Gevoelens van minderwaardigheid
Al vele jaren heb ik erg last van het feit dat ik gevoelens van minderwaardigheid heb.
Ik voel me vaak erg kwetsbaar op sociaal en emotioneel vlak en ben erg teruggetrokken..
Het lijkt alsof ik een soort van incasseringsvermogen lijk te missen en te weinig ruggengraat lijk te hebben.
Ik voel dat ik onvoldoende weerbaar ben.
Ook kan ik me erg onderdanig en onzeker opstellen.
Ondermeer door me steeds te verexcuseren en op een verkeerde manier weg te cijferen.
Met laatstgenoemde bedoel ik vooral dat ik vaak doe alsof ik alles 'best' lijk te vinden en kan erg meegaand zijn (pleasegedrag).
Eigenlijk sta ik te weinig in verbinding met mijn eigen gevoel en lijk sturing en (zelf)regie over mijn leven te missen.
Kan ook erg ongelukkig zijn in vriendschappen en vooral om deze in stand te kunnen houden.
Heb altijd erg veel problemen gehad om mijn gevoelens te uiten, grenzen aan te geven etc.
Ben hierin altijd erg gesloten geweest.
Heb me altijd erg anders gevoeld en voel me zelfs vaak een soort van lastpak.
De samenleving heb ik altijd naar en complex gevonden.
Voor wie is het eigenlijk herkenbaar wat betreft gevoelens van minderwaardigheid, negatief zelfbeeld oid?
Ik herken er veel van.
Heb je hier al eens hulp voor gezocht?
Alsof ik mezelf 7 jaar geleden lees.
Mensen gingen over mijn grenzen (ikzelf incluis), omdat ik dat toestond en hoewel het niet goed voelde durfde ik nooit de grens aan te geven. Ik was bang dat mensen daar iets van zouden vinden, of erger nog, iets van mij zouden vinden. Als ik maar vooral niet op viel, aardig gevonden werd en alle vorm van confrontatie vermeed.
Na de geboorte van mijn kinderen kreeg ik een postnatale depressie waar ik best diep ben gegaan. Hoe vervelend ook, het heeft me geleerd dat het niet uitmaakt wat de rest van de wereld van me denkt. Het heeft me geholpen mijn kernwaarden te bepalen. Voor mij zijn dat mijn gezin, mijn ouders, mijn beste vrienden en mijn eigen tijd. Dit zijn de dingen waarvoor ik voor het vuur ga en de rest deelt een tweede plek. En toen ik eenmaal door had wat voor mij belangrijk was, waar ik mijn kracht uit haal, maakte het niet meer zoveel uit wat anderen van me vinden. Natuurlijk doet het nog steeds wel eens pijn als iemand me niet leuk vindt, of als ik het gevoel heb iemand teleur te stellen, maar het bepaalt niet meer wie ik ben. Ik kan het nu na een dagje balen ook weer relativeren en loslaten.
Mijn tip zou zijn om naar een psycholoog te gaan om jouw kernwaarden, de pilaren waar je op kan leunen, eens op te diepen en te leren dat eigenwaarde niet iets is dat je krijgt van anderen, maar van jezelf.
Bedankt voor jullie reacties.
Heb momenteel een psychiater en ook een coach (maatschappelijk werker).
Ik heb heb echter erg sterk het idee dat ik in dezelfde probleemsituaties blijf hangen.
Op sociaal vlak blijf ik voortdurend spaak lopen.
Heb moeite om grenzen aan te geven en voor mezelf op te komen.
Heb vaak het gevoel dat mensen over me heen lopen.
Jon76 schreef op 21-12-2021 om 11:27:
Bedankt voor jullie reacties.
Heb momenteel een psychiater en ook een coach (maatschappelijk werker).
Ik heb heb echter erg sterk het idee dat ik in dezelfde probleemsituaties blijf hangen.
Op sociaal vlak blijf ik voortdurend spaak lopen.
Heb moeite om grenzen aan te geven en voor mezelf op te komen.
Heb vaak het gevoel dat mensen over me heen lopen.
Verandering gebeurt ook niet van de ene op de andere dag. Probeer ook niet in één keer teveel te willen.
Hebben ze wel goede tips voor je?
Zusterclivia schreef op 21-12-2021 om 11:28:
[..]
Verandering gebeurt ook niet van de ene op de andere dag. Probeer ook niet in één keer teveel te willen.
Hebben ze wel goede tips voor je?
Mijn psychiater helaas niet echt.
Hij gaat meer over de medicatie etc.
Mijn coach biedt mij wel goede ondersteuning, op sociaal-maatschappelijk vlak.
Bij hem kan ik ook wel terecht met moeilijke situaties, vragen etc.
Wil er verder het volgende aan toevoegen.
Wat betreft huidige vriendschappen, kan ik eigenlijk best tevreden zijn.
Heb ca 6 vrienden.
Toch is het in het verleden erg vaak fout gegaan met vriendschappen bij mij.
Veelal trok ik mensen aan die helemaal niet bij me bleken te passen en dit soort contacten vraten steeds meer energie.
Nou moet ik hierin ook het boetekleed aantrekken, door te stellen dat ik naïef was ( ook door mijn autisme) in het aangaan van dergelijke contacten.
Hiermee bedoel ik ondermeer dat dit soort contacten absoluut niet 'duurzaam' waren en op den duur erg scheef konden groeien.
Van sommige vriendschappen heb ik dan ook wel erg spijt dat ik deze ben aangegaan.
Heb hierin altijd een bepaalde sturing en regie gemist en liet het altijd maar gebeuren.
Dat is natuurlijk ook iets waar ik veel alerter op moet zijn.
Jon76 schreef op 21-12-2021 om 11:34:
[..]
Mijn psychiater helaas niet echt.
Hij gaat meer over de medicatie etc.
Mijn coach biedt mij wel goede ondersteuning, op sociaal-maatschappelijk vlak.
Bij hem kan ik ook wel terecht met moeilijke situaties, vragen etc.
Hebben ze niet gekeken waar dit vandaan komt?
Ik denk toch dat je daar ook hulp bij moet krijgen, om meer bij je gevoel te komen en op je eigen kompas te leren varen.
Het kan best zijn dat je als kind niet ‘gezien’ werd door je ouders en je jezelf maar moest aanpassen, je mening nooit werd gevraagd en je van allerlei methodes hebt ontwikkeld om ze maar niet boos te maken, om maar wat te noemen.
ToetieToover schreef op 21-12-2021 om 11:47:
[..]
Hebben ze niet gekeken waar dit vandaan komt?
Ik denk toch dat je daar ook hulp bij moet krijgen, om meer bij je gevoel te komen en op je eigen kompas te leren varen.
Het kan best zijn dat je als kind niet ‘gezien’ werd door je ouders en je jezelf maar moest aanpassen, je mening nooit werd gevraagd en je van allerlei methodes hebt ontwikkeld om ze maar niet boos te maken, om maar wat te noemen.
Je hebt inderdaad gelijk dat ik moet leren om op mijn eigen kompas te varen.
Gelukkig heb ik wel veel liefde en aandacht gekregen van mijn ouders.
Ik kon op school echter nooit meekomen en miste vaak aansluiting.
Dit probleem heb ik nog steeds.
Ondermeer op mijn dagbesteding merk ik dit erg (met bepaalde mede-deelnemers).
Jon76 schreef op 21-12-2021 om 11:27:
Bedankt voor jullie reacties.
Heb momenteel een psychiater en ook een coach (maatschappelijk werker).
Ik heb heb echter erg sterk het idee dat ik in dezelfde probleemsituaties blijf hangen.
Op sociaal vlak blijf ik voortdurend spaak lopen.
Heb moeite om grenzen aan te geven en voor mezelf op te komen.
Heb vaak het gevoel dat mensen over me heen lopen.
Misschien is een assertiviteitstraining iets voor jou. Ik zie dat ze aangeboden worden in Groningen bij het autismecentrum maar ook in andere delen van het land bij centra voor autisme.
https://www.autismecentrum-groningen.nl/assertiviteitstraining/
Jon76 schreef op 21-12-2021 om 11:51:
[..]
Je hebt inderdaad gelijk dat ik moet leren om op mijn eigen kompas te varen.
Gelukkig heb ik wel veel liefde en aandacht gekregen van mijn ouders.
Ik kon op school echter nooit meekomen en miste vaak aansluiting.
Dit probleem heb ik nog steeds.
Ondermeer op mijn dagbesteding merk ik dit erg (met bepaalde mede-deelnemers).
Ik lees nu net pas dat je autisme hebt, dat verklaart ook wel wat dingen waar je tegenaan loopt. Gelukkig heb je lieve ouders.
Er zijn ook autismecoaches. Iets voor jou?
Tickel schreef op 21-12-2021 om 11:53:
[..]
Misschien is een assertiviteitstraining iets voor jou. Ik zie dat ze aangeboden worden in Groningen bij het autismecentrum maar ook in andere delen van het land bij centra voor autisme.
https://www.autismecentrum-groningen.nl/assertiviteitstraining/
Bedankt voor je tip en link.
Heb gelijk hun een bericht gestuurd.
Ben erg geïnteresseerd.
ToetieToover schreef op 21-12-2021 om 12:00:
[..]
Ik lees nu net pas dat je autisme hebt, dat verklaart ook wel wat dingen waar je tegenaan loopt. Gelukkig heb je lieve ouders.
Er zijn ook autismecoaches. Iets voor jou?
Heb een autismecoach.
Heb hier ook wel veel baat bij.
Ik denk dat je er ook voor moet oppassen dat je niet iedere keer dezelfde verhalen in je hoofd herhaalt over hoe stom je het doet en waar je in faalt, wat er misgaat, hoe onvolkomen je bent. Er moet juist ruimte komen voor jezelf, om het op een voor jou fijne manier te doen. Als je een uurtje bij de therapeut of coach zit en je bent daar optimistisch maar de piekermachine slaat meteen weer aan als er iets gebeurt wat niet helemaal fijn is, kun je daar nooit tegenop. Ik weet natuurlijk of dat aan de hand is maar als je hoofd vol zit met oordelen over jezelf, staat je dat enorm in de weg. Heb je daar zicht op, of je per dag veel bezig bent met denken over wat er allemaal niet goed is?
Mija schreef op 21-12-2021 om 12:37:
Ik denk dat je er ook voor moet oppassen dat je niet iedere keer dezelfde verhalen in je hoofd herhaalt over hoe stom je het doet en waar je in faalt, wat er misgaat, hoe onvolkomen je bent. Er moet juist ruimte komen voor jezelf, om het op een voor jou fijne manier te doen. Als je een uurtje bij de therapeut of coach zit en je bent daar optimistisch maar de piekermachine slaat meteen weer aan als er iets gebeurt wat niet helemaal fijn is, kun je daar nooit tegenop. Ik weet natuurlijk of dat aan de hand is maar als je hoofd vol zit met oordelen over jezelf, staat je dat enorm in de weg. Heb je daar zicht op, of je per dag veel bezig bent met denken over wat er allemaal niet goed is?
Vind dit erg treffend zoals je dit omschrijft.
Voor mij is het ook belangrijk dat het glas half vol is en niet steeds half leeg.
Het is ook maar net hoe je hier mee omgaat en hoe je dit belicht.
Daar valt voor mij ook nog veel winst in te boeken.