als voorbeeld gaf) en ontstond er conflict tussen X en de rest van de groep. Ik raakte er op dat moment overstuur door en kon niet echt meer veel inbrengen. Was wel heel blij dat anderen het zo voor mij opnamen (inclusief de therapeuten)
Nu voel ik me heel erg rot hierover, en durf eigenlijk niet meer terug als X er weer is. X is voor nu op vakantie en therapie ligt deze week ook stil. Onduidelijk of X terug komt.
Ik heb al een individueel gesprek gehad waar ik dit heb besproken maar zoals de therapeut zei; als je zo emotioneel bent kun je beter geen grote beslissingen maken.
Sowieso stromen na de vakantie weer mensen in en uit. Ik weet nog niet of ik stop; dan zou ik geen therapie meer hebben en eventueel weer op een wachtlijst komen (ik kan nu echt even niet zonder hulp!)
Ik baal onwijs van alles.
Ik hoef verder geen tips maar wilde dit even van me afschrijven. Dankjewel!
Het lijkt mij dat groepstherapie juist bij uitstek de manier is om te leren dealen met dit soort sociale processen en jouw eigen reacties daarop. Dat je ermee wil stoppen (vermijden) lijkt me gewoon deel van het proces.
Atalanta schreef op 30-06-2023 om 21:12:
[..]
Alle groepsgenoten krijgen wel een uitkering of zitten in de ziektewet. maar die hebben allemaal geldzorgen en verplichtingen en daar zit ik niet op te wachten.
Om deze reden kun je jezelf dus totaal niet vergelijken met je groepsgenoten! Dat een ander na 9 maanden al uitstroomt, is geen criterium. Jij functioneert in een werksetting, ook nog eens als zelfstandige, en dat betekent dat je ballen hoog te houden hebt en dat kost energie en beperkt je ruimte om te experimenteren als je daarbij het risico loopt dat het tijdelijk minder goed gaat in je dagelijks leven. Dit is nog naast alle individuele verschillen. Maar ik wil toch benadrukken dat je dit serieus moet meewegen en dan mag beseffen dat jij het heel goed doet! Ook als het langzaam gaat. Hoe waardevol is het dat je je veiliger voelt bij je vriend!!!
Ik denk dat het in principe gezond is om te blijven werken en vast te houden aan je autonomie. Tot het dat niet meer is en je jezelf overbelast en uitput. Dat zou een gespreksonderwerp moeten zijn in de groep of met je individuele therapeut, waar de grenzen zouden moeten liggen voor jou en wat voor jou zelfzorg betekent. Het is moeilijk voor ons om daar iets over te zeggen.
Ik heb zelf ook een groepstherapie gedaan, een paar jaar zelfs. Ik vond het juist een veilige omgeving omdat het er af en toe heftig aan toe ging. Het was nogal een confronterende therapeut en de groep gaat daar natuurlijk in mee. Er werden af en toe harde noten gekraakt. Je werd soms flink geconfronteerd en zelf nam ik ook geen blad voor de mond. Maar de sfeer was tegelijkertijd radicaal open en accepterend. Je ging heel goed voelen wat ‘eerlijk’ was en er kwam een dynamiek in het gesprek waarin je ziet en voelt dat veilige en onveilige gevoelens elkaar afwisselen. In het begin heb ik bij moeilijke confrontaties een paar keer gehad dat ik helemaal vastliep en totaal niet meer wist wat ik moest zeggen, ik raakte in de war, echt een soort kortsluiting in mijn hoofd en viel helemaal stil. Ik vond het vreselijk en voelde me heel erg kwetsbaar en ervoer het als falen en afgaan. Maar daardoor ontdekte ik dat je van daaruit weer ‘opnieuw’ begint. Je hoeft geen ‘weerwoord’ te hebben. Je hoeft het niet te weten. Je zit daar omdat je ergens in vastloopt en als je dat toelaat en je er niet meer tegen verzet, de onveilige gevoelens laat ontstaan toelaat dat ze de boel openlijk versjteren, ontdek je dat er niks vreselijks gebeurt. Die mensen zitten daar allemaal omdat ze ‘gek’ zijn, kwetsbaar zijn. Ook de therapeut benadrukte: We klunzen ons allemaal door het leven heen! Vooral dat bewustzijn hielp mij ontzettend. Ze waren allemaal mijn gelijken. Ook ‘buiten’ zijn mensen allemaal mijn gelijken. Angst heeft altijd te maken met vergelijking. Wat jij nu ook doet door je af te vragen of je niet sneller vooruitgang zou moeten boeken. Maar dat is een ‘valse’ beoordeling. Geloof je groepsgenoten en je therapeuten nou maar als ze zeggen dat je je eigen tempo mag aanhouden. Laat je verwachtingen van jezelf wat meer los en ga naar die groep omdat het een omgeving is waarin je de schijn juist niet hoeft op te houden. Ze zijn net als jij en ze hebben oordelen over jou, net als iedereen, en dat betekent iets en niets tegelijk. Want er wordt een beroep op je gedaan om eerlijker te zijn in het contact, je minder te verstoppen. Ook als dat betekent dat het een ander niet zint of dat je er als een kneus bij zit. Je kunt niet je niet zo gedragen dat mensen geen negatief oordeel over je hebben. Je bereikt nooit een punt dat je meer ‘goed genoeg’ bent dan je nu al bent. Je mag leren in de interactie met mensen en situaties te leren en jezelf ruimte te geven in gesprek te gaan, uit te wisselen en mee te bewegen, en ook om vast te houden aan wat voor jou belangrijk is. En om ‘stom te doen’ en ‘af te gaan’ en toch jezelf te blijven en weer overeind te komen. Juist je resultaatgerichtheid staat je nu in de weg. Laat toe dat je niet of langzaam ‘vooruit gaat’. Ga er naartoe en heb een fijne tijd met deze mensen, die net als jij worstelen met bepaalde aspecten van het leven. Maak gebruik van de ruimte en lucht die dat geeft, dat je dingen over jezelf kan laten zien die je in de buitenwereld niet kunt laten zien. En als je jezelf dan wat vrijer gaat voelen, ga je vanzelf blunderen en leren. Maar leren zonder onveiligheid, dat gaat ‘m niet worden. Je bent daar helemaal niet in eerste instantie om te leren je minder onveilig te voelen maar om te leren minder bang te zijn voor onveilige gevoelens. Je komt aan de andere kant weer boven!
PS ik lees nu pas je bericht over X. Je wil geen tips dus dat ga ik niet doen. Maar wat ik hierboven schrijf, gaat voor deze situatie heel erg voor op. Die persoon heeft geen autoriteit over jou. De groep laat zien dat jij er mag zijnsoordelen je bent en dat je waardevol voor ze bent. Je mag dat ontvangen! Jouw ‘paniek’ hoeft daarvoor niet weg! Juist niet! Je mag daar zijn met je paniek! En ik ben het met Impala eens dat dit precies is waar je in groepstherapie in kan groeien als je het aandurft om er in te gaan. Als je dat niet durft of kan, is daar overigens ook niks mis mee. Maar dit is wel een mooie kans!
ben ik weer. Bedankt Impala en vooral ook Omnik voor jullie reactie. Inmiddels weer een aantal sessie gehad, maar vooralsnog zonder X die nog op vakantie is. Ook nog steeds onduidelijkheid of X weer terug komt. Sowieso een gekke periode vanwege vakantie, de groep is steeds erg klein en vanaf deze week ben ik zelf ook weg.
Wat de therapeut en de andere groepsgenoten ook aangaven, dit is wel een goede situatie om te oefenen. Wel is mij ten zeerste afgeraden om de confrontatie alleen aan te gaan (X wilde heel graag een onder 4 ogen gesprek, wat ik op dat moment afwees). Dat vind ik ook erg fijn, want dat zie ik zeker ook niet zitten.
Ik merk nu overigens wel dat met meerdere dingen mijn mindset aan het veranderen is en dat ik niet steeds direct de schuld bij mezelf zoek, daar neig ik wel naar, maar weet inmiddels wel even stil te staan en na te gaan of het echt mijn schuld is.
Overigens echt functioneren op werkgebied kun je het niet noemen. Ik merk ook wel dat ik financieel eigenlijk niks meer bijdraag en dat schuldgevoel doet het er prima op. Ik heb dat ook aangekaart, en moet toch de conclusie trekken dat ik veel te hard ben voor mezelf.
Zo durf ik niks te kopen, ook niet dingen die ik nodig heb, maar heb laatst toch een nieuwe bril gekocht (ik moest een sterkere en had steeds hoofdpijn) en daarvoor de spaarrekening aangesproken. Dat schuldgevoel moet ik dan niet meer serieus nemen.
Toch even een update. Na veel gesprekken, met X en de rest van de groepsgenoten is besloten dat X niet meer terug mag komen in de groep. Voor mij een opluchting. Ik heb X niet meer zelf gesproken.
Het was niet dat ene voorval maar er waren ook andere momenten dat X niet goed was voor de groep (wat mij ook al was opgevallen). X gaat een individueel traject in, wat ik ook wel een geruststelling vind (ze laten je niet zomaar vallen).
Ook zijn er weer nieuwe mensen bij en oude mensen weg, dus nu is het voor mij weer helemaal wennen aan een nieuwe groep.
Daardoor nog steeds grote twijfels, want dit blijft zich herhalen natuurlijk, maar ik merk inmiddels ook wel dat ik mijn eigen gedachtes niet meer zomaar voor waar aanneem, wat volgens mij een verbetering is.
In oktober krijg ik ook een psychologisch onderzoek om te kijken of er meer mis is (ADHD/ ADD of autisme). Ik ben benieuwd.