Anders dan anderen voelen
Een beetje naar aanleiding van de discussie “iedereen is een beetje autistisch”, maar ook wel iets waar ik wel eens vaker over denk.
Ik ben zelf hb’er en heb me tijdens mijn schooltijd altijd anders gevoeld, het gevoel dat ik er niet echt bij hoorde. En dat gevoel is er eigenlijk altijd in bepaalde mate. Al was het tijdens mijn studie wel veel minder. Pas toen onze kinderen hb getest werden en ik er meer over las, vielen er kwartjes.
Maar wat ik me de laatste tijd afvraag, hoe kan ik me anders dan anderen voelen, want ik weet toch helemaal niet hoe anderen zich voelen? Misschien voelen ze zich wel hetzelfde als ik.
Ik vraag me dit ook af over man/vrouw/non-binair zijn, waar we hier thuis mee te maken hebben. Hoe weet je nu of je je wel of geen vrouw voelt? Ik ben een vrouw, maar voel ik me ook zo? Ik kan daar eigenlijk geen antwoord op geven, want hoe hoort een vrouw zich te voelen? Ik hou niet van winkelen, heb geen kijk op kleding etc, ik ben degene die thuis klust, kleine reparaties aan de auto doet en zulk soort dingen. Ik ben ook een echte beta. Maar ik heb me nooit afgevraagd of ik me vrouw voel, dat is/was voor mij gewoon een biologisch gegeven. Ik voel me gewoon Schemerlampje en die zit nu eenmaal in een vrouwenlijf.
Ik hoop dat mijn verhaal niet al te warrig is. Maar de vraag is dus: hoe weet je nu dat wat je voelt/ hoe je bent is zoals het “hoort” te zijn of wanneer het anders is dan anderen? Je voelt tenslotte niet wat iemand anders voelt.
Martje80 schreef op 05-03-2023 om 10:56:
To, ook ik herken me heel erg in het anders dan anderen voelen. Voor een deel heeft het denk ik te maken met de trauma's die ik vroeger heb meegemaakt. Voor een deel zit het ook in de mensen waarmee ik me omring. Ik heb op dit moment veel liefdesverdriet, maar ik ken niet één persoon die met mij deelt/vroeger heeft gedeeld hoe ontzettend naar liefdesverdriet voelt. Dan voel ik me anders.
Over het vrouw voelen. Ook daar herkenning. Ik heb nu eenmaal borsten en een vulva, dùs ben ik vrouw. Ik voel daar verder neutraal over. Ik kon me tijdens seks wel heel begeerd voelen en dat associeer ik met vrouwelijk, veroveren meer met mannelijk. Grappig om er zo over na te denken.
Wel grappig, toen ik erge liefdesverdriet had toen begreep ik ineens heel veel liedjes op de radio. Het gaf mij juist het gevoel dat het iets heel herkenbaars is voor veel mensen.
Ik voelde mij als puber wel anders maar ik denk dat bijna elke puber dat wel zo voelt. Als volwassene ben ik op veel vlakken niet doorsnee maar op veel vlakken ook weer wel. Iedereen heeft wel iets unieks. Zo kan ik bijvoorbeeld geen afbeeldingen voor mij zien, zoals hierboven staat. Ik had er nooit over nagedacht totdat bleek dat anderen dit wel konden. Ik kan mij bijvoorbeeld ook geen gezichten voor de geest halen, zelfs niet van mijn eigen moeder. Ik kan haar gezicht wel feitelijk beschrijven, ik weet de opvallende kenmerken. En ik herken haar ook in het echt of op foto’s, maar haar gezicht voor me zien dat lukt me niet. Met bn-ers vind ik het altijd wel lastig, een programma zoals “wie is de mol” daarbij moet ik goed opletten. Ik speel dan mee met de app maar moet aan mijn vriend vragen of degene die dan op tv is ook degene is die op ik op de app zie. Daarom ben ik ook altijd erg blij met veel diversiteit in dit soort programma’s. 3 vrouwen met lang bruin haar en 3 mannen met krullend blond haar uit dezelfde leeftijdsgroep maakt het een stuk lastiger voor mij. De deelnemers dit jaar waren aardig divers gelukkig.
De hele genderdiscussie vind ik lastig te begrijpen omdat ik mij inderdaad ook afvraag wanneer iemand zich echt vrouw of echt man voelt. Met homoseksualiteit of biseksualiteit lijkt me dat gemakkelijker. Je wordt wel of niet verliefd op iemand van hetzelfde of het andere geslacht. Maar mij vrouw voelen, ja soms als ik mij klaar maak voor een feestje met make-up op een jurkje, maar is dat dan echt vrouw voelen? Het is meer dat ik mijzelf dan opdof maar dat zou ook als man kunnen. Op de meeste dagen denk ik er niet over na of ik man of vrouw ben. Maar ik denk daarom dat ik mijzelf dus wel echt vrouw voel omdat ik er nooit aan heb getwijfeld. Ook niet toen ik als kind hutten bouwde en liever met Lego speelde dan met Barbies, een voorliefde had voor blauwe kleding en als prins of draak naar prinsessen/Prinsjesdag wilde. Dat had met mijn interesses/smaak te maken, niet met mijn geslacht.
Blijkt wel dat er toch een best grote groep is die zichzelf niet associeert met dat wat voor vrouw-zijn staat. En dat vind ik wel fijn om terug te lezen. Ik had nl. vroeger heel sterk het gevoel dat ik maar een raar meisje was, omdat ik niet kirde en giechelde, de hele dag door mijn haar zat te strijken en andere vrouw dingen die ik klasgenotes wel zag doen en zich blijkbaar heel bewust waren van hun plek op de lijn man-vrouw. Terwijl ik toch écht wel wist dat ik met mijn lijf een meisje was en verliefd werd op mensen die jongens genoemd werden. Dus ook seksueel was dat wel redelijk duidelijk (kan een vrouw soms wel fysiek aantrekkelijk vinden, maar de aantrekking zit bij mij toch grotendeels naar mannen, het niet macho type).
Dus op zich goed om te lezen dat er meer vrouwen zijn die weten dat ze vrouw zijn vanwege het simpele biologische gegeven. Maar niet omdat dat nu gelijk staat aan allerlei dingen daarbij als expliciet vrouwelijk voelen. Ik voel dingen volgens mij vooral en eerst als mens met eigen voorkeuren en pas daarna mogelijk als vrouw.
Ik voel me ook wel eens anders omdat mijn lichaam het gelukhormoon niet aan maakt bij sporten en bewegen. Ik kan me daar niks bij voorstellen. Ik zou ook nooit zo maar een eind gaan wandelen of fietsen.
Interessant onderwerp,
Ik voel mij vaak anders op sociaal gebied: ik heb geen "vriendinnen" en weinig behoefte om over alles wat me bezighoudt te praten met anderen. Ik verwerk dingen meestal in mijn eentje, waar veel anderen een vriend(in) bellen. Vroeger al schreef ik alles op in dagboeken en was ik graag alleen.
Verder heb ik vaak het idee dat ik anders doe/denk/andere behoeftes heb dan "de meeste mensen" Mijn leven is ook iets anders verlopen dan dat van de meeste mensen. Maar ik weet ook dat het er daarbij nogal aan ligt welke mensen ik tegenkom.
Wat het vrouw zijn betreft, ik ben geen typische vrouw die zich heel vrouwelijk kleedt of die gaat winkelen of op terrasjes gaat zitten (met die vriendinnen dus)
Maar ik heb totaal geen afkeer van mijn geslachtskenmerken, dus ik voel geen behoefte om een man te zijn.
Op seksueel gebied voel ik me ook anders.