Wat jij zelf leuk vindt (en je kinderen erg ouderwets)
In de praktijk heb ik inmiddels te maken met twee generaties die wat ik leuk vind ouderwets vinden, maar vooruit.
Als ik bij een kaartenmolen in een (kinder)boekhandel sta, valt mn blik met plezier op kaarten die door Fiep Westendorp zijn getekend. Floddertje, Pim en Pom, de Stampertjes, Jip en Janneke. Ik lees jongste kleindochter nog graag voor uit laatstgenoemde titel. Ah mam, dat is toch wel erg uit de tijd hoor. Er zijn zoveel leukere boeken.
Weet ik. Maar de herinnering voelt zo fijn.
Kaartjes sturen is trouwens ook passé. Die molen staat er alleen voor nostalgische types.
En op tafel. Lekker, gekookte pudding met bessensap. Of wentelteefjes.
Of een knuffelbeest, genaaid van gordijnen uit 1972. m’n gevoel van toen komt terug.
Ontdekte onlangs dat recepties bij een trouwerij niet meer bestaan. Je bent daggast - of niks. Bekenden en buren worden niet verwacht met een felicitatie. Andere tijden. Aardigheidjes heeft iedereen genoeg, dat geloof ik meteen. Maar ja, je blijft anno nu meer hangen in je eigen kringetje. Behalve op je werk natuurlijk.
Laten we niet ontaarden in ‘vroeger was het beter/gezelliger’. De enige echte waarheid is dat ik toen jong(er) was.
Ondertussen zijn er dingetjes waaraan je met plezier terugdenkt, dingetjes die nu uit de tijd zijn.
De boeken van Enid Blyton. Ontzettend moralistisch, zeker de kostschoolboekjes. Maar wat genoot ik ervan!
De telefoon gebruiken. Ik app graag, maar ik vind een belletje op z'n tijd ook niet onaardig, maar dat is voor mijn kinderen bijna een oneerbaar voorstel, alleen in het geval van een Ernstige Situatie toegestaan. Bovendien weten ze niets te zeggen als we al eens bellen. Met mijn moeder kon ik gerust een uur aan de telefoon hangen, mijn kinderen redden de 5 minuten niet.
Nou was mijn moeder wel uit haar humeur als ik een week niet belde, dat hoeft van mij nou ook weer niet!
Dat van receptie en bruiloft wist ik niet. Maar ik vind een receptie altijd wat twijfelachtig, je bent goed genoeg om te feliciteren en een cadeau af te geven, maar je mag niet aan het feestje meedoen.
Zelf had ik geen receptie, alleen daggasten en avondgasten die allemaal mee konden eten van een Italiaans buffet. Vond de vrije uurtjes tussen stadhuis en feestje wel fijn.
Analoge fotografie, bellen i.p.v. appen en kaartjes versturen (kerstkaarten uitgezonderd, daar doe ik niet meer aan). Er is ongetwijfeld nog meer, maar dit komt als eerste in me op.
Om 20:00 live het journaal kijken. Überhaupt het journaal kijken.
Een fysieke felicitatiekaart sturen en/of ontvangen vind ik nog steeds erg leuk , maar mijn kinderen doen dat niet en vinden dat ouderwets.
sjoelen, en ik vind het heel leuk!
TV kijken. Mijn oudste heeft nu dan wel een tv, omdat haar partner die toevallig meenam, maar ze hebben geen tv-abonnement. Bellen doen ze beide wel, meestal als er iets snel even geregeld moet worden. Om te kletsen altijd met beeld.
Wollstonecraft schreef op 24-08-2024 om 16:33:
De boeken van Enid Blyton. Ontzettend moralistisch, zeker de kostschoolboekjes. Maar wat genoot ik ervan!
Dit, en nog veel meer boeken die ik vroeger las.En bordspellen, mijn kinderen doen liever een spelletje op de switch.
Toevallig ga ik binnenkort naar de receptie op een bruiloft! Maar is ook de eerste keer dat ik dat meemaak sinds m’n eigen kindertijd. (Overigens waren we voor de hele dag uitgenodigd, maar wegens gezondheidsredenen lukt dat niet en gaan we alleen naar de receptie. Weet dus nog niet of het dezelfde ‘functie’ heeft als vroeger of dat er andere redenen zijn om hun dag zo te doen.)
On topic: de boeken van Annie MG vind ik ook nog steeds leuk, ja ouderwets en af en toe pas ik de erg rolbevestigende dingen wat aan. Mijn kinderen (begin basisschool) vinden het ook leuk.
Maar zelf was ik als kind dol op Pinkeltje en daar kan ik mijn oudste nog niet erg voor enthousiasmeren. En ik snap haar wel, als ik nu zie hoe die schrijfstijl is…
Ik ga nadenken of ik nog meer voorbeelden weet!
Recepties bestaan nog wel, schoonouders kregen een uitnodiging van een neef van man. Hoop eisen qua kleding, verboden en als cadeautip een envelop en een fles van hun favoriete drank. En dat op een onmogelijk te bereiken locatie voor 2 uurtjes. Ze hebben dus ervoor bedankt.
Het plezier om je gemaakte foto's na een week (en later na 1 uur) op te mogen halen en de teleurstelling als de helft niet goed was 
Het logistieke brein dat ging ratelen als er ergens een hick up in de afspraak planning zat (trein vertraging, file) en hoe je het dan voor elkaar kon krijgen om elkaar toch nog te treffen. Als dit, dan dat, als zus, dan zo. Je sprak soms hele riedeltjes met elkaar af, ging je ook in de ander verplaatsen, zo van, als ik Linda was, wat zou ze dan gedaan hebben? En dan liep ik naar de mevrouw bij de kaartjes automaat tegenover ons vaste afspreekpunt en die kon mij dan vertellen dat 'linda' had gevraagd om door te geven dat ze alvast naar de stad was gegaan en daar wat zou gaan drinken bij cafe zus en zo.
Haha, het ging bijna altijd goed 
Daardoor hebben boomers ook geen moeite met wildvreemden aanspreken. Je moest wel als je ergens wilde komen.
vaak mijn telefoon expres niet mee omdat ik ( als oudje) het nog steeds lekker vind om niet altijd bereikbaar te zijn. Mijn kinderen vinden dat onvoorstelbaar en ook wel irritant aan mij.
Ojee ik ben niet voldoende op de hoogte van al mijn ouderwetse gedoetjes om het op te merken. Gelukkig maar 