Een leven opbouwen na kindermishandeling
Hoi! Ik ben Suzanne en dit is mijn eerste topic hier. Gelijk al vrij gevoelig, ik weet het. Long story short, ik ben als kind op alle mogelijke manieren mishandeld. Ik ben toen ik 10 was uit de situatie gehaald, maar de schade is enorm. Ik ben ook sinds die tijd af en aan in therapie. Nu wel m’n langste periode denk ik, zo’n 4 jaar bij dezelfde psycholoog. Ik krijg nu EMDR en langzaam komt het inzicht dat het niet mijn schuld was. Er ontstaat nu heel veel woede en frustratie.
Tegelijk leer ik ook heel veel. Jarenlang stond ik op standje overleven en nu wordt dat langzaam aan leven. Ik leer wat ik fijn vind, dat ik er mag zijn. En met de kleinste dingen heb ik nog best wel moeite. Maar ik ben wat dat betreft geen opgever en geef 110%. Ik vroeg me af of er hier mensen zijn die iets soortgelijks hebben meegemaakt en daarover willen praten. Wat ik heb geleerd, is dat ik me niet hoef te schamen. En als je dit leest als lotgenoot, hoop ik dat ook jij je niet schaamt.
Liefs, Suus
Je hoeft je zeker niet te schamen. Ik kan je verder niet helpen maar wilde je wel even een knuffel geven! 
Lief van je! Ik ben al ergens in de 30, en nu leer ik pas hoe sommige dingen werken. Ik heb nooit aandacht besteed aan kleding of make-up om maar iets te noemen. Nu kan ik daar wel in doorslaan 🤫. Gewoon er mogen zijn. Niet bang te zijn dat ik iets ‘fout’ doe. Dat zijn dingen waar ik nu heel hard aan werk.
Ik worstel hier ook wel mee, en dacht er pas nog aan een topic over te openen.
Door mijn hectische jeugd heb ik het gevoel 10-0 achter te staan op leeftijdsgenoten. Ben nu begin twintig trouwens. Ik heb geen familie, nou ja, wel een vader waar ik afstandelijk contact mee heb. Ik heb ook nauwelijks vrienden, omdat ik zo vaak moest verhuizen (jeugdinstelling na jeugdinstelling). Ik vind de omgang met mensen moeilijk, omdat ik vaak een grote afstand voel. Ik ben erg eenzaam en moet toegeven dat ik vaak jaloers ben. Jaloers op mensen met een familie, mensen met vrienden, mensen die veel mee hebben zitten in het leven. Mensen met een netwerk, mensen die soms een duwtje in de goede richting krijgen, mensen die het niet allemaal alleen hoeven uit te zoeken.
Ik ben actief bezig een normaal leven op te bouwen, maar dit gaat niet zonder slag of stoot, ik loop vaak tegen teleurstellingen aan. Ik heb sociale angst ontwikkeld. Soms durf ik niet over straat. Dat komt omdat ik zo vaak te maken heb gehad met mensen die me willen kwetsen.
Ik ga in september beginnen met een opleiding. Terug naar de normale wereld. Ik hoop dat ik mijn plekje ga vinden. Ik ben bang dat ik mezelf weer in de problemen ga werken, dat ik het niet kan, of dat ik me weer ga afsluiten van mensen omdat ik contact moeilijk vind. Ik vind het stom om me zo anders te voelen, het klinkt erg slachtofferig, maar ik voel me dus wel echt anders. Alsof ik van een andere planeet kom.
Och lieve Nee, herkenbaarheid te over. Dat jaloers zijn vooral. Ik ben getrouwd en mijn man is een schat. Hij weet ook wat er is gebeurd. Ik heb mn vader nog, maar die spreek ik net als jij ook amper. Ik heb er geen behoefte aan. Op sommige dagen kom ik mn huis niet uit en zit alles op slot omdat ik er dan van overtuigd ben dat mensen van vroeger me willen pakken omdat ik nu praat. Complete onzin, maar niet in mijn hoofd.
Wat goed dat je een opleiding gaat doen! Ik wil na therapie een opleiding gaan doen. Ik wil ervaringsdeskundige worden. Als ik mensen kan helpen is me dat alles waard. Wat ga jij doen als ik vragen mag? Liefs
Beetje hetzelfde verhaal als jou Suzanne_V. Alleen ben ik nooit uit de situatie gehaald en kon het ontvluchten toen ik al ver volwassen was.
Ondertussen begin 40 en heb alles opgestopt in een dikke put met deksel en ben op het deksel mijn leven aan het opbouwen. Wat me redelijk goed afgaat. Ik heb 3 studies (vrijwel tegelijk) afgerond of bijna afgerond en werk 32uur, wat heel leuk is. Lekker aan het daten en heb een leuk huis en mijn leven op de rit.
Ik weet dat het op het deksel is gebouwd en af en toe rommelt het maar ik kan zeggen dat het me redelijk goed afgaat.
Van vriendinnen heb ik geleerd en leer ik nog steeds van me af te bijten, grenzen te stellen en lol te hebben. Zoals gezonde mensen leven, dat leer ik van ze.
Ik heb wel nog steeds therapie, slapen gaat erg wisselend en er zijn een aantal valkuilen die ik moet vermijden. En soms kom ik nog steeds achter dingen waarvan dan blijkt dat ik dat vanuit vroeger trauma doe.
Suzanne_v schreef op 25-07-2021 om 12:30:
Och lieve Nee, herkenbaarheid te over. Dat jaloers zijn vooral. Ik ben getrouwd en mijn man is een schat. Hij weet ook wat er is gebeurd. Ik heb mn vader nog, maar die spreek ik net als jij ook amper. Ik heb er geen behoefte aan. Op sommige dagen kom ik mn huis niet uit en zit alles op slot omdat ik er dan van overtuigd ben dat mensen van vroeger me willen pakken omdat ik nu praat. Complete onzin, maar niet in mijn hoofd.
Wat goed dat je een opleiding gaat doen! Ik wil na therapie een opleiding gaan doen. Ik wil ervaringsdeskundige worden. Als ik mensen kan helpen is me dat alles waard. Wat ga jij doen als ik vragen mag? Liefs
Ik heb die angst dus al met vreemden, dat ik bang ben dat ze me lastig vallen of ergens op gaan aanspreken. Gister werd ik aangesproken omdat ik over de stoep fietste (mag natuurlijk niet), maar dan kan ik al janken, omdat ik het zo vreselijk vind om aangesproken te worden en kritiek te krijgen. Als ik het zo typ klinkt het zwaar overdreven om overstuur te raken van iemand die terecht zegt dat ik daar niet mag fietsen.. maar ja ik ben echt labiel haha.
Waarom heb jij eigenlijk geen behoefte aan contact met je vader? Ik heb juist een enorme behoefte aan contact met familie (ondanks verwaarlozing en huiselijk geweld), bij elk sprankeltje positieve aandacht die ze me geven ben ik in de wolken. Maar 9 van de 10 keer wordt ik uitgescholden, gekwetst, vernederd, genegeerd, afgewezen. Maar ik blijf als een kneusje er achter aan lopen. Het is dat mijn moeder inmiddels duidelijk heeft aangegeven dat ze haar eigen leven heeft en ik niet welkom ben, daarom heb ik geen contact meer. Mijn vader is wel lief, maar een nogal afwezig figuur. Ik mag hem bellen om een schilderijtje op te hangen, maar verder dan dat komt het niet. Mijn ouders zijn gescheiden voor de duidelijkheid.
Leuk dat jij ook een opleiding wil doen. Is dat je eerste opleiding? Ik hoor veel positieve verhalen over ervaringsdeskundigen, er is veel behoefte aan. Ik ga ook een opleiding doen in een sociale richting. Omdat ik graag anoniem hier schrijf houd ik even voor mezelf wat precies. Maar mijn motivatie is in ieder geval dat ik mensen kan helpen die in dezelfde situatie hebben gezeten als ik.
stokstaart schreef op 25-07-2021 om 12:33:
Beetje hetzelfde verhaal als jou Suzanne_V. Alleen ben ik nooit uit de situatie gehaald en kon het ontvluchten toen ik al ver volwassen was.
Ondertussen begin 40 en heb alles opgestopt in een dikke put met deksel en ben op het deksel mijn leven aan het opbouwen. Wat me redelijk goed afgaat. Ik heb 3 studies (vrijwel tegelijk) afgerond of bijna afgerond en werk 32uur, wat heel leuk is. Lekker aan het daten en heb een leuk huis en mijn leven op de rit.
Ik weet dat het op het deksel is gebouwd en af en toe rommelt het maar ik kan zeggen dat het me redelijk goed afgaat.
Van vriendinnen heb ik geleerd en leer ik nog steeds van me af te bijten, grenzen te stellen en lol te hebben. Zoals gezonde mensen leven, dat leer ik van ze.
Ik heb wel nog steeds therapie, slapen gaat erg wisselend en er zijn een aantal valkuilen die ik moet vermijden. En soms kom ik nog steeds achter dingen waarvan dan blijkt dat ik dat vanuit vroeger trauma doe.
Eigenlijk ben ik sinds mijn 22ste pas helemaal ‘vrij’. Ja, toen ik 10 was werd ik uit huis geplaatst en stopte het seksueel misbruik van m’n stiefvader. Maar ook mijn moeder is op meerdere manieren dader. Die heb ik nooit aangegeven en daar heb ik nog steeds spijt van. Op m’n 22ste heb ik alle contact verbroken.
Nee schreef op 25-07-2021 om 12:42:
[..]
Ik heb die angst dus al met vreemden, dat ik bang ben dat ze me lastig vallen of ergens op gaan aanspreken. Gister werd ik aangesproken omdat ik over de stoep fietste (mag natuurlijk niet), maar dan kan ik al janken, omdat ik het zo vreselijk vind om aangesproken te worden en kritiek te krijgen. Als ik het zo typ klinkt het zwaar overdreven om overstuur te raken van iemand die terecht zegt dat ik daar niet mag fietsen.. maar ja ik ben echt labiel haha.
Waarom heb jij eigenlijk geen behoefte aan contact met je vader? Ik heb juist een enorme behoefte aan contact met familie (ondanks verwaarlozing en huiselijk geweld), bij elk sprankeltje positieve aandacht die ze me geven ben ik in de wolken. Maar 9 van de 10 keer wordt ik uitgescholden, gekwetst, vernederd, genegeerd, afgewezen. Maar ik blijf als een kneusje er achter aan lopen. Het is dat mijn moeder inmiddels duidelijk heeft aangegeven dat ze haar eigen leven heeft en ik niet welkom ben, daarom heb ik geen contact meer. Mijn vader is wel lief, maar een nogal afwezig figuur. Ik mag hem bellen om een schilderijtje op te hangen, maar verder dan dat komt het niet. Mijn ouders zijn gescheiden voor de duidelijkheid.
Ik ben als de dood voor vreemden. Want die hebben altijd een oordeel over je, kijken je na en op je voorhoofd staat dat je een slachtoffer bent van mishandeling.
Wb vader, ik ben bij hem gaan wonen. Hij was gescheiden van m’n moeder. Ik heb altijd van hem gehoord dat hij vermoedens had. Had dan ingegrepen! Ik kan niet werken. Ik kan niet auto rijden. Ik ben op m’n 15e compleet ingestort en sindsdien woon ik niet meer thuis. Ik heb in internaten gezeten. Nu al met al goed terechtgekomen, maar het was een lange en moeizame weg.
Zijn jullie ook zo bang om fouten te maken? Ik ga vanavond iets nieuws koken en ben natuurlijk nu al enorm aan het stressen. Want als er iets mis gaat, krijg je straf. Nonsens uiteraard. Wederom enorm logisch in mijn hoofd. Ik ga nu even uitloggen en lees later wel weer. Ben een beetje moe en moet even opladen.
Hoi, ik kom sowieso meelezen en probeer mee te schrijven.
Vind het lastig om er nu veel over te vertellen. Ik zal het proberen, want ik zit in een vergelijkbaar traject.
Veel meegemaakt en het volwassenen leven tot nu toe kunnen redden door overleven. Afgelopen jaar verschillende diagnoses gekregen, komend uit mijn angst, trauma's en gebeurtenissen uit mijn jeugd. Na de zoveelste depressie en eerdere therapie zit ik nu in een traject van EMDR en aanvullende therapie.
Ik herken de angst om iets fout te doen zo goed! En daarbij: wie ben ík? Want alles wat ik deed of bedacht werd afgestraft (mishandeling) genegeerd (verwaarlozing) of verkeerd gebruikt (misbruik).
Succes met je pad! Wat knap dat je er aan begonnen ben.
Heel veel sterkte en succes met alle stappen die je zet binnen je therapie. Dat kan niemand meer van je afnemen.
Ik wil heel graag proberen hier mee te gaan schrijven. Ik ben inmiddels 52 en net begonnen met schematherapie omdat ik nog altijd veel last heb van mijn jeugd.
In mijn geval is er geen sprake van fysieke mishandeling, wel van geestelijke.
Ik heb bijzonder weinig herinneringen aan mijn jeugd overigens, dat maakt het soms wel lastig. Want ik heb heel lang gedacht dat ik alles vast verzonnen had. Dat komt wel ook voort uit het feit dat ik vanuit mijn ouders (vnl mijn moeder) constant te horen krijg dat ik lieg en de boel verdraai.
Ik lees hier al een hoop bekende dingen. De enorme angst voor kritiek. Het bang zijn voor vreemde mensen. De angst om dingen verkeerd te doen of fouten te maken, dat is voor mij allemaal heel herkenbaar.
Het grootste probleem voor mij is echter, dat ik in de loop van mijn leven heel veel last ben gaan krijgen van extreme boosheid. Met een heleboel verbale agressie tot gevolg.
En dat is voor mij heel erg moeilijk te verkroppen. Want het gedrag dat ik dan vertoon, is het gedrag waarmee mijn moeder me zo enorm beschadigd heeft.
Ik laat het hier voor nu heel even bij. Ik vind het echt moeilijk om het hier over te hebben en vooral om er open over te zijn. Terwijl ik er wel behoefte aan heb merk ik.
Sterkte voor degene die hier wat hebben geschreven en het herkennen.
Origina: Mijn moeder zei ook dat ik alles verzonnen had. Maar ondertussen ligt er wel bewijs op tafel. M’n psycholoog wil geen aangifte met me doen omdat ze bang is dat ik dan helemaal aftakel. Daarbij is het verjaard en zou het waarschijnlijk niet eens tot een veroordeling komen. Ik heb ook weinig tot geen herinneringen (allemaal diep weggestopt). Dat komt er nu wel uit. Echt slopend. Maar absoluut de moeite waard.
Merlot: Wat goed dat je met EMDR bent gestart. Ik heb de ene week een sessie, de week daarna spreken we hem door. En zo gaan we door. We kunnen niet alle herinneringen doen, want dan zit ik daar over 10 jaar nog. Maar we kunnen wel de kwaliteit van leven verhogen. Aan m’n zelfbeeld werken. Proberen vrienden te vinden die me accepteren zoals ik ben.
Ik ben heel erg moe en denk dat ik vroeg ik bed lig vanavond. Laptopje erbij en een beetje series kijken.
ik sta op de wachtlijst om in therapie te gaan en mijn verleden te verwerken. Ik ben nu bijna 30 en ik wil eindelijk is gaan leven. Vroeger zowel fysiek als geestelijk mishandeld door mijn vader. Mijn vader spreek en zie ik niet meer. Door het stomme verleden ben ik bang om controle te verliezen en controleer ik regelmatig dingen (die eigenlijk nutteloos zijn), ben ik perfectionistisch en bang om fouten te maken.
Verder durf ik mij nu niet open te stellen voor een relatie, bang dat het fout gaat of ik te controlerend wordt.
Ik lees graag mee.
Ik had een onberekenbare vader waardoor ik helemaal niet meer op mezelf durfde te vertrouwen en heel onzeker werd en liefde ging zoeken en afhankelijk gedrag had in relaties, eenzaam was en nog veel meer.
Ik ben nu 50+ en een hoop levenservaring verder. Therapie gehad, relaties gehad, zelf moeder geworden en ook in mijn werk veel ervaring opgedaan met mensen.
Op dit moment ben ik happy met mezelf en durf ik te staan voor mezelf. Ik pieker eigenlijk nooit meer, heb leuke vriendinnen en maak makkelijk contact. Dat is niet zonder slag of stoot gekomen maar wel gelukt.
Ik hoop dat ik hier af en toe iets kan bijdragen. 🌸
Och Tulpje: Wat een ellende. Ik snap heel goed dat je bang bent voor een relatie. Dat was ik ook. Uiteindelijk toch de stap genomen en al vanaf het begin eerlijk geweest. Hij heeft erover moeten nadenken. We zijn nu 12 jaar verder en bijna 5 jaar getrouwd. Ik kan mezelf zijn, mag mijn gevoelens toelaten. Ik ben ook heel controlerend, met name mn omgeving. Er is altijd overal gevaar en dat is echt slopend. Automobilisten willen me altijd aanrijden en ieder moment kan je de bosjes worden ingetrokken. Ik hoor de stem van mijn hoofddader (moeder) echt heel erg erg daarin.
Tofwijf: (leuke naam!) Wat heb je een stappen gezet! Je mag echt trots zijn op jezelf. Zelf wil ik geen kinderen. Ben veel te bang dat ik verander in een kopie van mijn moeder en daarbij ben ik allesbehalve stabiel. Geen goed idee. En ja dat doet vreselijk pijn, maar het geeft wel rust.
Hier was het wel een ok dag. Ben naar de dagbesteding geweest. Vind dat altijd lastig om te zeggen omdat mensen daar toch een bepaald beeld bij hebben. Ik kom er met name om onder de mensen te zijn, en het is altijd heel gezellig. Straks nog even zwemmen en dan met de beentjes op de tafel.
Vandaag weer een sessie gehad. Was opzich wel fijn, maar altijd erg intensief. M’n psycholoog gaat nu ook op vakantie. Gelukkig heb ik vervanging kunnen regelen voor 2 v/d 3 weken.
We hebben het over mijn moeder gehad. Over hoe ze 24/7 in mijn hoofd zit en op alles wat ik doe kritiek heeft. En dat is echt dodelijk vermoeiend. Ik kan het missen, want er is genoeg om me mee bezig te houden.