Ja / Nee - 25 april
Indachtig Ja of Nee bij Mattie en Marieke
Peiling
Heb jij een hoge pijngrens?
Nee, absoluut niet en daar heb ik me lang een aansteller door gevoeld. Tot ik me bedacht dat die lage pijngrens óók zou kunnen betekenen dat ik daadwerkelijk meer pijn voel. 
geen idee of hij hoog of laag is. Dat kan sowieso erg per moment verschillen, maar ik kan meestal wel goed pijn verdragen 
Over het algemeen een hoge pijngrens
Wat ook wel heel vervelend is.
Een poos geleden last van mijn kies, kreeg ik van de tandarts te horen dat ik eerder had moeten komen.
Toen het echt pijn ging doen, was de ontsteking eigenlijk al te ver heen
Waardoor ik uiteindelijk bij de kaakchirurg in het ziekenhuis terecht kwam.
Nee, ik denk niet dat ik een heel hoge pijn grens heb. Waar ik precies wel in de range val weet ik niet, maar niet bij degene met een hoge pijn grens.
Neem bijvoorbeeld wielrenners in wedstrijden die door fietsten terwijl ze flink gehavend zijn. Of dat gezond laat ik voor nu in het midden.
Ik denk het wel. Ik ben twee keer bevallen zonder verdoving en ik ben er nog steeds. Aan de andere kant laat ik de tandarts ieder wissewasje verdoven.
MMcGonagall schreef op 25-04-2022 om 07:48:
Ik denk het wel. Ik ben twee keer bevallen zonder verdoving en ik ben er nog steeds. Aan de andere kant laat ik de tandarts ieder wissewasje verdoven.
Maar dat zijn ook hele andere situaties en soorten pijn.
Pijnbeleving en hoe goed je het kunt verdragen, kan heel erg per moment, situatie en soort pijn verschillen. Dat maakt deze vraag ook niet zo makkelijk te beantwoorden voor mij. Daarbij hangt het ook nog van de definitie af, is pijngrens wanneer iets echt pijn doet of speelt ook mee hoe lang je het kunt verdragen?
Ik laat de tandarts ook verdoven, die pijn trek ik heel slecht. Terwijl ik andere soorten pijn prima kan verdragen of in elk geval op wilskracht kan ondergaan. Wel of niet lekker in je vel zitten of menstrueren zijn trouwens ook van invloed op je pijnbeleving en hoe goed je tegen pijn kunt.
Goed punt hoor, Lollypopje. Ik heb met mijn lage pijngrens ook al mijn bevallingen zonder verdoving doorstaan. Maar als ik mij stoot (teen, scheen, knie, elleboog, hoofd, .. ) dan doet dat zo'n zeer dat de tranen soms in mijn ogen schieten. Daarom denk ik dat ik een lage pijngrens heb, maar vrij recent pas realiseerde ik me dat het óók zou kunnen dat ik meer receptoren heb.
niet_rechts schreef op 25-04-2022 om 08:05:
Goed punt hoor, Lollypopje. Ik heb met mijn lage pijngrens ook al mijn bevallingen zonder verdoving doorstaan. Maar als ik mij stoot (teen, scheen, knie, elleboog, hoofd, .. ) dan doet dat zo'n zeer dat de tranen soms in mijn ogen schieten. Daarom denk ik dat ik een lage pijngrens heb, maar vrij recent pas realiseerde ik me dat het óók zou kunnen dat ik meer receptoren heb.
Bij een bevalling maakt je lichaam natuurlijk ook allemaal stofjes aan om de pijn beter te kunnen verdragen.
En sporters hebben bijvoorbeeld een runners high, waardoor ze de pijn soms niet meer merken.
En teen stoten is ook gewoon echt heel pijnlijk, terwijl ik diezelfde hoeveelheid pijn in een andere context veel beter aan kan. Dat heeft deels met de plek te maken, maar ook met het onverwachte van zo'n stoot. De stofjes die je lichaam aanmaakt bij een bevalling of sporten, krijgen dan de kans niet om op te bouwen.
Ik ken echt niemand die een gestote teen niet naar vind. Terwijl ik toch best wat mensen ken die pijn in de juiste context best kunnen waarderen
Ik zou het niet weten. Ik heb bij alletwee mijn bevallingen een ruggenprik gekregen (de tweede keer tegen beter weten in, want een epiduraal doet niks bij mij). Nu zijn allebei de bevallingen geeindigd in een keizersnee omdat mijn kinderen toen al dwarsliggers waren, dus misschien deed het ook wel meer pijn dan een recht toe, recht aan bevalling.
Bij de tandarts wil ik het liefst een verdoving voor ik überhaupt mijn mond open, maar daar ben ik gewoon een dikke aansteller.
Maar ik heb een chronische ziekte waarbij veel pijn aan te pas komt, en die pijn kan ik beter verdragen. Waarschijnlijk omdat het moet en omdat ik in die ruim 40 jaar geaccepteerd heb dat het zo is. Dus de pijngrens verschilt per situatie denk ik.
Een gestote teen trek ik wel, maar je vinger tussen een raam of deur doet wel zo verschrikkelijk veel pijn. Ik ben ook wel eens flauw gevallen door acute hevige pijn (spier gescheurd). Bij matige pijn denk ik er vaak niet aan om pijnstillers te nemen. Heel raar, dan loop ik er de hele dag mee, en moet uiteindelijk van partner of een kind horen dat ik paracetamol moet innemen.
MMcGonagall schreef op 25-04-2022 om 08:47:
Een gestote teen trek ik wel, maar je vinger tussen een raam of deur doet wel zo verschrikkelijk veel pijn. Ik ben ook wel eens flauw gevallen door acute hevige pijn (spier gescheurd). Bij matige pijn denk ik er vaak niet aan om pijnstillers te nemen. Heel raar, dan loop ik er de hele dag mee, en moet uiteindelijk van partner of een kind horen dat ik paracetamol moet innemen.
Herkenbaar, die schuwheid voor paracetamol en nog meer voor ibuprofen. Alsof je dat alleen behoort te slikken als je been er half af ligt ofzo en niet voor "gewoon" een keelontsteking.
Wat zijn we soms toch nodeloos streng voor onszelf, bedenk ik dan nu.
Nee. Ik heb fibromyalgie dus ik heb sowieso elke dag de hele dag rugpijn. Een arm om me heen doet al pijn, het voelt dan alsof iemand in een blauwe plek zit te duwen.
Doordat ik altijd pijn heb, ben ik ook 'bang' geworden voor nog meer pijn.
Voordat ik zwanger werd (5 jaar geleden) wist ik al dat ik pijnbestrijding zou willen bijvoorbeeld.
Ik denk een hele normale pijngrens. Ik kan wel goed met pijn omgaan/doorgaan, dus ben niet meteen uit het veld geslagen. Anderzijds weet ik wanneer ik rust moet nemen en heb ik geen problemen met een ibu of paracetamol.
Ik ben niet kleinzerig dus denk dat mijn pijngrens dan niet laag is, of is dat toch iets anders?
Andere kant is wel dat ik bij hoofdpijn vrij snel paracetamol pak een de tandarts laat verdoven maar dat is meer met de gedachte dat er iets tegen te doen is dus waarom dan de pijn verdragen.
Dat verschilt. Als ik weet dat ik niet bang hoef te zijn dat de pijn het begin is van een nieuwe, eeuwigdurende marteling, dan kan ik er goed tegen. Dan ga ik het uitzitten.
Gisteren had ik mijn hand dusdanig overbelast dat ik van de snerpende pijn niets meer kon doen. Ik had dit eerder meegemaakt er zo wist ik dat hier vijf dagen voor staan, daarna is het gerepareerd.
En dus was ik niet bang. Maar aangezien het een constante pijn was vond ik het wel vervelend dat ik zo afgeleid werd en me nergens op kon concentreren.
Tot mijn verrassing was de interne verwonding binnen zes uren al voor de helft opgelost, en vanmorgen ging het veel beter.
Als ik een vreemde chronische pijn had die me beperkte en waar geen diagnose voor gesteld kon worden dan zou ik dat veel moeilijker te dragen vinden.