Vraag van de dag 4 januari
Wat is het meest gênante wat je ooit gezegd hebt?
Dat zullen vast veel meer dingen zijn 
Maar hetgeen mij altijd is bijgebleven en dus ook gelijk in mij opkomt...
Misschien wel 35 jaar geleden kreeg ik privéles van een (paardrij)instructeur.
Deze meneer moest van ver komen en arriveerde met een jongedame.
Toen deze meneer een rondleiding door de stallen kreeg vroeg ik aan de jongedame "of zij wel vaker met haar vader meeging naar privélessen?"
Ze antwoordde dat het haar man was 
Heb je even?
Ik heb ass en ben al tevreden na een etentje met familie als achteraf blijkt dat ik niets gênants heb gezegd.
Gisteren hier nog een topic aangemaakt dat ik weer onder die categorie kan schuiven.
@Tover-Feetje:
Mijn partner en ik schelen drie jaar en toen we op een gegeven moment samen bij de dokter van wacht zaten omdat ik in crise zat zei hij doodleuk: Je weet toch dat dit niet gemakkelijk is voor je moeder.
Goed gelachen toen.
Ik zei tegen een bekende vrouw die ik al een hele tijd niet had gezien: Wat leuk! Gefeliciteerd met je zwangerschap. Ze zei bedankt maar ik heb een dochter van 3 maanden.
Dat is niet voor herhaling vatbaar .... 
Ik vind deze vraag ook niet eerlijk t.o.v autisten 
Volgens een vriendin toen ik na een festival aan de praat raakte met een jongen die theologie studeerde
Ik vertelde hem dolenthousiast dat ik ook theoloog was
Hij blij, tot hij erachter kwam dat ik Theo Janssen bedoelde en eigenlijk vrij weinig wist over religie 😁
Dat je hem überhaupt omhoog krijgt.
Tegen iemand van de directie.
(en dat ging niet over zijn geslachtsdeel).
oooooooh heel veel.
Soms echt onbeschoft ook gewoon.
Ik denk de ergste is (lang geleden), dat we met een groepje surprise deden en ik een opmerking maakte dat ik het cadeautje wat een andere vriendin had wel erg mooi vond. En toen vroeg ze of ik wilde ruilen en ik zei 'ja'. Behoorlijk gênant van de vriendin van wie het eigenlijke cadeautje was. Achteraf schaamde ik me dood.
Op de sportschool, langgggg gelden, ik zei tijdens een (kerst?)bijeenkomst tegen een instructrice die ik bijna voorbijliep, oeps, als excuus: “maar ik herkende je ook niet met je kleding aan” 
iedereen stil en naar ons loeren... ik kende haar alleen in sportoutfits zonder hakken dus ze was ineens gegroeid ook nog Het is nog jaren ‘onze’ grap geweest.
In een Whatapp-conversatie met mijn moeder.
Ik: Marloes gaat misschien op de kinderen passen
Mijn moeder: Wie is Marloes, ken ik die? Heb ik die wel eens ontmoet?
Ik: Weet ik eigenlijk niet. Wacht ik zoek een foto.
Ik: Kijk, dit is Marloes, best een lekker ding, maar helaas al getrouwd 
Dat laatste had ik alleen per ongeluk niet naar mijn moeder gestuurd, maar naar Marloes zelf. Gelukkig kon ze er wel om lachen.
op school tijdens de natuurkunde les tegen een hele puberklas 14 jarigen: elektrisch geladen deeltjes kunnen elkaar aanstoten of aftrekken……
tja. Sindsdien ken ik geen introductieles over elektriciteit meer geven zonder een stiekem grijnsje (en een dubbelcheck dat ik t deze keer wel goed zeg)
In het rijksmuseum waar ik met mijn dochter was zag ik een bordje bij de lift waarop stond 1ste etage "de verlichting".
Ik zei tegen mijn dochter:Ik wil wel naar schilderijen kijken niet naar lampen hoor.
De medewerker die bij de lift stond kwam niet meer bij.De verlichting is een stroming hoor mevrouw zei ze.Lekker dom dus van mij.