AD(H)D, welke tips en trucs gebruik jij?
Hoi, ik stel deze vraag eigenlijk voor mijn (jong volwassen) dochter die nu gelukkig na een aantal moeilijke jaren weer contact wil met ons ouders en dit contact ook zelf opzoekt. Daar zijn we heel blij mee. Ze woont begeleid en helaas is er weinig input of begrip vanuit de hulpverlening daar op haar gedrag. Waardoor de ondersteuning ook niet toereikend is op haar adhd problematiek. Maakt allemaal niet zoveel uit, maar daarom zoek ik zelf en ik vroeg me daardoor eigenlijk af welke tips en trucs jullie gebruiken om jullie leven wat makkelijker/overzichtelijker te maken?
Ik zoek dan eigenlijk tussen jullie informatie iets wat mijn dochter zou kunnen gebruiken. Ik begrijp goed dat dit het liefst uit haarzelf zou moeten komen, maar mijn dochter heeft niet zo'n sterk ontwikkeld reflectievermogen en ook nogal zorgmijdend, dus op zoek gaan naar helpende dingen niet haar eerste prioriteit in het leven. Zij dealt meer met de gevolgen en neemt de consequenties dan voor lief. Zo'n gevolg is dan voor de 500e keer haar portemonnee kwijt zijn, waardoor ze ervoor kiest om zwart te rijden met als consequentie boetes. Geen handige oplossing. Aan de voorkant lukt het haar niet om het kwijtraken te voorkomen. Medicijnen gebruikt ze niet (krijgt ze ook niet) omdat ze blowt
Hoe gaan jullie om met spullen kwijtraken en bestaan er apps/ sites/ methodes of trainingen waar je zelf wat aan hebt gehad?
Dit lijkt me de crux: “Hoe vaak we haar ook hebben proberen te helpen, waarschuwen, tijd doorgeven, dingen van te voren klaar laten zetten, lijstjes maken, niks hielp permanent. Ik denk dat het meer oefening en training vraagt.”
Als ze niet eens kan/wil beginnen, kan ze ook niet oefenen en leren. Als ze geen medicatie wil gebruiken, kan ze het ook niet met een beetje geluk wat meer ‘cadeau krijgen’. Jij kan hier geen enkele tip krijgen die haar helpt, zo lang zij alles afwijst. Je dochter manoeuvreert zich op die manier in de positie dat ze alles zelf moet ontdekken en oplossen. Dat bedoel ik niet als negatief commentaar maar als feit. Ik zou het maar loslaten tot ze zelf om hulp vraagt. En af en toe zeggen: “Vervelend voor je”. Meer kun je niet doen.
Wil ze deze hulp van jou? Als het contact een poos fragiel/afwezig is geweest, is dat voor mij de eerste vraag.
Mija schreef op 30-05-2023 om 13:59:
Dit lijkt me de crux: “Hoe vaak we haar ook hebben proberen te helpen, waarschuwen, tijd doorgeven, dingen van te voren klaar laten zetten, lijstjes maken, niks hielp permanent. Ik denk dat het meer oefening en training vraagt.”
Als ze niet eens kan/wil beginnen, kan ze ook niet oefenen en leren. Als ze geen medicatie wil gebruiken, kan ze het ook niet met een beetje geluk wat meer ‘cadeau krijgen’. Jij kan hier geen enkele tip krijgen die haar helpt, zo lang zij alles afwijst. Je dochter manoeuvreert zich op die manier in de positie dat ze alles zelf moet ontdekken en oplossen. Dat bedoel ik niet als negatief commentaar maar als feit. Ik zou het maar loslaten tot ze zelf om hulp vraagt. En af en toe zeggen: “Vervelend voor je”. Meer kun je niet doen.
Ik denk de spijker op de kop. Ik lag hier gisteren in bed nog over te malen en moest me weer eens mijn riedeltje voor ogen halen waarom ze uberhaupt niet meer thuiswoont. Het complete gebrek aan problemen erkennen en evt. hulp willen. En het klopt dat het idd zinloos is als het niet uit haarzelf komt. Iemand die niet wil (welke reden dan ook) kan je niet helpen.
Het jammere is wel dat dit ook niet gestimuleerd wordt door de hulpverlening waar ze zit. Die ondernemen geen enkele actie of tijdelijke hulp in de vorm van vraaggestuurde gesprekken om haar gedrag voor zichzelf wat meer te moeten beantwoorden (waarom doe je dit liever dan medicijnen nemen? Wat is je winst om dit zo te doen? Wanneer denk je dat je leven makkelijker zou kunnen zijn?). Je weet wel, die prikkelende vragen in de hoop dat je ergens een zaadje plant die -zij het langzaam- begint te ontkiemen, waardoor ze op een bepaald moment misschien zélf iets wil.
Maar jullie hebben gelijk: ik kan niks doen of zeggen wat haar zal helpen als ze zelf geen andere keuzes maakt.
Diyer schreef op 30-05-2023 om 15:00:
[..]
Maar jullie hebben gelijk: ik kan niks doen of zeggen wat haar zal helpen als ze zelf geen andere keuzes maakt.
in dat geval kan deze “hulp” die je graag wil aanbieden ook averechts werken. Dat je kind het gevoel krijgt dat die niet goed genoeg is zoals die is. Dat die op de tenen moet lopen/veranderen voor jou.
Is lastig hoor, maar als er een poos geen contact is geweest, zou ik vooral investeren in “kind ontmoeten waar het is”, in plaats van “verbetertrajecten voor kind”.
De meeste mensen die reageerden in het topic “je hebt geen kind, dus…” hebben een hekel aan ongevraagd advies. Dat kan ook maar zo voor jouw jongvolwassene gelden.
Sterkte, lijkt me een moeilijk situatie en positie.
Diyer schreef op 30-05-2023 om 15:00:
[..]
Ik denk de spijker op de kop. Ik lag hier gisteren in bed nog over te malen en moest me weer eens mijn riedeltje voor ogen halen waarom ze uberhaupt niet meer thuiswoont. Het complete gebrek aan problemen erkennen en evt. hulp willen. En het klopt dat het idd zinloos is als het niet uit haarzelf komt. Iemand die niet wil (welke reden dan ook) kan je niet helpen.
Het jammere is wel dat dit ook niet gestimuleerd wordt door de hulpverlening waar ze zit. Die ondernemen geen enkele actie of tijdelijke hulp in de vorm van vraaggestuurde gesprekken om haar gedrag voor zichzelf wat meer te moeten beantwoorden (waarom doe je dit liever dan medicijnen nemen? Wat is je winst om dit zo te doen? Wanneer denk je dat je leven makkelijker zou kunnen zijn?). Je weet wel, die prikkelende vragen in de hoop dat je ergens een zaadje plant die -zij het langzaam- begint te ontkiemen, waardoor ze op een bepaald moment misschien zélf iets wil.
Maar jullie hebben gelijk: ik kan niks doen of zeggen wat haar zal helpen als ze zelf geen andere keuzes maakt.
Sommige kinderen kunnen niet profiteren van de sturing en hulp van ouders en/of anderen omdat ze 'extreem autonoom' willen zijn, of vinden dat ze dat moeten zijn. Je kunt daar dan heel erg op gaan pushen maar dat heeft een averechts effect: de band met je kind gaat eraan en de energie van het kind gaat zitten in weerstand. Je kunt dan niet anders dan ze aan zichzelf overlaten en vertrouwen tonen, steun geven aan wat goed is en niet teveel aandacht geven aan wat er allemaal niet goed gaat. Als ouder gaat dat niet zo gemakkelijk, en al helemaal niet als je kind thuis woont, omdat men ook naar jou kijkt als er dingen niet goed gaan en omdat het angstig maakt om te zien dat je kind weinig grip heeft op haar leven en toekomst. Uiteindelijk komt je eigen mentale gezondheid dan teveel onder druk te staan. Daarom is het een zegen dat je dochter niet thuis woont. De begeleiding waar ze woont zal heus wel proberen het gesprek met haar te voeren over deze dingen maar het is waarschijnlijk geen therapeutische gemeenschap? Iets zegt me dat je dochter dat niet zou accepteren en daar ook niet zou gedijen. Die 'prikkelende vragen' roepen meer weerstand op dan dat ze in vruchtbare aarde vallen? Waarschijnlijk heeft je kind tijd nodig om een bepaalde ontwikkeling door te maken. Hoe moeilijk dat ook is, om aan te zien, om bang te zijn voor haar toekomst, als ouder kun je op een gegeven moment niet anders dan dit de ruimte geven. Dus doe een stap terug qua 'bemoeienis'. Doe vooral fijne, warme dingen met haar en laat haar dan weer gaan. Sterkte Diyer, het is niet gemakkelijk!
Hoi Mija, klinkt bekend je verhaal. Heb je daar toevallig iets meer kennis van of over gelezen? Zo'n koppig stuk staal in de vorm van mijn dochter heb ik nl. nog nooit eerder meegemaakt, hoe iemand zó afwerend kan zijn in hulp toelaten, dingen willen/kunnen zien en vertrouwen hebben in anderen. Hoewel, mijn vader kan er ook wat van. Die leeft ook compleet in zijn eigen bubbel waarin de wereld bestaat uit sprookjes en kabouters en niemand hem daar vanaf kan brengen.
Het is idd extreem lastig om los te laten en te vertrouwen, omdat het willen helpen haar juist richting verzet en weerstand stuurt. Maar aan de andere kant zorgt haar ADHD ook voor heel weinig inzicht. Problemen bestaan niet voor haar, ondanks dat de rest van de wereld wél problemen heeft met haar gedrag. Denk dan aan strafrecht, buro HALT, bewindvoering, Iriszorg, feit dat ze haar bij de instelling niet willen houden met dit gedrag en wij angst hebben dat ze daarmee achter het station tussen de junks belandt. Dus je vat het goed samen, grote zorgen bij een kind dat geen problemen ziet.
Ik moest wel een beetje lachen om haar opmerking afgelopen week. Voor het eerst (!!) zei ze dat dit heel zielig voor háár was dat ze nu voor de 5e keer haar portemonnee kwijt is (nee, wordt zeer waarschijnlijk niet gejat op de groep, als er iemand jat is ze het zelf), omdat ze doodmoe van zichzelf wordt. Het feit dat ze dit hardop uitsprak maakt dat ik denk 'whut, hoor ik dat goed, vindt ze het nu eindelijk na 5 x in 1 jaar ook wel eens een keer superirritant voor zichzelf?? 
' Dat alleen is al winst, dat ze dit zegt.
jammer dat ze niet openstaat voor medicatie want ze overziet de consequenties duidelijk niet hiervan. Alleen vraag ik mij dan af als ze geen medicatie wilt en daardoor niet een behandeling in gang gezet kan worden. Wat doet ze daar dan, behalve haar tijd uitzitten?
Doel is dat ze daar uiteindelijk leert om zelfstandiger te worden, zodat ze op eigen benen kan staan. Dit is een soort overgangshuis voor 16-19 jarigen om eerst met wat meer bescherming nog een soort thuis situatie na te bootsen, wat dan moet leiden naar op kamers gaan. Dus van nog met de pappot mee eten tot zelfstandig zijn en koken in je eigen keuken. En als je dat hebt bereikt, dan daar weg (wat in de praktijk voor zover ik heb begrepen dus meestal uiterlijk 19 jaar is).
maar heb je het gevoel dat ze er dan klaar voor is om geheel zelfstandig te gaan wonen? 18 betekent voor de wet volwassen, maar daar is bij jou dochter geen sprake van... komt ze dan weer thuis wonen?
Ik hoop dat je voor elkaar krijgt wat Mija zegt.
Uiteraard zit je vol zorgen, hoop en frustratie, maar je dochter kan er niks mee en daardoor kan het een negatieve invloed hebben op jullie relatie. Ze weet echt wel dat jij het graag anders voor haar ziet en ze weet ook dat jij en de hulpverlening haar willen helpen. Het zou mooi zijn als die deur nog openstaat als ze ooit in staat is om haar handelen aan te passen aan haar beperking en inziet dat ze daar hulp bij nodig heeft. Het zou überhaupt fijn zijn als die deur open blijft staan, ook als dat moment nooit komt.