Geloof jij?

Hetvrijewoord schreef op 22-07-2021 om 21:14:

[..]

Een agnost zegt dat het niet mogelijk is om te beweren of er al dan niet goddelijke wezens bestaan.

Het verschil tussen agnost en atheïst is best duidelijk.

Een agnost zegt “ik kan niet weten of er een god bestaat” en een atheïst zegt “goden bestaan niet”. Deze twee sluiten elkaar niet uit. Je kan stellen “ik kan niet weten of er een god bestaat maar ik acht de kans niet groot”. Dan ben je nog steeds een agnost. Hoe groter je de kans acht dat goden niet bestaan, hoe dichter je tegen atheïsme aan schurkt maar je bent niet per definitie een atheïst als je het bestaan van goden niet aannemelijk vindt.

appeltje_ schreef op 22-07-2021 om 21:38:

[..]

Wat lichamelijk is zijn de processen in je brein, de hormonen die daaruit voortvloeien en vervolgens bepaalde emoties oproepen. Emoties, subjectief, ook al niet heel feitelijk en voor iedereen hetzelfde.. dat bemoeilijk de zaak maar, lichamelijke reacties op ''liefde'' dat moet je zien als een soort secundaire meting en wordt binnen de wetenschap niet geaccepteerd als bewijs dat liefde bestaat.
Al kun je dus inderdaad wel aantonen dat er lichamelijk iets gebeurd.
Dat is de wetenschappelijke kant en ik maak ook verder de regels daarvoor niet..

Net als met dat onderzoek als de mensen waar voor gebeden werd wel beter waren geworden, zou je nog niet kunnen stellen dat God bestaat, enkel dat je iets hebt kunnen observeren wat opmerkelijk is. Zolang God niet direct gemeten kan worden bestaat het niet voor de wetenschap.

Aha op die fiets. Ik heb me nooit bezig gehouden dat soort onderwerpen dus ik weet niet hoe dat zit binnen de wetenschap. Maar ik vraag me af of die meting wel secundair is, en of liefde niet gewoon een benaming is voor die meting. Net zoals je paniek kan uitbeelden als zowel een flight, fight, als freeze respons. Drie verschillende “metingen” voor dezelfde emotie.

Rockstar schreef op 22-07-2021 om 23:13:

[..]

Een agnost zegt “ik kan niet weten of er een god bestaat” en een atheïst zegt “goden bestaan niet”. Deze twee sluiten elkaar niet uit. Je kan stellen “ik kan niet weten of er een god bestaat maar ik acht de kans niet groot”. Dan ben je nog steeds een agnost. Hoe groter je de kans acht dat goden niet bestaan, hoe dichter je tegen atheïsme aan schurkt maar je bent niet per definitie een atheïst als je het bestaan van goden niet aannemelijk vindt.

Ach, als ik heel secuur ben, ben ik een agnost wat betreft alles wat er maar te verzinnen valt, we begrijpen hopelijk dat de kansen dat kabouters, slenderman en theekopjes in een baan om de zon dermate klein zijn dat ik pragmatisch kan zeggen: ik ben een ongelovige wat al die zaken betreft en ook wat god en goden betreft. Maar dat er een kleine kans bestaat dat ik ik ernaast zit. Die kans vind ik te verwaarlozen. En dus: atheïst, dat houdt de zaken eenvoudig in huis-, tuin- en keukengebruik. 

Ik ga er verder niet op door, het is duidelijk dat we kennelijk langs elkaar heen praten nu.

Hetvrijewoord schreef op 22-07-2021 om 23:34:

[..]

Ach, als ik heel secuur ben, ben ik een agnost wat betreft alles wat er maar te verzinnen valt, we begrijpen hopelijk dat de kansen dat kabouters, slenderman en theekopjes in een baan om de zon dermate klein zijn dat ik pragmatisch kan zeggen: ik ben een ongelovige wat al die zaken betreft en ook wat god en goden betreft. Maar dat er een kleine kans bestaat dat ik ik ernaast zit. Die kans vind ik te verwaarlozen. En dus: atheïst, dat houdt de zaken eenvoudig in huis-, tuin- en keukengebruik.

Ik ga er verder niet op door, het is duidelijk dat we kennelijk langs elkaar heen praten nu.

Agnosticisme zegt niks over je geloofsovertuiging, alleen iets over de mogelijkheid om het wel of niet bestaan van een god te weten. Atheïsten vinden de vraag of god bestaat gelijk aan de vraag of de tandenfee of Sinterklaas bestaat. Ik als agnost vind dat dus niet. Er zijn geen knowledge gaps in het wisselen van tanden of het zetten van je schoen in December, wel in het ontstaan van het heelal en het leven.

Rockstar schreef op 22-07-2021 om 23:42:

[..]

Agnosticisme zegt niks over je geloofsovertuiging, alleen iets over de mogelijkheid om je geloofsovertuiging te weten. Atheïsten vinden de vraag of God bestaat gelijk aan de vraag of de tandenfee of Sinterklaas bestaat. Ik als agnost vindt dat dus niet. Er zijn geen knowledge gaps in het wisselen van tanden of het zetten van je schoen in December, wel in het ontstaan van het heelal en het leven.

Jij haalt iets heel anders uit mijn schrijven. Hier kan ik niets mee, sorry.

Ik ben gelovig, en een beetje allergisch voor gelovigen die precies weten wat God wel en niet wil of doet. Naar mijn idee doe je God daarmee tekort: je maakt van Hem een mens.
Ik snap wel de behoefte aan zekerheid maar zie daar meer psychologie in dan theologie.

Ik probeer wat ik wel/niet geloof niet wiskundig te benaderen (als ik dit geloof, dan vind ik dus óók dat...) want dan kom je er niet en met wat inconsequentie kan ik leven.
Ik heb lang op dezelfde manier als Appeltje in het geloof gestaan maar ben daar op stuk gelopen. Omdat ik geloof wel waardevol vind, ben ik gaan zoeken naar hoe ik wel met God uit de voeten zou kunnen. Dat vond ik nog best ingewikkeld
Er is een hoop wat ik niet begrijp, als ik niet gelovig was zou ik ook een hoop niet begrijpen maar dat zouden weer andere dingen zijn.

Ik kan me ook goed voorstellen dat mensen niets met het geloof kunnen, misschien komt daar ook iets van karakter bij kijken?

Valdemar schreef op 24-07-2021 om 23:46:

[..]

Als atheïst zou ik graag zien dat de agnosten en de ietsisten niet langer beschouwd worden als atheïst.
Want voor mij sluit het atheïsme niet alleen het bestaan van een God uit maar ook dat van een ziel of een of ander energetisch voortbestaan.

Een theist is iemand met een geloof in een god e/o goden, dat laatste is essentieel. Dan zal er dus een nieuw woord voor verzonnen moeten worden. 

Ik heb wat vragen aan degenen die wel geloven: Ben je altijd gelovig geweest? Ben je gelovig opgevoed en ga je nog naar dezelfde kerk / tempel / moskee / synagoge als je ouders?
En als je later ‘tot het geloof bent gekomen’ hoe ging dat?
Ben je ‘kerks’? (Of ga je nog trouw naar de moskee etc?)

Ik ben vrolijk RK opgevoed met een NH ‘sausje’ eroverheen. Gedoopt, communie, vormsel, de hele mikmak. Braaf naar de kerk en daar vond ik het wel leuk. We hadden een hippe pater. Pa ging nooit naar ‘zijn’ kerk maar was wel gelovig en bijbelvast. Ging wel met bijzondere dagen met ons mee. Er werd gebeden aan tafel waarbij het een soort was om m’n moeder te laten lachen door vlak van tevoren een mop te vertellen. ‘Dank de heer in blijdschap’ zei ze dan.
In m’n puberteit ging ik dwarsliggen. Niet meer mee naar de kerk en geloof afgezworen. Werd nooit een probleem van gemaakt.
Was vanaf dat ik een jaar of 35 was wel zoekende naar zingeving. Ben gaan mediteren.
In de laatste 10 /15 jaar is er privé veel gebeurd. Veel mensen kwijtgeraakt. Dat zorgde ervoor dat ik verharde. M’n vertrouwen kwijtraakte en een muur om me heen bouwde. Maar op het dieptepunt waren er een paar mensen die dwars door die muur heen kwamen, puur door te zijn wie ze zijn. Die ervoor voor zorgden dat ik m’n hart weer open kon stellen, kwetsbaar durfde te zijn en me opnamen in hun familie. Zonder er iets voor terug te willen, zonder dat ik moest zijn zoals zij. Gewoon onvoorwaardelijk.
Dat was zo bijzonder, want ik kende hen amper en toch hoorde ik er direct bij. En zij hoorden direct bij mij.
Dat dit kon, dat er zoveel liefde voor mij was op het moment dat ik het zo nodig had en dat niet kreeg van de mensen waar je het van verwacht… Dat deed me beseffen dat er andere krachten buiten ons om aan het werk zijn. En langzaam maar zeker ben ik weer gaan geloven.
Ik hang geen religie aan, ben niet kerks. Bid ook niet op de traditionele manier maar benoem waar ik dankbaar voor ben. Doe wel schietgebedjes als iemand ziek is bijvoorbeeld.
Ben heel benieuwd naar jullie manier van geloven.

Zakdoek schreef op 23-07-2021 om 17:36:

Ik ben gelovig, en een beetje allergisch voor gelovigen die precies weten wat God wel en niet wil of doet. Naar mijn idee doe je God daarmee tekort: je maakt van Hem een mens.
Ik snap wel de behoefte aan zekerheid maar zie daar meer psychologie in dan theologie.

Ik probeer wat ik wel/niet geloof niet wiskundig te benaderen (als ik dit geloof, dan vind ik dus óók dat...) want dan kom je er niet en met wat inconsequentie kan ik leven.
Ik heb lang op dezelfde manier als Appeltje in het geloof gestaan maar ben daar op stuk gelopen. Omdat ik geloof wel waardevol vind, ben ik gaan zoeken naar hoe ik wel met God uit de voeten zou kunnen. Dat vond ik nog best ingewikkeld
Er is een hoop wat ik niet begrijp, als ik niet gelovig was zou ik ook een hoop niet begrijpen maar dat zouden weer andere dingen zijn.

Ik kan me ook goed voorstellen dat mensen niets met het geloof kunnen, misschien komt daar ook iets van karakter bij kijken?

Karakter? Zou kunnen, geen idee. Ik lees hier ook minstens 1 gelovige die zelf zegt analytisch te zijn. Al is er een verschil tussen analytisch zijn en objectief naar een casus kijken natuurlijk. Niet dat ik nou zo objectief ben, ik denk dat niemand dat echt is als het op geloof aan komt (of nu ja, als je het objectief wil doen moet je de H0 verwerpen en dat is dus de stelling god bestaat niet. Dingen zijn niet zo tot bewezen is dat ze wel zo zijn). Je zeult toch je eigen ervaringen mee en je opvoeding en ook het bestaan van god met wetenschap proberen te bewijzen is tot nu toe niet bepaald succesvol, het bewijzen van god komt wat dat betreft erg in de buurt van het ter plekke willen verenigen van de kwantummechanica met de algemene relativiteit als het aan mij ligt: Damn near mission impossible en al helemaal als je dat in 1 onderzoek zou willen stoppen. Dat kan gewoon niet volgens mij, maar mensen proberen het toch.

Edit: Oke dit is een beetje incoherent woordiaree geworden maar jullie doen het er maar mee, duidelijker krijgt mijn zondagbrein het even niet.

DanGun schreef op 25-07-2021 om 08:19:

Ik heb wat vragen aan degenen die wel geloven: Ben je altijd gelovig geweest? Ben je gelovig opgevoed en ga je nog naar dezelfde kerk / tempel / moskee / synagoge als je ouders?
En als je later ‘tot het geloof bent gekomen’ hoe ging dat?
Ben je ‘kerks’? (Of ga je nog trouw naar de moskee etc?)
..
Ben heel benieuwd naar jullie manier van geloven.

Ik ben niet gelovig opgevoed, kwam ook zelden in een kerk. Hooguit als we bij mijn opa en oma bleven logeren. Volgens mij was dat een best wel streng gereformeerde kerk, maar ik herinner me er weinig van, behalve dat ik stil moest zijn en dat de rol pepermunt altijd mee ging. En dat ik er niets van snapte en me afvroeg of ze niet sneller konden zingen.

Als we bij opa en oma bleven eten, werd er ook uit de bijbel gelezen en het Onze Vader gebeden. Ook hier snapte ik niets van. En het Onze Vader was altijd een mooi moment om stilletjes onze versie van de gekke bekken trekken show uit te voeren. Wie het eerst in de lach schoot was af en kreeg problemen met opa 

Dat was mijn verleden met kerk en geloof. 

Pas op latere leeftijd ben ik tot geloof gekomen. Dat proces heeft een tijdje geduurd, ik was bepaald niet in 1 dag om. Ik hou het een beetje vaag, maar ik heb een aantal dingen ervaren en echt fysiek gevoeld. Ja, ik weet dat het subjectief is, maar dit was zó anders dan anders. En ik merkte een verandering in mezelf en een nieuwsgierigheid om het te onderzoeken. Al heel snel kwam ik bij het christelijk geloof uit en daar bleef ik hangen. Ik heb mijn eerste bijbel gekocht en begon te lezen. Ik ben helemaal niet zo'n lezer, maar het leek alsof ik niet kon ophouden, het kwam echt tot leven. Dat was het begin. 

In die eerste periode ben ik bewust niet naar een kerk gegaan. Ik wilde eerst voor mezelf uitzoeken wat ik wel en niet geloofde en wat het verschil tussen de verschillende stromingen is. Maar op den duur merkte ik een toenemende behoefte om andere christenen te ontmoeten, die had ik in mijn eigen omgeving niet. Intussen wist ik beter wat ik wel en niet wilde en sindsdien ga ik wel regelmatig naar een kerk.

Ja, ik ben gelovig. Min of meer hetzelfde als van mijn ouders (Hervormd is opgegaan in PKN) en ik ga bijna elke zondag naar de kerk. 
Voor mensen die menen iets zeker te weten ben ik huiverig. Daar krijg je te makkelijk goed/ fout van. Ik ben eerder iets van "ik twijfel en daarom geloof ik". Persoonlijk zie ik God (idd 1 God) als veelkleurig, met zo veel facetten die wij als mens in het hier en nu niet allemaal tegelijk kunnen zien en begrijpen. Daarom ook zoveel verschillen in hoe wij als mens God zien en zagen.

DanGun schreef op 25-07-2021 om 08:19:

Ik heb wat vragen aan degenen die wel geloven: Ben je altijd gelovig geweest? Ben je gelovig opgevoed en ga je nog naar dezelfde kerk / tempel / moskee / synagoge als je ouders?
En als je later ‘tot het geloof bent gekomen’ hoe ging dat?
Ben je ‘kerks’? (Of ga je nog trouw naar de moskee etc?)

Ik ben vrolijk RK opgevoed met een NH ‘sausje’ eroverheen. Gedoopt, communie, vormsel, de hele mikmak. Braaf naar de kerk en daar vond ik het wel leuk. We hadden een hippe pater. Pa ging nooit naar ‘zijn’ kerk maar was wel gelovig en bijbelvast. Ging wel met bijzondere dagen met ons mee. Er werd gebeden aan tafel waarbij het een soort was om m’n moeder te laten lachen door vlak van tevoren een mop te vertellen. ‘Dank de heer in blijdschap’ zei ze dan.
In m’n puberteit ging ik dwarsliggen. Niet meer mee naar de kerk en geloof afgezworen. Werd nooit een probleem van gemaakt.
Was vanaf dat ik een jaar of 35 was wel zoekende naar zingeving. Ben gaan mediteren.
In de laatste 10 /15 jaar is er privé veel gebeurd. Veel mensen kwijtgeraakt. Dat zorgde ervoor dat ik verharde. M’n vertrouwen kwijtraakte en een muur om me heen bouwde. Maar op het dieptepunt waren er een paar mensen die dwars door die muur heen kwamen, puur door te zijn wie ze zijn. Die ervoor voor zorgden dat ik m’n hart weer open kon stellen, kwetsbaar durfde te zijn en me opnamen in hun familie. Zonder er iets voor terug te willen, zonder dat ik moest zijn zoals zij. Gewoon onvoorwaardelijk.
Dat was zo bijzonder, want ik kende hen amper en toch hoorde ik er direct bij. En zij hoorden direct bij mij.
Dat dit kon, dat er zoveel liefde voor mij was op het moment dat ik het zo nodig had en dat niet kreeg van de mensen waar je het van verwacht… Dat deed me beseffen dat er andere krachten buiten ons om aan het werk zijn. En langzaam maar zeker ben ik weer gaan geloven.
Ik hang geen religie aan, ben niet kerks. Bid ook niet op de traditionele manier maar benoem waar ik dankbaar voor ben. Doe wel schietgebedjes als iemand ziek is bijvoorbeeld.
Ben heel benieuwd naar jullie manier van geloven.

Ik zie het meer als dat je hele fijne mensen getroffen hebt die jou hebben opgenomen. Hele fijne mensen met goede karakters en een hoop liefde in zich. Dat kan uitstekend zonder goddelijke interventie.