Autisme

@ Valdemar, nee dat lukt mij ook niet meer hoor. 
Ik dacht dat ik dat kon maar dat was ook de reden waardoor ik altijd moe was en veel migraine had. Kon dus niet. Moet echt herontdekken wat bij mij past.

Zo heb ik binnenkort een concert op een vrijdag, Samen met mijn zusje. Maar dan neem ik de dag daarvoor wel vrij, anders bestaat er toch het risico dat ik na een week werkenm migraine heb en niet naar het concert kan. Zo blijft het een beetje schipperen merk ik. 
En in december heb ik een concert in de ziggodome, op zaterdag. Dan plan ik de maandag ook maar vrij.. 

redbulletje schreef op 15-09-2021 om 17:29:

Ik werk ook niet meer en dat ervaar ik als 'n zege. Mijn mentale elastiek is 5 jaar geleden geknapt.

Het mijne een jaar of 10 geleden.

Alleen was dat ná het niet verlengen van een tijdelijk contract en in combinatie met een echtscheiding. Tja, toe was ik aangewezen op WW. Daar ben ik zo lang mogelijk (in overleg) in blijven hangen om weer een beetje op adem te komen. En daarna in een parttime functie ver "onder mijn niveau" begonnen. Dat was - voor mij - het beste dat me kon overkomen. Geen werkdruk, ik ben grotendeels vrij om mijn eigen tijd in te delen en kan in mijn eentje werken als ik dat wil. Inkomen is hierdoor gekelderd, maar omdat ik al een afbetaald huis had kan ik dat goed opvangen. (Ik heb geen dure reiswensen ). Ik werk nu 20-25 uur per week en dat geeft mij net voldoende ritme. In vakanties merk ik dat ik stuurloos raak als ik geen strakke planning aanhoud.

Nikki1973 schreef op 16-09-2021 om 15:16:

@ Valdemar, nee dat lukt mij ook niet meer hoor.
Ik dacht dat ik dat kon maar dat was ook de reden waardoor ik altijd moe was en veel migraine had. Kon dus niet. Moet echt herontdekken wat bij mij past.

Zo heb ik binnenkort een concert op een vrijdag, Samen met mijn zusje. Maar dan neem ik de dag daarvoor wel vrij, anders bestaat er toch het risico dat ik na een week werkenm migraine heb en niet naar het concert kan. Zo blijft het een beetje schipperen merk ik.
En in december heb ik een concert in de ziggodome, op zaterdag. Dan plan ik de maandag ook maar vrij..

Herkenbaar, maar dan vooral bij mijn partner, zij heeft sinds twee jaar de diagnose ASS/ADHD. Zij heeft ook veel last van migraine maar ik had dit eigenlijk nog nooit gekoppeld aan overprikkeling. 
Tegenwoordig doet ze meer en meer hetzelfde als jou, vrije dagen inplannen na een druk sociaal gebeuren en ik merk wel dat dit haar goed doet. Op dat vlak heeft ze al een hele weg afgelegd want vroeger plande ze haar ganse agenda vol (dat ADHD kantje) waardoor ze dikwijls crashte en elk jaar wel een langere periode thuis zat onder de noemer burn-out. 

ik heb ook pas op late leeftijd de diagnose gehad. Ik was 37. Nu nog steeds zoekende er echt goed mee om te gaan. Vorig jaar burn out gekregen en sinds een maand weer op mijn eigen uren aan het werk (30 uur). Maar ik moet nog steeds leren goed te plannen. Ik wil ook altijd vanalles meemaken terwijl ik dat fysiek niet trek. Hier is het ook vooral de combi werk en kinderen. De kinderen vragen heel veel van mij. Zijn ook erg druk en ondernemend. Oudste heeft ondertussen therapie voor haar driftbuien

83angel, mag ik vragen wat voor therapie dat is?
Zoon heeft gisteren weer eens uit woede uitgehaald en mij vol in m'n gezicht geslagen. Bril tegen de vlakte en nog steeds een zere neus... En natuurlijk een totaal verpeste sfeer... 

Valdemar schreef op 15-09-2021 om 23:50:

[..]

Ah, mijn ritme.
Maximaal één afspraak per dag en dan liefst zo vroeg mogelijk want als deze pas in de namiddag of laat staan 's avonds is, loop ik er toch de ganse dag op vast.

Hier liefst eind van de ochtend of begin van de middag. Als ik te vroeg in de ochtend afspreek kost me dat mijn nachtrust, omdat ik dan bang ben dat ik me verslaap. 

Ik hoop dat ik hier ook mag meeschrijven als moeder van een 17 jarige zoon met autisme. De middelbare school was echt een worsteling voor hem. 
Zijn diagnose werd ook pas in de brugklas vastgesteld. Veel puzzelstukjes vielen op zijn plaats waarom bijvoorbeeld een weekend Londen een hel werd samen terwijl we altijd zo leuk konden reizen.
Hij was daar helemaal overprikkeld, weinig rustpauzes en wilde ook nog eens zijn best doen voor mij. Nadat zijn diagnose werd gesteld is het echt een strijd geweest om hem op het reguliere onderwijs te houden, ze wilde hem vanaf de tweede klas naar het speciaal onderwijs wat hij zelf absoluut niet wilde. Hij heeft het gelukkig gehaald. Ik merkte tot mijn schaamte dat ik het er echt heel moeilijk mee had, wist er niet mee om te gaan. Gelukkig heb ik hier hulp bij gehad en ben ASS beter gaan begrijpen.

Ik als moeder vreesde het MBO, vreesde dat hij stage moest gaan lopen. Ik had best wat verhalen gehoord over het MBO en hoe moeilijk het is voor kinderen met ASS. Ik wilde bijna dat hij zijn examenjaar overdeed zodat hij die stap nog niet hoefde te maken, het loslaten vond ik echt verschrikkelijk nog steeds maar dat gaat nu zoveel beter.

Hij had eerst voor de opleiding beveiliging gekozen maar na een introductie dag waarvan hij totaal overstuur thuis kwam (zo had ik hem in jaren niet meer gezien) heb ik het heft in eigen handen genomen en heb ik voor hem gekozen wat ik ontzettend moeilijk vond want wie ben ik om zijn toekomst te bepalen? 
Hij doet nu een opleiding in dierverzorging en loopt stage op een boerderij. Ik heb hem echt sinds jaren niet zo blij en enthousiast gezien. ik zie hem helemaal opbloeien.
Ik merk dat ik nog wel op mijn hoede ben omdat ik nog steeds bang bent dat het op een dag weer misgaat. 

Biebeltje schreef op 24-09-2021 om 14:59:

welkom Jeannie, wat fijn dat je zoon nu zo opbloeit. Wat zegt hij zelf over deze opleiding?

Toen mijn zoon naar een speciale klas ging (zelfde school) werd het ook ineens een heel ander kind. Nu 2,5 jaar verder maakt hij zich druk dat de tijd zo snel gaat en dat hij niet weet wat er volgend schooljaar (groep 8) gaat gebeuren (er staan veranderingen op stapel, maar nog niemand weet hoe of wat). Elke dag gaat hij met plezier naar school.
Ik kan me al druk maken om de overstap naar de brugklas... Heb wel een school op het oog die mij geschikt lijkt voor zoon, maar vanwege de centrale loting hier blijft het afwachten of je ook een plek krijgt...

Hij vindt school dat wel saai maar dat heeft hij altijd al gevonden maar hij vindt het niveau wel prettig, minder druk dan op de Mavo. Maar het is echt fijn om hem happy te zien. Ik hoop voor jullie dat je zoon geplaats kan worden op de middelbare school van jullie keuze, het is zo belangrijk dat je er een goed gevoel bij hebt. 

Jeannie68 schreef op 24-09-2021 om 09:25:

Ik hoop dat ik hier ook mag meeschrijven als moeder van een 17 jarige zoon met autisme. De middelbare school was echt een worsteling voor hem.
Zijn diagnose werd ook pas in de brugklas vastgesteld. Veel puzzelstukjes vielen op zijn plaats waarom bijvoorbeeld een weekend Londen een hel werd samen terwijl we altijd zo leuk konden reizen.
Hij was daar helemaal overprikkeld, weinig rustpauzes en wilde ook nog eens zijn best doen voor mij. Nadat zijn diagnose werd gesteld is het echt een strijd geweest om hem op het reguliere onderwijs te houden, ze wilde hem vanaf de tweede klas naar het speciaal onderwijs wat hij zelf absoluut niet wilde. Hij heeft het gelukkig gehaald. Ik merkte tot mijn schaamte dat ik het er echt heel moeilijk mee had, wist er niet mee om te gaan. Gelukkig heb ik hier hulp bij gehad en ben ASS beter gaan begrijpen.

Ik als moeder vreesde het MBO, vreesde dat hij stage moest gaan lopen. Ik had best wat verhalen gehoord over het MBO en hoe moeilijk het is voor kinderen met ASS. Ik wilde bijna dat hij zijn examenjaar overdeed zodat hij die stap nog niet hoefde te maken, het loslaten vond ik echt verschrikkelijk nog steeds maar dat gaat nu zoveel beter.

Hij had eerst voor de opleiding beveiliging gekozen maar na een introductie dag waarvan hij totaal overstuur thuis kwam (zo had ik hem in jaren niet meer gezien) heb ik het heft in eigen handen genomen en heb ik voor hem gekozen wat ik ontzettend moeilijk vond want wie ben ik om zijn toekomst te bepalen?
Hij doet nu een opleiding in dierverzorging en loopt stage op een boerderij. Ik heb hem echt sinds jaren niet zo blij en enthousiast gezien. ik zie hem helemaal opbloeien.
Ik merk dat ik nog wel op mijn hoede ben omdat ik nog steeds bang bent dat het op een dag weer misgaat.

Iedereen dacht dat m’n zoon de IT zou ingaan. Hij kon alles met computers, programmeren etc, etc. We waren dan ook stom verbaasd toen hij aankondigde in de dierenverzorging te gaan. Zoveel had hij niet met dieren. Zijn motivatie om juist die opleiding te gaan doen was dat hij wist dat als hij IT zou gaan doen dat hij dan 24/7 ermee bezig zou zijn en dat hij dat niet gezond vond. 
Uiteindelijk heeft hij MBO-4 afgerond en heeft een 30 uren contract bij zijn laatste stage aangeboden gekregen waar hij nu meer dan 10 jaar werkt. De rest krijgt hij aangevuld door Wajong. 

Nimlot schreef op 26-09-2021 om 11:26:

[..]

Iedereen dacht dat m’n zoon de IT zou ingaan. Hij kon alles met computers, programmeren etc, etc. We waren dan ook stom verbaasd toen hij aankondigde in de dierenverzorging te gaan. Zoveel had hij niet met dieren. Zijn motivatie om juist die opleiding te gaan doen was dat hij wist dat als hij IT zou gaan doen dat hij dan 24/7 ermee bezig zou zijn en dat hij dat niet gezond vond.
Uiteindelijk heeft hij MBO-4 afgerond en heeft een 30 uren contract bij zijn laatste stage aangeboden gekregen waar hij nu meer dan 10 jaar werkt. De rest krijgt hij aangevuld door Wajong.

Wat fijn om dit te lezen. Ik denk dat het voor mijn zoon ook een soort van rust geeft in zijn hoofd, vooral het stage lopen. Bezig zijn met dieren die niet tegen je praten..hahaha. Werkt jouw zoon nu in de dierenverzorging?