Advies gevraagd
Hi allemaal 
Ik heb al erg lang te maken met psychische klachten, voornamelijk met sociale angststoornis en depressieve gevoelens. Ik voel me ook erg eenzaam. Tijdens mijn middelbare school ben ik hiervoor in therapie geweest, klachten zijn wel verminderd maar nooit verdwenen. Afgelopen jaar, tijdens het laatste jaar van mijn studie weer opnieuw in therapie gegaan. Therapie is na een paar sessies afgelosten om pyscholoog aangaf dat zij mij niet voldoende kon helpen. Klachten zijn ook niet verdwenen maar wel wat onderdrukt door medicatie. Pyscholoog heeft toen een verwijzing gemaakt voor de specialistische GGZ. Maar deze ligt nu, twee maanden later nog steeds bij de huisarts omdat ik er nog niks mee gedaan heb.
En nu komt mijn probleem, misschien gaat het heel stom overkomen maar ik heb echt werkelijk niemand anders dan mijn partner om hier over te praten. En hoe erg hij zijn best ook doet, hij begrijpt het gewoon niet helemaal.
Ik ben sinds deze maand afgestudeerd, en ik ben zelfs aangenomen voor super leuk werk war ik januari mee ga starten. Maar ik krijg mezelf nu gewoon niet over de drempel om nog hulp te zoeken voor mijn psychische klachten. Ik voel me een aansteller, ik heb net mijn master diploma gehaald en ga een functie vervullen waar ik juist best veel te maken ga krijgen met mensen, ondanks mijn sociale angststoornis. Ik heb er veel zin, want ik weet uit ervaring dat dit type functie mij goed afgaat. Maar waarom zou ik dan nog een traject in gaan bij de specialistisch ggz? Ik kan immers gewoon functioneren, een diploma behalen en zometeen aan het werk gaan. Maar tegelijkertijd, ik voel me vaak zo leeg van binnen en depressief. Maar toch ook weer niet echt depressief, ik moeite om dingen te ondernemen maar het lukt me wel gewoon om ook nog wel plezier uit mijn studie en werk te halen. En verder, ik heb eigenlijk geen echte vrienden, dat lukt me ook niet mentaal.
Wat is nou wijsheid? Moet ik wel of niet wat met die verwijzing gaan doen? Ik zou zo graag wat advies willen horen van andere. Dan wordt het voor mezelf hopelijk ook wat duidelijker of ik me gewoon aanstel, of toch gewoon een schop onder mijn kont nodig heb om wat met de verwijzing te gaan doen.
Je kan er nu vroeg bij zijn en het hanteerbaar maken aan het begin van je werkende leven of je kan die verwijzing weg leggen, een paar keer vastlopen ten koste van jezelf en met alle gevolgen van dien en dan weer over nieuw hulp zoeken. Die verwijzing ligt er voor een serieus probleem. Je neemt jezelf en je gezondheid serieus of niet. Succes is geen garantie voor goede mentale gezondheid.
Nee, je stelt je niet aan vind ik. Doe iets met de verwijzing, zou ik zeggen. Er zijn eindeloze wachtlijsten in de GGZ, dus je bent voorlopig toch niet aan de beurt. Anders loop je straks misschien vast in je werk of in je relatie. Dat kun je beter voor zijn toch?
Eens met Viva-Amber en Rondstruiner. Je onderliggende probleem is nog niet weg en dat kan je in meer of mindere mate gaan hinderen. Je weet niet hoe de toekomst loopt, maar ik zou “de rommel” nu opruimen voordat het een berg wordt.
Dat de eerdere psycholoog een verwijzing voorstelt naar de specialistische GGZ lijkt me al een goede indicatie dat je je niet aanstelt. Dat gevoel van dat het niet erg genoeg is, hebben wel meer mensen, vaak vanuit de gedachte dat het veel erger kan. Maar: het kan ook veel beter! Ik zou jezelf dat gunnen en je laten verwijzen.
Eens met de rest. Bovendien, als je nu aanmeldt heb je grote kans dat je pas over aantal maanden wordt opgeroepen voor een intake, dus dan kun je in de eerste maanden op je nieuwe werk gewoon daarop focussen en als je een beetje bent geland, kun je met jezelf aan de slag.
Wat vervelend trouwens voor je dat je zo worstelt en geen vriend(inn)en hebt. Dat laatste is wel vrij belangrijk, ook om idd je partner niet (als enige of met alles) teveel te belasten. Hopelijk lukt het om in de loop der tijd toch een vriendschap op te bouwen met iemand. Ik heb mijn leukste vriendinnen leren kennen doordat ik dingen ging doen die ik echt leuk vond (niks spannends overigens hoor, eerder heel kneuterig, bijv. in het dorp naar een of andere lezing gaan. Ik ben een vrij rustig persoon en houd ook van andere rustige personen dus op een festival of in een drukke kroeg ga ik geen BFF tegen het lijf lopen waarschijnlijk)
Ja, het kan altijd erger. Maar het kan ook beter.
De vraag waar het om gaat is of jij gelukkig bent met hoe het nu is. Of jij wil dat het beter gaat dan dat het nu gaat.
Als je dat wilt, is dat reden genoeg om echt voor die hulp te gaan. Hulp is echt niet alleen voor mensen op de bodem.
Wat fijn dat je zin hebt in je nieuwe baan en het wat dat betreft je (nog) niet ondermijnt. Ik kan me de drempel om hulp te zoeken best voorstellen, die maakt het “zo echt” maar ik zou deze investering in jezelf wel adviseren.
De psychologe zal echt niet voor niets je doorverwezen hebben naar de specialistische GGZ met de huidige wachttijden. Laat je dus vooral op de wachtlijst zetten, dan kan de behandelaar die je over een jaar krijgt altijd nog aangeven dat je inmiddels voldoende opgeknapt bent of dat er geen voldoende last meer is voor specialistische ggz. Maar te lang door blijven lopen met klachten is voor niemand goed. Veel plezier in je nieuwe baan!
Dankjewel voor alle fijne, en ook lieve reacties! Dat doet me erg goed, en maakt de drempel om het nu toch maar te gaan doen meteen een stukje kleiner.
Ik denk dat ik er ook vooral moeite mee heb omdat ik vanuit thuis heb meekregen ''niet zeuren, maar gewoon door gaan'' en dat alle psychologische hulp ''onzin'' is. Dus het zeker goed om het ook eens van andere mensen te horen. Hiernaast heb één persoon in mijn nabije omgeving, eigenlijk alleen met haar kan het ik het nog wel als een vriendschap beschouwen. Maar met haar gaat écht heel slecht, dicht tegen een opname aan etc. , dus ik ga mezelf dan snel vergelijken en krijg dan het idee dat ik het eigenlijk allemaal zo goed voor elkaar heb dat ik dus niet meer zeuren. Maar ja, inderdaad elke avond als ik bed leg dan heb ik wel dat knagende gevoel dat ik toch niet tevreden ben met alles.
Je berichtjes geven aanleiding genoeg om je aan te melden. Gun jezelf ook gewoon de tools om beter te leren omgaan met eenzaamheid en andere nare gevoelens. En als jij je beter voelt staat je relatie ook minder onder druk. Snel aanmelden dus, wees een beetje liever voor jezelf!
Eens met de anderen: aanmelden, vervolgens kom je toch op een wachtlijst te staan. Misschien dat tegen de tijd dat je aan de beurt bent, je merkt dat je geen extra hulp meer nodig hebt en dan kun je dit nog steeds aangeven. Lastiger wordt het wanneer je nu niet aanmeldt, de situatie verslechtert en je pas op de wachtlijst komt te staan wanneer het probleem urgenter is.