Geen contact meer met een ouder, praat mee.
Al sinds mijn tienerjaren heb ik geen contact meer met mijn vader.
Ik wil hier niet te ver over uitwijden ivm herkenbaadheid. Maar er is sprake van een narcistische persoonlijkheidsstoornis en verslavingen bij hem. Mijn jeugd was turbulent mede daardoor. Voor mij is het beter dat het contact verbroken is en dit gaat ook nooit meer goedkomen.
Onlangs had ik het hier met een collega over, maar merk dan toch dat ik het lastig vind om het er over te hebben. Ik hoorde in het verleden wel eens terug " het blijft toch je vader". Ja dat is zo, maar sommige dingen leveren meer schade op dan dat je er daadwerkelijk iets voor terugkrijgt. Dat is voor buitenstaanders soms lastig te begrijpen en daarom vind ik het ook Lastig om het er met anderen over te hebben.
Daarom dit topic voor en met lotgenoten.
Zijn er meer forummers die geen contact meer met 1 of beide ouders hebben. Hoe ervaar je dit? Praat je er vaak over ?
Ik ervaar het als een soort van onzichtbaar iets . Mijn vader zal altijd een soort rol in mijn leven hebben en in wie ik ben. En hoewel ik niet heel vaak eraan denk is het nooit een volledig afgesloten hoofdstuk. Met tijden heb ik er nog wel verdriet om. Ik praat er met vriendinnen die de hele geschiedenis kennen wel eens over, maar met anderen eigenlijk nooit.
Ik heb met beide ouders nooit goed contact gehad. Na de scheiding van mijn ouders bleef ik bij mijn moeder wonen, en werd het contact met mijn vader uiteraard minder. Toen ik zelfstandig ging wonen werd dat nog minder.
Jaren later was ik een keer bij mijn vader op bezoek en ik kreeg toen een hevige ruzie met hem waarbij ik hem zelfs geslagen heb. Ik wilde hem toen niet meer zien of spreken en dat heb ik negen jaar volgehouden. Daarna had ik wel weer af en toe contact maar veel was dat niet. Een jaar voor zijn overlijden heb ik nog wel een lang bezoek aan hem gebracht van drie dagen en daar kijk ik toch wel met plezier op terug.
Met mijn moeder heb ik ook wel periodes gehad dat ik geen contact meer wilde. Vijf jaar voor haar overlijden heb ik het contact met mijn moeder ook min of meer verbroken. Ik heb haar daarna nog wel een paar keer gezien, maar dat deed ik vooral om tegenover mijn broers niet de schijn te wekken dat ik liever geen contact wilde.
Het is voor mij een opluchting dat ze er beide niet meer zijn.
Ik heb jullie beide gelezen en ik denk dat het een soort van levenslang rouwproces is. Het is nu eenmaal volgens de normen niet normaal geen contact te hebben met je ouders. Helaas is dat in jullie geval wel zo en hebben jullie voor jezelf gekozen. Ik vind het sterk van jullie ❤️
Ik heb zo'n 25 jaar geen contact met mijn vader gehad.
Hij was een alcoholist met losse handen, mijn moeder was het grootste doelwit maar ik werd ook niet gespaard.
Na de scheiding kwam er een bezoekregeling waar ik aan mee moest werken omdat hij anders mijn moeder lastig bleef vallen.
Na ongeveer een jaar ben ik niet meer gegaan.
Toen ik eenmaal zelfstandig woonde heb ik nog een poging tot contact gedaan, onder de noemer "het blijft toch je vader...".
Hij bleek nog steeds dezelfde manipulerende alcoholist en ik heb het contact toen definitief verbroken.
Een paar jaar geleden is hij overleden.
Ik heb hem de afgelopen 25 jaar geen moment gemist en ook na zijn overlijden geen moment van rouw gehad.
Hij had veel eerder moeten gaan!
Ik heb ook geen contact met mijn vader meer. In mijn jeugd waren er best veel vertrouwensissues ivm een verslaving. Ook steunde en stimuleerde hij me nooit in mijn keuze’s. Als ik een opleiding deed: ben je nou nog niet uitgeleerd? En toen mijn moeder overleed had hij heel snel iemand anders en trouwde hij precies op de dag dat mijn moeder 1 jaar eerder gecremeerd werd. Hij vergat snel zijn eigen kinderen en kleinkinderen en had alleen oog voor haar familie.
Ik heb nog wel geprobeerd om contact te herstellen, maar al snel werd er weer gelogen en gekwetst. En van niet familie zou ik dat absoluut niet accepteren.
Inmiddels heeft het grootste gedeelte van de familie geen contact meer. En hebben mijn broer en ik afgesproken om ook niet naar de uitvaart te gaan als hij overlijdt.
Na het overlijden van mijn moeder heb ik alle contact met mijn vader verbroken. Voor die tijd kwam ik er maar zelden en alleen voor mijn moeder, die ziek was.
Ik ben in mijn jeugd zowel fysiek als mentaal door hem mishandeld en ook toen ik al lang zelfstandig woonde, kon ik in zijn ogen nooit wat goed doen.
Nadat ik het contact verbroken had, heeft hij nog een aantal jaren geprobeerd het contact weer te herstellen door brieven, kaarten, bloemetjes en dergelijke.
Het is een grote opluchting dat hij daar nu mee gestopt is.
ik heb mijn moeder al 16 jaar niet gezien of gesproken. En ik mis haar niet.
ik heb mijn vader al een jaar of 10, misschien langer, niet meer gezien of gesproken. Mis hem ook niet. Beste keuze ooit
Na de zoveelste ruzie is het contact bij ons ook zéér minimaal. Hooguit een kort mailtje/telefoontje 2 keer per jaar, en dat is dan gerelateerd aan een eventuele logeerpartij van mijn kinderen, die nog wel app-contact hebben. Zonder de kinderen zou er nul contact zijn.
Nou wonen wij niet in NL, dus dat scheelt al. Inmiddels is het ook 2 jaar geleden dat er gelogeerd is, coronagerelateerd.
Ik heb al zeker meer dan 10 jaar geen contact meer met mijn moeder.
Mijn ouders gingen scheiden toen ik een jaar of 8 was. Daarna is het contact met mijn vader verwaterd, helemaal toen ik van mijn moeder en stiefvader een brief moest schrijven dat ik hem niet meer wilde zien.
Een paar jaar terug kreeg ik een brief dat mijn oma was overleden en een paar maanden terug een brief dat mijn stiefvader was overleden. Mijn moeder wil fatsoenlijk zijn ofzo, maar ik wil geen contact, dus dit soort berichten wil ik ook niet...
Mijn moeder is bipolair (met narcistische trekjes), mijn stiefvader had een probleem met alcohol en vond dat hij hoofd van het gezin was en stopte pas met zijn godsdienstwaanzin toen hij zelf een dochter kreeg..
Ook ik loop er tegenaan dat veel mensen het niet willen begrijpen. Het is wel je moeder.. Als ik dan kort uitleg hoeveel gaslighting en andere shit ik over mij heen heb gekregen dan willen ze dat eigenlijk eerst niet geloven, maar daarna begrijpen ze me wel.
Tegenwoordig ontwijk ik elk gesprek over ouders met anderen.
Mag ik hier meeschrijven? Ik heb sinds een jaar geen contact meer met mijn zoon. Ik heb hem uit huis gezet omdat we vastzaten in een patroon van verzorgen en verzorgd worden (lang verhaal). Hij is sinds zijn 16e depressief, ik heb zes jaar geprobeerd om hem overeind te krijgen, tot ik er zelf haast aan kapot ging. Uiteindelijk heb ik hem zover gekregen dat hij zich liet opnemen. Daarna is hij niet meer teruggekomen. Hij is bij zijn vader gaan wonen, ik weet dat hij daar ook weer weg moet (hij is nu bijna 24). Ook weet ik dat hij nu meer werkt en een beter dag-nachtritme heeft. Dus was dit de juiste keuze.
Dat rouwproces, dat herken ik. Ik heb een half jaar lopen huilen toen hij hier weg was, en nog grijpt het me regelmatig bij de keel. Ik mis hem heel erg, zijn grapjes, zijn gestalte, zijn stem. Ik mis niet die zwarte wolk die hier in huis hing en ons bijna allemaal had opgeslokt. Ik weet dat deze beslissing het beste was voor ons allebei, maar het doet nog steeds ontzettend veel pijn.
Ik vind jullie verhalen heftig, ik weet door mijn werk dat dit vaker gebeurt, ouders die er een enorme puinhoop van maken. Wat sterk dat je dan zelf een grens kunt trekken.
Tamsyn schreef op 13-08-2021 om 10:12:
Ik heb al zeker meer dan 10 jaar geen contact meer met mijn moeder.
Mijn ouders gingen scheiden toen ik een jaar of 8 was. Daarna is het contact met mijn vader verwaterd, helemaal toen ik van mijn moeder en stiefvader een brief moest schrijven dat ik hem niet meer wilde zien.
Een paar jaar terug kreeg ik een brief dat mijn oma was overleden en een paar maanden terug een brief dat mijn stiefvader was overleden. Mijn moeder wil fatsoenlijk zijn ofzo, maar ik wil geen contact, dus dit soort berichten wil ik ook niet...
Mijn moeder is bipolair (met narcistische trekjes), mijn stiefvader had een probleem met alcohol en vond dat hij hoofd van het gezin was en stopte pas met zijn godsdienstwaanzin toen hij zelf een dochter kreeg..
Ook ik loop er tegenaan dat veel mensen het niet willen begrijpen. Het is wel je moeder.. Als ik dan kort uitleg hoeveel gaslighting en andere shit ik over mij heen heb gekregen dan willen ze dat eigenlijk eerst niet geloven, maar daarna begrijpen ze me wel.
Tegenwoordig ontwijk ik elk gesprek over ouders met anderen.
Oh ja brieven schrijven doet mijn moeder ook, ik lees ze niet eens meer.
Tamsyn schreef op 13-08-2021 om 10:12:
Mijn moeder is bipolair (met narcistische trekjes), mijn stiefvader had een probleem met alcohol en vond dat hij hoofd van het gezin was en stopte pas met zijn godsdienstwaanzin toen hij zelf een dochter kreeg..
Ook ik loop er tegenaan dat veel mensen het niet willen begrijpen. Het is wel je moeder..
Ik begrijp dat mensen dat zeggen, zij weten immers niet hoe ondermijnend narcisme kan zijn. Ik (narcistische moeder met diagnose) heb nooit gebroken met mijn moeder. Maar dat was ws wel beter geweest. Ik kon het alleen niet over mijn hart verkrijgen omdat zij verder niemand had. Als zijn broers of zussen had gehad, of nog een man was het anders geweest. Het feit dat ik geen broers of zussen had maakte het nog eens extra zwaar. Dus hoewel ik zelf altijd ben blijven denken "het is wel mijn moeder' begrijp ik van anderen heel goed dat ze deze keuze maken.
@ BlueHeart
In het hele begin kreeg ik een brief (dat de deur altijd voor mij open stond en een hoop bla bla), daarna een rouwkaart van mijn oma, ik heb toen een condoleance kaart terug gestuurd met de boodschap dat we niet kwamen en nu pas geleden een rouwkaart van mijn stiefvader. Ik heb hem door gekeken en mijn man heeft hem verscheurd en weggegooid. En daar ben ik hem heel dankbaar voor.
Ik vind het heel knap dat jij ze "gewoon" niet leest. Heel sterk van je.
@ Mariarosa
Ik begrijp jou ook. Je voelt je toch, tja, min of meer, een beetje verantwoordelijk. Vooral als ze niemand meer heeft.
@ Mok
Oh wat verdrietig. Soms kun je niet anders en moet je (ook als moeder) een keuze maken, hoeveel pijn die ook doet 
Dat heeft wel jaren geduurd hoor voor ik dat kon.
Ik heb geen contact meer met mijn moeder. Met mijn vader heel af en toe. Ik denk eigenlijk amper aan haar en mis haar ook niet. Ik ben ook niet meer boos op haar of verdrietig om haar en voel me ook niet meer schuldig of (mede) verantwoordelijk.
Het is gereduceerd tot dat ik niet langer meer wil dat zij mijn leven definieert en dat doet ze ook niet meer; zelfs niet tot nauwelijks meer in mijn gedachten en als ze dat wel is is het niet eens perse negatief.