Zoon heeft geen aansluiting VO
Mijn zoon (14, 2 vwo) heeft in zijn klas / op school geen vrienden. Het doet me pijn als hij vertelt niemand te hebben, bijvoorbeeld als er tweetallen gevormd moeten worden om samen te werken. Hij valt dan buiten de boot.
Zoon geeft aan dat hij zich wel veilig voelt in de groep en ook af en toe wel aansluit bij een groepje klasgenoten in de pauze. Hij zit ook gerust alleen en zegt dan dat soms ook prima te vinden.
Hij is introvert, thuis graag op zichzelf en heeft wat sociaal onhandige trekken. Maar ik gun hem zo die aansluiting. Dat is natuurlijk niet te forceren en zoon is ervan overtuigd dat het ook zo blijft. Het doet zeer dat ik hem niet kan helpen. Zoon wordt gelukkig niet gepest, maar hij voelt zich regelmatig alleen.
Buiten school spreekt hij heel af en toe nog een paar jongens van de basisschool, meestal online.
Hij zou vanuit school een sova/weerbaarheid training volgen (wellicht met wat gelijkgestemden) maar die gaat niet door ivm te weinig aanmeldingen.
Wat ik met dit bericht wil… ik denk wat herkenning en verhalen waarbij het ‘goed kwam’. En tips over hoe ik het beste mijn zoon kan ondersteunen. Het maakt me verdrietig, ik gun hem de tijd van z’n leven, waarbij hij wordt gewaardeerd om wie hij is.
pfffff… ben blij dat ik hier een topic heb gevuld met wat van mijn zorgen. Het helpt me om jullie reacties te herlezen. De zorgen om mijn zoon verlopen echt in vlagen… nu voel ik het weer heel sterk en ik vind het zo kut dan. Zit ik weer te janken omdat zoon opmerkingen maakt over ‘ik heb niet eens vrienden’, ‘waarom zou ik leren als ik alleen maar onvoldoendes haal’. Als ik erover doorga roept hij alleen maar ‘gevoelig onderwerp!’ Of ‘mam, je praat teveel, laat me’. Hij wil dus echt geen hulp met wat dan ook… En hij is vooral op z’n kamer. Zucht. Mijn mantra maar weer: wees positief en heb vertrouwen.
Het is overigens ergens een voordeel dat hij geen aansluiting heeft in de klas, want de kans op blijven zitten is op dit moment erg groot 🙃
ik vind de uitspraken van je zoon toch best pittig. In combinatie met zijn slechte cijfers toch ook wel een gesprek met de mentor waard. Al is het alleen maar om meer context te vragen: wat ziet school, welke houding laat je zoon in de klas zien. Dat gesprek kan je ook prima samen met je zoon en de mentor voeren. Als je kind zulke uitspraken doet, zie ik toch wel als een vorm van hulpvragen.