Waar werd je vandaag verdrietig van?
Naast blijheid en ergernis is er helaas ook af en toe verdriet.
Dus waar werd jij vandaag verdrietig van?
Zelf ben ik verdrietig omdat ik net gehoord heb dat onze nieuwe dorpshuisarts toch niet blijft. Had begin van dit jaar gelijk een goeie klik met hem en hij neemt echt de tijd voor je. Hij was een prima opvolger voor de huisarts die ik hiervoor ruim 30 jaar had die met pensioen ging. Nu is 't maar weer afwachten wat er voor terug komt 
Verdrietig is niet het goede woord maar boos of blij al helemaal niet dus dan toch maar hier.
Mijn kind kwam een tijd terug dat hij een jaar naar Australië wil, werken en reizen. Pfff, het idee alleen al: Australië??? Zo ver weg en zo lang. Maar goddank is Australië nog wel een jaar dicht 
Dus dat plan is voorlopig van de baan. Ik helemaal opgelucht, komt 'ie gisteren: Ik ga zaterdag parachutespringen.
Beng, mijn moederhart meteen op hol 💔 Mijn baby gaat uit een vliegtuig springen
😱 
Zucht.
Zal het er maar meteen bij zetten. Het is hem ontzettend gegund allemaal en hij is oud, 21, en wijs genoeg en hij heeft er hard voor gewerkt en ik heb alle vertrouwen in hem. Maar hé, ik ben wel z'n moeder.
Van mijn moeder.
Mijn moeder is 83 en heeft alzheimer. Ze is in de kern van haar wezen ook een angstig type.
Sinds een paar maanden zit ze in een verpleeghuis en daar snapt ze niets van. Ze wil niet naar de huiskamer toe, want daar kent ze niemand, en zit vaak alleen op haar appartement.
Gisteren dus even op bezoek geweest. Zegt ze bij het afscheid met de tranen in haar ogen: "Ik snap dat je naar huis moet, maar ik vind het zo jammer. Vroeger kwam je zo vaak, en ik zie je nu zo weinig."
Ai, die kwam even binnen. Ik ben al meer dan 35 jaar uit huis, en heb sindsdien op altijd meer dan 150 km afstand gewoond.
"Vroeger" kwam ik hooguit 5 tot 6 keer per jaar. De laatste jaren kom ik wekelijks even op bezoek.
De eenzaamheid straalde zo van haar af, plus de angst om naar de woonkamer toe te gaan. (Waar is die woonkamer ook al weer, wie is daar, ken ik die mensen, vinden ze mij wel "aardig/leuk" en hoe ziet die woonkamer er in hemelsnaam uit? waarom ben ik hier, en waarom mag ik niet naar huis? Waarom zie ik mijn man niet, wil hij me niet meer? )
Vandaag ben ik dus verdrietig. Om gisteren en om mezelf en mijn gezin. Zie ik mijn toekomst (Alzheimer zit in de familie) en ben ik bang dat ik ook vereenzaamd op een appartementje kom te zitten, en dat ik na 3 minuten al weer vergeten ben dat mijn geliefden dagelijks langkomen.
JO123 schreef op 12-08-2021 om 13:25:
Van mijn moeder.
Mijn moeder is 83 en heeft alzheimer. Ze is in de kern van haar wezen ook een angstig type.
Sinds een paar maanden zit ze in een verpleeghuis en daar snapt ze niets van. Ze wil niet naar de huiskamer toe, want daar kent ze niemand, en zit vaak alleen op haar appartement.
Gisteren dus even op bezoek geweest. Zegt ze bij het afscheid met de tranen in haar ogen: "Ik snap dat je naar huis moet, maar ik vind het zo jammer. Vroeger kwam je zo vaak, en ik zie je nu zo weinig."
Ai, die kwam even binnen. Ik ben al meer dan 35 jaar uit huis, en heb sindsdien op altijd meer dan 150 km afstand gewoond.
"Vroeger" kwam ik hooguit 5 tot 6 keer per jaar. De laatste jaren kom ik wekelijks even op bezoek.
De eenzaamheid straalde zo van haar af, plus de angst om naar de woonkamer toe te gaan. (Waar is die woonkamer ook al weer, wie is daar, ken ik die mensen, vinden ze mij wel "aardig/leuk" en hoe ziet die woonkamer er in hemelsnaam uit? waarom ben ik hier, en waarom mag ik niet naar huis? Waarom zie ik mijn man niet, wil hij me niet meer? )
Vandaag ben ik dus verdrietig. Om gisteren en om mezelf en mijn gezin. Zie ik mijn toekomst (Alzheimer zit in de familie) en ben ik bang dat ik ook vereenzaamd op een appartementje kom te zitten, en dat ik na 3 minuten al weer vergeten ben dat mijn geliefden dagelijks langkomen.
Wat ontzettend triest. Wat is het toch een vreselijke ziekte
🌹
@Jo123
Ik word verdrietig bij het lezen van jouw post, het is een afschuwelijke ziekte. Hele dikke welgemeende 
Wat ellendig, jo123 
dank jullie wel voor jullie medeleven.
En ja, alzheimer is een verschrikkelijke ziekte.
Meestal gaat het wel als ik daar ben en weer weg ga, maar soms vliegt het me even naar de strot.
JO123 schreef op 12-08-2021 om 14:35:
dank jullie wel voor jullie medeleven.
En ja, alzheimer is een verschrikkelijke ziekte.
Meestal gaat het wel als ik daar ben en weer weg ga, maar soms vliegt het me even naar de strot.
Heel begrijpelijk en vooral delen als dat jou helpt!
Bailey26 schreef op 11-08-2021 om 14:09:
[..]
Hoe ziet jullie vakantie er uit? Geeft deze ruimte om tot rust te komen?
We blijven in Nederland, een week in een huisje en dan een week in een tent op Terschelling. Kijk ik erg naar uit. Veel fietsen en lezen en wandelen. Niet echt de dwang om veel sightseeing te doen wat wel zo zou zijn als we ergens in buitenland zouden zijn.
Herfstappeltaart schreef op 12-08-2021 om 13:29:
[..]
Wat ontzettend triest. Wat is het toch een vreselijke ziekte
🌹
Eens. Sterkte!
Justagirly schreef op 11-08-2021 om 22:24:
Dat mijn partner na 2 jaar burnout alleen maar steeds verder in de put raakt, verward, chaotisch, pijn, en ik hem nergens op aan mag spreken of het erover mag hebben want ook dat trekt hij niet.... Hulp is te mager en wat nog kan helpen, waar ik mijn hoop op heb gevestigd, daarvoor staat ie op de wachtlijst.
Intussen is mijn energie, geduld en begrip een beetje aan het opraken... En zie ik onze (?) toekomst niet positief in.
Jeetje wat heftig. Ik vind 2 jaar al heel lang om lief en geduldig te moeten zijn ❤️
ik was vandaag, zoals de afgelopen maanden, verdrietig omdat mijn vader vrij plots is overleden. Ik had zo’n leuke vader en nu is hij er niet meer. 😢
JO123 schreef op 12-08-2021 om 13:25:
Van mijn moeder.
Mijn moeder is 83 en heeft alzheimer. Ze is in de kern van haar wezen ook een angstig type.
Sinds een paar maanden zit ze in een verpleeghuis en daar snapt ze niets van. Ze wil niet naar de huiskamer toe, want daar kent ze niemand, en zit vaak alleen op haar appartement.
Gisteren dus even op bezoek geweest. Zegt ze bij het afscheid met de tranen in haar ogen: "Ik snap dat je naar huis moet, maar ik vind het zo jammer. Vroeger kwam je zo vaak, en ik zie je nu zo weinig."
Ai, die kwam even binnen. Ik ben al meer dan 35 jaar uit huis, en heb sindsdien op altijd meer dan 150 km afstand gewoond.
"Vroeger" kwam ik hooguit 5 tot 6 keer per jaar. De laatste jaren kom ik wekelijks even op bezoek.
De eenzaamheid straalde zo van haar af, plus de angst om naar de woonkamer toe te gaan. (Waar is die woonkamer ook al weer, wie is daar, ken ik die mensen, vinden ze mij wel "aardig/leuk" en hoe ziet die woonkamer er in hemelsnaam uit? waarom ben ik hier, en waarom mag ik niet naar huis? Waarom zie ik mijn man niet, wil hij me niet meer? )
Vandaag ben ik dus verdrietig. Om gisteren en om mezelf en mijn gezin. Zie ik mijn toekomst (Alzheimer zit in de familie) en ben ik bang dat ik ook vereenzaamd op een appartementje kom te zitten, en dat ik na 3 minuten al weer vergeten ben dat mijn geliefden dagelijks langkomen.
Wat erg voor jullie
Hier ook veel Alzheimer in de familie langs beide kanten. Langs ene kant oma en tante, langs andere kant 3 tantes. Hopelijk blijft 't mijn moeder (en mezelf) bespaard.
Pytha123 schreef op 12-08-2021 om 23:40:
ik was vandaag, zoals de afgelopen maanden, verdrietig omdat mijn vader vrij plots is overleden. Ik had zo’n leuke vader en nu is hij er niet meer. 😢
Vreselijk!
Mag zelf van geluk spreken dat er 10 maanden zaten tussen het doodvonnis en het sterven van mijn lieve paps. Ook al is het nu bijna 5 jaar geleden, ik mis hem nog elke dag.
Mijn lieve moeder is bijna 5 jaar geleden plotseling overleden ( hartstilstand) en ik heb daar nog steeds heel erg veel verdriet van. Huil nog vaak om haar, kan ook bijna nog geen foto zien van mijn moeder, of ik moet weer huilen. Mijn moeder en ik waren heel hecht, het doet pijn dat ik geen afscheid heb kunnen nemen😥Mis haar iedere dag. Dus ja daar heb ik ontzettend veel verdriet van.
Zuster2021 schreef op 14-08-2021 om 21:34:
Mijn lieve moeder is bijna 5 jaar geleden plotseling overleden ( hartstilstand) en ik heb daar nog steeds heel erg veel verdriet van. Huil nog vaak om haar, kan ook bijna nog geen foto zien van mijn moeder, of ik moet weer huilen. Mijn moeder en ik waren heel hecht, het doet pijn dat ik geen afscheid heb kunnen nemen😥Mis haar iedere dag. Dus ja daar heb ik ontzettend veel verdriet van.
Ik weet hoe het is. Mijn moeder stierf nu ruim 6 jaar geleden. Wij waren jammer genoeg niet zo hecht maar toch mis ik haar en heb ik er nog steeds verdriet van. Al was haar dood ook een opluchting want ze had kanker en heeft zeker de laatste maanden behoorlijk geleden.