Geghost door vriendin
Ik ben het afgelopen jaar soort van geghost, door een (nu dus voormalige) vriendin, die ik al meer dan 15 jaar ken. Met als afsluiter de verwijdering van social media door haar, waar ik vandaag toevallig achter kwam.
Ik had me langzamerhand er al bij neer gelegd dat onze vriendschap voorbij was. En achteraf zie ik ook dat ik op het laatst waarschijnlijk meer om haar gaf dan zij om mij en de verhoudingen in de loop vd tijd wat scheef zijn gegaan. Maar toch doet het pijn.
We hebben lief en leed gedeeld, elkaar gesteund en geholpen met vanalles, tot begin 2021 het ineens anders was en ik merkte dat ze minder contact opnam.
Ik heb nog een poging gedaan om het contact weer wat te herstellen en ook bedacht dat als het even minder intensief is dat niet gelijk einde vriendschap is, we hebben uiteindelijk allemaal een druk leven.
Maar toen ik het begin vorig jaar moeilijk had en even niet het initiatief nam, leek ze van de aardbodem te zijn verdwenen.
Ik heb haar daarna nog wel uitgenodigd, maar ze is hier niet meer op in gegaan en ik heb na een laatste koetjes en kalfjes appje nooit meer iets gehoord.
Intussen gebeurde er vanalles bij ons en in mijn familie, maar ook op het overlijden van een naaste reageerde ze alleen op mijn berichtje op Facebook. Daardoor had ik het gevoel dat ze echt geen bal om me gaf of ooit heeft gegeven. Zo verdrietig wordt ik daarvan
Ik heb vast dingen niet goed gedaan, haar gekwetst of ze vind het gewoon niet meer gezellig met me.
Maar na alles, bruiloften scheiding, kinderen, overlijdens, vakanties, begrijp ik dus helemaal niets van haar manier om de vriendschap te beëindigen
We zijn toch geen 16 meer?
Wat ik met dit verhaal wil? Geen idee, van me af schrijven… Mijn frustratie kwijtraken? Laten weten dat ik me in de steek gelaten voel, juist nu ik haar zo hard nodig had.
Oude trauma’s worden weer opgerakeld en ik voel me zo verschrikkelijk afgewezen en alleen.
Ik zou vanalles willen zeggen tegen haar, maar het zal me niks brengen en dus doe ik het niet.
Ik kan het gewoon niet goed loslaten, hoe ik het ook probeer
Ik ben ook benieuwd of meer mensen dit hebben ervaren. Wat heb je toen (niet) gedaan?
En bekeken van de andere kant, heb je wel eens iemand geghost of een vriendschap zo laten doodbloeden? Wat was de aanleiding? Waarom heb je dat op deze manier gedaan?
‘Vriendschap is een illusie. Vriendschap is een droom. Een pakketje schroot, met een dun laagje chroom’
Ik heb weleens een vriendschap laten doodbloeden maar ben nog steeds overtuigd dat dit van beide kanten kwam
Ik heb nooit iemand geghost
wat is dat, geghost? Ik begrijp dat ze de vriendschap opgezegd heeft?
gr Angela
Angela1967 schreef op 07-02-2023 om 17:03:
wat is dat, geghost? Ik begrijp dat ze de vriendschap opgezegd heeft?
gr Angela
Als ik het goed begrijp laat je dan niks meer van jezelf horen, waardoor de ander dan moet raden wat er aan de hand is.
Heel naar TO. Van volwassen mensen met wie je al zoveel hebt meegemaakt zou je toch verwachten dat ze met je in gesprek gaan om te kijken of er nog wat te redden valt of om aan te geven waarom ze niet door willen met de vriendschap. Niet sympathiek!
kwa jaren een stuk korter.
Dacht een nieuwe vriendschap te hebben opgebouwd 1.5 jaar lang. Tot de verhuizing. Dacht eerst dat het door dd verhuizing kwam.
Maar ineens was ik geblokkeerd op de sociale media. En toen kreeg ik een vage app ik heb een nieuw nummer dat krijg je nog wel.
Nooit meer gehad en tegen mij en andere heeft ze een hele andere woonplaats op gegeven.
Sommige vriendschappen zijn er alleen in goede tijden. Tijdens mijn scheiding kreeg ik een berichtje van iemand die ik als een van mijn beste vriendinnen beschouwde, dat ze ‘nog wel eens langs zou komen als het beter ging.’ Nooit meer wat van gehoord. En zo heb ik nog wel een paar voorbeelden.
Heb je je vriendin wel eens letterlijk gevraagd waarom de vriendschap voorbij is?
Ik ken het ook. Vriendinnen die baby's kregen en me daarna compleet links lieten liggen. Ik ben geen opgever, maar aan een dood paard ga ik niet trekken. Ik bleef echt een poos nog wel bellen en appen maar als er na een x aantal maanden geen enkele reactie kwam behalve een belofte die weer niet werd nagekomen, stopte ik ermee.
Wat verdrietig voor je en dat het je zo raakt.
Ik snap het maar probeer het niet te zien als een afwijzing van jou als persoon. 
Geen ervaring mee qua vriendschap, maar ik heb een sibling die me nu een jaar aan het ghosten is.
Het geeft je het gevoel niets waard te zijn, dat iemand niet eens de moeite neemt om met je in gesprek te gaan. Alsof je vuilnis bent dat zonder pardon in de afvalbak wordt gemieterd. Niet meer nodig, weg ermee.
Ik probeer mezelf wijs te maken dat de ander misschien niet de capaciteiten heeft, of het lef, om hier anders mee om te gaan. De cirkel van invloed helpt me om te stoppen met malen. Misschien eens googelen.
Sterkte. Het is een rotgevoel.
stokstaart schreef op 07-02-2023 om 19:06:
Ik ken het ook. Vriendinnen die baby's kregen en me daarna compleet links lieten liggen. Ik ben geen opgever, maar aan een dood paard ga ik niet trekken. Ik bleef echt een poos nog wel bellen en appen maar als er na een x aantal maanden geen enkele reactie kwam behalve een belofte die weer niet werd nagekomen, stopte ik ermee.
Zo herkenbaar! Ik heb daar ook best een tijdje verdriet van gehad. Ik kon vroeger al nooit makkelijk vriendschappen sluiten en als ik er eentje had, ging dat ook snel voorbij. Gelukkig ligt die tijd achter me en hoewel ik niet veel vrienden heb, heb ik nu de afgelopen jaren toch 2 mensen ontmoet waarvan ik oprecht kan zeggen dat ze mijn beste vrienden zijn.
Ik maak momenteel hetzelfde mee. Een vriendschap die al ruim 15 jaar bestond, lief en leed gedeeld en sinds anderhalf jaar gewoon geen reactie, contact meer. Heel naar, werd er heel onzeker van.
Dat met die babies herken ik ook. Het voelt echt als trekken aan een dood paard soms. Wel jammer. Maar ghosten en blokkeren vind ik echt weer heel iets anders. Hoezo zou je dat zo doen? Ik kan me er echt niks bij voorstellen.
Ja ghosten is heel naar. Het is zowel laf als agressief tegelijk. Had je het nou aangekaart bij haar? Of is ze helemaal niet meer bereikbaar, via whats app of social media? Laatste heb ik wel eens meegemaakt. Vind ik zo'n minne streek. Zeg dan "goh ik voel het even niet meer, misschien later weer eens". Het is iets anders als je gewoon uit elkaar groeit.
alhambra schreef op 07-02-2023 om 19:13:
Wat verdrietig voor je en dat het je zo raakt.
Ik snap het maar probeer het niet te zien als een afwijzing van jou als persoon.
Maar dat is het in feite wel toch? Tenzij er omstandigheden als ziekte en rampspoed zijn die het nemen van afstand verontschuldigen.
Natuurlijk raakt het en mag je verdriet erom hebben. (Alhambra: begrijp dat je het goed bedoelt)
hier ook een paar keer meegemaakt. Ook al ben ik jaren verder, ik draag het nog steeds met me mee. Doordat ik niet weet waarom blijft het onbegrip aanwezig. En soms word ik dan aan die vriendin herinnerd en dan loop ik dagen met een naar gevoel rond.
Truusdemier schreef op 07-02-2023 om 17:19:
Sommige vriendschappen zijn er alleen in goede tijden. Tijdens mijn scheiding kreeg ik een berichtje van iemand die ik als een van mijn beste vriendinnen beschouwde, dat ze ‘nog wel eens langs zou komen als het beter ging.’ Nooit meer wat van gehoord. En zo heb ik nog wel een paar voorbeelden.
Heb je je vriendin wel eens letterlijk gevraagd waarom de vriendschap voorbij is?
Verwijderd op verzoek