Autisme

SusannaT schreef op 05-09-2021 om 17:20:

ik dacht voor mezelf aan ADD maar er kwam uit autisme met als bijkomende diagnose ADHD. Die had ik niet zien aankomen. En inmiddels heeft mijn dochter ook de labels autisme en ADHD .

Ik ben erachter gekomen toen ik voor de zoveelste keer maar weer eens op zoek ging naar waarom ik àltijd zo moe ben terwijl ik lichamelijk niets mankeer. Een logische verklaring heb ik nu, maar een simpele oplossing niet.

Mijn partner heeft de diagnose ass/adhd, waarschijnlijk is het zoals met ass en is iedere persoon anders, maar iets dat haar echt wel geholpen heeft is selectiever zijn in haar afspraken. 
Vroeger had ze op vrije dagen makkelijk twee afspraken en nog enkele doorheen de week na het werk, sinds de diagnose probeert ze dit te beperken waardoor ze meer tijd voor zichzelf overhoudt en minder moe is. 
Het is nog steeds cursusje hier cursus daar voor één van haar hobby's, maar ondertussen heeft ze tenminste tijd om ook aan haar talrijke projectjes te werken.

Hier een dochter en een partner met ASS. Bij dochter pas op haar 15e ontdekt (ze is nu18) en bij mijn man kwam het eigenlijk uit omdat hij wel heel veel dingen bij zichzelf herkende bij gesprekken over dochter. Wat een eyeopener! Ik denk wel dat dat relatie reddend kan zijn zo'n diagnose.

Dochter heeft zich tot haar 15e dus altijd heel erg "moeten" aanpassen en dat vind ik wel rot. Sinds de diagnose kunnen we veel beter inspelen op haar behoeftes. Al is voltijds onderwijs of werken waarschijnlijk te lastig voor haar. Dochter is extreem snel overprikkeld en blokkeert dan helemaal. Mensen snappen daar niks van en worden dan zelfs boos op haar als ze niks meer kan zeggen. Het lijkt onwil. En ik ben ook al verweten een slechte opvoeder te zijn. Dat vind ik best lastig.
Ook al leg je uit wat er is, dan wordt de diagnose als slap excuus gezien (ja ja, tegenwoordig heeft iedereen autisme). Grrr

Nikki1973 schreef op 07-09-2021 om 16:29:

He wat vervelend van die reacties Lorwynne. Veel sterkte voor jouw dochter. En ook voor je man. Is best lastig op latere leeftijd deze diagnose.

Eerlijk gezegd herken ik dat wel. Ik heb net sinds bijna een jaar mijn diagnose (ik ben nu 47) en ben zeer selectief aan wie ik het op mijn werk vertel. Heel flauw maar 9 van de 10 zegt; oh maar dan heb ik ook autisme.. ik kan ook niet tegen geluid.....grrrrr.

Oja die heb ik ook gehoord. Mijn dochter is snel overprikkeld door geluid en als je dat verteld denken ze geloof ik dat dat het is.
Tja ik heb ook momenten dat ik snel overprikkeld ben maar weet toch zeker dat ik niet autistisch ben. Mijn man is daarentegen niet zo snel overprikkeld en is toch autistisch. Het kan zomaar 

Ik kan me voorstellen dat je niet zo open bent over je autisme. Ik ben ook niet altijd open over mijn dochter. Dat leer je ook wel af als sommigen zo stom reageren.

Soms denk ik dat veel problemen er niet eens zouden zijn als we maar meer begrip voor elkaar zouden hebben, en dat zou niet alleen voor autisme zijn.

Wat kan er toch veel verschil zijn in ervaringen. Ik ben meestal juist heel open over mijn diagnose. En heb daar weinig echt vervelende reacties op gehad. Ik heb denk ik ook wel een beetje een dikke huid, want reacties als 'oh, maar dan ben ik ook een beetje autistisch' raken me niet. Ik zie dat als dat mensen dingen herkennen en proberen te relateren aan wat ik vertel. Niet als iets negatiefs.
Maar verder is mijn ervaring juist dat er over het algemeen meer begrip ontstaat doordat ik vertel over mijn autisme en wat dat voor mij betekent. 
En soms verklaart het voor mensen ook echt waarom ze me niet konden plaatsen.
Ik ben drie jaar geleden verhuisd en echt in een bijzonder prettige straat terecht gekomen. Ik heb nog nooit zoveel contact met buren gehad, weet van iedereen in de omliggende huizen wie ze zijn en wat ze doen qua werk enzo. Maar ben wel bijzonder angstig en onhandig in nieuw contact en dat was dus duidelijk opgevallen. Toen ik op een feestje (ja, dat lukt me soms en kan ik zelfs best gezellig vinden) van een buurvrouw vertelde dat ik een autisme diagnose heb, reageerde een andere buurvrouw echt zo opgelucht met ' Oh, dus dat is het, ik vermoedde al zoiets, maar dat vraag je toch niet zomaar.' En ons contact is daarna ook echt zoveel makkelijker geworden. Zij snapt waarom ik soms wat anders reageer en ik weet dat ze dat niet erg vindt en het begrijpt.

Ik prijs mezelf echt zo gelukkig als ik hier lees hoe het ook kan zijn. 
De enige die zo reageren zijn mijn ouders. Maar dat verbaast me dan weer niks en zegt meer over hen dan over mij. Ik bedoel, mijn moeder is maar wat blij met mijn diagnose, want nu staat officieel vast dat ik gek ben en zij niet. Het moge duidelijk zijn dat ik een niet leuke moeder heb. De schade die dat gedaan heeft (daar zal ik hier niet over beginnen) beperkt me misschien nog wel meer dan mijn autisme.
Dat is dan vreemd genoeg weer iets waar ik veel minder open over ben omdat ik daarin juist wel heel vaak mijn neus gestoten heb.

nou dat is ook rot Origina, hoe jouw ouders reageren... wat verdrietig zeg.
Dapper hoe je er mee om gaat.

Die van mij leven al heel lang niet meer, dus ik kan het er met hen helaas niet over hebben.

Wat een herkenning! Ik denk bij mezelf aan ADD of ASS, op beide mogelijke diagnoses afwisselend hyperfocus 😊. Binnenkort ga ik het diagnosetraject in. Ik vind het spannend, het voelt toch als belangrijk, eindelijk bevestiging dat er niet zomaar 'altijd iets met mij is'. Moe, snel overprikkeld, hoofdpijn, gevoelig voor geluid (maar echt boos/agressief voelen van burengeluid, muziek, etende mensen!!) angst-, en spanningsklachten, depressies, om de zoveel tijd vastlopen op mijn werk. Ik ben bijna bang om géén diagnose te krijgen. Het is niet zaligmakend, maar ik hoop in ieder geval dat ik dan beter begrijp waar het vandaan komt. Dat het niet voelt als voortdurend falen, maar dat mijn bedrading gewoon wat anders is. Word er emotioneel van nu ik dit schrijf. Al 45 jaar toch steeds wel aan het ploeteren om 'gewoon' te kunnen leven en werken. Heel fijn dit topic. Met of zonder diagnose 🙏

Ik omschrijf mijzelf al jaren als het kubusje in de ballenbak die onze afdeling is. Ik pas er prima tussen maar ben net een beetje anders, en als ze daar een beetje rekening mee houden dan komen we tot het beste resultaat. En gelukkig gebeurt dat ook. Ik heb geen officiele diagnose maar zelfs de bedrijfsarts vind dat er gewoon rekening mee gehouden moet worden dat er verschilen zijn tussen wat de mensen nodig hebben en dat helpt met het vragen van kleine aanpassingen die voor mij voldoende zijn. 

Toen ik een keer aan een moeder vertelde dat onze dochter autisme heeft, zei ze dat zij en haar man ook altijd tegen elkaar gezegd hadden dat een kindje met Down net zo welkom bij hen was als een gezond kindje. Ik dacht dat ik het niet goed hoorde. Ze blijkt autisme in dezelfde groep te scharen als Downsyndroom. Sindsdien vertel ik het nog maar zeer sporadisch.

Ik heb jaren werkweken gehad van 50u of meer. Dit ging vrij goed, maar mijn leven bestond toen uit weinig meer dan werken. 
Toen ik later ook wat dingen wou doen buiten werken, ben ik minder uren gaan werken omdat ik daar anders geen energie voor had.
Ondertussen al anderhalf jaar thuis en als ik weer ga werken zal het max. 30u/week zijn, anders kan ik het niet combineren met het gezinsleven.

Ik lees hier graag mee en vind veel verhalen erg herkenbaar. Zelf heb ik geen autisme maar er kennelijk wel een voorliefde voor. Dat klinkt misschien vreemd maar ik ben twee keer echt verliefd geweest en dat was twee keer op een autistische man. Gelukkig is iedereen uniek, maar ik vind het wel opvallend dat het twee keer is gebeurd. Mijn huidige partner kreeg zijn diagnose rond zijn twaalfde, achteraf gezien weet ik niet wat beter is, op kinderleeftijd een diagnose krijgen of op volwassen leeftijd. Op de basisschool was hij vreemd en anders. Na de diagnose ging hij naar speciaal onderwijs waar hij ook niet tussen paste (veelal crimineeltjes in de dop). Ik denk wel dat als hij vroeg, en dan bedoel ik al op kleuterleeftijd, meer begeleiding had gehad dat hij een stuk gemakkelijker zijn schooltijd door was gekomen.

@lizzyliz ik kan me voorstellen dat zoiets heel hard binnenkomt. Heb je ook gevraagd wat ze daarmee bedoelde? Ik kan me voorstellen dat ze net zo goed had kunnen zeggen “als een kind blind is houden we er net zoveel van”. Maar misschien ben ik daarin te naïef.

Ik ben alleenstaande moeder,  volg een universitaire opleiding,  werk 32 uur en heb nog wat vrijwilligerstaken. Heel vreemd dat ik steeds zo moe ben  Woensdag is mijn vrije dag, dan doe ik liefst niks, even bijkomen.

Bedankt voor jullie reacties. 30/32 uur is best nog veel hoor. En dat moe zijn Susanna, dat herken ik ook zeker hoor!