Gedachten aan de dood
Een heel zwaar onderwerp en ik weet het gewoon even niet.
Ik heb een depressie en een psychiater en een huisarts dus hulp genoeg. Dus geen ‘zorgen’.
Mijn depressie klaart langzaam en soms wat op. Er zijn nog steeds flinke dalen alleen het wordt iets sneller weer wat lichter.
Maar wat steeds onder de oppervlakte blijft sudderen zijn de gedachten aan de dood.
En de psychiater probeert uit te vinden waarom ik die gedachten heb. En ze blijft maar vragen waarom dan en hoezo. En ik weet het gewoon niet. Ik heb ogenschijnlijk alles. Een huis, een man, een baan, een hobby, fijne familie, sport, vrienden etc. En toch vind ik er geen bal aan. Ik vind het te zwaar en te moeilijk en vooral gewoon niet leuk. De sprankeling is weg. Maar daar neemt de behandelaar geen genoegen mee. Ze geeft mij het gevoel dat het vreemd is om ‘gewoon’ niet meer te willen. Overigens is er geen echte klik maar ik heb geen alternatief. De wachtlijsten zijn lang en er zijn niet zoveel vrijgevestigden.
Ik heb gewoon niet echt een goede reden om dit soort dingen te denken. Alleen als ik op de snelweg invoeg zie ik wel die lantarenpaal staan in een suffe bocht en denk ik: dat zou de beste optie zijn. Of als ik oversteek: het is zo makkelijk om ‘gewoon niet op te letten’.
Dus: heb je ervaring met dit soort gedachten? Had je daar een ‘reden’ voor of herken je het niet weten maar gewoon niet willen?
Te zwaar, te moeilijk, niet leuk. Dat is nogal wat. Want het is jouw leven en je kunt het leiden (of lijden) zoals je wilt. Dus: lichter, makkelijker en leuker maken. Dat heb je natuurlijk niet zomaar voor elkaar!
Alleen al het vinden wat je waarden zijn en hoe je vervolgens daarnaar je leven inricht, is een tijdrovend proces. Neem die tijd en laat de lantarenpalen alsjeblieft even staan om licht te geven en nergens anders voor.
Ik denk dat je niet persé uit het leven wilt stappen, maar uit de situatie. Klopt dat?
Ik heb een zwaar jaar achter de rug en daarna kwamen er allerlei zaken van mijn verleden naar boven. Ergens heb ik de moed gevonden om het als een kans te zien er nu iets mee te doen. Daar steek ik nu wat van mijn (nog beperkte) energie in. Samen met een medisch psycholoog totdat ik aan de beurt ben bij een psycholoog.
Het is zwaar. Zonder therapie is het ook zwaar. Dus ik heb de keuze gemaakt om met ACT aan de slag te gaan. Heb jij ook de keuze gemaakt om voor je therapie te gaan?
Sommige dingen vind ik te privé en beantwoord ik voor mezelf, het is niet nodig om alles inhoudelijk te vertellen, de psycholoog stuurt op mijn proces, niet persé de inhoud. Dat vind ik wel prettig.
Wat vervelend dat je zo'n slechte klik hebt met je behandelaar en dat die je niet begrijpt. Ik dacht dat het inmiddels toch wel bekend moest zijn dat er niet altijd een aanleiding is voor depressieve gevoelens en doodsgedachten. Vervelend dat je je zo niet gehoord voelt.
Kun je je misschien wel alvast op een andere wachtlijst laten plaatsen, zodat je weet dat er in elk geval andere hulp in het verschiet is?
Zelf voor mij niet herkenbaar, maar ik hoop dat je de juiste hulp en steun zult vinden.
Ik had dit ook en bij mij kwam 't vooral door het moeten werken (participeren in de maatschappij). Het werd ook daadwerkelijk erger toen de pensioenleeftijd van 65 naar 67 (en wellicht inmiddels ouder) ging. Gelukkig kreeg ik borstkanker en kwam door depressie en rouw bij een psych die m'n autismediagnose stelde. Ik zit nu in de WIA en ondanks de vreselijke maatschappelijke veranderingen van de afgelopen paar jaar wil ik niet meer actief dood en ben ook gezonder gaan leven.
ik denk dat ik rationeel wel weet dat ik niet dood wíl maar dat dit leven zo ook niks is. Maar de praktijk is gewoon steeds vaker dat ik zo sterk voel dat ik het leven gewoon niet wil. Dus of ik echt niet dood wil weet ik ook niet meer zo Alsof
En niemand kan daar iets mee.
Ik heb een hele fijne therapeut, met haar heb ik een zeer goede klik (alleen zij valt in de alternatieve hoek dus dat word niet altijd op waarde geschat). Maar zij is dus niet officieel mijn behandelaar. Maar o wat ben ik blij met haar. Zij ziet de stapjes die ik wel zet en bij haar mag alles er gewoon zijn. Dus ja, voor deze therapie ga ik echt.
Ik vind het gewoon zo moeilijk dat de psychiater niet lijkt te begrijpen dat ik die gedachten ‘gewoon’ heb. De huisarts begrijpt niet dat ik niet gewoon mijn issues fix ipv dood te willen gaan. Dus dat voelt ook niet zo veilig.
Ik heb het ook nodig om inhoudelijk alles te vertellen en wil dat ook graag, want het neemt zoveel plaats in in mijn hoofd. Maar zij kan er niet zoveel mee denk ik. Maar ik denk ook: dit hoor je toch elke dag? Waarom verbaasd het je?
En wat schiet ik op met een wachtlijst? Wie ga ik daar treffen?
Van nadenken over dit soort dingen word ik ook gewoon heel verdrietig en somber. Dat is ‘piekeren’ denk ik. Voorheen had ik daar minder last van en kon ik wel constructief denken. Maar dat lukt me op dit vlak nu niet zo goed.
Ik wil niet meer willen, ik wil niet meer lachen of vrolijk zijn. Ik wil geen dingen oplossen. Alleen dat kan allemaal niet. Als ik erover na ga denken vliegt het me zo aan. Terwijl als ik afleiding zoek, zakt het weer even onder de oppervlakte.
Maar in tegenstelling tot eerst zijn er wel weer twee dingen waar ik een soort voldoening uit haal: sport en hobby. Dus dan denk ik: waarom blijf ik dan toch die gedachten houden?
Ik herken het wel, van vroeger. Ik ben lang erg gevaarlijk suicidaal geweest. Tegenwoordig heeft het een aanleiding (vermoeidheid, overprikkeld, gebrek aan overzicht en meer van die dingen). Dus dan weet ik rationeel ook wel dat ik niet echt dood wil maar toch is het heftig en ook vermoeiend.
Ik zou zeker ook je bloedwaardes laten checken. Je schildklier, vit B12 en vit D. Je uitslagen opvragen en zelf kijken op bijvoorbeeld de stichting B12 of je in een goede zone zit. Mijn ervaring is dat een HA al snel zegt dat het in orde is terwijl we in NL vrij lage waardes nog in orde vinden. Als je twijfelt, je laten doorsturen naar een B12 specialist.
Als je dat gecheckt hebt en het is echt in orde kun je een fysieke oorzaak in ieder geval uitsluiten.
Fijn dat je een therapeut hebt die je heel serieus neemt en ondanks dat ze in het alternatieve valt zou ze wel kunnen overleggen met je psych en HA. Dat lijkt me best zinnig als je geen klik hebt met die 2.
Sterkte..
Frietspeciaal schreef op 08-02-2022 om 10:56:
ik denk dat ik rationeel wel weet dat ik niet dood wíl maar dat dit leven zo ook niks is. Maar de praktijk is gewoon steeds vaker dat ik zo sterk voel dat ik het leven gewoon niet wil. Dus of ik echt niet dood wil weet ik ook niet meer zo Alsof
En niemand kan daar iets mee.
Ik heb een hele fijne therapeut, met haar heb ik een zeer goede klik (alleen zij valt in de alternatieve hoek dus dat word niet altijd op waarde geschat). Maar zij is dus niet officieel mijn behandelaar. Maar o wat ben ik blij met haar. Zij ziet de stapjes die ik wel zet en bij haar mag alles er gewoon zijn. Dus ja, voor deze therapie ga ik echt.
Ik vind het gewoon zo moeilijk dat de psychiater niet lijkt te begrijpen dat ik die gedachten ‘gewoon’ heb. De huisarts begrijpt niet dat ik niet gewoon mijn issues fix ipv dood te willen gaan. Dus dat voelt ook niet zo veilig.
Ik heb het ook nodig om inhoudelijk alles te vertellen en wil dat ook graag, want het neemt zoveel plaats in in mijn hoofd. Maar zij kan er niet zoveel mee denk ik. Maar ik denk ook: dit hoor je toch elke dag? Waarom verbaasd het je?
En wat schiet ik op met een wachtlijst? Wie ga ik daar treffen?
Van nadenken over dit soort dingen word ik ook gewoon heel verdrietig en somber. Dat is ‘piekeren’ denk ik. Voorheen had ik daar minder last van en kon ik wel constructief denken. Maar dat lukt me op dit vlak nu niet zo goed.
Ik wil niet meer willen, ik wil niet meer lachen of vrolijk zijn. Ik wil geen dingen oplossen. Alleen dat kan allemaal niet. Als ik erover na ga denken vliegt het me zo aan. Terwijl als ik afleiding zoek, zakt het weer even onder de oppervlakte.
Maar in tegenstelling tot eerst zijn er wel weer twee dingen waar ik een soort voldoening uit haal: sport en hobby. Dus dan denk ik: waarom blijf ik dan toch die gedachten houden?
Wat rot voor je 
. Ik herken de gedachtes wel, maar ik wist altijd wel waarom ik ze had.
Verbaast het haar echt denk je? Of probeert ze je misschien te prikkelen om er achter te komen waarom je die gedachten hebt? Geen idee hoor, maar het is best gek als het haar echt verbaast lijkt me.
Ik heb niet zulke goede ervaringen met psychiaters, heb veel liever een psychotherapeut of psycholoog. Misschien kun je focussen op je therapeut en kun je proberen wat de psychiater vindt te laten voor wat het is? Want een klik is wel belangrijk, dus wel fijn dat je die met je therapeut hebt. Hoe vaak zie je de psychiater en hoe belangrijk is zij in de behandeling? Afgezien van dat ze officieel je behandelaar is.
Er is verschil tussen “het” leven niet meer willen en “dit” (jouw manier van) leven niet meer willen.
Realiseer je ook dat het een uiting van depressie is om geen verbetering te zien en te denken dat het allemaal “toch niet helpt”. En nee, mensen gaan je niet begrijpen en ja, je moet het allemaal zelf doen. Maar niet alleen.
Je hoeft niet vrolijk te zijn en te lachen. Dat is een wat “Westerse” opvatting van positieve emoties die veel energie vraagt. Minder energie vragen positieve, rustige emoties zoals: dankbaarheid, kalmte, rust, ontspanning.
Het vergt veel oefening om je gedachten te sturen, of eigenlijk: er niet in mee te gaan en ze te laten voorbij drijven/rennen/fietsen. Het merendeel van je gedachten is nu eenmaal negatief, schijnbaar was dat ooit nodig om als mensensoort te overleven en zijn je hersenen zo geprogrammeerd. Maar nu, met een depressie, heb je iets anders nodig om te overleven.
Je hebt gedachten, je bént je gedachten niet. Om te oefenen met het laten voorbij gaan van je gedachten en ze niet als ‘waarheid’ aan te nemen, kan het helpen om te mediteren of mindfulness te doen. Het kan ook helpen je gedachtengenerator (je verstand) een naam te geven en te zien dat (naam verstand) weer aan het babbelen is.
stokstaart schreef op 08-02-2022 om 11:35:
Ik herken het wel, van vroeger. Ik ben lang erg gevaarlijk suicidaal geweest. Tegenwoordig heeft het een aanleiding (vermoeidheid, overprikkeld, gebrek aan overzicht en meer van die dingen). Dus dan weet ik rationeel ook wel dat ik niet echt dood wil maar toch is het heftig en ook vermoeiend.
Ik zou zeker ook je bloedwaardes laten checken. Je schildklier, vit B12 en vit D. Je uitslagen opvragen en zelf kijken op bijvoorbeeld de stichting B12 of je in een goede zone zit. Mijn ervaring is dat een HA al snel zegt dat het in orde is terwijl we in NL vrij lage waardes nog in orde vinden. Als je twijfelt, je laten doorsturen naar een B12 specialist.
Als je dat gecheckt hebt en het is echt in orde kun je een fysieke oorzaak in ieder geval uitsluiten.
Fijn dat je een therapeut hebt die je heel serieus neemt en ondanks dat ze in het alternatieve valt zou ze wel kunnen overleggen met je psych en HA. Dat lijkt me best zinnig als je geen klik hebt met die 2.
Sterkte..
Ik herken het wel, dat het erger word door de aanleidingen die je noemt.
Bloedwaarden zijn gecheckt, niet volledig goed maar volgens arts geen verklaring. En die strijd kan ik niet voeren. Kost teveel energie.
Ik vind het best een lastig iets. Want niemand kan die gedachten wegtoveren. Dus wat verwacht ik eigenlijk?
Maar het idee dat het leven gewoon doorgaat maakt me ook soms zo wanhopig.
@toetielover. Het is contra. Want ik wil niet blij zijn maar zonder blij te zijn vind ik het leven sowieso niet leuk. Ergens zit een angst voor de toekomst. En waarom en waar precies dat weet ik nog niet. Dus ik ben doodsbang om te herstellen en weer te ‘moeten’. Zonder veeleisend te zijn. De glans is weg.
Bedoel je met dat ik niet mijn gedachten ben dat ik dan denk: mijn depressie wil dood, frietspeciaal niet?
En de psychiater geeft me het gevoel dat ik moet kunnen gaan aangeven waaróm dat zo is. En ik weet het gewoon niet.
Ik was als tiener suïcidaal. Ik had een zelfdestructieve kant die door mijn gezinssituatie en trauma’s is ontstaan. Ik wilde mijn leven niet meer, maar durfde er geen einde aan te maken. De gevaarlijkste periode kwam tijdens mijn behandeling, toen er in de beerputten werd geroerd en ik niet meer dood wilde, maar wel bang was voor hoe mijn leven zou worden en voor de onzekerheid van de toekomst. In die fase kon ik heel makkelijk zelfmoord plegen, zo groot was de angst voor het onbekende en zo veilig voelde “de dood”. Ik moest mezelf continu bij de les houden in die fase. Ik heb mezelf bewust toegesproken als er een trein voorbij kwam, de opgespaarde medicijnen weggegooid, bekend aan andere mensen als ik mezelf sneed. De omslag kwam nadat ik gas had geïnhaleerd en daarbij daadwerkelijk doodsangst kreeg. Sindsdien had “de dood” me minder in zijn greep.
Ik kan me goed voorstellen dat je “middenin je proces” geen idee hebt wat er met je is en/of waarom je dood wilt. Ik herken dat van de tweede fase. Laat die psychiater dus maar kletsen, het gaat om de mens voor je en niet om de theorie: je bent niet verplicht een reden te hebben om dood te willen. Heel veel sterkte met je proces en de enige tip die ik heb: schuif de finishlijn naar achteren, net zolang totdat je geen finishlijn meer nodig hebt.
Frietspeciaal (geweldige nick trouwens voor een somber iemand, je gevoel voor humor heb je tenminste nog) heeft je hulpverlener nooit de term dysthymie of dysthyme stoornis laten vallen? Een milde vorm van depressie maar wel langdurig of zelfs chronisch. Dat kan de nasleep zijn van een zware depressie.
Wat iemand anders in dit topic zegt: je HEBT gedachten, je BENT ze niet. Dat kan je helpen die gedachten te relativeren, er van een afstand naar te kijken. Vergelijk het met een crush op de buurman of op de meester van je kind, dat kan heel ongemakkelijk voelen maar daar hoef je verder ook niets mee te doen.
Frietspeciaal schreef op 08-02-2022 om 12:19:
[..]
Ik herken het wel, dat het erger word door de aanleidingen die je noemt.
Bloedwaarden zijn gecheckt, niet volledig goed maar volgens arts geen verklaring. En die strijd kan ik niet voeren. Kost teveel energie.
Ik vind het best een lastig iets. Want niemand kan die gedachten wegtoveren. Dus wat verwacht ik eigenlijk?
Maar het idee dat het leven gewoon doorgaat maakt me ook soms zo wanhopig.
@toetielover. Het is contra. Want ik wil niet blij zijn maar zonder blij te zijn vind ik het leven sowieso niet leuk. Ergens zit een angst voor de toekomst. En waarom en waar precies dat weet ik nog niet. Dus ik ben doodsbang om te herstellen en weer te ‘moeten’. Zonder veeleisend te zijn. De glans is weg.
Bedoel je met dat ik niet mijn gedachten ben dat ik dan denk: mijn depressie wil dood, frietspeciaal niet?
En de psychiater geeft me het gevoel dat ik moet kunnen gaan aangeven waaróm dat zo is. En ik weet het gewoon niet.
Je kunt helaas je gevoelens niet vermoorden. Die blijven opkomen. Vaak komen ze doordat jouw denkhoofd ergens een oordeel over heeft. Een depressie is een soort ‘niets’ een vacuüm, je hoeft niets. Want dat zit jou kennelijk dwars, je ‘moet’ straks weer iets.
Met jouw gedachten bedoel ik precies dat denkpatroon: van wie ‘moet’ jij? Wat ‘moet’ je dan? En hoe oordeel je over je gedachten en gevoelens? Bestrijd je die?
Want ik kan je uit ervaring vertellen dat je héél moe wordt als je dat doet. Tegen je depressieve gevoelens strijden is zinloos, je kunt ze niet laten verdwijnen. Wat je wel kunt doen, is deze laten bestaan zonder ze te bestrijden. Net als je gedachten.
Misschien kun je eens kijken naar deze link:
ToetieToover schreef op 08-02-2022 om 16:16:
[..]
Je kunt helaas je gevoelens niet vermoorden. Die blijven opkomen. Vaak komen ze doordat jouw denkhoofd ergens een oordeel over heeft. Een depressie is een soort ‘niets’ een vacuüm, je hoeft niets. Want dat zit jou kennelijk dwars, je ‘moet’ straks weer iets.
Met jouw gedachten bedoel ik precies dat denkpatroon: van wie ‘moet’ jij? Wat ‘moet’ je dan? En hoe oordeel je over je gedachten en gevoelens? Bestrijd je die?
Want ik kan je uit ervaring vertellen dat je héél moe wordt als je dat doet. Tegen je depressieve gevoelens strijden is zinloos, je kunt ze niet laten verdwijnen. Wat je wel kunt doen, is deze laten bestaan zonder ze te bestrijden. Net als je gedachten.
Misschien kun je eens kijken naar deze link:
Dankjewel. Ik ga die link lezen. Net al even gekeken en op het eerste gezicht ziet het er goed uit. Maar ook confronterend. Want de angst in mij (denk ik?) wil niets veranderen. Want dan is er weer een reden om te blijven leven. Klinkt dat gek? Zolang ik depressief ben is er een reden om niet meer te hoeven leven. Namelijk het sombere gevoel. Maar als dat erg gaat heb ik geen uitvlucht meer. En ik heb hier een oordeel over merk. Dat het heel gestoord klinkt.
Ik ben met mijn therapeut erg bezig met alles wat er te voelen is gewoon accepteren. Gewoon maar even accepteren dat ik het niet wil en weet. En er aan proeven. Hoe voelt het? Wat voel je er nog meer bij? En welke gedachten komen op?
En als ik boos ben: wat zit er nou onder? Ik ben me al zoveel bewuster van de dingen die ik voel en de weerstanden enzo. Maar het maakt het er nog niet makkelijker op.
Maar de psychiater wil zo iets anders van me. Daar mag het niet gewoon bestaan. Daar moet het een verklaring hebben. En dat maakt dat het voelt alsof het gek is wat ik denk.
Ergens denk ik ook dat ik het ‘wil’. Een energiek en blij leven. Die eerste vraag in die link zegt iets over een grafsteen. Het eerste dat in me opkomt is dat ik erop zou schrijven dat ik enthousiast was en levendig. Dus ergens diep van binnen is het ook een wens. Maar ook mijn grootste valkuil. Ik drijf mezelf ook op.
Maar als ik het depressieve stukje laat beslissen doe ik niks. Dat is toch ook niet goed?
Maar het idee dat het leven gewoon doorgaat en dat ik niet bij machte ben er iets aan te doen maakt me paniekerig. Zo dat ik bevries. En ik begrijp nog niet waarom.
Ik ben gewoon helemaal niet blij. Ondanks dat ik wel wat opknap. En dat mag er ook zijn… maar verrekte moeilijk om het de tijd te geven.
Frietspeciaal schreef op 08-02-2022 om 10:56:
ik denk dat ik rationeel wel weet dat ik niet dood wíl maar dat dit leven zo ook niks is. Maar de praktijk is gewoon steeds vaker dat ik zo sterk voel dat ik het leven gewoon niet wil. Dus of ik echt niet dood wil weet ik ook niet meer zo Alsof
...
Ik wil niet meer willen, ik wil niet meer lachen of vrolijk zijn. Ik wil geen dingen oplossen. Alleen dat kan allemaal niet. Als ik erover na ga denken vliegt het me zo aan. Terwijl als ik afleiding zoek, zakt het weer even onder de oppervlakte.
Maar in tegenstelling tot eerst zijn er wel weer twee dingen waar ik een soort voldoening uit haal: sport en hobby. Dus dan denk ik: waarom blijf ik dan toch die gedachten houden?
Beste, ik herken een deel van wat je schrijft en bij het lezen van de bovenstaande alinea's vraag ik me af in hoeverre je nu energie verspilt door een façade op te houden voor de buitenwereld.
Je hoeft helemaal niet te lachen, vrolijk te zijn, of te willen. Soms is het best oké om die depressieve gevoelens toe te laten zodat je ook kunt kijken vanwaar ze komen.
Als je schrijft dat je concrete gedachten hebt (zoals bij het autorijden of het oversteken), zou ik dit eigenlijk aangeven bij de huisarts. Voor mij was de wederkomst van deze gedachten drie jaar geleden, de reden om terug naar de huisarts te gaan, waarop deze mij een ziektebriefje gaf. Uiteindelijk ben ik toen twee maanden thuis geweest met opvolging door een mobiel crisisteam, weer gaan werken om een dik half jaar later weer uit te vallen, ditmaal met een crisisopname. Ondertussen ben ik twee jaar thuis en ben ik eigenlijk nu pas weer langzaam aan het opkrabbelen en bezig met een traject naar een nieuwe baan. Dus verwacht niet dat je dit eventjes snel kunt oplossen.
In mijn tiener/twintiger jaren was ik stevig suïcidaal en kampte ik met zelfdestructief gedrag. Hetgeen mij toen heeft geholpen was de omgeving aanpassen (andere baan, andere mensen, etc.) en leren om beter naar mezelf te luisteren ipv van me te forceren om sociaal wenselijk gedrag te vertonen.
Misschien helpt het voor jou om bij alle dingen die je ogenschijnlijk hebt en waarvoor je tevreden zou moeten zijn, ook eens alles onder de loep te houden en te bekijken wat het met jou doet.
Tot slot zou ik je willen meegeven dat het mij enorm hielp om niet te streven naar geluk, maar vrede te nemen met tevredenheid en het vermijden van ongeluk. En te accepteren dat die donkere gedachten altijd zullen sluimeren, maar dat dit niet betekend dat je eraan moet toegeven noch dat je ze zou moeten bestrijden. Soms is het leven gewoon klote, gaan we even de dieperik in; maar het is altijd tijdelijk.
TO, kan het zijn dat je zoekt naar zingeving? Ik herken je gevoelens en heb deze zelf ook gehad, met ook suïcidale periodes. Ik leef nu een heel "klein" leven, zo ongeveer zoals Valdemar in zijn laatste alinea beschrijft:
"Tot slot zou ik je willen meegeven dat het mij enorm hielp om niet te streven naar geluk, maar vrede te nemen met tevredenheid en het vermijden van ongeluk. En te accepteren dat die donkere gedachten altijd zullen sluimeren, maar dat dit niet betekend dat je eraan moet toegeven noch dat je ze zou moeten bestrijden."
Mijn doodswens is echter verdwenen sinds ik ontdekt heb dat ik mijn leven zin kan geven doordat ik een ander kan helpen door praktische steun (zorgen, tijd investeren, een luisterend oor te bieden); en dat het nastreven van welvaart of het voldoen aan maatschappelijke verwachtingen mij niets brengt maar investeren in andermans welzijn en geluk mijn leven zinvol maakt.
Ik hoop dat je iedere dag kunt denken: "Het is mijn leven en ik mag beslissen wanneer het genoeg is geweest - maar dat is het vandaag nog niet."
Ik heb aangegeven bij de psychiater waar ik tegenaan loop. Niet zozeer geen klik maar wel wat ik mis in de behandeling. Vind ik erg knap van mezelf.
zingeving mis ik zeker op dit moment. Alleen het idee te moeten zoeken naar iets dat me zingeving geeft of energie te moeten geven aan anderen.. ik heb die energie echt even niet. Maar als ik verder opknap en dat blijft moet ik daar zeker wel wat mee. Ik geloof ook dat ik weer zingeving wil proeven in de gewone dagelijkse dingen. Werk, huishouden, eten koken, afspreken met vrienden, hobby en sport etc
overigens is behandelaar ook niet zo onder de indruk van de suïcidale gedachten. Ik heb het in ieder geval wel even genoemd. Maar ik denk toch dat het niet echt concreet is. Het zijn vooral gedachten en paniek. En dat is wel waar ze aan denkt, dat het vooral angstklachten zijn die bij de depressie komen.