Gevoelens durven te uiten
Ik moet mijn verhaal even kwijt, ik ben een 32-jarige man en kom
oorspronkelijk uit een klein conservatief (dorp)stad uit het oosten
van het land. Momenteel woon ik samen met mijn vriendin ook uit
hetzelfde dorpje, maar al sinds mijn tienerjaren, a 14 jaar ben ik
erachter gekomen dat ik ook op mannen val. Ik heb in die jaren daar
bijna niks mee gedaan, wel eens geëxperimenteerd met enkele personen
maar daar is het ook bij gebleven want ik had niet het zelfvertrouwen
mijn gevoelens te outen in mijn toenmalige conservatieve omgeving.
In de jaren daarop hebben verschillende mensen mij wel eens gevraagd, of ik homo was of
überhaupt op mannen viel. Altijd ontwijkende antwoorden gegeven of gewoon gelogen om maar niet door de mand te vallen of anders behandeld te worden.
Sinds een x aantal jaar ben ik samen met mijn huidige vriendin en onze relatie is
redelijk goed te noemen maar sinds een aantal weken heb ik een leuke
jongen leren kennen waar ik nogal heftige gevoelens voor begin te
krijgen en waar ik mijzelf kan uiten. En nu komt het, mijn (schoon)familie.
Mijn schoonfamilie is altijd nogal conservatief in een hoop dingen, met alles eigenlijk
en ook hun opvattingen jegens de LHBTI gemeenschap, soms gewoon tot het bijna agressieve af en mijn vriendin heeft dat nogal ‘overgenomen’ om het zo te benoemen. Ik heb wel eens gesprek opgevangen dat ze voerde met haar familie en daarin zei ze van ‘als mijn vriend(ik dus) homo is, dan wil ik niks meer met hem te maken hebben’ en zo zijn er nog wel wat minder erge voorbeelden.
Haar broers zijn echt het type ‘overdreven mannelijk macho’ waar eigenlijk voor
mijn doen geen fatsoenlijk gesprek mee valt te voeren betreft gevoelens en dat soort dingen en ik ben bang als ze te weten komen hoe het echt zit tussen mij en mijn vriendin dan ze er alles aan doen om mij zwart te maken in de directe omgeving.
Mijn eigen familie is niet zoveel beter in dat opzicht, vooral mijn vader heeft wel eens
zijn ongezouten mening gegeven hoe hij echt dacht over homo’s, dat is dan wel meer als 10 jaar geleden maar toch, dit blijft aan mij knagen. Mijn eigen moeder heeft denk ik wel een idee maar verder wordt daar niet over gesproken.
Ik weet niet zo goed hoe nu verder, want mijn gevoelens wil ik eigenlijk niet meer onder
banken of stoelen steken want daar is die jongen mij toch iets te leuk voor
Ik ben in de 40 en vrouw en kom oorspronkelijk ook uit die richting. Ik ben altijd met mannen geweest want dat hoorde nu eenmaal. En de omgeving was ook erg negatief over homo's (m/v). Ook toen ik uit die omgeving weg was en 95% van mijn vrienden op zijn minst BI was heb ik nog nergens over na gedacht. Pas eind 30 viel het kwartje en ondertussen al een heel aantal jaren overtuigt uit de kast.
Mijn familie zie ik niet meer (andere redenen) maar ik kan nu wel mezelf zijn.
Als je echt heel bang bent voor agressie zou ik het uitmaken om andere redenen en weg verhuizen naar een andere omgeving. Maar volg je hart, daar wordt je echt het meest gelukkig van.
Jouw schoonfamilie doet er niet toe. Het is tijd dat je jezelf durft te zijn, en daar hoort bij dat je de relatie met je vriendin beeindigd. Dan heb je niets meer met hun te maken.
Het is best nog een stap voor je om eerlijk voor je geaardheid uit te komen denk ik. Maar in je post lees ik wel een grote behoefte om te kunnen zijn wie je bent. Nu leef je een leugen. Dat houdt toch niemand vol? Het zal misschien niet altijd makkelijk zijn met je conservatieve ouders, maar als zij van je houden vinden jullie vast de goede manier om dat op te lossen.
Stop met jezelf verbergen. Je bent goed, zoals je bent.
Succes.
Je hebt een ander leren kennen en daar heb je gevoelens voor. Het maakt in principe niet uit of dat een man vrouw of anders is. Je kunt of niet aan de verliefdheidsgevoelens toegeven of het uitmaken met je partner. Tenzij je partner zo open minded is dat ze een open relatie met je wil waar ook ruimte is voor andere partners, maar daar lijkt het niet op.
Jouw vriendin heeft wel recht op de waarheid. Dat zal dan waarschijnlijk einde relatie zijn want ze heeft al gezegd dat ze geen relatie wil met een man die biseksueel is. Maar als je zo veel gevoelens hebt voor een ander is het sowieso niet eerlijk om haar aan het lijntje te houden omdat jij niet uit de kast durft te komen.
Ik denk dat er twee verschillende losstaande problemen zijn:
1. je bent verliefd geworden op een ander en wil dat kennelijk verder onderzoeken. Of dat een man of vrouw is maakt niets uit, maar als je dat echt verder wil onderzoeken dan zal je het of moeten bespreken met je vriendin of uit moeten maken. Dat staat verder los van dat je op mannen valt, als het een vrouw was geweest zou je het ook moeten bespreken of de relatie verbreken.
2. Je komt uit een conservatieve omgeving waar homoseksualiteit niet geaccepteerd wordt. Dat is lastiger maar je hoeft dat natuurlijk ook niet nu gelijk aan iedereen te vertellen. Los eerst probleem 1 eens op en kijk dan hoe je verder wil gaan. Mocht je wel “uit de kast” willen komen dan is er een hoop informatie online te vinden en zijn er hulplijnen die je hierbij kunnen helpen.
Je zal er haar best zeer mee doen maar misschien had ze het al vermoed. Misschien wil ze de relatie beëindigen en dan maakt het niets meer uit hoe zij of haar familie over je denken. Je gaat dan alleen verder. Dit is het meest aannemelijke scenario, nu of op den duur.
En misschien is ze genegen op te schikken, en dan mag zij de relatie met haar broers regelen. Dat is jouw kwestie niet. Succes!
Gevoelens zijn altijd waar. Lieg er niet over.
Daarover de waarheid spreken, gaat jouw leven uiteindelijk beter maken. Het gaat ook andere mensen pijn doen vermoed ik. Zoals ik je keuzes zie in hoofdlijnen: jezelf pijn doen of anderen pijn doen. Maar zijn de gevoelens van anderen wel jouw verantwoordelijkheid? De rest van je leven leef je met jezelf en anderen zijn slechts tijdelijk in je leven. Want als ze jouw aard afwijzen en uit je leven vertrekken; dat is dan hun keuze. Er komen vast andere mensen voor terug. Vriendschappen komen en gaan sowieso in verschillende levensfasen. Je familie heb je niet voor het uitkiezen maar dat ze familie zijn, wil niet zeggen dat je er bevriend mee moet zijn. Je mag tegenover familie zelf je houding en de mate van afstand bepalen.
Ik vind het rot voor je vriendin. Maar daar lees ik niks over
Ik zou maar eerlijk zijn .
ik begrijp dat je voor worstelt met wat je familie van je denkt en vind, maar prioriteit lijkt me je huidige vriendin
Daar moet je eerlijk tegen zijn
zijn er kinderen in het spel TO dat je je zorgen maakt om je schoonfamilie?
Eens met voorgaande, ik zou eerlijk zijn naar je vriendin dat je gevoelens hebt voor een ander. Man/vrouw maakt dan niets uit vind ik en hoef je ook niet te zeggen. Wanneer er kinderen zijn wordt het mss wel lastig want dan zul je toch voor een goede omgangsregeling willen zorgen en daarnaast echt jezelf willen zijn...
Je hebt gevoelens voor een ander, je vriendin zal dat hoe dan ook niet leuk vinden. Ook als je verliefd was geworden op een andere vrouw had ze dat niet leuk gevonden.
Ik kan me wel voorstellen dat je het lastig vind op de plek waar je nu woont. Hoe gebonden ben je aan je woonplaats? Zou je er iets voor voelen om je ergens anders te settelen waar het minder benauwd is?