Corona of niet, maakt niet uit
Ik had al een tijd een onverklaarbare irritatie rondom mensen die woedend en depressief worden over de lockdown(s).
Joh, maak je niet zo druk, dacht ik, dan ga je een paar weken niet naar een restaurant, de bioscoop kan wel wachten, je hebt internet, Netflix, Videoland, het is toch winter, etc., je kan je thuis toch wel vermaken? (Even los van ondernemers die in de shit zitten of mensen met een onveilige of moeilijke thuissituatie oid).
Maar ik ben erachter gekomen dat ik eigenlijk boos ben, dat mensen die nu depri zijn, over een tijd(je) wanneer dit voorbij is gewoon weer verder kunnen met hun leven. Hun vrienden zien, leuke dingen doen. Zij zijn deze levensstijl duidelijk niet gewend en daarom voelen ze zich slecht.
Ik weet al jaren niet beter dus het was ergens een eyeopener voor me. Mensen worden blijkbaar depressief en ongelukkig van de manier waarop ik al jaren leef.
Zij kunnen straks weer door, maar ik zit er precies hetzelfde bij.
Zijn er meer mensen voor wie corona eigenlijk nauwelijks verschil maakt in hun leven? Die al depressief of ongelukkig of eenzaam waren en die nu zien wat dat met de grote massa doet? En straks waarschijnlijk nog steeds even ongelukkig zijn als de rest weer door kan?
Het is misschien kinderachtig/egoïstisch van me om er zo naar te kijken, alsof het ongeluk van die mensen er minder mag zijn of zo. Maar ik merk dat ik er mee zit. Ik kan slecht meeleven of inleven met het collectieve gevoel.
Herkenbaar voor iemand?
Naar voor je dat je je al zo lang rot voelt. Heb je daar hulp voor?
Jezelf op deze manier met anderen vergelijken is zinloos, je kunt mensen niet kwalijk nemen dat ze het minder kut hebben dan jij zelf. Dat is niet eerlijk. En je weet ook helemaal niet welke ellende of verdriet speelt in andermans leven. Het is nogal slachtofferig, zo komt het over op mij.
Ik herken het wel deels, mijn leven wordt ook niet zo heel anders van de lockdown. Ik ga er wel vaak alleen op uit, dus het is niet zo dat ik er helemaal niets van merk, maar de avondklok boeide mij bijvoorbeeld ook helemaal niet, ik ga toch nooit ergens heen 's avonds.
Maar ik snap wel dat anderen het missen om met vrienden leuke dingen te doen, dus voel geen irritatie. Ik word er hooguit wat verdrietig van dat ik dat niet heb.
Voelde jij jezelf eenzaam en ongelukkig voor corona, of vond je het wel prima zoals het was? En als het eerste het geval is: heb je dan wel hulp?
Ja! Ik! Ik zit met een combinatie van een chronische ziekte en geen familie of partner (kinderen zijn het huis uit en studeren een eind verderop). Het weinige werk dat ik nog kon doen wordt beïnvloed door de lockdown maar dat is niet het naarste. Ik ben gewoon heel echt heel veel alleen en vaak ziek alleen. Lockdown of niet. En daar wordt ik soms best depri van. Als je dat zegt tegen iemand is het "ja het is ook zo naar alles dat je niets kan... ik word er gek van die corona" ik denk dan "joh meid, je ouders leven nog,je hebt broers en zussen, je hebt een leuke partner, je kinderen wonen nog thuis en je bent gezond, waar gaat het over? Verzin leuke dingen met elkaar.' Maar goed, alles is relatief, er zijn mensen die veel eenzamer en zieker zijn dan ik, ik heb een leuk huis, kinderen doen het goed en bellen regelmatig, als het mooi weer is en ik ben niet al te ziek, kan ik een wandeling maken of mijn leuke hobby's uitvoeren. Ik heb te eten.
Ik zou er dan wel weer voor waken tegen iemand die het zoveel minder heeft dan ik te gaan klagen over dat ik het zo rot heb.
En natuurlijk snap ik ook dat voor jonge mensen hun vrienden niet kunnen zien rot is. Of dat ondernemers er gek van worden. Maar de klagers zitten meestal niet in de hoek van de mensen die toch al ziek zijn of alleen zitten maar meer bij de mensen die niet kunnen feesten, brallen of eten in de horeca of op vakantie kunnen. Zij mogen dan wel weer zichzelf met een andere situatie vergelijken blijkbaar.
Dat jij al jaren lang zo leeft is geen probleem als jij het geen probleem vindt natuurlijk. Laat je niks aanpraten omdat anderen de lockdown/corona nou eenmaal zo ervaren.
Vind je bepaalde aspecten van je leven toch zo niet fijn als dat je eerder dacht, dan ben jij zelf de aangewezen persoon om hier verandering in te brengen.
Lexus schreef op 19-12-2021 om 13:29:
Ja! Ik! Ik zit met een combinatie van een chronische ziekte en geen familie of partner (kinderen zijn het huis uit en studeren een eind verderop). Het weinige werk dat ik nog kon doen wordt beïnvloed door de lockdown maar dat is niet het naarste. Ik ben gewoon heel echt heel veel alleen en vaak ziek alleen. Lockdown of niet. En daar wordt ik soms best depri van. Als je dat zegt tegen iemand is het "ja het is ook zo naar alles dat je niets kan... ik word er gek van die corona" ik denk dan "joh meid, je ouders leven nog,je hebt broers en zussen, je hebt een leuke partner, je kinderen wonen nog thuis en je bent gezond, waar gaat het over? Verzin leuke dingen met elkaar.' Maar goed, alles is relatief, er zijn mensen die veel eenzamer en zieker zijn dan ik, ik heb een leuk huis, kinderen doen het goed en bellen regelmatig, als het mooi weer is en ik ben niet al te ziek, kan ik een wandeling maken of mijn leuke hobby's uitvoeren. Ik heb te eten.
Ik zou er dan wel weer voor waken tegen iemand die het zoveel minder heeft dan ik te gaan klagen over dat ik het zo rot heb.
Dat klinkt ook verdrietig Lexus 
Rondstruiner schreef op 19-12-2021 om 13:26:
Voelde jij jezelf eenzaam en ongelukkig voor corona, of vond je het wel prima zoals het was? En als het eerste het geval is: heb je dan wel hulp?
Eigenlijk van beide een beetje. Ik ben sowieso al geen uithuizig persoon en heb geen sociaal leven (wat ik voor het grootste deel prima vind), dus voor mij is het nooit echt moeilijk of anders geweest sinds corona.
Maar tegelijkertijd ben ik wel ook al heel lang ongelukkig en voel ik me daarin niet echt 'gezien'. Nu met corona is er best veel aandacht voor mentale gezondheid, terwijl ik zit van, ja hallo, ik zit dus ongeveer altijd in die situatie.
En nee, had vorig jaar wel hulp, op dit moment niet.
Abigail schreef op 19-12-2021 om 15:32:
[..]
Dat klinkt ook verdrietig Lexus
Jij begrijpt me, ik jou ook. Ik merk dat eigenlijk mensen die een zelfde soort situatie meemaken (en ook weten dat niet alles maakbaar is dus niet gaan komen met 'heb je hulp, jij moet er iets aan doen') het echt kunnen vatten en zich ook niet aangevallen voelen door het verhaal.
Maar je hebt ook mensen die niet in zo'n situatie zitten maar wel empathisch zijn. Dat zijn lieverds.
Ik vind het opmerkelijk dat de mensen die mijn leven (niet werkzaam vanwege mijn beperkingen/handicap) als luxe zagen omdat ik altijd thuis was en de tijd aan mezelf heb, nu degenen zijn die klagen dat ze thuis zijn en geen leuke dingen hebben om te doen. Terwijl zij lichamelijk nog van alles kunnen ondernemen wat ik niet kan, bijv ronde lopen door het bos. Waar ze dus eerst keken dat mijn situatie een luxe was, vinden ze dat bij zichzelf een situatie om over te klagen. Daar verwonder ik me over.
Apiejapie schreef op 19-12-2021 om 16:28:
Ik vind het opmerkelijk dat de mensen die mijn leven (niet werkzaam vanwege mijn beperkingen/handicap) als luxe zagen omdat ik altijd thuis was en de tijd aan mezelf heb, nu degenen zijn die klagen dat ze thuis zijn en geen leuke dingen hebben om te doen. Terwijl zij lichamelijk nog van alles kunnen ondernemen wat ik niet kan, bijv ronde lopen door het bos. Waar ze dus eerst keken dat mijn situatie een luxe was, vinden ze dat bij zichzelf een situatie om over te klagen. Daar verwonder ik me over.
volkomen herkenbaar
Ik herken wel het stukje dat er niet heel erg veel veranderd is aan mijn leven. Maar het voelt voor mij zeker niet als ongelukkig. Nu is het bij mij wel een keuze, ik ben graag alleen, en gelukkig ben ik verder ook gezond. Ik ga graag alleen of soms met anderen wandelen in het bos, hardlopen, een stuk fietsen, fotograferen of iets anders doen. En dat kan nu nog steeds prima. Ik miste aan het begin bijvoorbeeld wel de bioscoop of ontspannen uit eten gaan maar ik merk dat ik de meeste activiteiten die ik graag deed nog steeds kan doen. Het grote verschil is denk ik dat ik een partner heb, goed contact met mijn ouders en familie en een aantal fijne vrienden.
Ik zie bij iemand in mijn omgeving die een uitkering heeft en waarbij de dagopvang nu al een paar keer weg is gevallen dat het echt een zwart gat is. En zij heeft dan nog het geluk dat ze normaal gesproken een dagopvang heeft, voor mensen die dat niet hebben kan ik me voorstellen dat het erg eenzaam voelt en het geklaag van de mensen over niet uit eten kunnen dan heel hard binnenkomt.
Ik merk ook weinig verschil, vond de avond lockdown wel prettig want scheelde mij toch 4 avonden haasten.
Mijn leven toen, werken, naar huis racen, in de auto naar training van zoon, wachten tot zoon klaar was, naar huis eten koken, opruimen, huiswerk hulp geven, huishoudelijk klusje, en dan weer naar bed. Op mijn vrije dag mantelzorgen voor mijn ouders.
Mijn leven nu: meer werken (mijn vakantie is net ingetrokken) nog steeds huiswerk hulp, huishouden en mantelzorg.
Begin van dit jaar wel een tijdje thuis gezeten maar nu met coaching en toch wat aanpassingen op mijn werk lijk ik het nu vol te houden.
Aan Abigail, ik begrijp je irritatie best hoor. Net ook weer: iemand belt op en begint dat het allemaal zo erg is want zij (man thuis en nog twee volwassen kinderen) kunnen niet met vier gezinnen bij elkaar komen. Ik geef aan dat ik het vervelend voor hen vind maar zeg erbij: voor mij verandert er niet zoveel. Naast mijn kind die één kerstdag komt, zie ik namelijk de hele decembermaand (waarin ik ook nog jarig ben) geen familie want die heb ik niet. Ik zeg het niet zo hoor, ik zeg 'tja ik heb verder geen familie dus ik mis ze niet in die zin'. Persoon gaat door met klagen. Ik baal dan toch dat iemand niet kan zeggen of bedenken 'jeetje best heftig zoveel alleen moeten zijn laat ik mijn zegeningen tellen ipv die ander met mijn klaagverhaal lastig te vallen. Mensen zullen het wel niet kunnen zien maar het blijft opmerkelijk hoe het ze niet kan schelen. Ik zou niet over mijn situatie gaan klagen tegen iemand die duidelijk nog meer alleen zit dan ik en/of nog zieker is.
enfin ik moest het even kwijt.
Lexus schreef op 21-12-2021 om 17:27:
Aan Abigail, ik begrijp je irritatie best hoor. Net ook weer: iemand belt op en begint dat het allemaal zo erg is want zij (man thuis en nog twee volwassen kinderen) kunnen niet met vier gezinnen bij elkaar komen. Ik geef aan dat ik het vervelend voor hen vind maar zeg erbij: voor mij verandert er niet zoveel. Naast mijn kind die één kerstdag komt, zie ik namelijk de hele decembermaand (waarin ik ook nog jarig ben) geen familie want die heb ik niet. Ik zeg het niet zo hoor, ik zeg 'tja ik heb verder geen familie dus ik mis ze niet in die zin'. Persoon gaat door met klagen. Ik baal dan toch dat iemand niet kan zeggen of bedenken 'jeetje best heftig zoveel alleen moeten zijn laat ik mijn zegeningen tellen ipv die ander met mijn klaagverhaal lastig te vallen. Mensen zullen het wel niet kunnen zien maar het blijft opmerkelijk hoe het ze niet kan schelen. Ik zou niet over mijn situatie gaan klagen tegen iemand die duidelijk nog meer alleen zit dan ik en/of nog zieker is.
enfin ik moest het even kwijt.
Dat vetgedrukte, Lexus, zou ik interpreteren als 'Ik mis het niet om familie op bezoek te hebben want ik heb dat nooit gekend' (en is dus geen probleem). Ik zou niet de klager zijn die jou zo zou bellen, maar zou ik die wel zijn dat zou ik door jouw opmerking op deze manier het gevoel krijgen dat jij dus juist niks mist. Ik begrijp dat je dat wel mist door de rest van je posts hier.
Ik vind je situatie heel droevig klinken. Misschien helpt het om dat bij je omgeving wat meer duidelijk te maken? Bijv die beller zeggen dat jij dat gevoel van missen veel vaker hebt omdat je zo vaak alleen zit, en voorstellen vaker iets samen te doen (nu digitaal)?
Verder trouwens een 
voor iedereen die TO's post herkent, TO zeker zelf ook natuurlijk. Sterkte!